Child in Time...

Deep Purple!

Ανθ’ ημών… Γουλιμής.

Όταν τον Απρίλιο του 1895, ο μεγάλος πολιτικός άνδρας Χαρίλαος Τρικούπης δεν εκλέχτηκε ούτε καν βουλευτής, και στη θέση του εκλέχτηκε με διαφορά ελάχιστων ψήφων ο σχεδόν άγνωστος Μιλτιάδης Γουλιμής, ο πικραμένος Τρικούπης είπε το περίφημο πλέον «ανθ’ ημών  Γουλιμής».

Κληροδοτώντας στον γιατρό βουλευτή την αιώνια μνημόνευση, μέσα από την χλευαστική απαξίωση.

Έκτοτε, η Ελλάδα πέρασε από διάφορες φάσεις, από διάφορες περιπέτειες, και από διάφορα πολιτεύματα, μέχρι να επανέλθει και πάλι η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία από το 1974 λειτουργεί για πρώτη φορά στην ιστορία μας αδιάλειπτα.

Και το κυριότερο στοιχείο της, ειδικά τα τελευταία χρόνια, αυτά της πλέριας τηλεοπτικής δημοκρατίας, είναι οι πάμπολλοι πλέον «Γουλιμήδες».

Πικρή δικαίωση σε ορθές προβλέψεις…

Αναρίθμητοι πολιτικάντηδες, μασκαράδες παρτάκηδες συκοφάντες και ένοχοι εσχάτης καθοσίωσης, ζητούν τα ρέστα από τον άνθρωπο που επωμίσθηκε τα σφάλματα της δικής τους πολιτικής ασυνέπειας και ανικανότητας!

Για τον Αντώνη Σαμαρά έχουμε γράψει τόσες φορές τόσα πολλά θετικά, χωρίς ωστόσο να αποφύγουμε και την κριτική, όπου επιβάλλονταν, που θα καταντούσε κοινοτυπία να τα επαναλάβουμε, χωρίς συγκεκριμένο λόγο.

Η τροπή όμως των πραγμάτων και οι θέσεις του, που είναι αμετακίνητες και κρυστάλλινες, επιβάλουν εκ των πραγμάτων τις σχετικές αναφορές…

Οι εκλογές τελείωσαν. Ώρα για δουλειά!

"Η έννοια του καλού και του κακού δεν επιλύεται με την καθολική ψηφοφορία.

Δεν ανατίθεται σε μια ψηφοφορία να επιτύχει το λάθος να γίνει σωστό και το άδικο δίκαιο.

Δεν τίθεται σε ψηφοφορία η ανθρώπινη συνείδηση.....

Δεν είμαι με ένα κόμμα είμαι με μια αρχή.

Το κόμμα είναι φύλλωμα. Πέφτει.

Η αρχή είναι ρίζα. Μένει.

Τα φυλλώματα κάνουν θόρυβο και δεν κάνουν άλλο τίποτα.

Η ρίζα σιωπά και κάνει τα πάντα!" (Βίκτωρ Ουγκώ)

Αλίμονο αν οι εκλογές ήταν η κορυφαία στιγμή της δημοκρατίας, αλίμονο αν μια δημοκρατία απαρτίζετε από ανά πενταετία πολίτες, αν το καθήκον πολιτικής συμμετοχής μας εξαντλείται όταν απομακρυνόμαστε από την κάλπη και επανέρχεται  όταν την ξαναπλησιάζουμε και στο ενδιάμεσο διάγουμε βίο ιδιωτικό, ράθυμο, ή άγονα διαμαρτυρόμενο…

Σοβιετία…

Αυτή την Ελλάδα παρουσιάσαμε (προ)χθες στην Ευρώπη.

Περίπου 40% κομμουνιστές που ζητάνε να φύγουμε από την Ευρώπη, να επιστρέψουμε στη δραχμή, να αναστήσουμε τον Στάλιν ή να γίνουμε Αργεντινή.

Πάνω από 10% ακροδεξιούς που υμνούν τον Χίτλερ και βρίζουν την Ευρώπη.

Και μια κυβέρνηση κρατιστών που στο όνομα της κρίσης αντί να ανοίξει ταχύτατα την οικονομία συντήρησε το κράτος, αφανίζοντας τον ιδιωτικό τομέα…

Ο Αλέξης πέθανε… ζήτω ο Γαβριήλ;

Στο ποδόσφαιρο, όταν μια ομάδα προπονείται συνεχώς και δείχνει πως έχει όλα τα φόντα να κερδίσει ένα ματς, αλλά στο τέλος «σκάει» μέσα στον αγώνα, τότε αυτό που χρειάζεται είναι αλλαγή προπονητή.

Ειδικά εάν αυτή η εικόνα αποτελεί τον κανόνα κι όχι την εξαίρεση.

Το είδαμε προχθές και με τη Ρεάλ.

Την τελευταία δεκαετία μετρούσε έξι αποκλεισμούς από τον Φεβρουάριο, στο Τσάμπιονς Λιγκ.

Ήρθε ο Μουρίνιο και την πήγε τρεις φορές στα ημιτελικά, αλλά δεν μπορούσε παραπάνω.

Κι έπρεπε να προσλάβει τον Αντσελότι για να ανέβει στην κορυφή της Ευρώπης. Δεν είναι κακό, δεν χρειάζεται κάποιος να στηθεί στον τοίχο, είναι απλά η ζωή.

Μήνυμα για ανανέωση της πολιτικής πρότασης…

Αν θέλουμε να συνοψίσουμε τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, θα λέγαμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε, αλλά δεν νίκησε· υπό την έννοια ότι «στις 26 δεν φεύγουν».

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης έχασαν, αλλά δεν ηττήθηκαν· τουλάχιστον όχι σε σημείο «ανατροπής» όπως φοβούνταν.

Η Νέα Δημοκρατία έχασε έξι ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με τον Ιούνιο του 2012 (20% της δύναμής της), το δε ΠΑΣΟΚ –παρ’ όλο που έγινε «Ελιά»– τέσσερις μονάδες (30% της δύναμής του τον Ιούνιο).

Κάθε κυβερνητικός εταίρος έχασε μονάδες χωρίς όμως να τις κερδίσει η αξιωματική αντιπολίτευση, όπως γινόταν τα προηγούμενα χρόνια.