Πλαστογραφούνται οι επιθυμίες;

Είμαστε αυτό που επιλέγουμε ή αυτό που έχουμε συνηθίσει;

Η ερώτηση είναι παγίδα.

Το πώς πορεύεται κανείς στη ζωή ως οντότητα -με ό,τι αυτό περιλαμβάνει- ξεκινάει από το πρώτο και καταλήγει στο δεύτερο.

Η κρίσιμη στιγμή έρχεται όταν αρχίζεις να αμφισβητείς την επιλογή σου και αντιμετωπίζεις τη συνήθεια ως το μεγαλύτερο δεινό που μπορούσε να σε βρει.

Και το χειρότερο, εκείνη τη στιγμή, μες στο αβάσταχτο βάρος της ελεγχόμενης εικόνας που έχεις φτιάξει για τον εαυτό σου, αποφασίζεις να κάνεις αυτό το παραπάνω βήμα, αυτό που θα σε βγάλει εκτός κάδρου και δυστυχώς θα σου επιβεβαιώσει πως τελικά είσαι ό,τι ικανοποιεί την ανάγκη σου για ασφάλεια.

Είδα στον ύπνο μου … τον Αλέξη!

Μεταξύ των διάφορων ρεάλιτι σόου που έκαναν και (εν μέρει) συνεχίζουν να κάνουν πάταγο, είναι και ένα αμερικανικό, που περιγράφει τις πιο «βρώμικες» δουλειές του κόσμου!

Για παράδειγμα δείχνει την καθημερινότητα ανθρώπων που κάθε μέρα, και για χρόνια ολόκληρα μαζεύουν … κοπριά, ή που φτυαρίζουν κουτσουλιές, ή που εργάζονται μέσα σε σκοτεινούς βρωμερούς υπόνομους, κλπ.

Μιλάμε για πραγματικά απεχθή επαγγέλματα.

Και όμως…

Θα προτιμούσα ένα από  αυτά, παρά να είμαι πρωθυπουργός της Ελλάδας σήμερα.

Όπως είναι ο Σαμαράς.

Το ΠΑΣΟΚ του Μπένυ: Μια ιλαροτραγωδία!

Οπωσδήποτε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα άλλαξε την Ελλάδα προς το καλύτερο.

Και εξίσου σίγουρα επέφερε το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα, την παρούσα καταστροφή, σε όλα τα επίπεδα, οικονομικά, πολιτικά, κρατικά με κοινωνικά, με δευτερεύουσα συνένοχο την Νέα Δημοκρατία.

Και οπωσδήποτε, κάθε κατηγορούμενος δικαιούται να απολογηθεί, όπως και κάθε μελλοθάνατος δικαιούται μία ύστατη χάρη και ελπίδα.

Αλλά ένα ΠΑΣΟΚ, το οποίο προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί και, όπως λέγεται, να αναγεννηθεί, με ηγέτη τον Ευάγγελο Βενιζέλο είναι μία ξεκάθαρη ιλαροτραγωδία, και δεν δικαιούται ουδεμία χάριν, και καμία ελπίδα.

Το πολλάκις εξαμαρτείν μόνο για χαζούς κάνει, για βολεμένους, για διεφθαρμένα συμφέροντα και για πολλούς Έλληνες που συνεχίζουν να μασάνε μεταπολιτευτικό κουτόχορτο.

Λαϊκισμός και … ληγμένα.

Θύμα του λαϊκισμού έπεσαν και τα «ληγμένα».

Μέσα σε λίγες ημέρες, η πληγωμένη υπερηφάνεια, η ανασφάλεια, η άγνοια, η αρνητική θέση φορέων οδήγησαν στη μαζική καταδίκη της αγορανομικής διάταξης για τη δυνατότητα κατανάλωσης, υπό προϋποθέσεις, φθηνών «ληγμένων» τροφίμων, «κατεδαφίζοντας» στην Ελλάδα ένα νέο κίνημα με πανευρωπαϊκή δυναμική.

