One Day All This Could be Yours...

Oceansize

Ζώντας στο εδώ και τώρα…

Μια από τις αγαπημένες μου ανθρωποσκοπικές συνήθειες, είναι να παρεισφρέω σε παρέες αγνώστων παριστάνοντας τον αντιμνημονιακό ώστε να τεστάρω αντιδράσεις.

Αυτό έκανα και σήμερα, στην ουρά για την παραλαβή ενός πιστοποιητικού στη γραμματεία της Φιλοσοφικής.

Άρχισα το περφόρμανς μου φυσώντας και ξεφυσώντας, ''δεν είναι κατάσταση αυτή να μας έχουν τόση ώρα να περιμένουμε, τίποτα δεν λειτουργεί σωστά σε αυτή τη χώρα''…

Τι περιμένουμε από έναν λαό υπνωτισμένο;

Σαν χθες θυμάμαι που όλοι μαζί λοιδορούσαμε τη γενιά των … 700 ευρώ.

Τότε που ο φραπές σε συνοικιακό καφέ είχε φτάσει τα 4.5 ευρώ, και τα Χάμερ και οι Καγιέν κυριαρχούσαν στους δρόμους.

Τότε που ελέω του τυφλού δανεισμού, η Ελλάδα έδενε (κυριολεκτικά) τα σκυλιά με λουκάνικα (εισαγωγής).

Τότε που όλοι ανεξαιρέτως ζούσαμε σαν να μην υπάρχει αύριο.

Κολλημένοι στις οθόνες να παρακολουθούμε τις μετοχές του Λαναρά και των Ελληνικών Αποθηκών ΑΕ.

Και το βράδυ πρώτο τραπέζι πίστα να ραίνουμε με γαρδένιες (Βουλγαρίας) τα χρυσά λαρύγγια και τα ξέκωλα των ονείρων μας.

Η χρυσή εποχή της φτιασιδωμένης ψωροκώσταινας.

Της ζαρωμένης σαν σταφίδα Γρεβενών γιαγιάκας, που έκανε μπότοξ με τα πακέτα Ντελόρ, και νόμιζε ότι έγινε γκομενάρα…

Ο Αλέξης και ο Στουρνάρας…

Ο Στουρνάρας μ’ αρέσει.

Ο Αλέξης όχι.

Αν δεν υπήρχε ο Στουρνάρας (στη συγκεκριμένη συγκυρία) θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.

Αν δεν υπήρχε ο Αλέξης, θα είχαμε ήδη ξεπεράσει τη κρίση.

Τόσο απλά.

Ο Στουρνάρας στήριξε τις άοκνες προσπάθειες του Σαμαρά, και μαζί με δυο τρεις άλλους, έβαλε πλάτη για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως χώρα σε μια δύσκολη εποχή, τότε που βασίλευε το χάος, ο αγαναΧτισμός, η στείρα άρνηση, τα σαμποτάζ, η δραχμολαγνεία, οι μπαχαλάκηδες,  κλπ,  και που κάθε μέρα κινδυνεύαμε να γίνουμε η Σομαλία του Βορρά.

Με τη σφραγίδα του σύριζα.

Σε μια εποχή δηλαδή όπου κυριάρχησε ο «τσιπρισμός», το τελευταίο και πιο φαιδρό στάδιο του γιαλαντζί βαλκάνιου αριστερισμού που μας δέρνει.

Γι αυτό και μόνο χαλάλι του του Στουρνάρα, κι ας περνάει καλά εκεί που είναι σήμερα.

Γιατί οι έφηβες της Ευρώπης γίνονται μέλη της ISIS;

Διότι θέλουν το ίδιο πράγμα με τους έφηβους: Ένα δυνατό σκοπό.

Οι έφηβες είναι το κέντρο βάρους της Δύσης.

Σχεδόν όλη η Δυτική ποπ κουλτούρα, είναι προσαρμοσμένη στις προτιμήσεις των έφηβων κοριτσιών.

Τα σύγχρονα θαύματα της τεχνολογίας  και τα ήθη που έχουν διαμορφωθεί με τη χρήση των κινητών τηλεφώνων, έχουν οδηγήσει τις έφηβες  να κλειδώνονται στα δωμάτια τους.

Πραγματικά, ο δυτικός πολιτισμός έχει κάνει τον κόσμο ένα ασφαλές μέρος για τα έφηβα κορίτσια.

Πάνε σχολείο, δουλεύουν, και αποφασίζουν ποιόν και πότε θα παντρευτούν, ή ακόμα αποφασίζουν να μην παντρευτούν ποτέ.

Όταν λοιπόν οι έφηβες αυτές αλλάζουν κατεύθυνση και αγκαλιάζουν την ISIS, τότε η Δύση ηττάται…

Μαχήτρια του φωτός… μαθήτρια του Κούντερα!

