Ποιος θα με αξιολογήσει άραγε;

Πριν από λίγο, κάποιος ανώνυμος αναγνώστης μας έστειλε  ένα σχόλιο για μια παλιά ανάρτηση του Ορθογράφου με τίτλο:  Δημοκρατία ή οικογενειοκρατία;

Επειδή μας εκφράζει, και επειδή ο αναγνώστης έχει αρκετό δίκιο, το  ανεβάζουμε σαν ανάρτηση…

Ζωοπανήγυρη…

Είναι πανεύκολη η συντήρηση του ακτιβιστικού μύθου.

Αρκούν λίγες λέξεις στις ψηφιακές πλατφόρμες, μπολιασμένες με προτροπές για την εκθρόνιση της καθεστηκυίας τάξης.

Ως γνωστό, στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις.

Εγκύπτω στις μεγαλόσχημες κορόνες· τροφή για συμμετοχή σε διδακτορικό με τις μνησίκακες λέξεις για κομπόδεμα.

Οι αλληλέγγυες λέξεις επαρκούν για να πειστεί το περιβάλλον σκυλολόι, περί του μικρόψυχου εφιάλτη του γράφοντος ευαισθητοποιημένου κόλακα.

Υποψιάζομαι ότι η προσπάθεια να πειστεί ο ίδιος για αυτά που γράφει και κοινοποιεί, υπερτερεί από την ουσία της υπόθεσης.

Το λογικό σφάλμα βασιλεύει καθώς ο στοχασμός αφορά ηθικά εγχειρίδια γραφικών χαρακτήρων.

Αφού κάποιος γράφει για το πόσο χειραφετημένος είναι, αυτό αρκεί για την κορδέλα του ήρωα.

Το συναίσθημα εξάλλου στις επάλξεις πρωτοστατεί.

Σαν τον Ναπολέοντα που εμφυσούσε στους επήλυδες στρατιώτες την ψευδαίσθηση της αθανασίας, κοιτάζοντας με έπαρση τις στέπες της Ρωσίας με ιλαρότητα.

 

Ιδού η λύση για τις εξαγωγές μας!

Για να μη λέει κανείς ότι συνεχώς γκρινιάζουμε, και ότι είμαστε όλο στείρα άρνηση χωρίς προτάσεις, που και που προσφέρουμε και κάποια καινοτόμο πρόταση για να διαψευσθούν οι οχτροί μας.

Περιδιαβαίνοντας λοιπόν στο διαδίκτυο, ανακάλυψα την λύση στο πρόβλημα της ύφεσής μας, η οποία θα μπορούσε να απαλυνθεί αν αυξάναμε τις εξαγωγές μας.

Και θα μου πείτε: Τι παράγουμε εκτός από μπάμιες και σταφίδες, ώστε να τονώσουμε τις εξαγωγές;

Σκουπίδια! Να τι…

Και δόξα τω Θεώ, μπόλικα.

Ακούει άραγε ο Μπουτάρης;

Μας διαβάζει ο Καμίνης;

Ο λατρεμένος «νυμφίος»!

Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μας δίνεται συχνά η ευκαιρία να ακούμε τον κ. Τσίπρα να χειρίζεται την αγγλική κοινή.

Πριν από περίπου ένα χρόνο, είχε πει σε τηλεοπτική του συνέντευξη εκείνο το περίφημο: «Γουίλ γκόου νταϊρέκτλι του δε χελ», αναφερόμενος στην Ελλάδα σε περίπτωση που δεν αναλάβει αυτός να την οδηγήσει στη μαγική ακρογιαλιά του «παραντάιζ». 

Προ ημερών στη Λισσαβώνα, ευτυχώς, καθησύχασε το παγκόσμιο κοινό υποσχόμενος ότι σε έναν ακριβώς χρόνο από σήμερα: «Δε πιπλ εντ Σίριζα γουίλ μπι ιν πάουερ εντ Γκρις γουίλ μπι τρόικα φρι».

Προς το παρόν «Αϊ καντ γκετ νο σατισφάξιον», που λέγαμε στα νιάτα μας…

Περί κινήτρων, και …. σερβιτόρων!

Πολλές φορές συνηθίζουμε να κοροϊδεύουμε τους «κουτόφραγκους» και τα «αμερικανάκια», αφού εμείς είμαστε οι «μάγκες» του πλανήτη, καθότι Έλληνες, και όταν δημιουργούσαμε θαύματα και χτίζαμε Παρθενώνες,  αυτοί έτρωγαν βελανίδια, μπλα μπλα μπλα…

Ναι αλλά αυτοί, εκτός του ότι «ανακάλυψαν» (κλέβοντας την οι πονηροί από τους Κινέζους) την πυρίτιδα, αλλά και την Αμερική…. έχουν ένα πολύ πιο λειτουργικό δημόσιο, αλλά και έναν πολύ πιο παραγωγικό ιδιωτικό τομέα από εμάς, και αυτά πρέπει να τα λέμε.

