Μια Ζωή Σικέ (12)

Σήμερα στην Ελλάδα, ο ιδιοκτήτης ενός τηλεοπτικού σταθμού συγκεντρώνει επάνω του δύναμη που ούτε οι αυτοκράτορες της Ρώμης δεν είχαν γνωρίσει.

Δύναμη ωμή που όμως καλύπτεται από την ψευδαίσθηση της δημοκρατικότητας, που υποτίθεται ότι περιβάλλει την τηλεόραση από το γεγονός λέει, ότι μπορούμε να τη σβήσουμε ανά πάσα στιγμή.

Δοκιμάστε βέβαια να σβήσετε τη τηλεόραση την ώρα που το παιδάκι σας την παρακολουθεί, ή την ώρα που η συμβία τρέφεται με τούρκικες σαπουνόπερες, και τα ξαναλέμε.

Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και αρκετά χρόνια, στα δυτικού τύπου οικονομικά καθεστώτα η απειλή περί μπαμπούλα κλπ. που ίσχυε για να νουθετήσει τα μικρά παιδιά αντικαταστάθηκε από την σαφώς πιο αποτελεσματική, αν και όχι τόσο πρακτική απειλή του στυλ «θα σου κόψω την τηλεόραση».

Πανίκας über alles…

Ή αλλιώς: Ένας είναι ο «Νομάρχης».

Ή και: Ο Νομάρχης της καρδιάς μας….

Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης είναι μια ειδική περίπτωση ανθρώπου, που θα ήταν ιδανικός αν ήταν κάπου φύλαρχος, παρά πολιτικός σε μια ευνομούμενη και συντεταγμένη χώρα της ΕΕ, και μάλιστα του 21^ου αιώνα.

Από κει και πέρα, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιορρυθμίες της ελληνικής πολιτικής σκηνής, και δη της Θεσσαλονίκης, τον Πανίκα, αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.

Για πολλούς και διάφορους λόγους.

Διότι βασικά, κάθε κοινωνία, όσο ταλαιπωρημένη,  θέλει που και που να διασκεδάζει, και όχι μόνο από τους επαγγελματίες παλιάτσους.

Πάντως, όπως και να έχει, ο Πανίκας υπάρχει, και ή τον λατρεύεις, ή τον απεχθάνεσαι.

Μέση κατάσταση δεν μπορεί να υπάρχει, διότι κάθε άλλο παρά αδιάφορος περνάει….

Ο Απόστολος της κάθαρσης!

«Τιμάει τα παντελόνια που φοράει. Όχι σαν τις υπόλοιπες αδελφές που μας κυβερνάνε», «Αυτός έχει α@@@@δια, οι άλλοι τι έχουνε;»

Δύο από τα πιο ήπια σχόλια των διαχρονικά αγανακτισμένων που αναρτήθηκαν στο Διαδίκτυο κάτω από το ρεπορτάζ της παρέλασης στη Στυλίδα, το βασίλειο του δημάρχου Απόστολου Γκλέτσου.

Ο πρώην ηθοποιός έστησε μια παράσταση με πρωταγωνιστές και κομπάρσους, κατέβασε με το έτσι θέλω από την εξέδρα τους πολιτικούς της περιοχής και ανέβασε στη θέση τους παλαιούς πολεμιστές.

Η ευδαιμονία πάει … Δανία.

Ώστε λοιπόν «είμαστε ο πιο δυστυχισμένος λαός της Ευρώπης», με «πιο ευτυχισμένους τους Δανούς».

Καλούμαστε μάλιστα να αποδεχτούμε ότι το συμπέρασμα δεν είναι αυθαίρετο και υποκειμενικό, αλλά αδιαμφισβήτητο και επιστημονικά τεκμηριωμένο.

Επειδή, λέει, προέκυψε από την έρευνα «Ατλας της ευτυχίας», που διεξήχθη από τους επιστήμονες Μπερντ Ραφελχούσεν και Ρενάτε Κέχερ για λογαριασμό των Γερμανικών Ταχυδρομείων, δημοσιεύτηκε δε στο οικονομικό περιοδικό Wirtschaftswoche. Συμμετείχαν 3.000 Ευρωπαίοι, που, μαθηματικώς αυτοβιογραφούμενοι, βαθμολόγησαν την προσωπική τους κατάσταση.

Το τέλος των παρελάσεων;

Μετά την πρωτοφανή κατάλυση του κράτους από ένα ετερόκλητο πλήθος «αγανακτισμένων» κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου 2011, με αποκορύφωμα τα έκτροπα εις βάρος του προέδρου της Δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη, πολλαπλασιάστηκαν τα φαινόμενα πολιτικής και κομματικής εκμετάλλευσης, τα φαινόμενα ρατσισμού, αλλά και φαινόμενα σεξισμού.

Η κρίση έχει θέσει τη χώρα σε μία αργή αλλά σταθερή διαδικασία αλλαγής παραδείγματος, παρόμοια με εκείνες που ακολούθησαν πολέμους και εμφύλιες συρράξεις, αλλά και το πιο πρόσφατο παράδειγμα τη μεταπολίτευση.

Νεοφιλελευθερισμός στα πρόβατα…

Αυτό που στην Ελλάδα συνηθίζουμε να λέμε «Μνημόνιο», είναι ίσως η μεγαλύτερη διακρατική παρέμβαση για να αποφύγει μια χώρα τη χρεοκοπία.

Οι φορολογούμενοι κάποιων χωρών δανείζουν με το ζόρι (δίχως καν να ερωτηθούν) ένα κράτος που είναι αφερέγγυο.

