She's a model...

She's a Model, by Kraftwerk.
Αθάνατα '70ς.....

Το πέναλτι που έπνιξε η Κική Δημουλά….

Και ξαφνικά, όλη η Ελλάδα άρχισε να ασχολείται με την ποίηση.

Όχι, δεν αποφάσισαν οι συμπατριώτες μας να χαθούν στα λυρικά μονοπάτια της Άννα Αχμάτοβα ή στην «Έρημη Χώρα» του Έλιοτ…

Απλώς μπινελίκωσαν μέχρι τελικής πτώσεως την Κική Δημουλά.

Η ιστορία είναι πλέον γνωστή σε όλους.

Ξεκίνησε από ένα χρονογράφημα της καλής δημοσιογράφου Άννας Δαμιανίδη (η οποία εισέπραξε και κείνη ουκ ολίγες «ψιλές» από την «άλλη» πλευρά) το οποίο σύντομα ξεχυλώθηκε και διαστρεβλώθηκε από τον διψασμένο για αίμα ελληνικό ιντερνετικό όχλο.

«Αλτσχάιμερ», «Κωλόγρια», «Ψόφα» ήταν μερικές από τις λέξεις-κλειδιά που χρησιμοποιήθηκαν στον ιερό πόλεμο που εξαπέλυσαν εναντίον της οι αγανακτισμένοι πολίτες – έναν ιερό πόλεμο ο οποίος δεν αναχαιτίστηκε ούτε από τη δημοσίευση της πλήρους απομαγνητοφώνησης των όσων είπε (μην ξεχνάμε πως επρόκειτο για προφορικό λόγο και όχι για συνέντευξη) η 82χρονη ποιήτρια.

Οι «λεβέντες» της Μακρόνησου.

Σαν χθες, στις 12 Μαίου του 1947 άρχισε να λειτουργεί η Μακρόνησος.

Σε καιρούς ανόδου του νεοφασισμού, χρέος του μελετητή είναι να αναδεικνύει την αλήθεια.

Το πρόσωπο της Μακρονήσου είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους σήμερα, είτε αυτοί το παραδέχονται είτε όχι.

Είναι το “νησί της Κολάσεως”, το νησί που οι 12 ανήλικοι κρατούμενοί του οδηγήθηκαν σε μαζική απόπειρα αυτοκτονίας καταπίνοντας τις λαβές από τα κουτάλια τους.

Το νησί “αναμόρφωσης” με την γάτα στο σακί, το μπαμπού, το κουβάλημα της πέτρας και το πολύ και μεθοδευμένο ξύλο.

Είναι το νησί που δολοφονήθηκαν οι 300 του ΑΕΤΟ με τα μυδράλια, αρχεία που το ΓΕΣ εξακολουθεί να μην διαθέτει στο κοινό παρά τα σχεδόν 70 χρόνια από τότε.

Το λιγότερο γνωστό πρόσωπο της Μακρονήσου είναι αυτό των αναμορφωτών της.

Δεν αναφερόμαστε φυσικά στους εκατοντάδες αγράμματους, φανατισμένους ΜΑΥδες και ΑΜίτες που έκαναν πράξη το θεάρεστο έργο της “εθνικής αναμορφώσεως”.

Για αυτούς η ιστορία επιφυλάσσει μια σελίδα κοντά στους πραιτοριανούς που κατακρεούργησαν τον Σπάρτακο και τους λεγεωνάριους που προσέφεραν ξίδι αντί νερού.

Αναφερόμαστε στους διοικητές και τους εγκεφάλους των στρατοπέδων της Μακρονήσου.

Τους ενορχηστρωτές του μακρονησιώτικου δράματος.

Για το ποιόν αυτών των ανδρών θα μιλήσουμε σήμερα.

Το σύγχρονο τσίρκο που λέγεται Ελλάδα.

Καλά, δεν παιζόμαστε.

Μιλάμε για κωμικοτραγικές  καταστάσεις.

Το ότι η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο έχει διαπιστωθεί προ πολλού, και μάλιστα από κορυφαίο πολιτικό μας.

Μόνο που σήμερα, η κατάσταση έχει ξεφύγει, κυρίως επειδή η τρέλα περιορίζεται στη βάση, την ίδια ώρα που το επίσημο κράτος, μέσω της κυβέρνησης, φαίνεται για πρώτη φορά να παράγει έργο, και μάλιστα σοβαρό.

