Τα δύσκολα του Κυριάκου…

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει, αλλά η ΝΔ δεν ανεβαίνει. Αυτό βλέπει κανείς στην δημοσκόπηση της Κάπα Research που δημοσίευσε το Βήμα της Κυριακής, και η οποία θα αποτελεί πρόσθετο πονοκέφαλο για τον κ. Κυριάκο Μητσοτάκη –ασχέτως αν, από πλευράς δημοτικότητας και καταλληλότητας για το αξίωμα του πρωθυπουργού διατηρεί μικρό προβάδισμα έναντι του κ. Αλ. Τσίπρα. 

Τί συμβαίνει λοιπόν στην ελληνική κοινωνία και ιδιαίτερα στο εκλογικό σώμα, στο οποίο η αδιευκρίνιστη ψήφος αντιπροσωπεύει ποσοστό 32,4%; Τί σκέπτονται και πώς θα αποφάσιζαν να πάνε να ψηφίσουν οι μισοί Έλληνες που στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις απείχαν; Αν θεωρήσουμε, όπως έγραψε το Βήμα της Κυριακής, ότι η μεσαία τάξη στην Ελλάδα καταστρέφεται, πώς θα μπορούσε να σταματήσει η καταστροφή της και τα μέλη της να επανέλθουν στα επίπεδα που επιθυμούν;

Το Μνημόνιο που... έσκισαν…

Το καλοκαίρι του 2012 η κυβέρνηση Σαμαρά πήρε στα χέρια της την έκθεση του ΚΕΠΕ «Επισκόπηση των δαπανών του Δημοσίου» (spending review), ένα αναλυτικό πακέτο κοστολογημένων μέτρων για τέσσερα χρόνια που οδήγησε σε περικοπές μισθών, συντάξεων, του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων, των επιχορηγήσεων στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, αλλά περιείχε και θετικές προτάσεις όπως το άνοιγμα των στρατιωτικών νοσοκομείων στους πολίτες.

Μη μου τους φόρους τάραττε....

Τέσσερα χρόνια μετά, εκείνο που μπορεί να διακρίνει κανείς είναι ότι από όλα όσα προτάθηκαν τότε, αυτά που εφαρμόστηκαν πιστά είναι τα μέτρα λιτότητας για όλους, πλην ενστόλων και  αιρετών αρχόντων.

Θα γιορτάσει κι ο Αλέξης το... «ΟΧΙ»;

Πραγματικά, αν το ζήσουμε κι αυτό τότε θα τα έχουμε δει όλα στη χώρα αυτή. Κυκλοφορεί ευρέως ότι κάποιοι ετοιμάζονται να γιορτάσουν το «όχι» στο περσινό δημοψήφισμα. Σκέφτονται μάλιστα να κάνουν και συγκέντρωση και να μαζέψουν κόσμο για να… πικάρουν τους ταξικούς εχθρούς, τους αστούς του «παραιτηθείτε». Θα είναι ό,τι πιο γελοίο έχει ζήσει ο τόπος αυτός μετά από το επίσης γελοίο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015.

Άραγε ποιος θα γιορτάσει για το… περήφανο όχι του ελληνικού λαού; Ποιοι είναι αυτοί που θα βγουν να θυμηθούν την «σθεναρή αντίσταση του κόσμου αλλά κυρίως της πρώτης κυβέρνησης Τσίπρα; Θα πάει και ο πρωθυπουργός στη συγκέντρωση ή θα γιορτάσει κατά μόνας; Θα πάνε κορυφαίοι υπουργοί να θυμηθούν τα παλιά και να λένε «που ’σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος»; Ή μήπως οι εορταστικές εκδηλώσεις για τη νέα… εθνική παλιγγενεσία θα περιοριστούν σε έναν μικρό κύκλο αποτελούμενο από τη Ζωή, τον Λαφαζάνη και ορισμένους αντιευρωπαϊστές τύπου… Φάραντζ που εξέλαβαν εκείνο το «όχι» ως έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ;

Ο Τσίπρας θα εγκαταλείψει την εξουσία μόνον όταν η Ελλάδα μετατραπεί σε Βενεζουέλα…

Εντάχθηκε στην ΚΝΕ το 1988, σε ηλικία 14 ετών, και αποχώρησε το 1991, όταν ήταν 17 ετών. «Έφυγα στην Γ’ Λυκείου, αν και είχα λόγους να φύγω νωρίτερα. Έβλεπα έναν συντηρητικό τρόπο σκέψης και μία καθοδήγηση που δεν ήταν κοντά στην ιδιοσυγκρασία μου.

