Χίλια χρόνια Ηρακλής!

Μεγάλη ημέρα σήμερα! 

Για τον Ηρακλή, για τη Θεσσαλονίκη, για τη Μακεδονία, για την Ελλάδα. Τα 104α γενέθλια των «κυανόλευκων» (τα χρώματα της σημαίας μας) δεν είναι γενέθλια μιας ιστορικής, μιας μεγάλης αθλητικής οικογένειας.

Είναι γενέθλια αγώνων και προσφοράς στο Έθνος μας από μια μεγάλη αθλητική οικογένεια.

Δυστυχώς όμως, μήτε η Πολιτεία ως όφειλε, μήτε η οι φορείς της ως είχαν υποχρέωση έκαναν τον κόπο, να τιμήσουν την επέτειο των 104 χρόνων του Ηρακλή.

Μουσική ανάπαυλα.

O Strange προτείνει την θλιμμένη μπαλάντα  The Funeral, των Band of Horses.
(Φοβερό και το βιντεάκι)

Και κλεμμένος και δαρμένος

Έξαρση έχουν παρουσιάσει τον τελευταίο καιρό τα κρούσματα μικροκλοπών: πορτοφόλια, τσάντες και τα συναφή. Θύμα και ο υπογράφων σε μια στιγμή ανείπωτης επίδειξης της υπεργκαντεμοσύνης του.

Τα 3 χρόνια του πηγαιμού

Κανείς δε φανταζόταν εκείνη την τελευταία Κυριακή του Νοέμβρη του 2009, όταν ο Σαμαράς έμπαινε στη Ρηγίλλης ως αρχηγός του κόμματος στο οποίο ανδρώθηκε πολιτικά, για κάποιους πολλά χρόνια αργότερα από ότι του άξιζε, την πορεία που θα ακολουθούσε τα επόμενα τρία χρόνια.

Όχι φυσικά γιατί δεν τον θεωρούσαμε πραγματικό φορέα ελπίδες, ούτε, αυτό κι αν εννοείται, γιατί υιοθετούμε τις ιαχές του λόμπι της δραχμής που βγάζει τα πιο βρωμερά του αλλά κύκνεια άσματα αυτές τις μέρες.

Η χαμένη γενιά της Ευρώπης της κρίσης.

Όπως γράφει η ολλανδική TROUW, 14 εκατομμύρια νέοι της Ευρώπης δεν εργάζονται, αλλά ούτε και  σπουδάζουν. Και οι αριθμοί τους αυξάνονται λόγω της κρίσης, με τους κοινωνιολόγους να ανησυχούν για τις κοινωνικές και όχι μόνο συνέπειες αυτού του δυσάρεστου φαινομένου.

 

Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, όλο και πιο πολλοί νέοι απομακρύνονται από την αγορά εργασίας.

 

Το ρευστό πολιτικό σκηνικό του σήμερα.

Για πρώτη φορά τα τελευταία 30 χρόνια πραγματοποιείται μια μετατόπιση του εκλογικού σώματος, και όχι των κομμάτων πάνω σε αυτό.

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο και η Χ.Α. έλκουν ψηφοφόρους προς τις θέσεις τους, χωρίς τα ιδία  να αλλάζουν σημαντικά προγραμματική θέση.

Δημιουργείται λοιπόν μια τάση συσπείρωσης του κόσμου στα δυο άκρα του πολιτικού φάσματος. 

 

Ταυτόχρονα, το αραιωμένο κέντρο κυριαρχείται από τη ΝΔ.

Η επόμενη «αραβική άνοιξη» θα οφείλεται στο ακριβό πετρέλαιο.

Οι διαδηλωτές που έχουν πλημμυρίσει τους δρόμους του Αμμάν εδώ και δυο εβδομάδες, απαιτώντας την ανατροπή του βασιλιά Abdullah (κάτι που αποτελεί ποινικό αδίκημα στην Ιορδανία), δεν το κάνουν επειδή ζητούν δημοκρατία, αλλά επειδή αυξήθηκαν οι τιμές των καυσίμων, μετά από την κυβερνητική απόφαση να παύσουν οι κρατικές επιδοτήσεις.

 

Οι Ιορδανοί δεν είναι οι μόνοι που έχουν εξοργιστεί με το ζήτημα της τιμής του πετρελαίου.

 

Δεν είναι άδικο;

Κατά καιρούς έχω γράψει διάφορα πράγματα, τόσο εδώ, όσο και στο φιλόξενο Antinews για τον ελληνικό  δημόσιο τομέα.

Και όλα σχεδόν ήταν αρνητικά.

 

 Αποτελεί πάγια πεποίθησή μου ότι το ελληνικό δημόσιο δεν σώζεται με τίποτα…

Ίσως αν διαλύονταν εκ βάθρων και το φτιάχναμε ξανά από την αρχή, και από μηδενικής βάσης…

 

Μερικές σκληρές αλήθειες....

Ένα από αυτά τα πράγματα που πάντα με ενοχλούσαν, είναι η γκρίνια πολλών για τα στραβά του συστήματος, της οικονομίας, αλλά και της δημοκρατίας μας.

Κυρίως η γκρίνια για τα οικονομικά ζητήματα, τις αδικίες, κλπ.

Έτσι, όταν γκρινιάζουμε (στα καφενεία) είμαστε όλοι εν δυνάμει Μπολσεβίκοι, καταγγέλλοντας τους πλουτοκράτες, τους τραπεζίτες, και γενικά το «σύστημα».

Όταν όμως τρέχουμε στις κάλπες, ξεχνάμε την επαναστατικότητα μας και ρίχνουμε το κουκί μας σε αστικά κόμματα, διαιωνίζοντας έτσι τον καπιταλισμό, που κατά τα άλλα … μας ενοχλεί σφόδρα.

 

Αν μιλήσουμε για πορείες, διαδηλώσεις, συμμετοχή σε απεργιακές κινητοποιήσεις, κλπ. εκεί τα πράγματα χειροτερεύουν, αφού οι περισσότεροι αφήνουμε τους λίγους να βγάλουν το φίδι από την τρύπα.