Το τελευταίο πιστοποιείται από το γεγονός ότι οι ίδιοι οι φορολογούμενοι ως μονάδες επ’ ουδενί δεν θα έμπαιναν στον κίνδυνο να το δανείσουν διά των καταθέσεών τους ή διά των ασφαλιστικών τους Ταμείων.

Πώς προκύπτει λοιπόν αυτό που διαλαλεί διά των κοινωνικών δικτύων ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημήτρης Παπαδημούλης, ότι «Η Ν.Δ. (είναι) με τη Μέρκελ, τον νεοφιλελευθερισμό και το Μνημόνιο» (21.9.2013).

Όταν χτυπάει η άνοια…

Γεννημένος το 1938, συμπλήρωσε στις 17 Αυγούστου το 73 έτος του.

Για τους λάτρεις δε των ζωδίων, ο ίδιος ανήκει στον αστερισμό του Λέοντα.

Τι σημαίνει αυτό; Ας διαβάσουμε τι λένε οι «έγκυροι» αστρολόγοι:

«Ο Λέων αγαπάει οτιδήποτε νέο και παράξενο, μισεί κάθε τι βαρετό, απεχθάνεται τη ρουτίνα, αλλά αν χρειαστεί να αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση, απλά θα δημιουργήσει το δικό του …σενάριο για να ανταπεξέλθει. Αυτό τον κάνει επιρρεπή στο να δημιουργεί καταστάσεις από το πουθενά».

Μια Ζωή Σικέ (11)

Ο Τσε Γκεβάρα εμφανίστηκε το 1965 σε μία εκπομπή του Αμερικανικού CBS, και το αποτέλεσμα ήταν τρομακτικό για τους υποστηρικτές του ψυχρού πολέμου.

Ο «άγριος» αυτός κομμουνιστής αντάρτης καταγοήτευσε τους Αμερικάνους, δείχνοντας στους χειριστές του τηλεοπτικού μέσου τις φοβερές δυνατότητες, αλλά και τις παγίδες του όπλου που διαφεντεύουν.

Η τηλεόραση σήμερα έχει γίνει η «κόρη του οφθαλμού» της ψυχής μας.

Ο υπέρτατος κριτής που στην ουσία κρίνει τον εαυτό του και άρα... δεν υπάρχει κριτική.

Κάποτε η τέχνη αναπαρήγαγε τη ζωή, εξ`ού και το μεγαλείο της.

Φιλτράριζε την πραγματικότητα, την εξευγένιζε, ή το αντίθετο, και εν πάση περιπτώσει έδειχνε μία μορφή της ζωής ιδωμένη μέσα από το μάτι και το πρίσμα του καλλιτέχνη.

Μία γλυκιά υποκειμενική θεώρηση της πραγματικότητας ή της φαντασίας.

Σήμερα η ζωή αναπαριστά την «τέχνη», που ξεπηδάει μέσα από τη τηλεόραση.

Η οποία τηλεόραση υπάρχει μόνο χάρη στα προϊόντα που πλασάρει και που την στηρίζουν.

Δηλαδή μελέ.

Pretty in Pink...

The Psychedelic Furs... Pretty in Pink!

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Πάγκαλου…

Ή αλλιώς: Από μικρό και από τρελό (χοντρό) μαθαίνεις την αλήθεια;

Δεν παιζόμαστε με τίποτα τελικά…

Δεν πα να βρισκόμαστε στο χείλος της οικονομικής καταστροφής, δεν πα να έχουμε 30% ανεργία, δεν πα να χρωστάμε τα μαλλιοκέφαλά μας, εμείς εκεί…

Να αυτοπυροβολούμαστε.

Και όχι μόνο σε επίπεδο κομματικό, ή εσωτερικό, όπως π.χ. η περίπτωση Τζιτζικώστα, αλλά και σε εθνικό.

Για να μη πω διεθνές…

 

Αντί δηλαδή να κατεβάσουμε τα κεφάλια, να παίζουμε χαμηλά, και να σφίξουμε τους κώλους μπας και δούμε κανένα χαΐρι μακροπρόθεσμα, καταναλωνόμαστε σε μικροπολιτικές διαμάχες, σε αμφισβητήσεις, και σε παπαριές του στυλ αυτής που πέταξε αίφνης χθες ο Πάγκαλος, και τώρα τρέχει η κυβέρνηση και δεν φτάνει.

Αντί δηλαδή να είμαστε απαξάπαντες μια γροθιά απέναντι στους ξένους, ως  έθνος ανάδελφον που είμαστε, ακόμη και ο ίδιος ο Αλέξης που διεθνώς έχει κάνει σημαία την συκοφάντηση της χώρας, εμείς τι κάνουμε;

Υπονομεύουμε ο ένας τον άλλον, ακόμη και σε σημείο να υπονομεύει ο Πάγκαλος τον ίδιο τον εαυτό του μεταξύ άλλων, προφανώς από κεκτημένη ταχύτητα, για τη περίοδο που  διετέλεσε κάποτε υπουργός!

Η τηλεόραση που μας αξίζει;

Τα κανάλια γιορτάζουν του χρόνου 25 χρόνια ιδιωτικής τηλεόρασης.

Είκοσι πέντε χρόνια που το μέσον έγινε κυρίαρχο.

Υποκατέστησε βασικές ανθρώπινες λειτουργίες.

Τη γειτονιά, την αγορά, τους φίλους, τους εξομολόγους, τους ψυχιάτρους, τους δικαστές.