Το «όχι άλλα τρόφιμα στα σκουπίδια» οικοδομήθηκε πάνω στην ανάγκη να περιοριστεί η εξόφθαλμη σπατάλη τροφίμων (στην Ε.Ε., 90 εκατομμύρια τόνοι τροφίμων καταλήγουν στις χωματερές –στην Ελλάδα περίπου 450.000 τόνοι–σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat).

Σχετική ευρωπαϊκή διάταξη υπάρχει από το 1988, ενώ η ίδια η Κομισιόν, το 2009, παρότρυνε τους Ευρωπαίους να αξιοποιήσουν τη δυνατότητα κατανάλωσης τροφίμων «περιορισμένης διατηρησιμότητας» ώστε να εξοικονομηθούν προϊόντα και ενεργειακοί πόροι.

Οι Μπολσεβίκοι της γειτονιάς μας.

Να ξεριζώσεις τα μαλλιά σου για το πόσο καθυστερημένη  και... «με ειδικές ανάγκες» είναι ακόμη η πατρίδα μας ή να χτυπιέσαι από τα γέλια όταν ακούς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, διαδεχόμενος το καραγκιοζιλίκι του ελληνικού σοβιετισμού, θα αντικαταστήσει το «πράσινο κεφάλαιο»  κλαδικών και πρασινοφρουρών με το «κόκκινο κεφάλαιο» των «μπολσεβίκων της γειτονιάς» στήνοντας Λαϊκές Επιτροπές;

Εγώ πάντως χτυπιόμουνα στα γέλια διαβάζοντας, στο χθεσινό Capital.gr, το αποκαλυπτικότατο ρεπορτάζ του πάντα έγκυρου κ. Αιμίλιου Περδικάρη για τις πολιτικές αποφάσεις της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ να συγκροτηθούν, το προσεχές χρονικό διάστημα, «λαϊκές επιτροπές» γειτονιάς.

Σκεπτόμενοι ή θρήσκοι;

Στην επιτροπή μορφωτικών υποθέσεων της Βουλής, όπου συζητείται το νομοσχέδιο για το νέο Λύκειο, η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ κα Ρεπούση τόνισε ότι η έννοια του σύγχρονου Λυκείου «δεν συνάδει» με τη διδασκαλία των θρησκευτικών.

Ζήτησε επίσης ή να καταργηθεί το μάθημα αυτό τελείως ή να αντικατασταθεί με ένα μάθημα ιστορικό, κοινωνιολογικό, για τον ρόλο που έπαιξαν οι θρησκείες στην πορεία της ανθρωπότητας, αναγνωρίζοντας όπως είπε, ότι έπαιξαν «πάρα πολύ σημαντικό ρόλο».

Κίνδυνος στη Συρία για τους απόγονους του Βυζαντίου.

Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επαναστάσεως ο Βορειοηπειρώτης οπλαρχηγός Χατζημιχάλης Νταλιάνης έφθασε έως τον Λίβανο και τη Συρία για να ξεσηκώσει την ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα της περιοχής κατά των κατακτητών Οθωμανών.

Ο Χατζημιχάλης, ο οποίος τελικά φονεύθηκε μαχόμενος στο Φραγκοκάστελλο της Κρήτης, εστάλη από τους επαναστατημένους Έλληνες για να εντάξει στη μεγάλη Ελληνική Επανάσταση φιλικούς πληθυσμούς, οι οποίοι δεν μιλούν ελληνικά, αλλά θεωρούν εαυτούς απογόνους της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, της Ρωμανίας.

Οι Έλληνες του 19ου αιώνα είχαν πλήρη συνείδηση ότι η βυζαντινή κληρονομιά τούς συνέδεε με το ποίμνιο του Πατριαρχείου Αντιοχείας, τους Ρουμ Ορτοντόξ (Ρωμιοί ορθόδοξοι) της Συρίας και του Λιβάνου.