Δεν είναι χρυσαυγίτης ο Πολάκης…

 «You can’t teach an old dog new tricks», λέει ο λαός. Και ο Παύλος Πολάκης δεν πρόκειται να μάθει τώρα, κοντά στα γεράματα, τα στοιχειώδη της αστικής ευγένειας και της ευπρεπούς συμπεριφοράς. Αυτά τα μαθαίνεις μικρός ή τα απορρίπτεις μεγάλος. Κάποια στιγμή διαλέγεις αν από το στόμα σου θα βγαίνουν λόγια ή αφροί.

Πλάκα πλάκα καλά τα λέει ο ΟΡΘΟΓΡΑΦΟΣ!

Στα περιοδικά με τα σταυρόλεξα καλούν τον αναγνώστη να βρει τις διαφορές ανάμεσα σε δύο ίδιες εικόνες. Δείχνουν ίδιες, αλλά δεν είναι. Συχνά βάζω τον Παύλο Πολάκη δίπλα σε έναν χρυσαυγίτη, προσπαθώντας να βρω τις διαφορές. Δείχνουν ίδιοι, αλλά, φυσικά, δεν είναι…

Η Όλγα, ο Πάνος και ο Νικολάι…

Πριν από μισό αιώνα σχεδόν στις 22 Σεπτεμβρίου 1967 ο εκ των πρωτεργατών της Χούντας Στυλιανός Παττακός διέκοψε τον ποδοσφαιρικό αγώνα μεταξύ ΠΑΟ και Ολυμπιακού, φώναξε κοντά του ποδοσφαιριστή Γ. Σιδέρη και του συνέστησε να παίζει πιο... ήρεμα. Ο ίδιος μερικά χρόνια αργότερα μπήκε στην αίθουσα του Χρηματιστηρίου Αθηνών και σε μια επίδειξη φιλοεπενδυτικού λαϊκισμού διέταξε, εν μέσω επευφημιών των χρηματιστών, να ανεβάσουν την τιμή της μετοχής της Τραπέζης της Ελλάδος γιατί εκτίμησε πως ήταν φθηνή...

Η διαφορά της δημοκρατίας από τις δικτατορίες ή των ανεπτυγμένων χωρών από τις υπανάπτυκτες είναι πως υπάρχει διαχωρισμός των βασικών εξουσιών και όρια στην εξουσία που διαθέτει ο καθένας της κυβερνήσεως και των μελών της μη εξαιρουμένων. Το Σύνταγμα στις δημοκρατίες υπάρχει για να προστατεύει τους πολίτες απέναντι στις κυβερνήσεις, οι οποίες ως πόλος ισχυρής εξουσίας εκ φύσεως έχουν ροπή προς την καταπάτηση των δικαιωμάτων των πολιτών.

Αυτό ισχύει και για τις δεξιές και για τις κεντρώες και για τις αριστερές κυβερνήσεις. Η ροπή των κυβερνήσεων προς την αυθαιρεσία μοιάζει με την έμφυτη ροπή των σκύλων να κυνηγάνε τις γάτες μόλις βρουν την ευκαιρία...

Μας πήραν στο λαιμό τους οι όψιμοι κομμΟνιστές…

Μετά από τόσα χρόνια κρίσης, λιτότητας, και μνημονίων, και αφού τα έχουμε δει (σχεδόν) όλα, αφού ήρθαν τα πάνω κάτω, και σημειώθηκαν τεκτονικές ανακατατάξεις σε πολιτικό, κοινωνικό, και πάνω απ όλα οικονομικό επίπεδο, η μεγαλύτερη απορία που έχω και μου τρυπάει τα μηνίγγια είναι η εξής: Πως γίνεται και ένας τόσο καλομαθημένος λαός, που τις τελευταίες δεκαετίες κιότεψε πραγματικά, να αποφάσισε στα ύστερά του να ψηφίσει κομμουνισμό; Διότι, ας μη γελιόμαστε, ο Σύριζας ήταν, και δεν το έκρυβε, ένα συνονθύλευμα ακροαριστερών συνιστωσών τύπου Ρόζα, που ήταν βουτηγμένος σε αναχρονιστικές αγκυλώσεις και ιδεοληψίες.

Αριστερή ελευθερία....

Τι έγινε λοιπόν, και ένας λαός μαθημένος στην (τεχνητή) ευμάρεια, με τις Καγιέν και τα Κοχίμπας του, με τα φαντεζί τηλεοπτικά σόου τύπου Τσάο Αντένα, με τα πρώτα τραπέζια πίστα και τα σκυλάδικα να λειτουργούν καθ εκάστην, με τα διακοποδάνεια, και τα καζίνο του… ένας λαός όπου και η τελευταία κυρά Σούλα είχε πάει για μπάνια στο Μπαλί… πως γίνεται και ξαφνικά, εν έτει 2015 να αποφάσισε να πορευτεί αριστερά; Ακολουθώντας και αγκαλιάζοντας μια ιδεολογία που στον υπόλοιπο κόσμο χρεοκόπησε προ πολλού, και που ακόμη και στα άλλοτε προπύργια της (ΕΣΣΔ, Αν. Ευρώπη, κλπ) αποκηρύχθηκε μετά βδελυγμίας;

Τελείωσαν και το ξέρουν…

Ο Γ. Ράλλης το 1981 μοίραζε επιταγές της ΕΟΚ στην προσπάθεια του να ανακόψει την πορεία του ΠΑΣΟΚ προς την εκλογική νίκη. Το 1989 ο Α. Παπανδρέου ζήτησε από τον Τσοβόλα «να τα δώσει όλα» για να μην κερδίσει η Νέα Δημοκρατία τις εκλογές.

Κανένας από τους δύο δεν απέφυγε την ήττα, παρ΄ όλες τις προσπάθειες, γιατί η φθορά των κομμάτων τους ήταν κοινή συνείδηση στον κόσμο. Ήθελαν οι πολίτες να υπάρξει κυβερνητική αλλαγή. Είναι οι περιπτώσεις που ό,τι και να πει ένας πολιτικός, όσες προσπάθειες και να κάνει η παράταξη του, όσες παροχές και να δώσει, δεν αλλοιώνεται το φρόνημα των ψηφοφόρων...