Ελλήνων βίτσια…

Οι Έλληνες από κάποιο ίσως έμφυτο μαζοχισμό ηδονιζόμαστε με τη θέα και πολύ περισσότερο με το βίωμα των πιο περίεργων καταστάσεων. Και ψυχαγωγούμαστε με την πρόκληση και ενίοτε τη χυδαιότητα που μας "σερβίρουν" από την τηλεόραση και τα κομματικά γραφεία.

Έτσι, μπροστά στο Μιθριδατισμό του λαού, οι εκφραστές της εξουσίας ικανοποιούν τα ... βίτσια των Ελλήνων με τίμημα πάντα ακριβό.

Και είναι πολλά τα βίτσια των Ελλήνων.

Τόσα πολλά που υποθηκεύουν το μέλλον μας.

Και συνεχώς προστίθενται νέα βίτσια.

Τα τελευταία 20 χρόνια καταλάβαμε ότι δουλεύουν τα κορόιδα και καλοζούν οι έξυπνοι.

Πρώτοι διδάξαντες οι πολιτικοί στην πλειοψηφία τους ανεπάγγελτοι και μόνιμοι θαμώνες στο ενδιαίτημα των κηφήνων.

Είπαμε λοιπόν: Κάτω τα κορόιδα. Με άλμα επί κοντώ περάσαμε στην από εκεί μεριά. Στους "έξυπνους".

Το αποτέλεσμα; Να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε.

Σε τι; Στο ποιος κουτός θα δουλέψει για να φάνε οι "έξυπνοι".

Να ο πληθωρισμός, να η ανεργία, να η πτώση της παραγωγικότητας, να το εξωτερικό χρέος, να η γενίκευση της δυσβάστακτης φορολογίας, να η χρόνια λιτότητα.

Για χρόνια περίμεναν οι Έλληνες να φτωχύνουν ο Λάτσης, ο Βαρδινογιάννης, ο Κόκκαλης, γιατί πειστήκανε ότι δεν πρόκειται να γίνουν σαν κι αυτούς.

Ακριβό βίτσιο η εκδίκηση.
Και εκεί που έψαχνε ο Έλληνας να βρει "κορόιδα" να δουλεύουν γι' αυτόν, ενώ αυτός θα καθότααααν, σήμερα ψάχνει με αγωνία το μεροκάματο, που δύσκολα το εξασφαλίζει, για να επιβιώσει...

Διαβρωτικό βίτσιο η κουτοπονηρία και η φυγοπονία.
Βίτσιο μας δεν ήταν και εν πολλοίς είναι η παθητική παρακολούθηση των σκανδάλων και της διαφθοράς στο δημόσιο βίο;

Όταν "έσκασε μύτη" το πρώτο μεγάλο σκάνδαλο πριν από χρόνια με τον Κοσκωτά, λυσσάξαμε οι Έλληνες.

Όταν βγήκε το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο, το μυριοστό, συνηθίσαμε.

Ούτε παραιτήσεις αρμοδίων, ούτε πολιτικές αναταράξεις.

Κάποιοι Έλληνες με ροπή έστω στην αντίδραση νιώθουν ως οι έσχατοι των ρομαντικών...

Το βίτσιο του Έλληνα είναι ότι η στενοχώρια του δεν είναι η κομπίνα, αλλά για το ότι είναι εκτός κομπίνας. Αυτό ήταν πάγια πρακτική για χρόνια...

Στη ψυχολογία του Έλληνα, αφού πέρασε από τη θεωρία "η δουλειά είναι δουλεία", έφτασε στη λατρεία της κομπίνας.

Πάλι είχε καλούς "δασκάλους", τους πολιτικούς.
Δεν είναι βίτσιο το σύνδρομο της προοδευτικότητας;

Έχει αποδιαλύσει την ελληνική κοινωνία. Την λεγόμενη "προοδευτικότητα" που επί χρόνια μονοπωλούσε η Αριστερά, χωρίς όμως ευρύτερους αποδέκτες, εκμεταλλεύτηκε δεόντως ο Ανδρέας Παπανδρέου με το σοσιαλισμό χωρίς σοσιαλισμό, με αποτέλεσμα να περάσουμε στη σοσιαλμανία.

Κι αυτή η μανία έγινε προϊόντος του χρόνου σχιζοφρένεια πολιτική και κοινωνική, γιατί ακριβώς έχασε το μύθο της λογικής αιτιολογίας της "δεξιάς".