Επειδή όμως γενικά είμαι ανεκτικός και υπομονετικός, έφυγα το 1991, όταν διασπάστηκε ο σημερινός Συνασπισμός από το ΚΚΕ», έχει δηλώσει. Λίγο καιρό αργότερα, ο Αλέξης Τσίπρας, γιατί περί αυτού πρόκειται, θα βρεθεί στο Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, όπου εμφανίζεται στο αμφιθέατρο κυρίως για τις συνελεύσεις, ως ενεργός συνδικαλιστής...

Τι να πρωτοθυμηθούμε από την Πρώτη Φορά Αριστερά;

Μέσα στην γενικευμένη τρέλα που ζούμε από την αποφράδα εκείνη μέρα που ο λαός έφερε τον Σύριζα στα πράγματα, χιλιάδες (κυριολεκτικά) είναι οι παπαριές που έχουν κάνει και που έχουν  εκστομίσει οι μέχρι χθες «σεπτοί» αριστεροί ήρωες, που επί δεκαετίες ήταν στο απυρόβλητο, απολαμβάνοντας κύρος και γόητρο, ασυλία, θαυμασμό, κλπ. με μόνο λόγο το ότι ήταν «αριστεροί», και άρα την εξουσία την έβλεπαν με τα κιάλια, οπότε μπορούσαν να το παίζουν αδικημένοι σωτήρες εκ του ασφαλούς.

Όντας λοιπόν στην απ έξω, κατήγγειλαν καθημερινά, με ύφος χιλίων καρδιναλίων, τα στραβά του τόπου. Αφήνοντας να εννοηθεί, πως αν ποτέ ο λαός ξυπνούσε και τους ψήφιζε ως κυβέρνηση, αυτομάτως θα τα έλυναν όλα, αφού η ηθική τους, η αγωνιστικότητά τους,  η κατάρτισή τους, και πάνω απ όλα η αριστεροσύνη τους θα αποτελούσαν τα εχέγγυα με τα οποία θα επέρχονταν επιτέλους η πολυπόθητη προκοπή του τόπου!

Αλέξης Τσίπρας όπως Νικολάς Μαδούρο;

Η σύγκριση που γίνεται συνήθως ανάμεσα στις καταστάσεις που ζουν οι Έλληνες πίσω στην πατρίδα εν μέσω κρίσης και τις καταστάσεις που ζουν 9.500 χιλιόμετρα μακριά οι Βενεζολάνοι συνάνθρωποι τους είναι ως ένα βαθμό κατανοητή.

Πιθανώς η πλειοψηφία των Ελλήνων να μην έδινε ιδιαίτερη σημασία στο τι συμβαίνει τα τελευταία χρόνια σε αυτήν την μακρινή Λατινοαμερικάνικη χώρα. Η σύνδεση και το ιδεολογικό σφιχταγκάλιασμα, ο θαυμασμός προς το σύστημα διακυβέρνησης και το συνεχές πήγαινε έλα πολλών στελεχών αλλά και του ίδιου του Τσίπρα όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ακόμα στην αντιπολίτευση, έκανε την Βενεζουέλα σημείο αναφοράς και αφορμή μεγάλων αντιπαραθέσεων σε πολιτικό επίπεδο αλλά και λόγος μεγάλων αντιπαραθέσεων στα κοινωνικά δίκτυα μεταξύ των πολιτών…