Σήμερα, αναλαμβάνω ταπεινά τον ρόλο του αγγελιαφόρου.

Επειδή θεωρώ πολύ πιθανό να μην έχετε πρόσβαση στον «θαυμαστό νέο κόσμο» των social media, θεωρώ υποχρέωσή μου να σας μεταφέρω ―ακριβώς όπως το ανήρτησε, τηρώντας με ευλάβεια στίξη και ορθογραφία του πρωτοτύπου― το μήνυμα της κ. Δήμητρας Λιάνη-Παπανδρέου, χήρας του αειμνήστου Προέδρου, εις το Facebook, επί τη εθνική επετείω της 28ης Οκτωβρίου. (Παρακαλώ θυμηθείτε ότι, αν ο Τσοχατζόπουλος για πέντε ψήφους δεν κυβέρνησε την Ελλάδα, η κ. Λιάνη-Παπανδρέου την κυβέρνησε, με τον τρόπο της).

Ακολουθεί το μήνυμα της χήρας του Ανδρέα Παπανδρέου:

«Ο νους μου ταξιδεύει σ’ εκείνους τους χρόνους... σ’ εκείνες τις ώρες... Στοιχειώνει (σ.σ.: ο νους στοιχειώνει) στη φράση: ...Εχθρέ, γιατί δεν ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις;... (σ.σ.: άψογος δεκαπεντασύλλαβος)...

Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα…

Ο αφορισμός ότι «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού» βρίσκει, νομίζω, την απόλυτη δικαίωσή του στα όσα ήρθαν τις τελευταίες ημέρες στη δημοσιότητα για τα πρώτα δείγματα γραφής της νέας διοίκησης, υπό την κυρία Ρένα Δούρου, στην Περιφέρεια Αττικής.

Δεν είναι μόνο το ζήτημα με τον διαγωνισμό για το συνεργείο καθαριότητας που είναι αλήθεια ότι είχε ξεκινήσει από την προηγούμενη διοίκηση Σγουρού, πλην, όμως, προχώρησε κανονικότατα επί των ημερών της νέας περιφερειάρχη, παρά τους συνειρμούς που μοιραία δημιουργούνται με τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών και την εκ των υστέρων προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα…

To «Halo Effect…

Ή αλλιώς το «σύνδρομο αντανακλαστικής μεταφοράς» στις Εκλογές.

  

Η πρόσφατη αλλαγή στην εκλογική νομοθεσία, με τον διπλασιασμό σχεδόν, των απαιτουμένων υποψηφίων για την κατάρτιση ψηφοδελτίων, οδήγησε  τους επικεφαλής των συνδυασμών και τα επιτελεία τους, σε μια αγωνιώδη και πιεστική προσπάθεια για να εξασφαλίσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό προσώπων, προκειμένου να καλύψουν τις νέες αριθμητικές απαιτήσεις.

Αποτέλεσμα είναι να παρουσιασθεί ένας τεράστιος αριθμός πολιτών, σε σχέση με παλαιότερες εκλογικές αναμετρήσεις, οι οποίοι κατήλθαν, αποδεχόμενοι υποψηφιότητα, στον Αυτοδιοικητικό, Περιφερειακό και Ευρωπαϊκό εκλογικό στίβο.

Underneath a Stretching Skyline...

Your Favorite Enemies

Ελλάδα: Μια χώρα μαϊμού...

Ελλάδα: Μια μπανανία που όμως δεν βγάζει ούτε μπανάνες.

Τις εισάγει κι αυτές…

Ελλάδα, μια χώρα που για να στρώσει πραγματικά και να ξαναγίνει μέρος του δυτικού «πολιτισμού», θα πρέπει να περάσει από κάποιου είδους στρες τεστ, από κάποιο ηλεκτροσόκ.

Από κάτι δραστικό τέλος πάντων…

Μπας και ξυπνήσουμε από τον λήθαργο της επίπλαστης ευημερίας, και επιστρέψουμε στη κανονικότητα, όπως ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος.

Αλλιώς, το γενικευμένο μπάχαλο θα συνεχίζεται στο διηνεκές…

Και γιατί με έπιασε αυτός ο οργισμένος πεσιμισμός;

Διότι όπου και να κοιτάξω γύρω μου βλέπω τοίχους. Βλέπω ντουβάρια.

Βλέπω μαύρη αντίδραση που όμως πλασάρεται ως πρωτοπορία, και ως "προοδευτισμός".

Βλέπω σκοτάδι...

Περί καθαριστριών!

Επειδή στην Ελλάδα διαχρονικά μας αρέσει ο Νίκος Ξανθόπουλος.

Επειδή κλαίμε με την πρώτη ευκαιρία.

Μόλις ο καθένας χάσει τη δουλειά του ακόμα κι αν τον πληρώνουμε από την τσέπη μας για κάτι αχρείαστο.

