Μια Ζωή Σικέ (8)

Όταν ξεκίνησα τη βολτίτσα μου ο καιρός ήταν καλός.

Ξαφνικά όμως άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς.

Ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε;

Γυναίκες να τρέχουν έξαλλες στο πεζοδρόμιο σε αναζήτηση υπόστεγου.

Ομπρέλες να κάνουν ξαφνικά την εμφάνισή τους με στόχο τα μάτια των περαστικών. Ταξί να κυκλοφορούν ξυστά στα πεζοδρόμια τινάζοντας πίδακες νερού αδιάκριτα. Χάος.

Στάχτη και μπούρμπερι.

Αυτή είναι η Ελλάδα, που είπε κάποτε και ο αξέχαστος Σημίτης.

Μερακλήδες της μπύρας…

Όσοι έχουν ζήσει σε χώρες του Βορρά, και όχι μόνο, γνωρίζουν πολύ καλά πως για τους κατοίκους τους, η μπύρα είναι θεοποιημένη.

Δώσε στον μέσο Γερμανό, Άγγλο, Αμερικάνο, Καναδό, κ.ο.κ. μια μπύρα, και θα σε ευγνωμονεί.

Δώσε ένα six pack σε μια Καναδέζα, και θα σε ερωτευτεί (τσεκαρισμένο).

Σε μια βραδιά έξω, ένας Βόρειος είναι ικανός να πιεί μέχρι και 20-30 μπύρες, και δεν υπερβάλλω.

Η μπύρα λατρεύεται.

Έτσι απλά.

Κόκκινες γραμμές, που έχουνε γίνει ροζ…

Τα “Βαμμένα κόκκινα μαλλιά” είναι γνωστό βιβλίο, γνωστού συγγραφέα και γνωστή τηλεοπτική σειρά.

Υπάρχουν όμως και οι ξεβαμμένες κόκκινες γραμμές που είναι άξιες ενδιαφέροντος, αναλύσεως, σχολιασμού.

Ιστορικοί του μέλλοντος ίσως ονομάσουν την περίοδο που διανύουμε, “τα χρόνια των ξεβαμμένων κόκκινων γραμμών”.

Έχει παρατηρηθεί ότι, όταν η συμπαθέστατη τρόικα επανακάμπτει, επιστρέφει, επανέρχεται, επέρχεται, επιπίπτει, επελαύνει, μέλη του πολιτικού μας συστήματος σπεύδουν, ανεξαρτήτως του χρώματος ή της αποχρώσεως των ιδίων: πράσινο, κυανό κ.τ.λ., να χαράξουν κόκκινες γραμμές.

Κόκκινες γραμμές μπροστά στις οποίες τα τρία άλογα της τρόικας, γεμάτα δέος, πρόκειται να σταματήσουν, να σταθούν σούζα (να ανορθωθούν είναι επισημότερος όρος) και να τις σεβασθούν απόλυτα.

Κάποιοι δουλεύουν για τον… Κρίτωνα.

Κάναμε αμάν να ξεφορτωθούμε τον υποκριτικό συντηρητισμό.

Και λέω υποκριτικό, γιατί αποδείχτηκε πως οι θιασώτες του τα τελευταία 20 χρόνια, δεν ήταν καθόλου ενάρετοι.

Ο ένας είναι ισόβια στη φυλακή, ο άλλος με καταδίκες, έχασε τη θέση του και περιμένει κι άλλες δίκες.

Ο δε Άνθιμος ταπεινώθηκε όσο κανένας άλλος με τη νίκη του Μπουτάρη (λίγες μέρες μετά από τη δήλωσή του: "Όσο ζω εγώ ο Μπουτάρης δημαρχία δε θα δει").

Κι έτσι, ενώ η Θεσσαλονίκη γύρισε σελίδα και προσπαθεί να ξαναγίνει προοδευτική και κοσμοπολίτικη (η αύξηση του τουρισμού από το εξωτερικό ήταν και φέτος το κάτι άλλο), κι ενώ αυτοί που διοικούσαν τόσες δεκαετίες με το δόγμα "Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια" είναι ισοβίως στη φυλακή ή έκπτωτοι ή πλήρως απαξιωμένοι και η Θεσσαλονίκη έπαψε να είναι το ανέκδοτο του φιλοχουντικού και φιλοβασιλικού μουτζαχεντινικού συντηρητισμού... ...εμφανίστηκε ο Τζιτζικώστας.

