Έχω ένα φίλο, δυο μέτρα παλικάρι.
Τον περνάω όμως καμιά δεκαριά χρόνια, δηλαδή μισή γενιά,
δηλαδή ένα μόνο κλικ αν το δούμε ιστορικά…
Και αυτό το κλικ κάνει όλη τη διαφορά.
Διότι ο φίλος μου δεν έχει ούτε μια παράσταση από τη
χούντα, ούτε μια ανάμνηση από την «αντάρτικη» περίοδο της μεταπολίτευσης, ούτε
πολυθυμάται τα χρόνια της δραχμής, όπου για να αγοράσεις μεταχειρισμένο Γιούγκο
θα έπρεπε να διαθέτεις χωράφια απ τον παππού σου, ή να υπογράψεις άπειρα
γραμμάτια με τόκο 30%..
Μάλιστα, ακούει τη λέξη αστυφύλακας και γελάει…
Όπως γελάει όταν του λέω ότι μέχρι και την 4η
γυμνασίου, εγώ πρόλαβα σφαλιάρες από καθηγητές, και κούρεμα γουλί (τότε δεν
ήταν ακόμη μόδα) από τους γυμνασιάρχες.
Ο φίλος μου γεννήθηκε, μεγάλωσε, και ανδρώθηκε επί
«αλλαγής».
Όπως λέμε επί Παπάγου, για παράδειγμα.
Επί Ρίτας Σακελαρίου δηλαδή, και επί … Άκη.
Τότε που είχαμε «πλέρια δημοκρατία», μπόλικα λαϊκά
δικαιώματα, αγκαλιές με τον Καντάφι και τον Αραφάτ, και βεβαίως μια επίπλαστη
ευμάρεια λόγω της κατακόρυφης αύξησης του διεθνούς δανεισμού της χώρας.
Εν ολίγοις ζούσαμε ελεύθερα κι ωραία, πλην όμως με δανεικά.