Αυτό το στοιχείο από μόνο του είναι ένα ακόμη χαρακτηριστικό φαινόμενο των σαρωτικών, και κυριολεκτικά σουρεαλιστικών πρωτόγνωρων στιγμών που ζούμε, ελέω κρίσης…

Και θα αναρωτηθείτε: Το κράτος δουλεύει;

Είπαμε, σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης.

Ή για να το προσδιορίσω έτι περαιτέρω, σε επίπεδο πρωθυπουργού.

Από κει και πέρα...

Ναι αλλά αν ακούσει κανείς τον Τράγκα, και τον πιστέψει, τότε θα πρέπει να πηδήξει πάραυτα από το πρώτο μπαλκόνι που θα βρει.

Μιλάμε ότι ο άνθρωπος έχει ξεφύγει προ πολλού από τα όρια της δημοσιογραφίας (έστω και κίτρινης) και βολοδέρνει πλέον σε επίπεδα φτηνής επιθεώρησης τύπου Σεφερλή, ή  μπουλουκιού εποχής πρώιμου Χατζηχρήστου.

Σου ……..α τη γυναίκα ρε γελοίε….

Είδα το βίντεο στο διαδίκτυο. Καβγάς N. Σηφουνάκη, ως ΠΑΣΟΚ-ανήρ εναντίον Σ. Γαληνού ως ΑΝΕΞ. ΕΛΛΗΝΕΣ-ανήρ.

Με μάγεψε!

Είναι μορφή τέχνης.

Artistic performance.

Ένα εξαιρετικό δείγμα ρεαλιστικής, με ακροβασίες, υπερ-ρεαλιστικής απεικόνισης της αλήθειας.

Πιο ωμής από ωμής.

Εξηγούμαι:

Ο Τζάκσον Πόλοκ, σπουδαίος Αμερικανός ζωγράφος του αφηρημένου εξπρεσιονισμού, ήταν και είναι για τους πολλούς κάποιος που πιτσίλιζε χρώματα, με το θυμωμένο πινέλο του, σε τεράστιες επιφάνειες.

Πριν ξεπετάξετε το κλασικό «αυτό το κάνω και γω», τοποθετήστε την όλη δημιουργία στη χρονική της στιγμή.

Πόλεμος, θάνατος και η Χιροσίμα ως κρεσέντο χάους.

Δεν θα έμοιαζε ακραία εξωπλανητικός όποιος θα ζωγράφιζε ποταμάκια, λιμνούλες και ηλιοβασιλέματα;

Αν κάτι με τρομάζει εδώ και χρόνια στη χώρα μου (από την εποχή του χρηματιστηρίου και δώθε) και μου δίνει και την κατεύθυνση στο παρατεταμένο αδιέξοδό της είναι ότι ούτε καν οι καλλιτέχνες μας δεν αντλούν έμπνευση από το χάος.

Αυτό το κενό ήρθε να καλύψει το συγκλονιστικό βίντεο Σηφουνάκη-Γαληνού στο Λέσβος News.

Τοποθετήστε το σε ένα μουσείο σύγχρονης Τέχνης.

Σταθείτε απέναντι.

Αφεθείτε.

Τι Πόλοκ!

Τι Μουνκ!

«Ναι ρε! Κοινωνικός αυτοματισμός»!

Ή αλλιώς: Μα καλά, σε ποια φούσκα μέσα ζουν αυτοί;

Δεν μπορώ να μείνω βουβός και να μην απαντήσω στη «διακήρυξη» που εξέδωσε το Δ.Σ. Δ.Α.Κ.Ε. ΔΕ της Ε΄ΕΛΜΕ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, και την είδα εδώ: taxalia 

Οι άνθρωποι είναι προκλητικοί.

Και απαντώ μόνο σε αυτούς, γιατί το να ασχοληθώ με εκείνο το κείμενο - οδηγό που έγραψε κάποιος συνδικαλισταράς καθηγητής από την Καλαμαριά, για το πώς θα πρέπει να κινηθούν στην απεργία οι συνάδελφοί του, πιστεύω ότι θα μου ανεβάσει την πίεση στο 200.

Παραθέτω όλη την ανακοίνωση, κάντε υπομονή φίλοι μου, αξίζει να τη διαβάσετε, και από κάτω γράφω το δικό μου σχόλιο, κάθε φορά...

Ξενοφιλία-Ξενοφοβία…

Η υπερευαισθησία που εκδηλώνει μέρος του ελληνικού πληθυσμού έναντι των μεταναστών οφείλεται, νομίζω, σε τρεις παράγοντες.