Χρόνια που τα είδαμε όλα.

Το νέο σταρ σίστεμ να ανατέλλει σε πορτοπαράθυρα, οικογένειες να φτιάχνουν την τύχη τους σε τηλεπαιχνίδια, απελπισμένους να ψάχνουν το δίκιο τους στον αέρα, υποψήφιες νύφες και γαμπρούς σε απέλπιδες προσπάθειες τηλεπροξενειών,  τηλεπαρουσιαστές σε ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ κακοποιών και αστυνομίας, χαμένα πρόσωπα που ανακαλύπτονταν, δημόσιες εξομολογήσεις οικογενειακών μυστικών, επώνυμων και ανώνυμων, τσακωμούς και ποινές με αποκλεισμούς από εκπομπές για μερικές αγωνιστικές, εκπομπές σε κλουβιά, ντιβάνια, ακρογιαλιές, κλαμπ.

Ο Λευκός Πύργος.

Ο Λευκός Πύργος της Θεσσαλονίκης είναι ένας οχυρωματικός πύργος του 15ου αιώνα, που χρησιμοποιήθηκε στη συνέχεια σαν κατάλυμα φρουράς Γενιτσάρων και σαν φυλακή θανατοποινιτών.

Είναι ένα από πιο γνωστά κτίσματα-σύμβολα πόλεων στην Ελλάδα.

Είναι μια κυλινδρική κατασκευή με ύψος 33,9 μ., περίμετρο 70 μ. και διάμετρο 22,7 μ. Έχει 6 ορόφους, που επικοινωνούν με εσωτερική σκάλα, που ελίσσεται κοχλιωτά και σε επαφή με τον εξωτερικό τοίχο.

Έτσι, σε κάθε όροφο υπάρχει μια κεντρική κυκλική αίθουσα με διάμετρο 8,5 μ, με την οποία επικοινωνούν μικρότερα τετράπλευρα δωμάτια, ανοιγμένα στο πάχος του εξωτερικού τοίχου.

Ο 6ος όροφος έχει μόνον κεντρική αίθουσα κι έξω από αυτήν ένα δώμα με θέα το τοπίο γύρω από τον πύργο.

Η ύπαρξη αφοδευτηρίων, τζακιών και καπναγωγών δείχνει ότι ο πύργος προοριζόταν όχι μόνο σαν αμυντικό έργο, αλλά και για στρατιωτικό κατάλυμα.

Και ο Πρόεδρος «αγαναχτιστής»;

Το ’χει ξανακάνει. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να το σταματήσει.

Γιατί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν είναι ένας σεβάσμιος, συμπαθητικός ηλικιωμένος που μπορεί να λέει και μια κουβέντα παραπάνω.

Είναι ο ανώτατος πολιτειακός άρχων, είναι η φωνή της Ελλάδας στον έξω κόσμο.

«Ο ελληνικός λαός ό,τι μπορούσε να δώσει για την κρίση το έδωσε» είπε ο πρόεδρος. «Αν νομίζουν οι Ευρωπαίοι ότι μπορούν να μας εκβιάσουν είναι γελασμένοι. Αυτός ο λαός δεν υποκύπτει σε εκβιασμούς».

Έτσι με μια φράση, ο πρόεδρος συνόψισε όλη την αντιευρωπαϊκή προπαγάνδα που παραπλανεί τον ελληνικό λαό.

Δεν μας δανείζουν οι ευρωπαίοι σύμμαχοί μας, εμείς τους δίνουμε.

Δεν μας ζητάνε μετά από 4 χρόνια κρίσης να ισοσκελίσουμε το κόστος του κράτους μας να μην τους ζητάμε κι άλλα δανεικά, μας εκβιάζουν.

Κανονικά έπρεπε να μας δίνουν συνέχεια λεφτά, κάθε χρόνο λεφτά. Αν δεν μας δίνουν είναι εκβιαστές.

Και όποτε μαζεύονται πολλά, να σκίζουμε τα μνημόνια, να διαγράφουμε τα χρέη και να ξαναρχίζουμε απ’ την αρχή.

Και να περνάμε εμείς καλά κι αυτοί να πληρώνουν...

Καλώς οι ΗΠΑ παρακολουθούν την Μέρκελ!

Υπάρχει άραγε κάποια εύλογη στρατηγική αιτιολόγηση προκειμένου οι ΗΠΑ να συνεχίσουν, ή και να αυξήσουν την κατασκοπεία τους στις γερμανικές υπηρεσίες πληροφοριών;

Την περασμένη εβδομάδα, οι Γερμανοί πολιτικοί και τα ΜΜΕ ασχολούνται συνεχώς με τις καταγγελίες που θέλουν την αμερικανική NSA να παρακολουθεί το κινητό της καγκελαρίου Μέρκελ.

Για πολλούς, μεταξύ των οποίων και η ίδια η Μέρκελ, αυτό αποτελεί παραβίαση της σχέσης εμπιστοσύνης μεταξύ συμμάχων.

Για κάποιους άλλους, πιο κυνικούς, δεν τρέχει τίποτα.

Όπως λένε, όλα τα κράτη κατασκοπεύουν το ένα το άλλο.

Και η Ευρώπη στο πλευρό της Γιούλας!!!!!

Ανησυχία φαίνεται να προκαλεί στο υπουργείο Οικονομικών το ενδιαφέρον που έχει επιδείξει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για το θέμα της καταβολής συντάξεων στις άγαμες θυγατέρες θανόντων συνταξιούχων του δημοσίου.

