Περί κυνηγών.

Με το κυνήγι ποτέ δεν τα πήγαινα καλά.

Ούτε με τους κυνηγούς.

Που από την πολλή τεστοστερόνη, θολώνουν, και αρχίζουν να πυροβολούν ότι κινείται.

Με αποτέλεσμα να έχω διαβάσει δεκάδες φορές πως ο τάδε κυνηγός σκότωσε τον δείνα, επειδή τον πέρασε για αγριογούρουνο, ή για μπεκάτσα…

Για τόσο ματσίσμο μιλάμε.

Και άντε τα παλιά τα χρόνια το κυνήγι ίσως να ήταν απαραίτητο για συμπλήρωση του φαγητού, ή για πρωτείνες.

Αλλά σήμερα;

Που τα σούπερ μάρκετ είναι γεμάτα από κρέατα;

Και που εν πάση περιπτώσει, η ελληνική πανίδα δεν είναι και από τις πιο πλούσιες στον κόσμο;

Και βλέπεις άντρακλες ζωσμένους με τα φυσεκλίκια, καβάλα σε θηριώδη τζιπ, με σύγχρονα τουφέκια και με σκύλους ράτσας, να κυνηγάνε … περιστέρια δίπλα στην εθνική οδό!

Χώρια οι χιλιάδες λαθροκυνηγοί.

Τέλος πάντων.

Όπως φαίνεται όμως, η σαχλαμάρα είναι παγκόσμιο φαινόμενο, ειδικά στο κυνήγι.

Έχει, δηλαδή, κι αλλού άντρακλες βαρβάτους.

Όπως π.χ. στη Νορβηγία, που κάποιος κυνηγός, αντί να πετύχει τον τάρανδο που σημάδευε, πέτυχε έναν δυστυχή ηλικιωμένο κύριο, την ώρα που εκείνος έκανε την ανάγκη του, μέσα στο σπίτι του!

Σύμφωνα λοιπόν με την νορβηγική αστυνομία, ο «έμπειρος» κυνηγός πυροβόλησε τον τάρανδο, αλλά πέτυχε τον 70χρονο στη κοιλιά, την ώρα που αυτός σφίγγονταν στην τουαλέτα του σπιτιού του, περίπου 100 μέτρα μακριά.

Όπως παραδέχτηκε ο συλληφθείς, δεν πρόσεξε ότι πίσω από το θήραμα υπήρχε κατοικία.

Εξάλλου, βάσει του αστυνομικού ανακοινωθέντος, υπάρχει πάντα ένα μεγάλο ρίσκο στο κυνήγι. Ο κυνηγός είναι υπεύθυνος για το που, πως, και τι ακριβώς πυροβολάει….

Τώρα μάλιστα!

Strange Attractor

Huffington Post