Jinx....

Tuxedo Moon

Θα πάω κι εγώ αύριο να ψηφίσω…

Αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο που είχε ανέβει εδώ την 21/11/15, λόγω επικαιρότητας.

Κάποτε,  επί της θλιβερής (για μένα τουλάχιστον) κυβέρνησης Μητσοτάκη, είχε υπουργοποιηθεί το ίνδαλμα της Αριστεράς (και όχι μόνο) ο Μίκης Θεοδωράκης, με αποτέλεσμα να του την πέσουν διάφοροι. Θυμάμαι μια απάντηση που είχε δώσει, η οποία τότε με εντυπωσίασε… ότι δηλαδή αυτός δεν άλλαξε ποτέ θέσεις. Τα κόμματα είναι αυτά που αλλάζουν, είπε,  και που σιγά σιγά ταυτίζονται με τις δικές του.

Έτσι συνέβη τα τελευταία χρόνια και με μένα, όταν με αφορμή την οικονομική κρίση, είχα την τύχη να είμαι από τους λίγους που είδαν  τα πράγματα όπως είναι και στην πραγματική τους διάσταση, και έτσι μπόρεσα να ξεφορτωθώ διάφορα κόμπλεξ και ιδεοληψίες που με συνόδευαν παιδιόθεν, καθότι πέρασα την εφηβεία μου στην εποχή της μεταπολίτευσης, τότε που αν δεν φορούσες στρατιωτικό τζάκετ, και δεν άκουγες αντάρτικα, όχι γκόμενα δεν μπορούσες να βγάλεις, αλλά ούτε στις πλατείες και στα νεανικά στέκια δεν μπορούσες να συχνάζεις, αφού θεωρούσουν ούφο…

Άδωνι, δώσε πόνο σε Τσίπρα και Καμμένο!

Από την μια μεριά έχουμε την πιο καταστροφική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, από την άλλη η ηγεσία της ΝΔ και οι περισσότεροι υποψήφιοι πρόεδροι προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες για να της δώσουν όσο μεγαλύτερη στήριξη γίνεται.

Όμως με αυτούς που καταστρέφουν την Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει συνεργασία και στήριξη. Στις επερχόμενες εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ, μόνο η υποψηφιότητα του Άδωνι Γεωργιάδη εγγυάται την ολική σύγκρουση με την πιο εκφυλισμένη έκδοση κυβέρνησης την νεότερης Ελλάδας…

Η πολυπολιτισμικότητα απέτυχε παταγωδώς!

Η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel δήλωσε πριν από μερικές μέρες ότι η πολυπολισμικότητα είναι μια απάτη. Το έχει ξαναπεί κάποιες λίγες φορές στο παρελθόν, αλλά σήμερα η άποψή της έχει ιδιαίτερη σημασία εξαιτίας της γενικότερης συζήτησης που γίνεται στην Ευρώπη για το ζήτημα της μετανάστευσης.

Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι η ευρωπαϊκή πολυπολιτισμικότητα δεν έχει καμιά σχέση με την αμερικανική αντίληψη περί «χωνευτηρίου». Η αμερικανική αντίληψη θέλει όλους τους Αμερικάνους, με την πάροδο των γενεών, να αναπτύσσουν έναν ενιαίο πυρήνα γλωσσικών και πολιτισμικών αξιών. Θα συνεχίζουν να θυμούνται και να τιμούν την ιδιαίτερη πολιτισμική τους παράδοση, και ίσως να ασκούν στοιχεία της τόσο ιδιωτικά όσο και δημόσια. Γι αυτό και η Νέα Υόρκη έχει την παρέλαση της την ημέρα του Αγίου Πατρικίου, την ίδια ώρα που οι παρελαύνοντες έχουν υιοθετήσει την πλειονότητα των πολιτισμικών κανόνων, παραδεχόμενοι ότι οι πόλεμοι μεταξύ Καθολικών και Προτεσταντών δεν τους αρέσουν. Η πολιτισμική ταυτότητα είναι μια διαφορά, δεν είναι μια ριζοσπαστική διάκριση...

Μας πήραν την Αθήνα…

Το άβατο των Εξαρχείων είναι μια σκηνή από το έργο που φέρει τον τίτλο: «Το μέλλον των Αθηνών». Κάπως έτσι θα μοιάζει σε λίγα χρόνια το κέντρο της πρωτεύουσας αν και οι τελευταίοι μηχανισμοί της πολιτείας πάψουν να λειτουργούν. Μια μεγάλη φυλακή που θα την ελέγχουν συμμορίες, θα επιβάλλουν τους δικούς τους νόμους, θα απαγορεύουν την κυκλοφορία, ούτε η αστυνομία ούτε η πυροσβεστική, αν υπάρχουν, δεν θα τολμούν να επέμβουν, θα δημοσιεύονται κατάλογοι με προγραφές.

Για περισσότερες πληροφορίες και εικόνες σάς παραπέμπω στην ταινία του Τζον Κάρπεντερ «Απόδραση από την Νέα Υόρκη». Παρουσιάζει το Μανχάταν το οποίο έχει αφεθεί στο έλεος του υποκόσμου και η πολιτεία το έχει αποκλείσει. Κανείς δεν μπορεί να βγει από εκεί μέσα. Είναι φυλακή υψίστης ασφαλείας…

Γιατί ο Άδωνις…

 ….πρέπει οπωσδήποτε να βγει Πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας! 

Τάσσομαι αναφανδόν υπέρ της υποψηφιότητας του γιατί  θεωρώ πως είναι η πιο ενδιαφέρουσα σε μια εποχή που η πολιτική σκηνή κόλλησε στο τέλμα και υπάρχει φρικτή ένδεια πολιτικών προσώπων. 

Γιατί ο Άδωνις είναι ιδεολόγος. Έχει ταυτότητα. Δεν είναι ένας διαχειριστής. Είναι δεξιός, είναι περήφανος για αυτό και ξέρει τι σημαίνει. Στην εποχή που από τη μια οι ιδεολογίες πέθαναν και από την άλλη πέσαμε στη λαίλαπα της δεύτερης φοράς αριστεράς, χρειάζεται το αντίπαλο δέος.