Που στεναχωριόμαστε μόλις η κάθε συντεχνιακή «σέχτα» αρχίσει τη μελούρα.

Επειδή κανένας δεν σεβάστηκε τους 1,5 εκατομμύρια ανέργους του ιδιωτικού τομέα.
Επειδή κανένας δεν σέβεται τους άλλους 2 εκατομμύρια εργαζόμενους στην ελεύθερη αγορά που παράγουν πλούτο υπό συνθήκες δύσκολες και που πληρώνουν όρους.
Επειδή πολύ μελάνι και πολύ …τραγούδι έπεσε για αυτές.
Ήλθε η ώρα να βάλουμε κάποια πράγματα σε τάξη…

Όλη η αλήθεια για τη γερμανική κατοχή…

1.Οι Γερμανοί εισέβαλλαν στην Ελλάδα τη δεκαετία του 70.

Αυτό μπορείς να το καταλάβεις από τα κτίρια, το ντύσιμο, το μακιγιάζ και τα μίνι που τα φόραγαν ακόμα και στην Κωπαΐδα στην "Υπολοχαγό Νατάσσα".

2.Η Ελληνίδα ακόμα και εκείνα τα δύσκολα χρόνια ήταν πάντα κοκέτα.

Μπορεί να μην είχε να φάει, αλλά ακόμα και όταν τη μαστιγώνανε, μια ψεύτικη βλεφαρίδα θα τη φορούσε ότι και να γινόταν.  

Και μανικιούρ και μακιγιάζ σοβάς ώστε να μην πέσει ακόμα κι αν ψήνεται  4 μέρε από τον πυρετό  ή την πετάξουν στα νερά.Αρκεί να θυμηθείς πάλι την «Υπολοχαγό Νατάσσα»…

Τα φαντάσματα του παρελθόντος…

Όπως σε όλα τα πράγματα, έτσι και στην ελληνική τηλοψία υπάρχουν γραφικές φιγούρες, γνωστοί καλαμοκαβαλητές, άνθρωποι που γνωρίζουν τα πάντα, έχουν άποψη για τα πάντα, ξέρουν τις απαντήσεις πριν καν τεθούν οι ερωτήσεις.

(Προ)χθες το βράδυ, στην «ενημερωτική» ούτως ειπείν, εκπομπή κάποιου από αυτούς, σε τηλεοπτικό δίαυλο, ιδιοκτησίας ανθρώπου μέχρι πρόσφατα φυλακισμένου για χρέη, αλλά διακριθέντα στη λασπολογία πάντων, τα τελευταία σαράντα χρόνια, τελείως συμπτωματικά είδα να διαπληκτίζονται ο νέος δήμαρχος Χαλανδρίου κ. Ρούσος με τον Θανάση Πλεύρη, για το γνωστό ζήτημα που δημιουργήθηκε με την παρέλαση μαθητών υπό τους ήχους ενός ρωσικού τραγουδιού, το οποίο είχε διασκευαστεί από τους αντάρτες του ΕΛΑΣ στη διάρκεια της κατοχής…

Το πάθημα της ΝΟΚΙΑ, και το μάθημα για τους υπόλοιπους…

Στη βιομηχανία της τεχνολογίας υπάρχει ένας νόμος που θέλει τις κορυφαίες εταιρίες να χάνουν τη κυριαρχία τους αργά ή γρήγορα.

Συνήθως γρήγορα, και πολλές φορές απότομα.

Ο βασιλιάς της κινητής τηλεφωνίας ΝΟΚΙΑ, μια από τις μεγαλύτερες ιστορίες τεχνολογικής επιτυχίας της Ευρώπης δεν αποτέλεσε εξαίρεση, χάνοντας το μερίδιο αγοράς που κατείχε μέσα σε λίγα μόνο χρόνια.

Μπορούν άραγε οι νέοι πρωτοπόροι Apple και Google, καθώς και άλλοι Τιτάνες του χώρου, να αποφύγουν τη μοίρα της ΝΟΚΙΑ;

Αριστερή παρέλαση…

Επειδή πολλή συζήτηση έγινε ένθεν κακείθεν σχετικά με τη μουσική υπόκρουση της παρέλασης στο Χαλάνδρι, θα ήθελα να ξεκαθαρίσουμε μερικά πραγματάκια.

Καταρχήν εμένα ποσώς με ενδιαφέρει αν στην παρέλαση θα ακούγεται ο Ναύτης του Αιγαίου, η Ενάτη του Μπετόβεν, ο ύμνος του ΕΑΜ ή η Παπαλάμπραινα. Μπορεί να τα κανονίσει έτσι ο δήμαρχος ώστε να μη γίνονται παρελάσεις;

Εδώ είναι όλο το θέμα.