Γιατί θαυμάζουμε, κατά βάθος, Πολάκηδες…

Πολλοί από μας, κινδυνεύουμε  να συνηθίσουμε  τον ιδιότυπο «ιδρυματισμό» μας. Ούτε ίδιοι είμαστε όλοι ούτε και έχουμε τα ίδια πρότυπα δημοσίων ανδρών στο μυαλό μας. Νομίζουμε ότι ξαφνικά, η χώρα έφυγε από την νότια βαλκανική και έγινε Δανία. Ότι έκλεισαν τα σκυλάδικα, ότι πια δεν δακρύζουν εικόνες σε Εκκλησίες, ότι στα γήπεδα δεν σκοτώνονται και ότι η ευπρέπεια έγινε μέρος της πολιτιστικής μας ταυτότητας.

 

Αρχίζω πια και πιστεύω πως είμαστε αφελείς. Προσέξτε κάτι, ζούμε σε μία χώρα που εξέλεξε πρωθυπουργό τον Σημίτη που ήταν κοντός, τον Κωστάκη που ήταν νέος, τον Γιωργάκη που ήταν αγαθός και τον Αλέξη που ήταν αγενής και χαρωπός. Ζούμε επίσης σε μια χώρα, όπου ακούγεται ακόμα παντού – και από σοβαρούς υποτίθεται ανθρώπους- το γνωστό «ένας Παπαδόπουλος θα μας σώσει»! Που ένα 7% ψηφίζει σταθερά Χρυσή Αυγή και που θα εκτοξευόταν  στο 15%, αν δεν γινόταν η δολοφονία του Φύσσα…

Μπαχαλοποίηση …

Ο Φίλης έχει κατακτήσει με το σπαθί του τον τίτλο «ο Πάγκαλος του ΣΥΡΙΖΑ». Το ξέρει και ο ίδιος πως δεν μπορεί να συγκρατηθεί και βγάζει στον «αέρα» όλη τη «μαυρίλα» που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα της δημοκρατικότητας, της ανεκτικότητας, του πλουραλισμού της «ανανεωτικής αριστεράς». Γι' αυτό και είχε αραιώσει τις εμφανίσεις του στα ραδιοτηλεοπτικά Μέσα, ενώ η γραμμή του Μαξίμου ήταν να μιλά μόνο για θέματα της αρμοδιότητάς του και όχι επί παντός του επιστητού.

Θα περίμενε κανείς ότι μετά τη γκάφα του να χαρακτηρίσει μια συγκέντρωση που οργανώνει η αστική αντιπολίτευση ως κίνηση «στα όρια της συνταγματικής νομιμότητας», δηλαδή να αμφισβητήσει το ίδιο το δικαίωμα του συνέρχεσθαι, θα έπαιρνε εντολή να μαζευτεί και να εξαφανιστεί για λίγο, μέχρι να ξεχαστεί η γκάφα του (όπως είχε γίνει τότε με τα μακαρόνια). Ομως, όχι μόνο δεν μαζεύτηκε, αλλά αντίθετα πήρε σβάρνα όλα τα ΜΜΕ με εντολή να μιλάει αποκλειστικά για το «Παραιτηθείτε»...

Γιατί μισούν τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο;

Τον τελευταίο καιρό έχουν πληθύνει οι επιθέσεις κατά του Α. Σαμαρά και του Β. Βενιζέλου, επιθέσεις που εκ πρώτης όψεως φαίνονται αναιτιολόγητες. Και οι δύο πολιτικοί παρέδωσαν την αρχηγία των κομμάτων τους στους διαδόχους τους, ενώ είναι φανερό πως δεν επιθυμούν την επανάκαμψη τους. Μάλιστα, όπως λέγεται, ο Α. Σαμαράς είναι ο μοναδικός από τα πρωτοκλασάτα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας που στηρίζει αναφανδόν τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Τότε προς τι αυτό το μίσος;

