World Without End...

Laurie Anderson

«Όστις σκάπτει λάκκον…»

Η προκήρυξη (υπερ)πρόωρων εκλογών, που είναι θέμα ωρών ή ημερών, φανερώνει το αδιέξοδο  στο οποίο έχει περιέλθει ο πρωθυπουργός. Είναι πρωτοφανές στην μεταπολιτευτική πολιτική ιστορία πρωθυπουργός που έχει κερδίσει δύο απανωτές εκλογικές αναμετρήσεις (βουλευτικές εκλογές 25ης Ιανουαρίου και δημοψήφισμα 5ης Ιουλίου 2015) να αισθάνεται τόσο αδύναμος, ώστε να σέρνει τη χώρα σε τρίτη.

Και αυτό συμβαίνει διότι ο Αλέξης Τσίπας κακοποίησε και τις δύο λαϊκές εντολές που πήρε, σε βαθμό που δεν το έκανε κανένας πρωθυπουργός μέχρι τώρα:

- Στις εκλογές του Ιανουαρίου εξελέγη με έναν πακτωλό υποσχέσεων και απατηλών εξαγγελιών, τις οποίες αναγκάστηκε να «ξεχάσει» μόλις ήρθε σε επαφή με την πραγματικότητα της διακυβέρνησης. Δεν άκουσε τις πολλές προειδοποιήσεις, ακόμη και ορισμένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, να είναι φειδωλός σε τέτοια παλαιοκομματικά τερτίπια. Συμπεριφέρθηκε με ανευθυνότητα προεκλογικά και στο τέλος του εξαμήνου προσγειώθηκε ανώμαλα, προκαλώντας μεγάλη ζημιά στην οικονομία…

«Την Ελλάδα μπορεί να την κυβερνήσει κι ένας ημιαγράμματος δεκανέας»…

Ας υποθέσουμε ότι η πρώτη φορά αριστερά είναι ένας κακός εφιάλτης. Ξυπνάμε και γυρνάμε στα ίδια. Μια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ ή μια κυβέρνηση της επάρατης δεξιάς καλύτερα.

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Αυτή η κυβέρνηση της κακιάς δεξιάς έχει κλείσει τις τράπεζες και έχει οδηγήσει σε πρωτόγνωρες καταστάσεις τους Έλληνες, να μη μπορούν να πάρουν ούτε τα λεφτά τους από τις τράπεζες.

Έχει φέρει ένα τρίτο μνημόνιο τόσο σκληρό που δεν υπάρχει προηγούμενο. Μειώσεις στις συντάξεις, νέοι φόροι, παλιά και νέα χαράτσια, άνοιγμα επαγγελμάτων που μέχρι πρότινος δεν άνοιγαν ούτε με βόμβα…

Ποτέ Ξανά Αριστερά!

Όταν ακούς τον Κουτσούμπα να μιλάει, είναι σαν να ταξιδεύεις πίσω στο χρόνο… ή μάλλον σαν να έχει παγώσει ο χρόνος.

Η ίδια κασέτα εδώ και δεκαετίες: «τα λαϊκά στρώματα», «η λαϊκή κυριαρχία»,«η λαϊκή πάλη», «η προκοπή του τόπου», και άλλα πολλά παρόμοια.

Σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα από την εποχή του Ζαχαριάδη.

Σαν να μη πήρε χαμπάρι κανείς τους το ότι έπεσε η μαμά Σοβιετική Ένωση, ότι κατέρρευσε το αποτυχημένο πείραμα του υπαρκτού σοσιαλισμού, και ότι άλλαξαν συθέμελα οι δομές της παγκόσμιας οικονομίας, ενώ ο καπιταλισμός δεν είναι πια αυτός που ήταν την εποχή του Μαρξ,  ή έστω το 1917…

Ραγισμένος καθρέφτης…

Προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ βάσισε τη σκόπιμη, ή έστω αφελή, εξαπάτηση των ψηφοφόρων του σε ένα διπλό πολιτικό αίτημα: την κατάργηση των Μνημονίων και την αλλαγή της Ευρώπης.

Ξημερώματα Παρασκευής (14/8/2015), ο ΣΥΡΙΖΑ έφερε προς ψήφιση στη Βουλή το «Μνημόνιο 3», ενώ ήδη ήταν φανερό πως, μέσα σε έξι μήνες, η Ευρώπη άλλαξε τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Το παλιό αντιμνημονιακό κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς οδεύει ταχύτατα σε «εμφύλια» διάσπαση και η κυβέρνηση μειοψηφίας των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εξαντλεί πλέον τον πολιτικό της χρόνο με τακτικισμούς εσωτερικής κατανάλωσης (βλ. πρόταση για «ψήφο εμπιστοσύνης»).

Η θλιβερή μεταμεσονύκτια εικόνα του Κοινοβουλίου, κατά τη διαδικασία ψήφισης του νέου Μνημονίου, συμπύκνωσε με τον πιο παραστατικό τρόπο την εικόνα του ιδεολογικού και πολιτικού αδιεξόδου του ΣΥΡΙΖΑ...

Πώς (προσωρινά) αποφύγαμε τα χειρότερα…

Την γλύτωσε η χώρα στο παρά πέντε ή έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας; 

Η δική μας εκτίμηση προκρίνει την δεύτερη εκδοχή. Γι αυτό και πιστεύουμε ότι οι πραγματικοί δημοκράτες σε τούτη την χώρα πρέπει να βρίσκονται σε εγρήγορση. Οι καιροί είναι δύσκολοι και οι εχθροί της ελληνικής ανοικτής κοινωνίας αδίστακτοι. Τα γεγονότα, όμως, τους αποκαλύπτουν.

Το σχέδιο με ονομασία «προστασία του νομίσματος της χώρας», δηλαδή προστασία του ευρώ, κρατήθηκε ως τώρα μυστικό. Ολίγοι το γνωρίζουν. Όμως, το συνέταξαν και το εκτέλεσαν από κοινού ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ.Πρ.Παυλόπουλος και ο κεντρικός τραπεζίτης κ.Ι Στουρνάρας, σε συνεργασία με Ολάντ, Γιούνκερ, Σουλτς και Μάριο Ντράγκι… 

Έχει σημασία τι λέει ο Λαφαζάνης;

Είναι φημισμένη η αντίδραση του Γεωργίου Παπανδρέου, του Γέρου της Δημοκρατίας, όταν απειλήθηκε και υβρίστηκε στο κοινοβούλιο από το μέλος μίας ακροδεξιάς παράταξης. Ρώτησε: «Ποιος το λέει αυτό;» και όταν αυτός απάντησε: «Εγώ!», αποκρίθηκε: «Ε, τότε δεν έχει καμία σημασία».

Θεώρησε ότι δεν έχει νόημα να απαντήσει σε κάποιον που δεν αξίζει απάντηση. Ποιος όμως αξίζει απάντηση στο πλαίσιο της δημοκρατίας;