Αυτή τη φορά, όμως, το ενδιαφέρον της Κομισιόν δεν εστιάζεται στο αν πρέπει να καταβάλλεται η σύνταξη αυτή, αλλά στο γιατί δεν καταβάλλεται και στους ενήλικους άγαμους άρρενες.

Οι αιτιάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αποκαλύπτονται σε σειρά έγγραφων απαντήσεων που διαβιβάστηκαν στη Βουλή από τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών Χρήστο Σταϊκούρα έπειτα από ερωτήσεις βουλευτών για τις περικοπές στις συντάξεις των άγαμων θυγατέρων.

Μια Ζωή Σικέ (10)

Αποφάσισα να φύγω. Πλήρωσα και βγήκα έξω στο δρόμο.

Ο καιρός ήταν τέλειος. Ανοιξιάτικος.

Εξαίσιος, και απίστευτος.

Μύριζε θυμάρι.

Μια ευφορία με κατέλαβε. Ένα «μπουστ» αδρεναλίνης.

Το μυαλό μου πλημμύρησε από ευχάριστες εικόνες.

Όλα άρχισαν να μου φαίνονται ειδυλλιακά. Ακόμα και τα κορναρίσματα των αυτοκινήτων, που αν έχεις λίγη φαντασία μπορείς να τα εκλάβεις για κρωξίματα πουλιών της ζούγκλας.

Ζούγκλα είπα και θυμήθηκα, ή μάλλον φαντάστηκα, ή μάλλον δεν ξέρω…

‘Έναν Αλέξη χρειαζόμαστε… πραγματικά!

Ένα πράγμα για το οποίο θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, είναι το γεγονός ότι όταν γύρω στο 1988-89 επήλθε στη χώρα η γενική πολιτισμική κατάρρευση, και η μαζική πλύση εγκεφάλου που μας σάρωσε, εκ μέρους των ιερέων του τίποτα, δηλαδή των ιδιωτικών καναλιών και ραδιοφωνικών σταθμών που άρχισαν να εκπέμπουν ανεξέλεγκτα και ασύστολα, ήμουν ήδη «ώριμος» ενήλικος, σχεδόν τριαντάρης.

Οπότε η ζημιά που θα μπορούσα να πάθω ήταν σαφώς μειωμένη σε σχέση με αυτήν που θα πάθαινα αν ήμουν πιο μικρός, πιο αθώος, και πιο εύπλαστος.

Και αυτό με βοήθησε αρκετά στο να αντιληφτώ από τότε το τι παίζει, και το που οδηγούμαστε…

Προς μια νέα εθνική αυτοχειρία;

Ουδείς αμφιβάλλει πως η χώρα αντιμετωπίζει την πλέον δεινή κρίση κατά τα τελευταία 60 χρόνια.

Και αν η Κατοχή υπήρξε γεγονός αναπότρεπτο, κανείς δεν μπορεί να πει το ίδιο και για τον Εμφύλιο.

Χρειάσθηκαν, όμως, έξι δεκαετίες για να αναγνωρισθούν, με μισόλογα έστω, τα εκατέρωθεν λάθη και οι ευθύνες.

Ενώ και από τις δύο πλευρές εξακολουθούν να υπάρχουν υποστηρικτές της «μιας και μοναδικής αλήθειας».

Αναντίρρητο είναι και το εθνοκτόνο κλίμα του Εμφυλίου· δηλαδή η μισαλλοδοξία και ο διχασμός, που καθυστέρησαν για τουλάχιστον μία δεκαετία την απαρχή ανασυγκρότησης μιας καθημαγμένης χώρας. Επιπλέον δε, άφησαν επί χρόνια υπαρκτά ίχνη, ώστε να τα αναζωπυρώνουν και να τα εκμεταλλεύονται ορισμένοι πολιτικοί μας.

Ο «κόκκινος δήμαρχος» χτύπησε και πάλι…

‘Όπως διαβάζω σε ειδησεογραφικά σάιτς, ο αντισυστημικός δήμαρχος Στυλίδας, ο Απόστολος Γκλέτσος, ή Γλέτσος (δεν είμαι σίγουρος), έκανε και πάλι την επαναστατική του πράξη. Έτσι απλά και ανθρώπινα.

Όπως μας έχει συνηθίσει…

Κατέβασε τους δήθεν επίσημους από την εξέδρα της παρέλασης, και στη θέση τους έβαλε κάποια γεροντάκια, βετεράνους και ήρωες του ’40.

Το που τους βρήκε είναι ένα άλλο θέμα, μιας και οι συγκεκριμένοι θα πρέπει σήμερα να είναι τουλάχιστον 90 χρόνων, οπότε μάλλον δεν θα τους ενδιαφέρουν τόσο οι παρελάσεις όσο η σουπίτσα τους, αλλά τέλος πάντων.

Ο δήμαρχος  έκανε αυτό που πίστευε πως πρέπει να κάνει, και μπράβο του.

Περί ηλιθίων…

Ο Αϊνστάιν είχε πει πως δύο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα, κρατώντας επιφυλάξεις για το μη πεπερασμένο του σύμπαντος.

Διάφοροι ερευνητές μελέτησαν τον παράγοντα της ανθρώπινης ηλιθιότητας, με κύριο τον Ιταλό οικονομολόγο και ιστορικό Carlo M. Cipolla , ο οποίος εξέδωσε το 1988 τη μελέτη του με τους πέντε βασικούς νόμους αυτής.

Ο Περιφερειάρχης…

Τον Απόστολο Τζιτζικώστα τον γνώρισα πριν από εννέα χρόνια σε ένα χαλαρό κάλεσμα. Μας σύστησε μια κοινή φίλη.

