Θα γιορτάσει κι ο Αλέξης το... «ΟΧΙ»;

Πραγματικά, αν το ζήσουμε κι αυτό τότε θα τα έχουμε δει όλα στη χώρα αυτή. Κυκλοφορεί ευρέως ότι κάποιοι ετοιμάζονται να γιορτάσουν το «όχι» στο περσινό δημοψήφισμα. Σκέφτονται μάλιστα να κάνουν και συγκέντρωση και να μαζέψουν κόσμο για να… πικάρουν τους ταξικούς εχθρούς, τους αστούς του «παραιτηθείτε». Θα είναι ό,τι πιο γελοίο έχει ζήσει ο τόπος αυτός μετά από το επίσης γελοίο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015.

Άραγε ποιος θα γιορτάσει για το… περήφανο όχι του ελληνικού λαού; Ποιοι είναι αυτοί που θα βγουν να θυμηθούν την «σθεναρή αντίσταση του κόσμου αλλά κυρίως της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα; Θα πάει και ο πρωθυπουργός στη συγκέντρωση ή θα γιορτάσει κατά μόνας; Θα πάνε κορυφαίοι υπουργοί να θυμηθούν τα παλιά και να λένε «που ’σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος»; Ή μήπως οι εορταστικές εκδηλώσεις για τη νέα… εθνική παλιγγενεσία θα περιοριστούν σε έναν μικρό κύκλο αποτελούμενο από τη Ζωή, τον Λαφαζάνη και ορισμένους αντιευρωπαϊστές τύπου… Φάραντζ που εξέλαβαν εκείνο το «όχι» ως έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ;

Ο Τσίπρας θα εγκαταλείψει την εξουσία μόνον όταν η Ελλάδα μετατραπεί σε Βενεζουέλα…

Εντάχθηκε στην ΚΝΕ το 1988, σε ηλικία 14 ετών, και αποχώρησε το 1991, όταν ήταν 17 ετών. «Έφυγα στην Γ’ Λυκείου, αν και είχα λόγους να φύγω νωρίτερα. Έβλεπα έναν συντηρητικό τρόπο σκέψης και μία καθοδήγηση που δεν ήταν κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου.

Επειδή όμως γενικά είμαι ανεκτικός και υπομονετικός, έφυγα το 1991, όταν διασπάστηκε ο σημερινός Συνασπισμός από το ΚΚΕ», έχει δηλώσει. Λίγο καιρό αργότερα, ο Αλέξης Τσίπρας, γιατί περί αυτού πρόκειται, θα βρεθεί στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, όπου εμφανίζεται στο αμφιθέατρο κυρίως για τις συνελεύσεις, ως ενεργός συνδικαλιστής...

Τι να πρωτοθυμηθούμε από την Πρώτη Φορά Αριστερά;

Μέσα στην γενικευμένη τρέλα που ζούμε από την αποφράδα εκείνη μέρα που ο λαός έφερε τον Σύριζα στα πράγματα, χιλιάδες (κυριολεκτικά) είναι οι παπαριές που έχουν κάνει και που έχουν  εκστομίσει οι μέχρι χθες «σεπτοί» αριστεροί ήρωες, που επί δεκαετίες ήταν στο απυρόβλητο, απολαμβάνοντας κύρος και γόητρο, ασυλία, θαυμασμό, κλπ. με μόνο λόγο το ότι ήταν «αριστεροί», και άρα την εξουσία την έβλεπαν με τα κιάλια, οπότε μπορούσαν να το παίζουν αδικημένοι σωτήρες εκ του ασφαλούς.

Όντας λοιπόν στην απ έξω, κατήγγειλαν καθημερινά, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, τα στραβά του τόπου. Αφήνοντας να εννοηθεί, πως αν ποτέ ο λαός ξυπνούσε και τους ψήφιζε ως κυβέρνηση, αυτομάτως θα τα έλυναν όλα, αφού η ηθική τους, η αγωνιστικότητά τους,  η κατάρτισή τους, και πάνω απ όλα η αριστεροσύνη τους θα αποτελούσαν τα εχέγγυα με τα οποία θα επέρχονταν επιτέλους η πολυπόθητη προκοπή του τόπου!

Αλέξης Τσίπρας όπως Νικολάς Μαδούρο;

Η σύγκριση που γίνεται συνήθως ανάμεσα στις καταστάσεις που ζουν οι Έλληνες πίσω στην πατρίδα εν μέσω κρίσης και τις καταστάσεις που ζουν 9.500 χιλιόμετρα μακριά οι Βενεζολάνοι συνάνθρωποι τους είναι ως ένα βαθμό κατανοητή.

Πιθανώς η πλειοψηφία των Ελλήνων να μην έδινε ιδιαίτερη σημασία στο τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια σε αυτήν την μακρινή Λατινοαμερικάνικη χώρα. Η σύνδεση και το ιδεολογικό σφιχταγκάλιασμα, ο θαυμασμός προς το σύστημα διακυβέρνησης και το συνεχές πήγαινε έλα πολλών στελεχών αλλά και του ίδιου του Τσίπρα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση, έκανε την Βενεζουέλα σημείο αναφοράς και αφορμή μεγάλων αντιπαραθέσεων σε πολιτικό επίπεδο αλλά και λόγος μεγάλων αντιπαραθέσεων στα κοινωνικά δίκτυα μεταξύ των πολιτών…

Γιατί θαυμάζουμε, κατά βάθος, Πολάκηδες…

Πολλοί από μας, κινδυνεύουμε  να συνηθίσουμε  τον ιδιότυπο «ιδρυματισμό» μας. Ούτε ίδιοι είμαστε όλοι ούτε και έχουμε τα ίδια πρότυπα δημοσίων ανδρών στο μυαλό μας. Νομίζουμε ότι ξαφνικά, η χώρα έφυγε από την νότια βαλκανική και έγινε Δανία. Ότι έκλεισαν τα σκυλάδικα, ότι πια δεν δακρύζουν εικόνες σε Εκκλησίες, ότι στα γήπεδα δεν σκοτώνονται και ότι η ευπρέπεια έγινε μέρος της πολιτιστικής μας ταυτότητας.

 

Αρχίζω πια και πιστεύω πως είμαστε αφελείς. Προσέξτε κάτι, ζούμε σε μία χώρα που εξέλεξε πρωθυπουργό τον Σημίτη που ήταν κοντός, τον Κωστάκη που ήταν νέος, τον Γιωργάκη που ήταν αγαθός και τον Αλέξη που ήταν αγενής και χαρωπός. Ζούμε επίσης σε μια χώρα, όπου ακούγεται ακόμα παντού – και από σοβαρούς υποτίθεται ανθρώπους- το γνωστό «ένας Παπαδόπουλος θα μας σώσει»! Που ένα 7% ψηφίζει σταθερά Χρυσή Αυγή και που θα εκτοξευόταν  στο 15%, αν δεν γινόταν η δολοφονία του Φύσσα…