Το μέγα πρόβλημα είναι η ίδια η παρέλαση, όχι τα ηχητικά…
 

You Don't Fool Me

Queen

Η κόκκινη Ρένα που έγινε… πουά!

Οι μάσκες έπεσαν: και ο πλέον καλοπροαίρετος και καλόπιστος πολίτης, αυτός που έχει σιχαθεί όλα τα κόμματα, όλους τους πολιτικούς και πολιτευτές και αναζητεί μια αλλαγή που θα μεταβάλλει και τους δικούς του υλικούς όρους διαβίωσης, κατάλαβε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αλυσοδένεται με τα προβλήματα των πολιτών ως αντιπολίτευση και όταν και αν αναλάβει εξουσία θα προσδεθεί στο άρμα των ισχυρών, των τραπεζών και άλλων μεγαλόσχημων.

Με τη Γιάννα να δίνει το σύνθημα οι υπαρκτοί ολιγάρχες θα αλώσουν για ακόμη μια φορά τη χώρα με όχημα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όχι άλλο κάρβουνο!

 Τελικώς, πρέπει -για λόγους που αδυνατώ να κατανοήσω- η αφέλεια, η ημιμάθεια, η ροπή προς συνωμοσιολογία και η ευπιστία προς κάθε παραμυθατζή ή/και απατεώνα να είναι γραμμένο στα γονίδιά μας.

Θα μπορούσα να δεχθώ ότι η κρίση και η απελπισία που γεννάει στους απλοϊκούς ανθρώπους είναι ικανή αιτία για τέτοια φαινόμενα.

Όμως, δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο, τα συμπτώματα είναι παλαιά.

Ποιός δεν θυμάται το νερό του Καματερού, την περιβόητη Αγία Αθανασία του Αιγάλεω ή τις χιλιάδες που συνέρρεαν στο «θαυματουργό» μοναστήρι της Χρυσοβαλάντου;

Ή, πιο πρόσφατα, την υπόθεση των μετοχών της Τραπέζης Ανατολής, τις αρλούμπες του Αρτέμη Σώρρα και στην μανία με τις «προφητείες»  των αγαθών γερόντων, που κάνουν χιλιάδες συμπατριώτες μας να ονειρεύονται Κόκκινες Μηλιές, συμμαχίες με τη Ρωσία και άλλα φαιδρά, λες και δεν έχουν διαβάσει έστω την ιστορία του σχολείου...

Ο Τσίπρας και η επανάσταση της Γιάννας…

 Πριν από πολλά χρόνια ο Χρύσης που ήταν ΚΚΕ και δούλευε στην Κλωστοϋφαντουργία Αιγαίον είχε πει: «Θα ανησυχήσω όταν ο Καρέλλας αρχίσει να ψηφίζει ΚΚΕ».

Αν δηλαδή ένας βιομήχανος ψηφίζει ένα κόμμα που αντιτίθεται στα συμφέροντά του ένα είναι βέβαιο: το κόμμα δεν αντιτίθεται στα συμφέροντά του.

Το θυμήθηκα με τις δηλώσεις στήριξης της Γιάννας Αγγελοπούλου για τον ΣΥΡΙΖΑ που δίνει αφορμή να ξεκαθαρίσουν μερικές παρανοήσεις… 

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα μπαχαλάκηδων ή αιθεροβαμόνων που αποφάσισε να διεκδικήσει την εξουσία. Είναι ένα αστικό κόμμα.

Πολύ πιο αστικό από τη Ν.Δ. ή το ΠΑΣΟΚ, που στην αρχική μορφή του στηρίχθηκε στην αντεξουσιαστική Αριστερά.

Στηρίχθηκε είτε από προοδευτικές ευαισθησίες είτε από τριβή με τον συγκεκριμένο χώρο…

Εσύ που ξεγυμνώνεσαι για λίγα λάικς…

Τις αναγνωρίζεις από μακριά.

Τα ονόματά τους είναι γραμμένα σε άθλια greeklish, έχουν εκατοντάδες τετράποδους άνδρες φίλους, ενώ αρκετές φωτογραφίες τους είναι ρυθμισμένες «δημόσια» για να έχουμε ποικιλία οφθαλμόλουτρου μήπως και δεν εμπεδώσουμε τη σέξι φωτογραφία προφίλ με το μπλαζέ αισθησιακό υφάκι.

Συνήθως είναι επιμελώς ατημέλητες selfie με φόντο το πολλά υποσχόμενο κρεβάτι τους, ή άψογα ρετουσαρισμένες από τον φωτογράφο που τις τράβηξε σε ένα από τα δεκάδες clubs του Σαββατόβραδου, στα οποία είναι κι οι πρώτες γκόμενες…

Η Κύπρος προς τη Ρωσία;

Η ​​συνεχιζόμενη ένταση στην κυπριακή ΑΟΖ εγκυμονεί τον κίνδυνο κλιμάκωσης σε επικίνδυνο σημείο.

