Dream Baby Dream...

Alan Vega & Suicide

Που πας ρε Καραμήτρο;

Είναι σαφές.

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εξασφαλίσει τους 121 βουλευτές που δεν θα επέτρεπαν την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, δεν θα δηλητηρίαζε με τόσο βάναυσο, ακραίο και προκλητικό τρόπο την πολιτική ζωή της χώρας, ούτε θα γύριζε στο παρελθόν και θα συνέκρινε το σήμερα με τις αποστασίες του 1965.

Δεν θα βουτούσε στον βούρκο δημιουργώντας σοβαρά ζητήματα με τους κεντρογενείς πιθανούς ψηφοφόρους του που με κάθε τρόπο επιχειρεί να προσελκύσει ο πρόεδρός του.

Δεν θα συντασσόταν με τον περιθωριακό Τύπο που όλοι γνωρίζουν ποιον ρόλο έχει παίξει στα πολιτικά μας πράγματα εδώ και σχεδόν τέσσερις δεκαετίες.

Δεν θα συντασσόταν και θα συμπορευόταν με περιθωριακές ακροδεξιές και πολιτικά ανερμάτιστες δυνάμεις…

Μια από τα ίδια… ή προχωράμε μπροστά;

Άντε ξανά μανά μια από τα ίδια.

Ή αλλιώς: Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα;

Από μικρό παιδί θυμάμαι ότι το να ζει κανείς στην Ελλάδα είναι σαν να βρίσκεται συνεχώς επάνω σε ένα τρενάκι του τρόμου.

Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει.

Από πού θα σου’ ρθει.

Τη μια σεισμός, την άλλη χούντα, την άλλη επιστράτευση, την άλλη πολιτική αστάθεια, την άλλη χρεοκοπία, και πάει λέγοντας.

Ένα είναι σίγουρο: Ότι στη χώρα μας ποτέ δεν πλήττεις.

Μια οι απεργίες, μια οι διαδηλώσεις…

Χώρια το γενικό καθημερινό μπάχαλο στους δρόμους, στις υπηρεσίες, στη νύχτα, κλπ.

Ήρθε και η κρίση και μας αποτελείωσε…

Η ωραία Αμάλ και τα Μελίνεια…

Ελπίζω να μη σας ενοχλεί η επιλογή του όρου «Μελίνεια» στον τίτλο ― πάντως, τον επιβάλλει η ακρίβεια του λόγου.

Διότι άλλο πράγμα είναι τα «Ελγίνεια», αυτά που απέσπασε από τον Παρθενώνα ο Ελγιν, άλλα είναι τα «Μάρμαρα του Παρθενώνα» γενικώς, όπου περιλαμβάνονται και αυτά του Μουσείου Ακρόπολης και τα ευρισκόμενα στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου, και, τέλος, άλλο πράγμα είναι τα «Μελίνεια».

Τα «Μελίνεια» είναι, πρωτίστως, όρος της πολιτικής ψυχολογίας.

Σημαίνει τη χρήση του γνωστού ζητήματος του Παρθενώνα ως μέσου για τη διοχέτευση των νοσηρών αισθημάτων που μας προκαλεί το χρόνιο εθνικό μας σύμπλεγμα προς κάποιον εξωτερικό εχθρό, ο οποίος φορτώνεται τις ευθύνες για την κακομοιριά μας…

Όλα στο κόκκινο, τα τείχη πέφτουν...

Όταν μας λένε ότι μπορεί μία πεταλούδα να πετάξει στην εξοχή της Κίνας και να προκαλέσει την πτώση μιας κυβέρνησης στην Αθήνα, είναι απορίας άξιον πώς οι φωστήρες των Αθηνών δεν σκέφτηκαν τι μπορεί να συμβεί στην ίδια μας την πόλη αν αμολήσουν ένα τάγμα ελεφάντων να τρέχει αφηνιασμένο στους δρόμους.

Ή έστω να περιφέρεται ασκόπως μία συστοιχία σοφών συμβουλών του Χρύσανθου.

Το τσουνάμι των αρνητικών ειδήσεων έχει ταυτότητα. 

Λέγεται "πολιτική αβεβαιότητα στον κήπο με τις κρυμμένες νάρκες"… 

Ή με τον Καμμένο ή με τις αγορές…

Η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος λόγω της προεδρικής εκλογής αποτελεί σαφώς ένα παράγοντα που λαμβάνουν υπόψη οι αγορές, των οποίων το αόρατο χέρι χθες έκανε πολλά αυστηρά νεύματα στην Αθήνα.

Όχι μόνο ή κυρίως λόγω του ΣΥΡΙΖΑ, όπως θέλει για προφανείς λόγους πολιτικής στρατηγικής να προβάλλει το Μαξίμου.

Αλλά και γιατί η δικομματική κυβέρνηση μετατρέπεται επί της ουσίας σε ένα αντίγραφο του ΣΥΡΙΖΑ με την έννοια ότι χαράσσει πολιτική με κύριο στόχο την αντιμετώπιση της αξιωματικής αντιπολίτευσης…

Ο κώδων του κινδύνου!

Κοιτούσα τα πίσω φύλλα του σημειωματάριου όπου καταγράφω ό,τι το αξιόλογο εντοπίζω καθημερινά, μήπως και είχα ξεχάσει κάποιο ανεκμετάλλευτο διαμαντάκι.

Κι έτσι το είδα: «Ο Κώστας Μαρκόπουλος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου στις χώρες της Βόρειας Ευρώπης», ήταν ο τίτλος της είδησης (λέμε, τώρα...) από τις 29 Σεπτεμβρίου…