Strange Times in Casablanca...

John Cale ... and Strange Times in Casablanca!

Ζούμε στην χώρα της φρουτοπίας….

Μια παροιμία λέει: «Πρόσεχε τι εύχεσαι, γιατί μπορεί να το πάθεις».

Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που μου ήρθε, όταν διάβασα τον επίλογο αυτού εδώ του άρθρου της κ. Μανίνας Ζουμπουλάκη.

Η συντάκτρια του εν λόγω κειμένου ήταν αγανακτισμένη με τις πρόσφατες εικόνες των δαρμένων κεφαλιών και σημείωνε: «…ορκίζομαι ότι θα παλέψω με νύχια και με δόντια να βγούνε όλα μου τα παιδάκια εκτός Ελλάδας».

Παρόμοια ευχή θα μπορούσα κι εγώ να κάνω, όμως για τους εντελώς διαφορετικούς λόγους.

 

Μια καλή «κακή» τράπεζα!

Διάβασα με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τη δήλωση που έκανε ο υπουργός Oικονομικών σε μεγάλο ξένο ειδησεογραφικό πρακτορείο, ότι έχει δεχθεί εισήγηση από τους συμβούλους που έχει προσλάβει η κυβέρνηση, προκειμένου να δημιουργηθεί μία «κακή τράπεζα» που θα απορροφήσει τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια όλων των τραπεζών, χωρίς ωστόσο, όπως υποστήριξε να έχει ληφθεί απόφαση ακόμη για το συγκεκριμένο θέμα.

 

Αν θεωρήσουμε ότι η νέα αυτή τράπεζα θα ιδρυθεί, προφανώς και θα κάνει ότι έκανε η αντίστοιχη «κακή τράπεζα» που ίδρυσε η ιρλανδική κυβέρνηση, η ΝΑΜΑ, η οποία πλήρωσε 30,2 δις. ευρώ για την αγορά προβληματικών δανείων, πετυχαίνοντας έκπτωση 58%.

Το ανθρώπινο δράμα του εκτελεστή του Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Ο αρχισυντάκτης του Center for Investigative Reporting, Phil Bronstein  πήρε μια εκτενή και εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη από τον Αμερικανό κομάντο, που ως μέλος της ειδικής ομάδας SEAL Team 6, πυροβόλησε και σκότωσε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Η συνέντευξη αυτή δόθηκε στη διάρκεια ενός ολόκληρου έτους, με τον ανώνυμο κομάντο να αναφέρεται απλά ως the shooter (ο σκοπευτής).

Το αποτέλεσμα ήταν ένα άρθρο 15.000 λέξεων με τίτλο  The Man Who Killed Osama bin Laden ... Is Screwed, (ο άνθρωπος που σκότωσε τον Οσάμα… την πάτησε).

Άρες μάρες κουκουνάρες!

Αναδημοσιεύω ένα άρθρο, που αν και το θεωρώ «φαιδρό», μας δίνει την ευκαιρία να δούμε την άλλη πλευρά (την αντίθετη θα έλεγα) της κοινής λογικής, που θέλω να πιστεύω ότι εκφράζει ο Ορθογράφος.

Πρόκειται για ένα άρθρο που πετάει τεχνηέντως τη μπάλα στη κερκίδα.

Και που έρχεται να στηρίξει εμμέσως, πλην σαφώς, την λατρεία των δήθεν προοδευτικών προς κάθε είδους παραβατικότητα.
Παραβατικότητα να είναι και ότι θέλει ας είναι.

 

Μάλιστα σε κάποιο σημείο αναρωτιέται η προοδευτική αρθρογράφος  κα Φωτεινή Λαμπρίδη   αν «επιτέθηκε» κανείς στην μάνα του Κορκονέα;

Άρες μάρες κουκουνάρες δηλαδή….

Δεν είμαι σίγουρος, αλλά μάλλον η μάνα του Κορκονέα δεν βγήκε ούτε να υποστηρίξει το παιδί της ούτε να κάνει σόου… εκτός κι αν δεν θυμάμαι καλά.

Από την άλλη, η άλλη μάνα των βορείων προαστίων, ούτε λίγο ούτε πολύ ζήτησε και τα ρέστα από την σάπια μας κοινωνία, και θεωρεί τον κανακάρη της ήρωα.

Και δεν θα αντισταθώ στο να αναφέρω τη περίπτωση του δικού μου μπαμπά, από οικογένεια με αντάρτικο, εξορίες, ανένδοτους, και με μπόλικες σφαλιάρες στα αστυνομικά τμήματα της χούντας, που αν τυχόν άκουγε πως σκέφτομαι να κλέψω έστω και μια μαστίχα θα με πετούσε από το μπαλκόνι…

Εκτός κι αν αυτός δεν ήταν αρκετά προοδευτικός για τα σημερινά δεδομένα.

Εκτός κι αν, όπως όλα τα άλλα, έχει εκφυλιστεί και η έννοια του προοδευτικού στην σύγχρονη μπανανία μας… 

Γκρεμίστε την Αθήνα!

