Είδα στον ύπνο μου … τον Αλέξη!

Μεταξύ των διάφορων ρεάλιτι σόου που έκαναν και (εν μέρει) συνεχίζουν να κάνουν πάταγο, είναι και ένα αμερικανικό, που περιγράφει τις πιο «βρώμικες» δουλειές του κόσμου!

Για παράδειγμα δείχνει την καθημερινότητα ανθρώπων που κάθε μέρα, και για χρόνια ολόκληρα μαζεύουν … κοπριά, ή που φτυαρίζουν κουτσουλιές, ή που εργάζονται μέσα σε σκοτεινούς βρωμερούς υπόνομους, κλπ.

Μιλάμε για πραγματικά απεχθή επαγγέλματα.

Και όμως…

Θα προτιμούσα ένα από  αυτά, παρά να είμαι πρωθυπουργός της Ελλάδας σήμερα.

Όπως είναι ο Σαμαράς.

Και είμαι σίγουρος, ότι παρά τις πομπώδεις παπαριές του, το ίδιο αισθάνεται και ο σέξι Αλέξης, που αυτό το δύσκολο για την χώρα χρονικό διάστημα την βγάζει στη πούδρα, πουλώντας φύκια για μεταξωτές κορδέλες, πουλώντας  ανέξοδη επανάσταση, και κάνοντας ….δίμηνες διακοπές, ώστε ένα είναι φρέσκος το φθινόπωρο για το ντου στο Μαξίμου.

Που αν ποτέ τυχόν του κάτσει, ή θα γίνει άλλος άνθρωπος (πιο σοβαρός), ή θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.

Διότι άλλο οι εξυπνάδες εκ του ασφαλούς και άλλο οι ευθύνες.

Για τον Μπένυ δεν ξέρω.

Μπορεί όντως να του αρέσει το πρωθυπουργιλίκι, αφού εξαιτίας του συνδρόμου μεγαλείου που τον διακατέχει, ίσως να το θεωρεί εύκολο.

Άγνοια κινδύνου δηλαδή.

Άσχετα που δεν πρόκειται ποτέ να το δει (το πρωθυπουργιλίκι), και αυτό είναι που τον τρελαίνει, ενώ τον κάνει να θυμίζει διαρκώς αγριεμένο πιτ μπουλ.

Σε βαθμό που να αναρωτιέται η θεία μου η Σούλα: «καλά, αυτός ο άνθρωπος δεν χαμογελάει ποτέ»;

Όλοι αυτοί όμως είναι επίδοξοι.

Πρωθυπουργός είναι ο Σαμαράς.

Κι αυτός είναι που τραβάει το λούκι, σε σημείο που προσωπικά ούτε ψύλλος στον κόρφο του… δεν θα ήθελα να είμαι.

Και μόνο που φαντάζομαι το εύρος των ακανθωδών ζητημάτων για τα οποία είναι μοναδικός υπεύθυνος, και για τα οποία θα πρέπει να δίνει λόγο στον κάθε ένα από τα δέκα εκατομμύρια Ελλήνων, πονάει το μυαλό μου.

Και αν σκεφτούμε ότι στα δέκα αυτά εκατομμύρια, παραδοσιακά τα πέντε (τουλάχιστον) είναι … άτυποι πρωθυπουργοί του καφενείου, και τώρα τελευταία του διαδικτύου, καταλαβαίνει κανείς τι τραβάει ο έρμος.

Χώρια τους «θεσμικούς» παράγοντες, κομματικούς, πολιτικούς, ξένους, κλπ στους οποίους θα πρέπει να δίνει λόγο.

Και οι περισσότεροι εκ των οποίων (ακόμη και δικοί του) τον περιμένουν στη γωνία, με το πιστόλι έτοιμο, να του την ανάψουν με την πρώτη ευκαιρία.

Καραμανλικοί, ντορικοί, καμενικοί, ψεκασμένοι, εθνικιστές, άσχετοι, φιλόδοξοι, και γενικά ο κάθε πικραμένος είναι έτοιμος να του την φορέσει.

Και αυτό μόνο μέσα στην ευρύτερη, και υποτίθεται δική του, δεξιά παράταξη.

Αν πάμε παραπέρα, εκεί θα δούμε ορκισμένους εχθρούς του, που άλλοι είναι (και καλά) σοσιαλιστές, άλλοι αριστεροί, άλλοι μπαχαλάκηδες, άλλοι βασιλικοί, άλλοι ναζιστές, άλλοι διαπλεκόμενοι, άλλοι δραχμολάγνοι, και άλλοι απλά σαμποτέρ…

Και τι έχουν όλοι αυτοί οι παραπάνω ως κοινό σημείο και κοινή συνισταμένη;

Το μίσος του για την κυβέρνηση….

Η οποία είναι «χούντα», και θα πρέπει κατ’ αρχήν να ανατραπεί, και μετά βλέπουμε…

Έχει ο Θεός!

Και όλα αυτά με φόντο μια Ελλάδα σε πρωτοφανή οικονομική κρίση, στα πρόθυρα κοινωνικής και πολιτικής έκρηξης, και με ποσοστά ανεργίας (και εγκληματικότητας) που μέχρι πριν από λίγα χρόνια θα φάνταζαν απίστευτα.

Σε αυτό το περιβάλλον παλεύει ο Σαμαράς.

Και με τέτοια θηρία τα βάζει καθημερινά.

Ντόπια και ξένα…

Για αυτό και με κάθε ευκαιρία του εύχομαι κουράγιο, και γερό στομάχι, και του θυμίζω πως δεν θα πρέπει να περιμένει ευχαριστώ από κανέναν.

Έτσι είναι η ανθρώπινη φύση.

Έτσι είναι η Ελλάδα.

Και γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά;

Διότι χθες το βράδυ είδα ένα εφιάλτη, και με έλουσε κρύος ιδρώτας.

Είδα ότι έγινε «ατύχημα», και πήγαμε σε εκλογές, και ο αγανακτισμένος πλην όμως  περήφανος λαός εξέλεξε Τσίπρα, και μάλιστα με βορειοκορεατικά ποσοστά!

Το μόνο πρόβλημα που προέκυψε ήταν, όταν μετά τα αρχικά ταρατατζούμ, και τις χαρές, τα συντρόφια του τον έψαχναν και δεν τον έβρισκαν!

Ο Αλέξης είχε γίνει Λούης!

Τους (και μας) την είχε κοπανήσει!

Κορόιδο είναι να αναλάβει θέση ευθύνης;

Μήπως, εκτός από αγράμματο, τον θεωρείτε και χαζό;

Λάθος μεγάλο.

Τελικά, λίγο πριν ξυπνήσω, άκουσα να λένε στο «Μακελειό» του ονείρου μου, ότι τον βρήκανε στην … Βενεζουέλα.

Μεταμφιεσμένο…

Είχε πάρει την Περιστέρα και τον μικρό Ερνέστο, και πήγε να ζητήσει πολιτικό άσυλο…

Στείλανε μάλιστα τον Κουράκη, για να τον φέρει πίσω.

Σωστός ο Αλέξης, δεν λέω.

Και σταθερός, και ιδεολόγος!

Μετά ξύπνησα.

Και έβαλα να ακούσω Τράγκα για να συνέλθω.

Strange Attractor

ΥΓ- Βέβαια, αν είναι να παραιτηθεί ο Αλέξης από μια τυχόν πρωθυπουργία, αυτό είναι καλό για τον τόπο.
Αφού τότε θα αναλάβει ο Στρατούλης που το ' χει...
Ή ο Πάντζας... που το είχε.