Περί Παττακού…

Πριν μερικές μέρες διάβασα για την διάρρηξη στο σπίτι του Παττακού. Εμεινα έκπληκτος. Ημουν σίγουρος ότι ο Στυλιανός Παττακός είχε πεθάνει. Κάποια στιγμή μετά το ’90 και την αποφυλάκιση του για ανήκεστο βλάβη και ο θάνατός του πέρασε στα ψιλά. Ο Στυλιανός Παττακός ανήκε σε μια εποχή που ενώ έχουν περάσει 49 χρόνια μοιάζει σαν να τη χωρίζουν από το σήμερα 100ετίες. Ημουν 19 ετών. Και έχω καλό μνημονικό για να θυμάμαι.

Θα θυμίσω ότι η τριανδρία της χούντας είχε μοιράσει ρόλους. Ο Γεώργιος Παπαδόπουλος ήταν ο ηγέτης, ο πολιτικός, που θα οδηγούσε την Ελλάδα στα πεπρωμένα της. Ο Νικόλαος Μακαρέζος, ο τεχνοκράτης που θα αναμόρφωνε την οικονομία. Ο Στυλιανός Παττακός, ήταν ο λοχίας. Ο «λοχίας» που από τότε μέχρι σήμερα κάποιος πετάγεται για να πει ότι χρειάζεται για να σωθεί η Ελλάδα...

Αυτή η στάνη, αυτούς τους τρομοκράτες βγάζει…

Διάβασα την δημόσια καταγγελία του Γιώργου Βούτση Βογιατζή και τη βρήκα ιδιαίτερα χαριτωμένη και γλυκούλικη, σαν επιστολή σε στήλη σχέσεων σε εφηβικό περιοδικό. Απογοητεύτηκα λίγο με το κλείσιμο. Περίμενα κάτι πιο ταιριαστό στο ύφος της επιστολής, σαν

   Σας ασπάζομαι και αδημονώ για τη γνώμη σας.
                                                             Ειλικρινά δικός σας,
                                                                                   Γιώργος

Ο αναγνώστης που δίνει αξία στα semantics θα εντοπίσει και ορισμένα λογικά λάθη, όπως ότι ο συγγραφέας νομίζει πως δεν έκανε check-in παρ’ ότι πήρε κάρτα επιβίβασης, ότι οι Μεξικανοί του ζήτησαν την ταυτότητά του και όχι το διαβατήριό του, την πεποίθησή του πως κάποιος όπλισε το όπλο του σε κλειστό χώρο με περιορισμένους κρατούμενους. Συνολικά όμως μένει η ένταση της αφήγησης στην οποία αποτελεί το επίκεντρο μιας παγκόσμιας συνωμοσίας, πως οι μεγαλύτερες μυστικές υπηρεσίες του κόσμου ασχολήθηκαν προσωπικά μαζί του…

Ο Τεύτονας και οι Σαλτιμπάγκοι…

Όσο και εάν κάποιος αντιπαθεί τον Σόιμπλε διότι θεωρεί ότι πίσω από την πολιτική του υπάρχει και εμπάθεια αλλά και εκδικητικά κίνητρα (γνώμη την οποία αιρετικά έχω ήδη εκφράσει πολλές φορές, μη φορτώνετε), εν τούτοις του δίνω ένα δίκιο.

Τα συναισθήματά μου είναι ανάμεικτα. Από τη μια πιστεύω ότι είναι άδικο να τιμωρείς έστω και πλαγίως μια ολόκληρη χώρα, όσο και εάν ένα μέρος της ψήφισε αυτούς που ψήφισε και σου τους κότσαρε να τους ανέχεσαι σαν υπουργός Οικονομικών της μεγαλύτερης και ευρωστότερης χώρας της Ευρώπης. Γι’ αυτό άλλωστε και υπάρχουν ακόμα δημοκρατίες και δεν έχουμε ούτε δικτατορία ούτε «Γερμανοκρατία»...

Ο Γαλαξιάρχης και ο Γαλαξίας Μαξίμου…

Στην Ελλάδα ο νεκρός δεδικαίωται. Και αυτό συνήθως μεταφράζεται ως βομβαρδισμός εξωραϊστικών υπερβολών και συχνά ανεδαφικών ωραιοποιήσεων για την πολιτεία του, που συχνά αδικούν τον αποδημήσαντα γιατί τον απεκδύουν από το πραγματικό ανθρώπινο βάρος του.

Το φαινόμενο το είδαμε και πρόσφατα όταν συνέβη το τραγικό γεγονός του θανάτου ενός νέου ανθρώπου, που ήταν πασίγνωστος  στα social media με το ψευδώνυμο Γαλαξιάρχης, και το ξόδι του συνοδεύτηκε από μία εικόνα του που είναι σίγουρο ότι ο ίδιος δεν ήθελε για τον εαυτό του όσο ήταν στη ζωή. Αυτό στη χώρα μας λέγεται «σεβασμός στη μνήμη του νεκρού» που στην ουσία είναι άρνηση  της πραγματικής μνήμης...