Τα παλιά τα χρόνια, πριν δηλαδή από την έλευση και
μετέπειτα κυριαρχία των ιδιωτικών τηλεοπτικών καναλιών, που μετέτρεψαν το
πολίτευμά μας σε τηλεοπτική δημοκρατία, οι πολιτικοί ήταν απόμακροι.
Ακόμη θυμάμαι μικρούλης, που έβλεπα τα επίκαιρα
στον κινηματογράφο, στα οποία πάντα υπήρχε κάποια κατάθεση στεφάνου από κάποιον
μεγαλόσχημο υπουργό, ο οποίος πάντα φορούσε σκούρο κοστούμι, και είχε βλέμμα
σκυθρωπό και γκρίζο, αν όχι βλοσυρό (τον βάραιναν, βλέπετε, οι ευθύνες του τόπου).
Όλοι οι πολιτικοί έτσι ήταν τότε… σοβαροφανείς
και απλησίαστοι.
Ακόμη και ο βουλευτής επαρχίας, ο οποίος εμφανίζονταν
στην περιφέρειά του μια δυο φορές το πολύ τον χρόνο με την βουλευτική
Μερσεντές, κάθονταν στο καφενείο και τα έλεγε με τον παπά, τον δάσκαλο, και τον
χωροφύλακα, ενώ οι απλοί ψηφοφόροι τον έβλεπαν από μακριά, θαυμάζοντας την
γραβάτα του, το παρουσιαστικό του, και αυτά που έλεγε… τα οποία εν πολλοίς ήταν
δυσνόητα για τον απλό κοΖμάκη...