Έκτοτε, εξαιρετικά τυπικός, μου έστελνε πάντα ευχές με sms στη γιορτή μου, από αυτές τις εθιμοτυπίας.

Από την αρχή σχημάτισα για κείνον την εντύπωση που έχω και σήμερα.

Μια εντύπωση βιασύνης.

Γόνος αστικής πολιτικής οικογένειας της Θεσσαλονίκης που μοιραία θα είχε την ίδια πορεία στο χώρο της πολιτικής που του είχαν προκαθορίσει. 

Ο τριανταπεντάχρονος σήμερα Περιφερειάρχης, με το τυπικό βιογραφικό των νέων πολιτικών και τις λαμπρές σπουδές, γιος του τέως υπουργού της Νέας Δημοκρατίας Γιώργου και της Καίτης, που διευθύνει με επιτυχία εδώ και χρόνια μια από τις μεγάλες βιομηχανίες γάλατος στη Βόρεια Ελλάδα.

Spiegel: Πελατειακές σχέσεις και λαϊκισμός κατέστρεψαν την Ελλάδα.

Η οικονομική ύφεση πλήττει ιδιαίτερα την μεσαία τάξη στην Ελλάδα υποστηρίζεται σε έρευνα που δημοσιεύει η ηλετρονική έκδοση του Spiegel Online .

Στην έρευνα που έκαναν η Φραγκίσκα Μεγαλούδη και ο Στέλιος Παπαρδέλας αναφέρονται μεταξύ άλλων τα ακόλουθα:

Μια Ζωή Σικέ (9)

Η μπύρα ήταν νόστιμη. Άλλωστε η μπύρα είναι από τα λίγα ποτά που δεν επιδέχονται νοθεία.

Δεν υπάρχουν μπύρες μπόμπα. Καλό αυτό.

Όλοι μέσα στο μπαρ κάπνιζαν. Κι`εγώ βέβαια.

Η κάπνα άρχισε να με πειράζει καίγοντας τα μάτια μου.

Τα έκλεισα για να συνέλθω και άκουσα τους πυροβολισμούς.

Γυρίζοντας το κεφάλι μου προς τη πλευρά του σαματά είδα το δάσος να καίγεται.

Οι σκηνές φαινόντουσαν ετοιμόρροπες και γυναικόπαιδα έτρεχαν ολόγυρα χωρίς φανερό σκοπό….

Η περίπτωση Τζιτζικώστα …

Και βέβαια δεν πρόκειται για γκάφα, όπως έσπευσε να το περιγράψει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος για να αποδραματοποιήσει την εξίσωση ανάμεσα στη Χρυσή Αυγή και το ΠΑΣΟΚ από τον περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας. (Η επίμαχη δήλωση στο ΜΕΓΚΑ: «Πρέπει να σεβόμαστε τους νόμους, γιατί τότε ένας άλλος περιφερειάρχης -μακριά από έμενα αυτό- θα μπορούσε να μην καλέσει το ΠΑΣΟΚ στην παρέλαση γιατί θα μπορούσε να πει ότι είναι εγκληματική οργάνωση επειδή καταδικάστηκε ο Άκης Τσοχατζόπουλος και ως εκ τούτου δεν το καλώ»).

Όπως, άλλωστε, δεν ήταν το πρωτόκολλο και η εθιμοτυπία -όπως ο ίδιος υποστήριξε- που βάρυναν τόσο πολύ στη συνείδησή του ώστε να καλέσει το κόμμα του Ν. Μιχαλολιάκου, του Η. Κασιδιάρη, του Παναγιώταρου κ.ο.κ. στις εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη.

Η Ν.Δ. της Θεσσαλονίκης είναι για τα μπάζα.

Αυτή η ιστορία που προέκυψε από το πουθενά με την «γκάφα» του Απόστολου Τζιτζικώστα έχει .. ζουμί.

Όχι ότι είναι και τίποτα το σπουδαίο, αλλά στις εποχές πολιτικής ρευστότητας που ζούμε, η τρίχα που γίνεται τριχιά μπορεί να στοιχίσει δυσανάλογα.

Βασικό συμπέρασμα της κόντρας που ξετυλίγεται είναι η σαφής πλέον διαπίστωση ότι η ένδεια της ΝΔ στα της Θεσσαλονίκης είναι αξεπέραστη.

Το έχω γράψει και άλλες φορές, και επειδή ούτε είμαι ούτε ήμουν ποτέ νεοδημοκράτης, μπορώ να εκφράζομαι  πολύ πιο ελεύθερα από κάποιον που δεσμεύεται κομματικά.

Οπότε τα λέω όπως ακριβώς τα βλέπω.

Η γαλάζια παράταξη της Θεσσαλονίκης είναι απλά ένα γαλάζιο τέλμα

Με την πλειονότητα των στελεχών της να περιμένουν να δουν κατά που φυσά ο άνεμος, για να πάρουν θέση.

Ναι, αλλά έτσι δεν γίνεται δουλειά.

Πήγα στη παρέλαση…

Παλιό, αλλά πάντα επίκαιρο.

Απολαύστε το…

Πήγα στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.

Σ’ ένα δήμο της Αθήνας, όπου διαμένω.

Πήγα σε μία γιορτή, εθνική αλλά ταυτόχρονα και κοινωνική.

Ένα μάζωμα του κόσμου, ένα… πανηγύρι.