Η σύγκληση του Ανωτάτου Συμβουλίου Συνεργασίας, που είχε αρχικά σχεδιασθεί για τις 30 Νοεμβρίου, έχει αναβληθεί.

Το κλίμα επιβαρύνεται με φραστικές αντιπαραθέσεις.

Η Ελλάδα και η Κύπρος προχώρησαν στην ενοποίηση των θαλασσίων περιοχών τους.

Η αναβάθμιση της ελληνικής ναυτικής παρουσίας νότια της Κύπρου αποτελεί το αναμενόμενο επόμενο βήμα στην εξελισσόμενη «κόντρα».

Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές ότι οι εξελίξεις οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε σκηνικό σύγκρουσης…

Οι κωλοτούμπες της Δούρου ταράζουν τον Σύριζα…

«Μαλλιά κουβάρια» γίνανε στον ΣΥΡΙΖΑ μετα την αποκάλυψη του  «Πρώτου Θέματος» την Κυριακή, για την απόφαση της Ρένας Δούρου να ολοκληρώσει και να μην ακυρώσει διαγωνισμό της προηγούμενης διοίκησης της περιφέρειας, σύμφωνα με τον οποίο η καθαριότητα των κτιρίων του κεντρικού τομέα ανατίθεται σε ιδιώτες, οταν η ίδια, αλλα και το κόμμα της αγωνίζονται ενάντια την επέλαση των ιδιωτικών συμφερόντων σε τομείς του δημοσίου, αλλα και εκφράζουν με πύρινα λόγια τη συμπαράστασή τους στις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίες απολύθηκαν προκειμένου να αναλάβουν την εργασία τους… ιδιωτικές επιχειρήσεις!!!!

 Η πλήρης αναντιστοιχία λόγων – όταν κάνουν αντιπολίτευση – και έργων  -όταν ασκούν διοίκηση και διαχειρίζονται εξουσία και χρήματα – προκάλεσε σοκ στο εσωτερικό του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Κυρίως γιατί οι πιο ψύχραιμοι και πιστοί στις διακηρύξεις του κόμματος, βλέπουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να χάσει το πολιτικο πλεονέκτημα που έχει, εξαιτίας των λαθών, των ανικανοτήτων, ου μην και τον κυνισμό που επιδεικνύει η νέα περιφερειακή αρχή της Αττικής, υπό την Ρένα Δούρου...

Η πτήση του (αυτοκράτορα) Ευάγγελου Βενιζέλου!

Σαν ανέκδοτο ακούγεται η ιστορία σχετικά με την απουσία του Ανδρέα Λοβέρδου από τη δοξολογία της 28ης Οκτωβρίου.

Όπως ανακοίνωσε ο ίδιος στο Facebook, «Σχετικά με τη μη παρουσία μου στη σημερινή δοξολογία στον Ιερό Ναό Διονυσίου Αρεοπαγίτου: Διέταξα ΕΔΕ για τη διαμόρφωση του προγράμματός μου, ως Υπουργού.
Την ανέθεσα στη Γενική Διευθύντρια του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, την κα Διονυσοπούλου.
Το πρόγραμμά μου έχει μόνο την κατάθεση στεφάνου και την παρέλαση.
Επομένως, την Κυβέρνηση και τον Πρωθυπουργό στη δοξολογία θα εκπροσωπούσε άλλος. Εκεί έγινε η παρεξήγηση και η ΕΔΕ θα εντοπίσει με ποιου την ευθύνη»

(Το γεγονός ότι ασχολείται η Γενική Διευθύντρια Υπουργείου με ΕΔΕ για το συγκεκριμένο περιστατικό και η ελαφρώς ιδιόρρυθμη σύνταξη του παραπάνω σημειώματος του Υπουργού -Παιδείας- έχουν ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον από το ίδιο το περιστατικό της απουσίας του από τη δοξολογία, αλλά ας μην το κάνουμε ζήτημα διότι μπορεί να διατάξει κι άλλη ΕΔΕ κι άντε να αποδειχθεί ότι πρόκειται περί παρεξηγήσεως…)

Ο Υπουργός Εξωτερικών, όμως, και αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης, Ευάγγελος Βενιζέλος υπήρξε θύμα μιας ακόμη πιο ενδιαφέρουσας «παρεξηγήσεως» το μεσημέρι της Τρίτης και κατάφερε να βρει λύση στο πρόβλημά του χάρη στο εκρηκτικό του ταμπεραμέντο…

China Girl...

Iggy Pop

«Έχουμε πόλεμο..»

Νύχτα Σαββάτου προς Κυριακή (26-27)
Κατά τη μία μού τηλεφώνησαν την είδηση του «Στέφανι»: Μια συμμορία ελληνική μπήκε στο αλβανικό έδαφος και χτυπήθηκε με τους Ιταλούς κατά τα μέρη της Βίγλιστας.

