Always Never...

Porcupine Tree

Πότε θα δώσει εντολή ο… Μεγάλος;

Υπάρχει πολύ μίσος κατά της Νέας Δημοκρατίας. Και πολύ μεγάλη προσπάθεια να ταυτιστεί το κόμμα του σήμερα με ορισμένες μαύρες σελίδες της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας.

Δυστυχώς, δεν είναι μόνο οι αριστεροί ή οι πασόκοι που επιδιώκουν με κάθε τρόπο την αναβίωση του συνθήματος «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά. Υπάρχουν και πολλοί δεξιοί, με προσφορά μάλιστα στην παράταξη οι οποίοι έχουν λυσσάξει κατά της ηγεσίας της ΝΔ. Αντί να κοιτάξουν να την βελτιώσουν, όπου κάνει λάθη, επιδιώκουν να την πατήσουν κάτω, να την διαλύσουν, να δώσουν πλεονέκτημα στον Τσίπρα και την παρέα του...

Έληξε η «βενεζουελομανία»; Μπα…

Ώστε η Αριστερά άρχισε και πάλι να μιλάει για την Βενεζουέλα. Αυτό είναι καλό. Για περίπου μια δεκαετία μεγάλο μέρος της παγκόσμιας Αριστεράς έπασχε από «βενεζουελομανία» με το σοσιαλιστικό μοντέλο της χώρας αυτής να αποτελεί το φωτεινό παράδειγμα που και ο υπόλοιπος κόσμος θα έπρεπε να υιοθετήσει.

Όταν όμως η κατάρρευση της χώρας δεν μπορούσε πλέον να αποκρυφτεί, οι Αριστεροί την παράτησαν σαν να ήταν μια … καυτή πατάτα. Και τότε είναι που επικράτησε η απόλυτη σιωπή. Πρόσφατα όμως, οι εξελίξεις εκεί ανάγκασαν την Βενεζουέλα να ξαναμπεί στο κάδρο…

Γιατί ο Ψινάκης είναι πιο επικίνδυνος από τον… Πολάκη!

Ο Μάνος Χατζιδάκις το διατύπωσε με έναν γοητευτικό, ποιητικό τρόπο. Για το πώς συνηθίζεις το τέρας μέχρι που, σιγά σιγά, αρχίζεις και του μοιάζεις. Πρόκειται ωστόσο περί επιστημονικής διαπίστωσης και μάλιστα, σε ένα ευρύ φάσμα επιστημών.

Από την ψυχιατρική μέχρι την τοξικολογία. Ο εθισμός στο κακό, το επιβλαβές, το γελοίο προκαλεί εξοικείωση. Και ένα είδος συμφιλίωσης. Ετσι, το κακό αρχίζει και μπερδεύεται με το καλό, νομίζεις ότι το επιβλαβές δεν προκαλεί πια σοβαρές βλάβες και το γελοίο εκλαμβάνεται, όλο και πιο συχνά, ως σοβαρό...

Βενεζουέλα: Κερδάμε!

Δεν έχει τέλος το ρεζιλίκι, αλλά και η δυστυχία, των άλλοτε περήφανων πολιτών της Βενεζουέλας που είπαν κι αυτοί να δοκιμάσουν τον «σοσιαλιΖμό», αλλά τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν. Η πατρίδα τους, υπό την φιλολαϊκή ηγεσία του  ηρωικού ηγέτη Μαδούρο, από τις μεγαλύτερες πετρελαιοπαραγωγές χώρες του κόσμου, πάσχει εδώ και χρόνια από την χειρότερη οικονομική ύφεση που έχει δει ποτέ το δυτικό ημισφαίριο.

Πρώτη σε ανεργία, πρώτη σε πληθωρισμό, πρώτη σε εγκληματικότητα, πρώτη σε καταστολή, πρώτη σε διαδηλώσεις, και πρώτη σε πείνα, η άλλοτε αξιοπρεπής και πλούσια Βενεζουέλα ζει σήμερα τον απόλυτο εφιάλτη, με τους κατοίκους της να στήνονται σε ουρές επί ώρες ολόκληρες μπας και βρουν κανένα ληγμένο γάλα εβαπορέ, ενώ πλέον η πείνα είναι τέτοια, που εκτός από τα αδέσποτα κάποιοι άρχισαν να τρώνε ακόμη και άγρια θηρία, τα οποία κλέβουν από τους ελάχιστους ζωολογικούς κήπους που απέμειναν, και οι οποίοι δεν έχουν τα μέσα να συντηρήσουν τα ζώα τους…

Οι ψευδαισθήσεις του Αυγούστου…

Και το κέφι συνεχίζεται…Το θυμάστε εκείνο το διαφημιστικό πριν από περίπου είκοσι χρόνια για ένα χωνευτικό υγρό σε μικρό μπουκαλάκι που σού επέτρεπε, σύμφωνα με τον διαφημιστή, να πιείς τα πάντα όλο το βράδυ και μόλις γίνεις κομμάτια και ο κόσμος-μαζί με τα σωθικά σου γυρίζει σαν ρόδα λούνα παρκ-να κατεβάσεις το περιεχόμενο από ένα τέτοιο μπουκαλάκι και να συνεχίσεις κανονικά σαν να μην τρέχει τίποτα; Ε, αυτό φαίνεται ότι τον τελευταίο παραγγέλνεται (και καταναλώνεται) σε τεράστιες ποσότητες στο Μαξίμου.

Δεν εξηγείται αλλιώς, ιδίως μετά τον διορισμό του πατρός Παππά. Δεν είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι η επιβράβευσή του, όπως και ο ίδιος παραδέχθηκε, της μακράς και ευδόκιμης πορείας του στην Αριστερά, με μία θέση που θα έπρεπε να είχε ένας σύγχρονος μάνατζερ με δυο-τρία πτυχία και ανάλογη εμπειρία. Είναι ακόμα ένα…σφηνάκι στο πάρτι της ευδαιμονικής, ηδυπαθούς, της κοιλιόδουλης σχέσης με την εξουσία: «Θα το ευχαριστηθώ μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο, δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν και αν μου πει κανείς τίποτα, τότε το “γιατί κι εσείς τα ίδια δεν κάνατε” θα χαϊδέψει αμέσως τα ούτως ή άλλως βουλωμένα με το κερί της ηθικής μου ανωτερότητας αυτιά των ψηφοφόρων. Απλά είναι τα πράγματα…» Αλλά πόσο μπορεί να πάει ακόμα έτσι;