Και αν εκπορευόταν αποκλειστικά από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, θα υπήρχε η λογική εξήγηση γι΄ αυτό. Και οι δύο ασκούν σκληρότατη αντιπολίτευση που ξεπερνά τον αντιπολιτευτικό λόγο των κομμάτων τους. Μάλιστα ο λόγος του Β. Βενιζέλου έχει ακροατήριο πολύ ευρύτερο της παράταξης του, κατά γενικήν ομολογία. Ο δε Α. Σαμαράς σε καμία στιγμή της πρωθυπουργίας του δεν νομιμοποίησε πολιτικά και ηθικά τον Α. Τσίπρα, με αποκορύφωμα την μη τελετουργική παράδοση της πρωθυπουργίας, κάτι για το οποίο επικρίθηκε τότε, αλλά πρέπει να αισθάνεται απόλυτα δικαιωμένος σήμερα…

Είμαι Έλληνας!

-Δανείζομαι 50.000 ευρώ από τη τράπεζα.
-Παίρνω μια BMW 50.000 ευρώ
-Πληρώνω ένα χρόνο δόσεις και σταματώ.

-Τη κυκλοφορώ άλλα 5 χρόνια χωρίς να πληρώνω τίποτα!
-Αποκαλώ τη προαναφερθείσα BMW "αμάξι μου"
-Ψηφίζω Σύριζα για να μου χαρίσει το δάνειο!
-Τελικά δε μου τα χαρίζει και βρίζω και αυτούς…

Οι τσαρλατάνοι με τους μπάφους…

Ένα τσούρμο παλιάτσων και τσαρλατάνων βρίσκεται στο τιμόνι της χώρας. Άνθρωποι οι οποίοι δεν εμπνέουν καμία εμπιστοσύνη και δεν διαθέτουν το παραμικρό κύρος που απαιτεί η θέση τους, πολιτευόμενοι με ψέματα και δημαγωγίες.

Γεροντοφρικιά που φορώντας ένα σκουλαρίκι νομίζουν ότι θα φέρουν το «νέο» και το «ελπιδοφόρο». Σε συνδυασμό με το πέταμα της γραβάτας, την μακριά αχτένιστη κόμη, τα γένια ή ακόμη και με το σακίδιο στον ώμο ως νέοι «Τομ Σώγιερ», προσπαθούν να μας πείσουν ότι ανακαλύπτουν την πυρίτιδα και οδηγούν την χώρα στην πολυπόθητη ανάπτυξη!

Θα έπρεπε να ντρέπονται…

Οι Συριζαίοι που θρηνούν υποκριτικά για τη δολοφονία της Jo Cox, θα έπρεπε να ντρέπονται ακόμη και να πιάνουν το όνομά της στο στόμα τους. Θα έπρεπε να ντρέπονται, γιατί η Jo Cox ήταν μαχητική υπερασπίστρια της ΕΕ, αντίθετα από τους ίδιους που είναι βαθύτατα εχθρικοί σε αυτή, όπως φαίνεται σε όλη την πορεία τους και σε κάθε δεύτερη τους δήλωση--ενδιάμεσα ρίχνουν και μερικά θετικά, για να παίρνουν τον παρά.

Θα έπρεπε να ντρέπονται, γιατί η Jo Cox ήταν ακριβώς στον αντίποδα των αντιευρωπαϊστών-λαϊκιστών τύπου Φάρατζ. Την προτελευταία μέρα της ζωής της την πέρασε σε ένα βαρκάκι στον Τάμεση, αντιδρώντας στην νηοπομπή-καμπάνια του Φάρατζ, του ίδιου αυτού με τον οποίο φωτογραφίζεται περιχαρής ο κυβερνητικός τους εταίρος...