Δύο μπόμπες στην κατοικία του Ιταλού διοικητή στους Αγίους Σαράντα.

Οι δράστες, λένε οι Ιταλοί, είναι Έλληνες ή 'Αγγλοι κατάσκοποι.

Ο Νικολούδης είναι στην ιταλική πρεσβεία που έχει δεξίωση, ύστερα από την πρεμιέρα μιας όπερας του Πουτσίνι (Puccini) στο «Βασιλικό».

Είπα να τον ειδοποιήσουν αμέσως.

Οι διαψεύσεις βγήκαν τη νύχτα, καθαρές και ξάστερες.

Ο Νικολούδης μου διηγήθηκε πως ο ίδιος ο σινιόρ Γκράτσι (Grazzi) τον οδήγησε στο τηλέφωνο, και, όταν τέλειωσε, τον ρώτησε: «Mauvaises nouvelles?»

Τ' αποκρίθηκε: «Rien d' extraordinaire», κι έφυγε μετά πέντε λεπτά για να πάει στον πρόεδρο…
 

Λάκης εναντίον Σταύρου…

Με αφορμή την οξύτατη (χιουμοριστική το λέμε τώρα) επίθεση που υπέστη ο Σταύρος Θεοδωράκης από τον Λάκη Λαζόπουλο μέσα από το τηλεοπτικό κανάλι όπου εργάζεται ο διασκεδαστής της απελπισίας μας Λάκης, βρίσκω και εγώ την ευκαιρία να πω την άποψη μου και για τον Σταύρο Θεοδωράκη και το «Ποτάμι» και για τον Λάκη Λαζόπουλο με το πολύ ταλέντο και τις κατά καιρούς εκκωφαντικές κραυγές του προς πάσα κατεύθυνση που φέρνει τηλεθέαση, αρνητικά ή θετικά.

Ο Λαζόπουλος είναι επαγγελματίας διασκεδαστής και βιοπορίζεται από αυτό, πράγμα απόλυτα σεβαστό και κατά καιρούς και πάρα πολύ ευχάριστο –όταν περνάει περιόδους έμπνευσης και γεννάει καινούργια πράγματα, ήρωες, αντιήρωες, ευρήματα και άλλα πολλά…

Βαλκάνια...

Την Πρωτομαγιά του 1995, υπό συνθήκες ελαφρώς κωμικοτραγικές, βρέθηκα να διασχίζω το Λουξεμβούργο μέσα σε ένα ταξί παρέα, απρόβλεπτα και εξ ανάγκης, με τον (αλβανό συγγραφέα) Ισμαήλ Κανταρέ.

Επιστρέφαμε από ένα λογοτεχνικό φεστιβάλ, όπου για λόγους μάλλον αστείους η γνωριμία μας δεν είχε εξελιχθεί πολύ φιλικά.

Γι' αυτό, όταν λέω ότι το αναγκαστικό στρίμωγμά μας σε ένα ταξί έγινε υπό κωμικοτραγικές συνθήκες, εννοώ τις ιδιωτικές.

Οι άλλες, οι γενικότερες, δεν είχαν τίποτα το κωμικό.

Ηταν ζοφερές…

Το Κομπάνι και η Κύπρος…

Λίγοι έχουν αντιληφθεί και έχουν σχολιάσει τον συσχετισμό των γεγονότων στο Κομπάνι με τη νέα τουρκική επίθεση -γιατί επίθεση είναι- στην κυπριακή ΑΟΖ.

Η γενναιότητα των Κούρδων πατριωτών είναι αδιαμφισβήτητη.

Υπογραμμίστε ότι αμερικανικά μαχητικά προσφέρουν αεροπορική στήριξη, βομβαρδίζοντας επίμονα τους πολιορκητές τζιχαντιστές, και αμερικανικά μεταγωγικά ρίχνουν με αλεξίπτωτα πυρομαχικά, όπλα, τρόφιμα και φάρμακα στους Κούρδους μαχητές των δυνάμεων αυτοάμυνας της μαρτυρικής πόλης.

Οι σκληροτράχηλοι αυτοί πολεμιστές, τους οποίους στηρίζει η πολεμική μηχανή της υπερδύναμης, ανήκουν ιδεολογικά και οργανωτικά στο YPG, «προέκταση» του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος, του ΡΚΚ, του μαχητικού μαρξιστικού και πατριωτικού κόμματος, που ίδρυσαν ο έγκλειστος του Ιμραλί, ο Αμπντουλάχ Οτζαλάν, και λίγοι σύντροφοί του το 1978.

Ο συνεπής ιδεολόγος κος Μυλόπουλος!

Το θράσος ορισμένες φορές δεν έχει όρια.