Παιδιά όλων των ηλικιών, γιαγιάδες, παππούδες, γονείς, συγγενείς, φίλοι, γείτονες, αστυνομικοί, αιρετοί άρχοντες, πλανοδιοπώλες.

Γέλια, χαρές, βηματισμοί, τύμπανα, φωτογραφίες, φωνές, κραυγές, αλλά πρωτίστως πρόσωπα χαμογελαστά και χαρούμενα.

Πήγα εκεί με την οικογένειά μου.

Τέρμα τα μπερεκέτια των κυβικών…

«Μαύρος Δεκέμβρης» για χιλιάδες ιδιοκτήτες αυτοκινήτων αφού θα κληθούν να πληρώσουν διπλό «χαράτσι»: εκτός από τα «τσουχτερά» τέλη κυκλοφορίας του 2014, θα πρέπει ταυτόχρονα εξοφλήσουν και τον Φόρο Πολυτελείας για το όχημά τους.

Τι σημαίνει πρακτικά αν το υπουργείο Οικονομικών προχωρήσει στο σχέδιό του αυτό;

Ότι στο τελευταίο δίμηνο του έτους, όσοι είναι κάτοχοι ΙΧ αυτοκινήτων άνω των 1928 κ.εκ. θα πρέπει πληρώσουν συνολικά υπέρογκα ποσά, αφού η «λυπητερή» που τους περιμένει θα ξεκινά από 947 και φτάνει έως και τα 5.140 ευρώ!

Πλαστικό: Μια ωρολογιακή βόμβα στις θάλασσες.

Η προηγούμενη δημοσίευση που ανέβασα, σχετικά με τον «νεκρό ωκεανό», με στενοχώρησε, και μου θύμισε αυτήν εδώ που είχε ανέβει στο Antinews πριν από μερικά χρόνια:

... Από μικρός απορούσα, που σε όποια παραλία και αν πήγαινα, μαζί με τα διάφορα ξερά φύκια, τα κοχύλια, τα πολλά σκουπίδια, κλπ., έβρισκα επίσης κυριολεκτικά χιλιάδες από πολύ μικρά, χρωματιστά, και συμπαγή σφαιρίδια.

Δεν ήξερα τι μπορεί να είναι.

Έμοιαζαν να είναι φτιαγμένα από σκληρό πλαστικό.

Ακόμη τα συναντώ στις αμμουδιές που πάω κατά καιρούς.

Οι νεκρές θάλασσες…

Ο Αυστραλός ιστιοπλόος Ivan Macfadyen έχει μια θλιβερή ιστορία να μας πει.

Κάτι που έζησε ο ίδιος.

Ξεκίνησε λοιπόν ένα ανοιξιάτικο ταξίδι με το σκάφος του, από την Μελβούρνη στο Σαν Φρανσίσκο, με μια ενδιάμεση στάση στην Οσάκα της Ιαπωνίας.

Το ίδιο ταξίδι το είχε ξανακάνει πριν από δέκα χρόνια, μόνο που τότε όλα ήταν διαφορετικά….

Μια Ζωή Σικέ (8)

Όταν ξεκίνησα τη βολτίτσα μου ο καιρός ήταν καλός.

Ξαφνικά όμως άρχισε να βρέχει καταρρακτωδώς.

Ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε;

Γυναίκες να τρέχουν έξαλλες στο πεζοδρόμιο σε αναζήτηση υπόστεγου.

Ομπρέλες να κάνουν ξαφνικά την εμφάνισή τους με στόχο τα μάτια των περαστικών. Ταξί να κυκλοφορούν ξυστά στα πεζοδρόμια τινάζοντας πίδακες νερού αδιάκριτα. Χάος.

Στάχτη και μπούρμπερι.

Αυτή είναι η Ελλάδα, που είπε κάποτε και ο αξέχαστος Σημίτης.

Μερακλήδες της μπύρας…

Όσοι έχουν ζήσει σε χώρες του Βορρά, και όχι μόνο, γνωρίζουν πολύ καλά πως για τους κατοίκους τους, η μπύρα είναι θεοποιημένη.

Δώσε στον μέσο Γερμανό, Άγγλο, Αμερικάνο, Καναδό, κ.ο.κ. μια μπύρα, και θα σε ευγνωμονεί.

Δώσε ένα six pack σε μια Καναδέζα, και θα σε ερωτευτεί (τσεκαρισμένο).

Σε μια βραδιά έξω, ένας Βόρειος είναι ικανός να πιεί μέχρι και 20-30 μπύρες, και δεν υπερβάλλω.

Η μπύρα λατρεύεται.

Έτσι απλά.

Κόκκινες γραμμές, που έχουνε γίνει ροζ…

Τα “Βαμμένα κόκκινα μαλλιά” είναι γνωστό βιβλίο, γνωστού συγγραφέα και γνωστή τηλεοπτική σειρά.

Υπάρχουν όμως και οι ξεβαμμένες κόκκινες γραμμές που είναι άξιες ενδιαφέροντος, αναλύσεως, σχολιασμού.

Ιστορικοί του μέλλοντος ίσως ονομάσουν την περίοδο που διανύουμε, “τα χρόνια των ξεβαμμένων κόκκινων γραμμών”.

Έχει παρατηρηθεί ότι, όταν η συμπαθέστατη τρόικα επανακάμπτει, επιστρέφει, επανέρχεται, επέρχεται, επιπίπτει, επελαύνει, μέλη του πολιτικού μας συστήματος σπεύδουν, ανεξαρτήτως του χρώματος ή της αποχρώσεως των ιδίων: πράσινο, κυανό κ.τ.λ., να χαράξουν κόκκινες γραμμές.