Το λεξικό της αποβλάκωσης.

Κάθε φορά που ανοίγουμε την τηλεόραση  ή διαβάζουμε ένα περιοδικό καθόμαστε πάλι στα θρανία και μαθαίνουμε τι είναι της μόδας, τι είναι υγιεινό, τι πρέπει να τρώμε και τι πρέπει να αποφεύγουμε. 

Πολλοί θα σκεφτούν ότι “αποκλείεται τα Μ.Μ.Ε να μου επιβάλλουν τι  να φάω, δεν είμαι κανένας χαζός”.

Θα διαφωνήσω μαζί τους.

Όλοι οι άνθρωποι – ακόμα και οι πιο έξυπνοι – είναι επιρρεπείς στο λάθος και να στο δέχονται πληροφορίες χωρίς να  τις αμφισβητούν.

Από την στιγμή που αντιληφθούμε ότι είμαστε ανοιχτοί στο λάθος, αποκτούμε πραγματικό έλεγχο της σκέψης μας.

Οι διαφημίσεις, γκρίζες και προφανείς είναι κλειδί για τα κέρδη των Μ.Μ.Ε. Σε όσο περισσότερο  διαφημιστικό υλικό εκτεθούμε, τόσο εκτενέστερη η πλύση εγκεφάλου και τόσο καλύτεροι καταναλωτές θα γίνουμε.

Στην πορεία  της αποβλάκωσης μας μαθαίνουμε καινούριες λέξεις και εκφράσεις οι οποίες μας παρουσιάζονται σαν κοινώς αποδεκτές αλήθειες.

Η αρθρογράφος Όλγα Σελλά περιγράφει αυτήν την κατάσταση πολύ εύστοχα: Η ξύλινη γλώσσα είναι δίπλα μας κάθε στιγμή, είναι εργαλείο έκφρασης όλων των κοινωνικών ομάδων, είναι τρόπος μη σκέψης πολλών ανθρώπων

Σε αυτό το άρθρο θα απομακρυνθούμε από την αφασία των διαφημίσεων, θα μείνουμε στην ουσία και στις αποδείξεις  για την χρήση λέξεων που τις ακούμε συχνά αλλά δεν καταλαβαίνουμε αν έχουν νόημα.

Ο κούκος και η άνοιξη…

Δεν λέω, αξιέπαινη η προσπάθεια του πρωθυπουργού να πείσει μερικούς από τους μεγάλους επιχειρηματίες να βάλουν πλάτη στην αύξηση κεφαλαίου της Εθνικής Τράπεζας ώστε να έχει ελπίδες να παραμείνει σε ελληνικά χέρια.
Αξιοσημείωτη και αυτή τού να μεταδώσει ένα μήνυμα πως αρχίζουν και πάλι τα μεγάλα έργα (άσχετα αν η εκκίνηση θα πάρει ακόμα μερικούς μήνες και αφού πρώτα πάρει την έγκριση της Βουλής), τα οποία θα δημιουργήσουν αρκετές θέσεις εργασίας.

Σημειολογική επίσης η τελευταία παρέμβασή του με νότες αισιοδοξίας πως η κατάσταση γυρίζει και ότι τα δύσκολα πέρασαν…

Όταν ο Βενιζέλος έβγαζε λάδι τον Άκη, και τον Γιάννο...

Έτος 2005.

Εφτά χρόνια πριν συλληφθεί ο Άκης Τσοχατζόπουλος και οχτώ χρόνια πριν ξεκινήσει η δίκη του, πολύ πριν δηλαδή κύκλοι του κόμματος Βενιζέλου ή του (πρώην) ΠΑΣΟΚ αρχίσουν να διακινούν δεξιά κι αριστερά ότι ο πρώην υπουργός και άλλοτε πανίσχυρος υποψήφιος για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ είναι «ντροπή για την παράταξη», υποστηρίζοντας ότι βλέπουν τη δίκη του σαν κάθαρση και αναγκάζοντας τον να ισχυρίζεται ότι αντιμετωπίζεται ως εξιλαστήριο θύμα, ακόμη και από το ίδιο το ΠΑΣΟΚ, ο σημερινός πρόεδρος του κόμματος που συμμετέχει στην τρικομματική συγκυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά υποστήριζε με πάθος τον Άκη Τσοχατζόπουλο και τον Γιάννο Παπαντωνίου στην προανακριτική επιτροπή της βουλής για τα εξοπλιστικά προγράμματα.

Ήταν η περίοδος που βρισκόταν βρισκόταν σε εξέλιξη η εξεταστική επιτροπή για τα ΤΟΡ Μ1.

Υπερασπιστές του Ακη Τσοχατζόπουλου, αλλά και του Γιάννου Παπαντωνίου ήταν οι τότε βουλευτές του ΠΑΣΟΚ και συνταγματολόγοι κύριοι Ευάγγελος Βενιζέλος και Ανδρέας Λοβέρδος.