Δεν είναι βίτσιο; Το να επιμένεις σοσιαλιστικά χωρίς σοσιαλισμό ή θρησκευτικά χωρίς θρησκεία;

Η "προοδευτικότητα" έμεινε μετέωρη με το πραγματοποιούμενο άλμα στο κενό...
Άλλο βίτσιο μας;

Η αποδοχή της "στιλιζαρισμένης" πολιτικής φρασεολογίας, χωρίς να χρεώνεται με τίποτα. Να παρατηρούμε την πολιτική πράξη να έχει καταντήσει μανιέρα.

Στην Ελλάδα λόγος για επανάσταση στους διαφόρους τομείς ευθύνης, δεν μπορεί να γίνει.

Οι Έλληνες έχουμε γενικά την εντύπωση ότι αρκετά δημιουργήσαμε ως πανάρχαιος λαός. Οπότε αποφασίσαμε ότι αρκετά πια!

Εμπρός στο δρόμο που χάραξε η ρεμούλα, η πρεμούρα και η μακροπρόθεσμη αμαρτία.

Είναι βίτσιο; Όχι δα, υποστηρίζουν οι "ψαγμένοι".

Είναι απελευθέρωση από το άγχος του εθνικού μεγαλείου!..
Εκεί που είμαστε αφοσιωμένοι και πιστοί ανταρτεύουμε.

Εκεί που αγαπάμε με πάθος, αίφνης κατεβάζουμε ρολά.

Εκεί που ηλεκτριζόμαστε από μια ιδέα, μας καταλαμβάνει η παραζάλη και εμφανίζουμε αυτοκαταστροφικές τάσεις. Βίτσιο βαρβάτο, δηλαδή.

Κι όσο όλα αυτά δεν έχουν να κάνουν με τους ξένους, "τρωγόμαστε" μεταξύ μας και συχνά τα ξαναβρίσκουμε. Όταν όμως πίσω από τα βιτσιόζικα καμώματά μας ενεδρεύει το ξένο και μακροπρόθεσμο συμφέρον, κάποιαν ώρα χανόμαστε. Αυτό που πραγματικά συγκινεί το απωθούμε.

Άλλωστε, οι βαθιές συγκινήσεις απαιτούν και αυστηρή προσαρμογή. Κάποτε ήμασταν φιλόσοφοι. Τώρα γίναμε θυμόσοφοι.

Θέλουμε πάντα ισότητα στο υλικό αποτέλεσμα.

Ξεχνάμε τις άνισες διαδρομές, που διανύσαμε από τη σύλληψη των ιδεών και των επιδιώξεων, ως το αποτέλεσμα.
Μιλάμε για τα πιο περίεργα πράγματα με μια σπάνια ευκολία. Με το βίτσιο μας δεχόμαστε το γεγονός ότι ο κρατικός κορβανάς γεμίζει με το ζουμί των αγροδίαιτων χελωνών, των απλών εργαζομένων.

Μας έγινε βίτσιο και μάλιστα ιδιαίτερα "μοδάτο" η ξενολεξιλαγνεία.

Λέξεις που "τραυμάτισαν" τη γλωσσική μας ευαισθησία, που σταδιακά αμβλύνεται και εμείς μένουμε μ' ένα γλωσσικό όργανο που τείνει να καταντήσει βάρβαρο. Και βέβαια ως βιτσιόζοι παρακολουθούμε το φαύλο κύκλο και το κακό που συντελείται στη παιδεία.
Άλλο βίτσιο μας; Μας ελκύουν οι βλάκες των μηχανισμών της πολιτικής. Τους έχουμε συνδέσει βέβαια με το "βόλεμα" και το "ρουσφέτι".

Αυτά τα νήπια του μυαλού με απογυμνωμένο το κοινωνικό συναίσθημα, μοιάζουν με όντα αποχαυνωμένα, που γίνονται μια φρικτή πληγή για τον πολίτη, για την κοινωνία, για το κράτος και φυσικά για το κόμμα που τους προωθεί σε θέσεις ευθύνης.

Τα τηλεοπτικά παράθυρα της δημοσιογραφικής αθλιότητας είναι γεμάτα κάθε βράδυ από αυτούς τους "επαΐοντες" της βλακείας.
Στον Μολώχ πολιτικών σκοπιμοτήτων, με τη βιτσιόζικη ανοχή μας, το έθνος των Ελλήνων κινδυνεύει να αποκοπεί από την ιστορική του συνέχεια και συνέπεια.

Πότε θα καταλάβουμε ότι δεν έχουμε άλλο σκαρί από το έθνος;

Να το καταποντίσουμε; Με τι θα ταξιδέψουμε στην ιστορία;

Στέλιος Συρμόγλου
Freepen