Κόκκινες γραμμές μπροστά στις οποίες τα τρία άλογα της τρόικας, γεμάτα δέος, πρόκειται να σταματήσουν, να σταθούν σούζα (να ανορθωθούν είναι επισημότερος όρος) και να τις σεβασθούν απόλυτα.

Κάποιοι δουλεύουν για τον… Κρίτωνα.

Κάναμε αμάν να ξεφορτωθούμε τον υποκριτικό συντηρητισμό.

Και λέω υποκριτικό, γιατί αποδείχτηκε πως οι θιασώτες του τα τελευταία 20 χρόνια, δεν ήταν καθόλου ενάρετοι.

Ο ένας είναι ισόβια στη φυλακή, ο άλλος με καταδίκες, έχασε τη θέση του και περιμένει κι άλλες δίκες.

Ο δε Άνθιμος ταπεινώθηκε όσο κανένας άλλος με τη νίκη του Μπουτάρη (λίγες μέρες μετά από τη δήλωσή του: "Όσο ζω εγώ ο Μπουτάρης δημαρχία δε θα δει").

Κι έτσι, ενώ η Θεσσαλονίκη γύρισε σελίδα και προσπαθεί να ξαναγίνει προοδευτική και κοσμοπολίτικη (η αύξηση του τουρισμού από το εξωτερικό ήταν και φέτος το κάτι άλλο), κι ενώ αυτοί που διοικούσαν τόσες δεκαετίες με το δόγμα "Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια" είναι ισοβίως στη φυλακή ή έκπτωτοι ή πλήρως απαξιωμένοι και η Θεσσαλονίκη έπαψε να είναι το ανέκδοτο του φιλοχουντικού και φιλοβασιλικού μουτζαχεντινικού συντηρητισμού... ...εμφανίστηκε ο Τζιτζικώστας.

Περί κυνηγών.

Με το κυνήγι ποτέ δεν τα πήγαινα καλά.

Ούτε με τους κυνηγούς.

Που από την πολλή τεστοστερόνη, θολώνουν, και αρχίζουν να πυροβολούν ότι κινείται.

Με αποτέλεσμα να έχω διαβάσει δεκάδες φορές πως ο τάδε κυνηγός σκότωσε τον δείνα, επειδή τον πέρασε για αγριογούρουνο, ή για μπεκάτσα…

Για τόσο ματσίσμο μιλάμε.

Ελλήνων βίτσια…

Οι Έλληνες από κάποιο ίσως έμφυτο μαζοχισμό ηδονιζόμαστε με τη θέα και πολύ περισσότερο με το βίωμα των πιο περίεργων καταστάσεων. Και ψυχαγωγούμαστε με την πρόκληση και ενίοτε τη χυδαιότητα που μας "σερβίρουν" από την τηλεόραση και τα κομματικά γραφεία.

Έτσι, μπροστά στο Μιθριδατισμό του λαού, οι εκφραστές της εξουσίας ικανοποιούν τα ... βίτσια των Ελλήνων με τίμημα πάντα ακριβό.

Και είναι πολλά τα βίτσια των Ελλήνων.

Τόσα πολλά που υποθηκεύουν το μέλλον μας.

Και συνεχώς προστίθενται νέα βίτσια.

Η πολιτική ορθότητα και οι … Ρομά.

Η ιστορία της μικρής Μαρίας που βρέθηκε σε καταυλισμό Ρομά στα Φάρσαλα έστρεψε την προσοχή της κοινής γνώμης στο θέμα (ή μήπως στο πρόβλημα; ) των τσιγγάνων.

Έζησα τα προηγούμενα δέκα χρόνια της ζωής μου σε διαμέρισμα απέναντι από καταυλισμό Ρομά.

Στο Κάτω Χαλάνδρι, πίσω από το Νομισματοκοπείο αν σας ενδιαφέρει, όπου ο καταυλισμός στέκει ακόμα αγέρωχος, παρά τις περί του αντιθέτου εισαγγελικές αποφάσεις.

Δεν θέλω να επεκταθώ στις λεπτομέρειες της γειτνίασης.

Αρκεί απλώς να σας αναφέρω ότι μπήκα στο καινούργιο σπίτι μου το 2002 με την καλύτερη διάθεση να καταλάβω και να σεβαστώ τη διαφορετικότητα των γειτόνων και κατέληξα ένας ελεεινός ρατσιστής που ώρες – ώρες σιχαινόμουν τον εαυτό μου για τις σκέψεις που έκανα.

Ρομά και Έλληνες…

Τις ημέρες αυτές όλοι και όλες συγκλονιστήκαμε από την υπόθεση της μικρής Μαρίας, που φέρεται ως θύμα απαγωγής από ζεύγος ρομά.

Ένα κύμα αγανάκτησης εναντίον των πιθανών δραστών, ένα κύμα συμπάθειας για το κοριτσάκι και υπερπροβολή του θέματος από τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα.

Σε μία παρόμοια είδηση όμως δεν συγκλονιστήκαμε το ίδιο, δεν ξέσπασε το ίδιο κύμα αγανάκτησης προς τους θύτες ούτε το ίδιο κύμα συμπάθειας προς το θύμα, δεν υπήρξε υπερπροβολή από τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα.

Σε ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ στην εφημερίδα «Καθημερινή» η Μαρία Δεληθανάση περιγράφει την αθλιότητα της απαγωγής μιας Ουκρανής από ελληνικό κύκλωμα σωματεμπόρων, τα απίστευτα μαρτύρια και εξευτελισμούς που υπέστη, ώστε να υποχρεωθεί να εκδίδεται, αλλά κυρίως τη στάση της τοπικής κοινωνίας.