Ο πρώτος είναι, φαινομενικά, η εμφάνιση ρατσιστικών οργανώσεων όπως η Χρυσή Αυγή – η υπερευαισθησία συνιστά λοιπόν την αντίδραση σε μια συντεταγμένη επίθεση.

Εδώ σημειώνω, για μια ακόμη φορά, ότι η Χρυσή Αυγή είναι το αποτέλεσμα και όχι το αίτιο της πολιτικής μας υπανάπτυξης: ο συνδυασμός αμάθειας, υπερεθνικιστικής παράδοσης και αλλοπρόσαλλης μεταναστευτικής πολιτικής οδήγησαν έναν στους δέκα Έλληνες στη σφαίρα επιρροής μιας βάναυσης ιδεολογίας.

Πρόκειται περί επαίσχυντου φαινομένου για το οποίο υπάρχουν εξηγήσεις αλλά καμιά ηθική κάλυψη, ούτε δικαιολογία.

Οι πολίτες που υποστηρίζουν τη Χρυσή Αυγή και παρόμοιες ομάδες διαπράττουν ηθικό έγκλημα.

O δεύτερος παράγοντας στον οποίον πρέπει να αποδοθεί αυτή η υπερευαισθησία –η οποία, όπως κάθε υπερευαισθησία είναι αναποτελεσματική και ρέπει προς τη γελοιότητα– είναι ένα είδος ξενοφιλίας: εκείνο το είδος που αποτελεί την άλλη όψη της ξενοφοβίας καθώς και το συμπλήρωμά της.

Δηλαδή, η ξενοφιλία, με τη σειρά της, οφείλεται στον φόβο των βαρβάρων, στην αντίληψη ότι πρέπει να καλοπιάσουμε «το κτήνος» με σκοπό τον αφοπλισμό και την εξημέρωσή του.

Μέσω της ξενοφιλίας, ειδικά εκείνης που κατευθύνεται προς τους μετανάστες και όχι προς τους αλλοδαπούς γενικά (όχι, για παράδειγμα, προς τους Γερμανούς ή τους Αμερικανούς) εκφράζεται πατερναλισμός και αίσθημα ανωτερότητας. 

Πολλοί Έλληνες νιώθουν υποχρεωμένοι να προστατεύσουν τις εξωτικές φυλές, τις οποίες, στην πραγματικότητα, θεωρούν κατώτερες και ανίκανες να αναλάβουν την ευθύνη των πράξεών τους.

Όταν θεωρείς κάποιον αθώο και ταλαίπωρο θύμα, αυτομάτως τον υποτιμάς.

 

Το τέλος του συντεχνιακού κορπορατισμού;

Με μια κίνηση υψηλού πολιτικού ρίσκου ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς επέλεξε την πολιτική επιστράτευση ως λύση στο αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί με τους καθηγητές, παραμονές των πανελλήνιων εξετάσεων.

Στο Μέγαρο Μαξίμου ελπίζουν η πολιτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών να γίνει δεκτή με ανακούφιση από την κοινή γνώμη.

Η ανακούφιση αυτή έχει δυο συνιστώσες:

Αφ’ ενός, η κατάσταση από την έλλειψη σεβασμού στον κόπο και τις θυσίες χιλιάδων μαθητών και των οικογενειών τους, είχε φέρει σε οριακή κατάσταση αντοχής ­ και ανοχής ­ μεγάλες μερίδες της κοινωνίας.

Από την άλλη, πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι τη «δημοκρατική και κοινωνική αλληλεγγύη», η οποία αποτελούσε βασικό χαρακτηριστικό γνώρισμα της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, τη διαδέχεται -όπως είναι ξεκάθαρο μετά το μνημόνιο- γενικευμένη αδιαφορία και ο «πόλεμος όλων εναντίον όλων»…

Η πολιτική επιστράτευση ήρθε καθώς κρίθηκε ότι ήταν ένα βασικό συστατικό για να προχωρήσει ο Πρωθυπουργός, διότι μια υποχώρηση θα έστελνε λάθος μηνύματα σε πολλούς.

Ήταν σαφές εξαρχής ότι, έχει φθάσει σε πλήρες και ορατό αδιέξοδο η συντεχνιακή άρθρωση της κοινωνίας, όπως αριστερός και δεξιός κορπορατισμός τη φιλοτέχνησαν επί δεκαετίες.