Τα Δελαστίκ…

“Ωμά θα το θέσουμε το ζήτημα: οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες είναι αυτές που οργάνωσαν τη δολοφονία της βουλευτίνας των Εργατικών Τζο Κοξ, με στόχο να επηρεάσουν καταλυτικά την έκβαση του δημοψηφίσματος την Πέμπτη για την παραμονή ή όχι της Αγγλίας στην ΕΕ; Αν όντως έχει συμβεί αυτό, είναι προφανές ότι οι μυστικές δημοσκοπήσεις της υπηρεσίας εσωτερικής ασφάλειας MI5 έδιναν ως πιθανότατη τη νίκη της εξόδου της Βρετανίας από την ΕΕ. Η δολοφονία της Τζο Κοξ θα πετύχει να αλλάξει την έκβαση του δημοψηφίσματος υπέρ της παραμονής στην ΕΕ της Αγγλίας;                                                       

Αυτό θα το δούμε τη νύχτα της Πέμπτης 23 Ιουνίου, οπότε θα έχουμε και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Αν πάντως η δολοφονία της βουλευτού Τζο Κοξ μεθοδεύτηκε από τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες, το βρετανικό κατεστημένο πρέπει να βρίσκεται σε κατάσταση πανικού”.

Τα παραπάνω είναι απόσπασμα από άρθρο ενός από τα Δελαστίκ που αφθονούν στη χώρα μας…   

Η δημιουργική μειοψηφία και οι Μενουμευρωπαίοι…

Είναι πολύ διασκεδαστικό να κοροϊδεύεις τους σανοφάγους που χόρευαν στο Σύνταγμα για το “ΟΧΙ”, τους πρώην ΠΑΣΟΚους μα νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων πασόκους που πιστεύουν ότι η κυβέρνηση -οποιαδήποτε κυβέρνηση- θα συνεχίσει να τους φροντίζει στοργικά, τον κύριο Σπίρτζη που κλαίει υπογράφοντας όσα δεν τόλμησαν ούτε οι Σαμαροβενιζέλοι, αλλά δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμο ή αποτελεσματικό.

Γιατί οι σανοφάγοι δεν αλλάζουν δίαιτα, οι πασόκοι θα είναι πασόκοι μέχρι να καεί ο ήλιος -όπως κι αν λένε το πασόκ στο οποίο πιστεύουν- και οι σπίρτζηδες ήταν πάντα το κυρίαρχο είδος πολιτικού που προτιμούσαν, επέλεγαν και αναδείκνυαν οι σοφοί Έλληνες ψηφοφόροι. Το 62% του “ΟΧΙ” υπήρχε πάντα και, κάτι που είναι εξίσου σημαντικό: Τέτοιους ψηφοφόρους έχουν όλες οι χώρες του πλανήτη…

Ανίκανοι...

H χώρα αυτή δεν έχει καμιά σωτηρία. Δεν πρόκειται να σωθεί με καμιά Παναγία, είναι θέμα χρόνου να διαλυθεί η Ψωροκώσταινα επειδή το πολιτικό της προσωπικό είναι ανίκανο. Τα κόμματα δεν μπορούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων, δεν είναι σε θέση να βάλουν μια διαχωριστική γραμμή από τις αντιθέσεις τους και να χαράξουν μια εθνική στρατηγική εξόδου από την κρίση.

Δεν είναι ανάγκη να συμφωνούν σε όλα, δεν είναι απαραίτητο να συγκυβερνήσουν. Είναι όμως επιτακτική ανάγκη να βάλουν το εθνικό συμφέρον πάνω από το κομματικό και το προσωπικό. Όμως και πάλι μ’ αυτά που βλέπουμε δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας μιας χώρας που είναι δομημένη έτσι ώστε να εξυπηρετεί κομματικούς στρατούς, να διογκώνει το δημόσιο και την κομματική πελατεία, να χαϊδεύει τα αυτιά των οπαδών – ψηφοφόρων, να μην είναι ικανή να βρει ανθρώπους που θα μπουν μπροστά αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος...

Τα κοινοποιούν, αλλά δεν τα διαβάζουν…

Οι τρεις στους τέσσερις «φίλους» που θα κοινοποιήσουν αυτή την ανάρτηση στα σόσιαλ μίντια, δεν θα μπουν καν στον κόπο να την διαβάσουν! Αυτό μας λέει η επιστήμη.