Λόγια Κλειδωμένα....

Βασίλης Παϊτέρης.....

Μια Ζωή Σικέ (7)

Σηκώθηκα από το τραπεζάκι και αποφάσισα να τριγυρίσω στην αγορά.

Η αγορά της Θεσσαλονίκης τα έχει όλα και συμφέρει. Όχι από πλευράς τιμών όσο από πλευράς αποστάσεων.

Μπορείς δηλαδή να τη γυρίσεις όλη με τα πόδια, σε ένα μισάωρο.

Αρκεί να μην αγοράσεις τίποτα γιατί τότε καθυστερείς.

Καθυστερείς κυρίως λόγω της βλακείας των πωλητριών.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί οι πωλήτριες στην Ελλάδα αρέσκονται στο να επιδεικνύουν την βραδύνοιά τους.

Δεν έχουν βέβαια διδακτορικά διπλώματα, αλλά δεν πρέπει και να είναι τόσο χαζές τελικά, όσο δείχνουν.

Ή μήπως είναι;

Ο Πάμπλο…

Ο Μιχάλης Ράπτης (Πάμπλο)  υπήρξε μια σπουδαία προσωπικότητα του διεθνούς επαναστατικού κινήματος.

Πραγματικός κοσμοπολίτης, βρέθηκε στην καρδιά όλων των μεγάλων πολιτικών και επαναστατικών γεγονότων του μεταπολεμικού κόσμου.

Μια παρουσία που άφησε βαθιά το στίγμα της σε μια οδυνηρή εποχή γεμάτη όνειρα, αγώνες και διαψεύσεις.

«Αν δεν έχει κανείς ένα όραμα, αν δε θέλει να ξεπεράσει το παρόν στο όνομα πάντα της πραγματικότητας, αν δεν τείνει πάντα σε κάτι πάνω απ΄τα παρόντα, είναι χαμένος. Η ουτοπία είναι κίνητρο προς κάτι το καλύτερο- και ευτυχώς που υπάρχει...

Οι νέοι θα ’πρεπε να ‘ναι γιομάτοι ζωή και ευχαρίστηση!

Εγώ είχα μια καλή ζωτικότητα, μια καλή ιδιοσυγκρασία∙ τώρα αρχίζω και σκεβρώνω κι όλα τα πράγματα γίνονται δύσκολα, αλλά ακόμα και τώρα που βλέπω πως το κορμί μου καταρρέει, πως οι σάρκες και τα κόκαλα αδυνατίζουν, λέω πως θα’ναι μια ευχαρίστηση καθηλωμένος στην καρέκλα να ξαναδιαβάσω όσα μου άρεσαν στη ζωή μου ή όσα δε διάβασα…».

(Περιοδικό Τέταρτο, συνέντευξη στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο σε ένα καφέ στο Παρίσι τον Μάϊο του 1986, αναδημοσιευμένη στο βιβλίο του "Αντίο Παλιέ Κόσμε" - Δημόσια Βιβλιοθήκη Βέροιας και 'Αρη Δημοκίδη).

Το "ξυπόλυτο" δεκαπενταμελές παρελαύνει περήφανο…

Στα σχολεία, τον Οκτώβριο, υπάρχουν δύο σημαντικά «events», οι εκλογές για την ανάδειξη των μαθητικών συμβουλίων και η παρέλαση της 28ης.

Το πρώτο είναι ζήτημα «πολιτικό» και το άλλο «εθνικό».

Για τους μαθητές όμως, και τα δύο, είναι χαρούμενες εκδηλώσεις και όμορφες γιορτούλες.

Τα παιδιά άλλωστε, έχουν τη δική τους συνείδηση και δεν δίνουν τη διάσταση του πολιτικού ή του πολιτιστικού ενδιαφέροντος που ένας ενήλικας επιζητεί.

Από τα δύο, η παρέλαση κερδίζει τις εντυπώσεις, αφού είναι θέαμα, έχει προετοιμασίες με πρόβες και προσφέρεται για πολλές χρήσεις και «ερμηνείες».

Η ακροδεξιά απειλή της Γαλλίας.

Η Brignoles είναι μια μικρή πόλη στην περιοχή του Βαρ, στη νοτιοανατολική Γαλλία, η οποία μέχρι πρόσφατα ήταν γνωστή για τα ξηρά της δαμάσκηνα.

Σήμερα είναι πασίγνωστη εξαιτίας μιας πολιτικής ανατροπής που προέκυψε από τα εκλογικά αποτελέσματα στις τελευταίες δημοτικές εκλογές της 13/10.

Ο υποψήφιος του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, ένας 48χρονος πρώην πυγμάχος ονόματι Laurent Lopez, στον δεύτερο γύρο πήρε το 53.9% των ψήφων, ενώ ο αντίπαλός του υποψήφιος του κεντροδεξιού κόμματος UMP του Nicolas Sarkozy, πήρε 46.1%.

Δεν υπήρχε καμία αριστερή υποψηφιότητα. Αν και ψήφισαν λιγότεροι από τους μισούς κατοίκους της πόλης, το αποτέλεσμα έδωσε το δικαίωμα στο Εθνικό Μέτωπο να ισχυριστεί πως ο γαλλικός λαός το στηρίζει, και πως τα παραδοσιακά κόμματα έχουν πια μπει στο περιθώριο.