Θέλω πίσω τον καπιταλισμό μου…

Ανδρώθηκα στην ανέμελη δεκαετία του  80,  μια δεκαετία όπου τα πάντα έδειχναν  εύκολα και λαμπερά.  

Και χωρίς να προσθέσω λεπτομέρειες, που θα ήταν εκτός θέματος, θέλω να σας τονίσω ότι δεν είμαι τέκνο της αστικής τάξης.

Έτσι τουλάχιστον  κατάλαβα όταν παιδί ακόμα διάβασα το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, κάπως έτσι μου το εξήγησαν και οι σύντροφοι στις κομματικές οργανώσεις.  

Αυτά βέβαια όταν ήμουν μαθητής, μιας και χρόνια πολλά απέχω από την πολιτική δράση.  

Δεν είμαι a politic, απλώς η κομματική δράση δεν είναι του γούστου μου,   μερικές φορές την απεχθάνομαι κιόλας.  

Το είχα από παλιά το πρόβλημα, δεν είναι τωρινό.

Και φυσικά κουβαλάω τις εικόνες μου….

Οι φίλοι μας οι «πολιτισμένοι» Γερμανοί…

Είδα και εγώ ένα πεντάλεπτο απόσπασμα από το περίφημο βίντεο της Deutsche Welle, που «ξεσκεπάζει» την ελληνική αναλγησία απέναντι στους κακομοίρηδες λαθρομετανάστες, που επιλέγουν την χώρα μας ως προορισμό.

Το γεγονός ότι το συγκεκριμένο βίντεο, που μας κουνάει το δάχτυλο, είναι μια παραγωγή των απογόνων των σχεδιαστών της «τελικής λύσης», και του Νταχάου, το προσπερνάω άνευ σχολιασμού.

Αντώνης Σαμαράς: Σύριζα; Όχι ευχαριστώ…

Μας λένε κάποιοι: ξέρουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ λέει τρελά πράγματα. Αλλά δεν μπορείτε να «τα βρείτε» κάπου μαζί τους για το καλό της χώρας;

Απαντώ ευθέως: Εμείς, η Νέα Δημοκρατία, έχουμε αποδείξει ότι για το καλό της χώρας μπορούμε να συνεργαστούμε με τους αντιπάλους μας. Όπως το ΠΑΣΟΚ! Το έχουμε αποδείξει, έτσι;

Με το ΠΑΣΟΚ μας χώριζαν πολλά για δεκαετίες.

Αλλά όταν χρειάστηκε να συνεργαστούμε είχαμε σύμπτωση απόψεων σε δύο πράγματα: ότι έπρεπε η χώρα να αποφύγει την έξοδο από το ευρώ και ότι έπρεπε η χώρα να βγάλει πρωτογενές πλεόνασμα, να βγει από την κρίση, για να σταθεί στα πόδια της.

Σε αυτό συμφωνήσαμε και αυτό το πετύχαμε μαζί.

Για το καλό της χώρας.

Έφοδος στον ουρανό… με τη ντουντούκα στον ώμο!

Ο εικονιζόμενος νεολαίος του ΣΥΡΙΖΑ, εκ των συλληφθέντων μετά τη χθεσινή εισβολή στο πολιτικό γραφείο του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, έχει παρατηρηθεί ότι είναι εκείνος ο οποίος, στις διάφορες δημόσιες εκδηλώσεις όπου συμμετέχει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, στηρίζει στον ώμο του την υπερμεγέθη ντουντούκα της βουλευτίνας.

Κατά συνέπειαν, φοβάμαι ότι από το ένα αυτί τουλάχιστον πρέπει να είναι κουφός, ο κακόμοιρος...

Οι μάσκες έπεσαν…

Ο ακροαριστερός ΣΥΡΙΖΑ εκδηλώθηκε χθες, δίχως να κρατά προσχήματα.

Καθώς η Ελλάδα παίρνει τα πάνω της, καθώς η κυβέρνηση ετοιμάζεται να διοχετεύσει στους πιο αδύναμους Έλληνες τους καρπούς των θυσιών των τελευταίων ετών (πρωτογενές πλεόνασμα και χρήματα μιζαδόρων), καθώς ο Αντώνης Σαμαράς σε μια στιβαρή επίδειξη κυριαρχίας στο πολιτικό σκηνικό έδειξε σήμερα τον δρόμο για την οριστική έξοδο από την κρίση και τα μνημόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ πανικοβάλεται και αντιδρά σπασμωδικά!

Μέσα σε …μισή μέρα, είδαμε:

Οι αξιολογήσεις στο δημόσιο…

Φαίνεται ότι η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων μπαίνει ψηλά στην ατζέντα του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, καθώς τις τελευταίες ημέρες τέθηκε σε διαβούλευση σχετικό σχέδιο νόμου, το οποίο –μάλλον– οδεύει για ψήφιση στη Βουλή.

Τουλάχιστον όσοι θέλουμε μια σύγχρονη και αποτελεσματική δημόσια διοίκηση, ιδίως όσοι δουλεύουμε σε αυτήν και επιθυμούμε να εργαζόμαστε σε ένα περιβάλλον στοιχειωδώς ορθολογικό, θα σκεφτούμε ότι πρόκειται για θετική εξέλιξη.

Πρόκειται όμως για κάτι τέτοιο;
Ας δούμε πρώτα εν συντομία τί γίνεται σήμερα: Περίπου στις αρχές κάθε έτους συντάσσονται εκθέσεις αξιολόγησης για το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων.

 Οι αξιολογητές είναι δύο, ο προϊστάμενος Τμήματος και ο προϊστάμενος Διεύθυνσης.

Τα κριτήρια που βαθμολογούνται είναι η «γνώση αντικειμένου», το «ενδιαφέρον και δημιουργικότητα», «υπηρεσιακές σχέσεις και συμπεριφορά» και η «αποτελεσματικότητα» του υπαλλήλου.

Για βαθμολογία 9 ή 10 απαιτείται από τον αξιολογητή ειδική αιτιολογία και αυτή τελεί υπό την έγκριση Ειδικής Επιτροπής Αξιολόγησης.

Παντού τα ίδια…

Το ότι η ελληνική δημόσια ανώτατη εκπαίδευση είναι για τα μπάζα, είναι γνωστό σε όλους.

Άσχετα αν οι διάφορες συντεχνίες κάνουν το μαύρο άσπρο για να διατηρήσουν τα αναχρονιστικά προνόμιά τους.

Η όλη εικόνα, αλλά και η «παιδεία» που προσφέρουν τα ελληνικά ΑΕΙ δεν είναι ούτε καν τριτοκοσμική, πλην ελαχίστων περιπτώσεων που απλά επιβεβαιώνουν τον γενικό κανόνα.