Δεν   ξέρω πόσο  χρήσιμο είναι  να   φανερώνει  κανείς  «ευσεβείς  πόθους»  ή να  ανοίγει  «ουτοπικές» συζητήσεις. Δεν είμαι σίγουρος  επίσης, πόση  δυνατότητα  υπάρχει  να  τολμήσει   πολιτικός ή  επιστήμονας  να  εισάγει στο δημόσιο  λόγο μεγαλόπνοα  σχέδια  για  το  μέλλον  της κοινωνίας  του.

 

Από  την άλλη, δε  βλέπω  που είναι το κακό  στο  να   ξεκινήσει  μια σοβαρή συζήτηση  για  το  πως θα είναι  η  Ελλάδα  σε   εκατό χρόνια  από  σήμερα.

Κι  αν φαίνεται  γελοίο  αυτό, είμαι  πολύ βέβαιος ότι  όλα τα «πρόσκαιρα» δεινά  μας  τα  χρωστάμε   στο ό τι  απλά,  δεν το κάνουμε.

Η νέα τρομοκρατία.

Η πρόσφατη έξαρση των κρουσμάτων βίας έχει εντείνει τον δημόσιο διάλογο σχετικά με τα χαρακτηριστικά της νέας τρομοκρατίας και την αντιμετώπισή της από την Πολιτεία.

Η τρομοκρατία ασφαλώς δεν αποτελεί καινούργιο φαινόμενο και έχει συγκεκριμένες ιστορικές και κοινωνικές ρίζες.

Με τον όρο «νέα τρομοκρατία» αναφερόμαστε στη δράση τρομοκρατικών οργανώσεων που εμφανίστηκαν μετά την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη το 2002 και ειδικά μετά το χτύπημα του Επαναστατικού Αγώνα κατά της αμερικανικής πρεσβείας τον Ιανουάριο του 2007.

Σκιουράνθρωποι

Τέλος έδωσε η Περιφέρεια στην ταλαιπωρία χιλιάδων οδηγών του κέντρου της Θεσσαλονίκης, θέτοντας πριν λίγες μέρες υπό κατάργηση τον πεζόδρομο-φάντασμα της Αγίας Σοφίας και αδειάζοντας πρακτικά τον Μπουτάρ-Αγά. Θυμίζουμε πως εδώ και πάμπολλους μήνες, ένας από τους κυριότερους κάθετους δρόμους τους κέντρου της Θεσσαλονίκης είχε βιασθεί βάναυσα από τη διοίκηση Μπουτάρη και τους γνωστούς Σκιουράνθρωπους, με αποτέλεσμα τον στραγγαλισμό της τροφοδοσίας της Τσιμισκή και το χάσιμο μερικών δεκάδων θέσεων στάθμευσης.

Όταν σαπίζουν τα μυαλά...

Η βία όπως ακριβώς την περιγράφει ο κύριος Γιαννίτσης στο άρθρο του, υπάρχει εδώ και 30 χρόνια στη χώρα. Δεν είναι ούτε καινούρια, ούτε πιο ωμή από την προϋπάρχουσα. 

Απλά οι προκάτοχοί της ήταν επαγγελματίες και όχι ατζαμήδες με μολότοφ.

Τα Δεκεμβριανά του 2008 έχουν επαναληφθεί με τη δολοφονία Καλτεζά σε μικρότερη έκταση, αλλά με παρόμοια μορφή.

Του 2008 υποκινήθηκαν από τα ΜΜΕ και από συγκεκριμένα πολιτικά κόμματα, τα οποία φλερτάρουν σήμερα με την εξουσία. 

Οι έντιμοι, και η πολιτική.

Ο μεγάλος αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτων (427-347 π.Χ.) γύρω στο 374 π.Χ. έγραψε  το κορυφαίο έργο του Πολιτεία, μέσω του οποίου σχεδίασε την εικόνα του ιδανικού πολιτεύματος, με επίγνωση του πόσο δύσκολη είναι η πραγματοποίησή του.

Στο έργο αυτό μέσα από την αφήγηση του Σωκράτη αναφέρεται και η συζήτηση που έγινε με θέμα τη φύση της δικαιοσύνης, αλλά κυρίως για τη δημιουργία ενός ιδανικού κράτους, στο οποίο θα κυριαρχεί η ιδέα του αγαθού και το οποίο κράτος θα υφίσταται  για να παρέχει την αληθινή ευτυχία στους πολίτες του.

Για να επιτευχθεί όμως αυτό οι άρχοντες πρέπει να εργάζονται για το καλό των άλλων (των αρχομένων) και όχι το δικό τους! Ένα τέτοιο κράτος όμως βρίσκεται στη σφαίρα της ουτοπίας.

Ας δούμε τι ακριβώς γράφει ο Πλάτων για την εξουσία (άρχοντες – πολιτικούς) και τους εξουσιαζόμενους (αρχόμενους – πολίτες) [Πολιτεία, Βιβλίο Α, 346-347].