Περί κυνηγών.

Με το κυνήγι ποτέ δεν τα πήγαινα καλά.

Ούτε με τους κυνηγούς.

Που από την πολλή τεστοστερόνη, θολώνουν, και αρχίζουν να πυροβολούν ότι κινείται.

Με αποτέλεσμα να έχω διαβάσει δεκάδες φορές πως ο τάδε κυνηγός σκότωσε τον δείνα, επειδή τον πέρασε για αγριογούρουνο, ή για μπεκάτσα…

Για τόσο ματσίσμο μιλάμε.

Ελλήνων βίτσια…

Οι Έλληνες από κάποιο ίσως έμφυτο μαζοχισμό ηδονιζόμαστε με τη θέα και πολύ περισσότερο με το βίωμα των πιο περίεργων καταστάσεων. Και ψυχαγωγούμαστε με την πρόκληση και ενίοτε τη χυδαιότητα που μας "σερβίρουν" από την τηλεόραση και τα κομματικά γραφεία.

Έτσι, μπροστά στο Μιθριδατισμό του λαού, οι εκφραστές της εξουσίας ικανοποιούν τα ... βίτσια των Ελλήνων με τίμημα πάντα ακριβό.

Και είναι πολλά τα βίτσια των Ελλήνων.

Τόσα πολλά που υποθηκεύουν το μέλλον μας.

Και συνεχώς προστίθενται νέα βίτσια.

Η πολιτική ορθότητα και οι … Ρομά.

Η ιστορία της μικρής Μαρίας που βρέθηκε σε καταυλισμό Ρομά στα Φάρσαλα έστρεψε την προσοχή της κοινής γνώμης στο θέμα (ή μήπως στο πρόβλημα; ) των τσιγγάνων.

Έζησα τα προηγούμενα δέκα χρόνια της ζωής μου σε διαμέρισμα απέναντι από καταυλισμό Ρομά.

Στο Κάτω Χαλάνδρι, πίσω από το Νομισματοκοπείο αν σας ενδιαφέρει, όπου ο καταυλισμός στέκει ακόμα αγέρωχος, παρά τις περί του αντιθέτου εισαγγελικές αποφάσεις.

Δεν θέλω να επεκταθώ στις λεπτομέρειες της γειτνίασης.

Αρκεί απλώς να σας αναφέρω ότι μπήκα στο καινούργιο σπίτι μου το 2002 με την καλύτερη διάθεση να καταλάβω και να σεβαστώ τη διαφορετικότητα των γειτόνων και κατέληξα ένας ελεεινός ρατσιστής που ώρες – ώρες σιχαινόμουν τον εαυτό μου για τις σκέψεις που έκανα.

Ρομά και Έλληνες…

Τις ημέρες αυτές όλοι και όλες συγκλονιστήκαμε από την υπόθεση της μικρής Μαρίας, που φέρεται ως θύμα απαγωγής από ζεύγος ρομά.

Ένα κύμα αγανάκτησης εναντίον των πιθανών δραστών, ένα κύμα συμπάθειας για το κοριτσάκι και υπερπροβολή του θέματος από τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα.

Σε μία παρόμοια είδηση όμως δεν συγκλονιστήκαμε το ίδιο, δεν ξέσπασε το ίδιο κύμα αγανάκτησης προς τους θύτες ούτε το ίδιο κύμα συμπάθειας προς το θύμα, δεν υπήρξε υπερπροβολή από τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα.

Σε ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Καθημερινή» η Μαρία Δεληθανάση περιγράφει την αθλιότητα της απαγωγής μιας Ουκρανής από ελληνικό κύκλωμα σωματεμπόρων, τα απίστευτα μαρτύρια και εξευτελισμούς που υπέστη, ώστε να υποχρεωθεί να εκδίδεται, αλλά κυρίως τη στάση της τοπικής κοινωνίας.