Παλιότερα, για παράδειγμα, υπήρχαν υπουργοί Παιδείας που έστελναν τα παιδιά τους σε ιδιωτικά σχολεία και ιδιωτικά ξένα πανεπιστήμια, αλλά κατά τα άλλα κατακεραύνωναν κάθε τι το ιδιωτικό.

Το ίδιο έκαναν κι αρχηγοί αριστερών κομμάτων, για τα οποία η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι κάτι σαν τον βελζεβούλ.

Αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα με κάποιους ακαδημαϊκούς δασκάλους υπερβαίνει κάθε όριο.

Όπως με τον πρώην πασόκο και νυν συριζαίο πρώην πρύτανη του Αριστοτελείου Γιάννη Μυλόπουλο, ο οποίος πρωταγωνίστησε σε πρόσφατο άρθρο μου.

Αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ο άνθρωπος διαθέτει τέτοια απίστευτα όρια υποκρισίας και θρασύτητας...

Επιτέλους τέλος στην ασυδοσία των συνδικαλιστών…

Στην αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου μετά από 32 χρόνια είναι έτοιμη να προχωρήσει η κυβέρνηση, επανεξετάζοντας όλα τα συνδικαλιστικά προνόμια, την αλλαγή του τρόπου προκήρυξης των απεργιών αλλά και τη διασφάλιση της διαφάνειας στη χρηματοδότηση των συνδικάτων.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Έθνος», ενδεικτικό του νέου πλαισίου -που θα τεθεί προς συζήτηση ώστε να υπάρξει η μέγιστη δυνατή συναίνεση- είναι πως οι συνδικαλιστές για να απουσιάζουν πάνω από επτά ημέρες από την εργασία τους θα πρέπει να παίρνουν άδεια από ειδική επιτροπή.

Στην επιτροπή θα μετέχουν και εκπρόσωποι των εργοδοτών, ενώ θα μπορεί για συγκεκριμένους λόγους να απολύεται συνδικαλιστής ή να μετατίθεται αν με την απουσία του δημιουργεί προβλήματα στη λειτουργία της εταιρείας…

Mind Games...

John Lennon

Το θράσος και η υποκρισία της Δούρου δεν έχουν όριο…

Είναι χαρακτηριστικό της γνώρισμα το θράσος της κ. Δούρου και το απέδειξε στις απαντήσεις που έσπευσε να δώσει σχετικά με τις καθαρίστριες.

Υπενθυμίζεται ότι η Περιφέρεια επέλεξε να προσλάβει ιδιωτική εταιρεία για τον καθαρισμό του κτιρίου της ενώ θα μπορούσε να προσλάβει τις καθαρίστριες που έχουν απολυθεί από το υπουργείο Οικονομικών.

Ή τουλάχιστον κάποιες άλλες κι όχι ιδιωτική εταιρεία.

Μάλιστα, ο εν λόγω διαγωνισμός που είχε ξεκινήσει επί Σγουρού όχι μόνο δεν ακυρώθηκε από τη Δούρου αλλά υπεγράφη για να προχωρήσει...

Καταφερτζήδες και ξετσίπωτοι…

Αλλάζουν τις απόψεις όπως τα πουκάμισά τους.

Κοροϊδεύουν το πόπολο ανάλογα με τη συγκυρία.

Χτες υποστήριζαν με πάθος ό,τι (πρόσωπα και καταστάσεις) σήμερα αντιμάχονται. Και πάντα βρίσκουν στέγη.

Είναι οι καταφερτζήδες.

Και δεν είναι μόνον αυτό.

Αντί να είναι μαζεμένοι, αφού ξέρουν ότι έχουν τη φωλιά τους λερωμένη, ξεσπαθώνουν κι από πάνω, καταχεριάζοντας άλλους, που στο κάτω- κάτω δεν έχουν να επιδείξουν τη δική τους καπατσοσύνη (ή ξετσιπωσιά).

Ας δούμε δύο παραδείγματα των ημερών:

Οι λέξεις είναι σαν τις πέτρες…

Μου το έλεγε από μικρή η μανούλα μου, που μέχρι σήμερα δεν εκστόμισε ποτέ στη ζωή της κάτι προσβλητικό, βάναυσο, υβριστικό και δεν ανέβασε τον τόνο της φωνής της, ακόμη κι όταν… ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι της:

“Οι λέξεις είναι σαν τις πέτρες. Όταν τις πετάξεις, δεν μπορείς να τις γυρίσεις πίσω”. Αλλά εγώ ήμουν τσαούσα από φύση και από μίμηση του απόλυτου πατέρα μου, που δεν υποχωρούσε και δεν μάσαγε τα λόγια του...

Η ρεαλίστρια Ρένα, και ο αιώνιος έφηβος Στρατούλης!

Δύο ήταν τα γεγονότα αυτής της εβδομάδας που ξεχώρισαν κατά τη δική μου ποταπή αντίληψη των πραγμάτων.

Το ένα είναι η μεγαλειώδης κυβίστηση της Ρένας της καρδιάς μας, αυτής με το μπεγλέρι, που πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις παράτησε το όραμα της λαοκρατίας, και προσαρμόστηκε στη σκληρή πραγματικότητα του διοικείν.

Όπως έχω γράψει άπειρες φορές, άλλο η εύκολη και ανέξοδη καταγγελία των πάντων, άλλο το χάιδεμα των αφτιών του κάθε πικραμένου, άλλο η μαγκιά στα πεζοδρόμια, και άλλο η καρέκλα της ευθύνης, όπως αυτή που έλαχε στο Ρενάκι με το ντεκαπέ μαλλί και τη μαύρη ρίζα…

Μοναχικοί λύκοι ή αδέσποτα σκυλιά;

Ο άνδρας με το τσεκούρι που επιτέθηκε στους αστυνομικούς της Νέας Υόρκης δεν είχε καμία σχέση με τρομοκρατικές ομάδες στο εξωτερικό, πλην όμως είχε δείξει εξτρεμιστικές τάσεις στο διαδίκτυο, σύμφωνα με τις αστυνομικές αρχές.

Όπως ανέφερε ο Επίτροπος της αστυνομίας της Νέας Υόρκης, «έγινε εξτρεμιστής από μόνος του…».

Δεν είναι ακόμη ξεκάθαρο το τι οδήγησε τον Zale Thompson στο να κάνει αυτό που έκανε, αλλά κάποιοι αναφέρουν τα φιλοϊσλαμικά του συναισθήματα, όπως ο ίδιος τα ανέβαζε στο διαδίκτυο.

Άλλοι πάλι μιλούν για φυλετικό μίσος, και όχι τζιχάντ.

Και τα δυο όμως μπορεί να ισχύουν, ειδικά όταν μιλάμε για αυτού του είδους τους περιθωριακούς χαρακτήρες που τελευταία εμπλέκονται όλο και πιο πολύ στον ιερό πόλεμο εναντίον δυτικών στόχων…

Τουρκική απασχόληση.

Όταν δεν έχεις τίποτα να κάνεις, γιατί τα πράγματα εξελίσσονται χωρίς εσένα, πρέπει να βρεις μια απασχόληση για να πείσεις τους δικούς σου ότι κάνεις κάτι.

Σε αυτή την περίπτωση βρίσκεται και η Τουρκία με το θέμα της κυπριακής ΑΟΖ. Αφού δεν κατάφερε να κάνει τίποτα εδώ και μια δεκαετία, όταν η Κύπρος θέσπισε την ΑΟΖ και έκανε τρεις οριοθετήσεις με την Αίγυπτο, το Λίβανο και το Ισραήλ προσπαθεί να καλύψει το κενό της με κινήσεις που αγγίζουν το γελοίο, αφού αυτό δεν σκοτώνει.

The Guns of Brixton...

The Clash

Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων…

«Run, rabbit, run, dig that hole, forget the sun»
Breathe, Pink Floyd

«Life is just what happens to you, while your busy making other plans»
Beautiful Boy, John Lennon

Δεν ζούμε, τρέχουμε.

Όλο τρέχουμε, κάτι να προλάβουμε, κάτι να κάνουμε, κάποιον να δούμε, κάτι να πληρώσουμε, κάτι να ακούσουμε, κάτι να μάθουμε, κάτι να διαβάσουμε, κάτι.

Απ” τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας μέχρι να τα κλείσουμε, τρέχουμε.

Ακόμα και τις στιγμές που ξεκουραζόμαστε, ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο μας, ακόμα και τότε κάτι πρέπει να κάνουμε.

Το "αντιμνημόνιο" ως ιδεολογικός αχταρμάς…

Μια από τις βασικές συνέπειες της κρίσης στο πεδίο της δημόσιας συζήτησης, πέρα από την καταφανή πτώση της ποιότητας του πολιτικού λόγου, υπήρξε η ακραία ιδεολογική σύγχυση και οι πολιτικά τεταρτογενείς συμμαχίες και οσμώσεις που ανέδειξε.

Δεν είναι βέβαια η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.

Εδώ έχουμε να κάνουμε με δύο κόμματα που παρόλες τις πολιτικές και ιστορικές διαφορές τους υπηρετούσαν και υπηρετούν αμφότερα το βασικό θεσμικό και γεωστρατηγικό πλαίσιο της χώρας (ευρωζώνη, Ευρωπαϊκή Ενωση, ΝΑΤΟ κλπ) και ως εκ τούτου η κυβερνητική τους σύμπραξη στην οριακή περίοδο της κρίσης υπήρξε μονόδρομος, όπως άλλωστε συνέβη και σε άλλες χώρες που δεν αντιμετωπίζουν μάλιστα τα δικά μας μεγέθη προβλημάτων…