Μια πρόσφατη έρευνα που δημοσιεύτηκε πριν από μερικές ημέρες, εξέτασε περισσότερα από 59.000 άρθρα των BBC, Huffington Post, New York Times, Fox News, και  CNN που κοινοποιήθηκαν στο  Twitter. Οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι το 59% από αυτά τα λινκς δεν είχαν καν δεχτεί κλικ, κάτι που σημαίνει ότι ο περισσότερος κόσμος τα κοινοποιεί δεξιά κι αριστερά χωρίς όμως να τα διαβάζει…

Η επιστροφή των μπουτούδων!

Όταν κάποτε με το καλό ξεκουμπιστεί από το Μαξίμου η συμμορία των ανισόρροπων που το κατέλαβε με τις επευφημίες του σοφού λαού τον Ιανουάριο του 2015, οι ιστορικοί του μέλλοντος θα έχουν πολλή δουλειά.

 

Κερδάμε!

Ένα από τα βασικότερα ζητήματα που θα πρέπει να ερευνηθούν, με την βοήθεια κοινωνιολόγων και ψυχολόγων, είναι το πώς ένας καλομαθημένος λαός, που στις τελευταίες δεκαετίες κιότεψε κυριολεκτικά, με τα Τσίβας του, τις Καγιέν του, τις διακοπές στο Μπαλί, και όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που σημάδεψαν τον τόπο τα τελευταία χρόνια προ της κρίσης, πως λοιπόν αυτός ο λαός αποφάσισε έτσι στα ξαφνικά να ψηφίσει κομΟνισμό!

Η κυβέρνηση που κατασκευάζει εχθρούς…

Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να βαδίζει με ευφυολογήματα και κατάρες. Ούτε οι αναγγελλόμενες και διαρκώς μεταφερόμενες στο μέλλον υποσχέσεις περί ανάπτυξης, ευημερίας, ευτυχίας, σοφίας, πίστης και αγάπης, ούτε τα διαρκώς αναθεωρούμενα σχέδια διαφόρων παρεμβάσεων αποτελούν κυβερνητική πράξη.

Αντίστοιχα η ατυχής (τουλάχιστον) κριτική με εκφράσεις και μέσα για όσους τόλμησαν να αμφισβητήσουν την κυβερνητική ικανότητα και προέτρεψαν την κυβέρνηση να παραιτηθεί (αν βασιστούμε σε μια πρόσφατη έρευνα, το 80% των πολιτών θεωρεί ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να δώσει διέξοδο) φανερώνει το ίδιο. Ανυπαρξία κυβερνητικής πολιτικής. Ανυπαρξία; Και όμως η κυβέρνηση βαδίζει στην πεπατημένη. Συμβάσεις και διορισμοί με υποσχετική (π.χ. η τροπολογία που αποσύρθηκε για τα hot spot), ικανοποίηση των προσδοκιών του μέσου ψηφοφόρου της. Να τρουπώσει…

Brain Damage...

Pink Floyd

Ένας απέραντος εγωισμός πάνω από την πόλη…

Οι μέρες περνάνε, το καλοκαίρι μοιάζει με παυσίπονο στα μυαλά των περισσότερων μετά τα κακά οικονομικά μέτρα που έρχονται μπροστά μας, η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της πως πετυχαίνει στόχους, η αντιπολίτευση προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της πως μπορεί να βάλει καινούριους και η ζωή συνεχίζεται. Με φωνές, με εντάσεις, με μια βαριά καθημερινότητα που δε φτάνει ούτε η ζέστη ούτε η αλμύρα της θάλασσας για να την ελαφρύνει.

Στο λιμάνι του Πειραιά έρχονται τα κρουαζιερόπλοια, μα δε βρίσκουν λιμάνι, οι επισκέπτες θέλουν να πάνε στα μνημεία, μα δε βρίσκουν μνημεία ανοιχτά. Tο μετρό λειτουργεί με βάση τον όποιο απεργιακό ωροσκόπο του, οι μετανάστες περιφέρονται εντός και εκτός λεκανοπεδίου ως ατραξιόν. H τουριστική περίοδος της χώρας έχει ξεκινήσει και για πρώτη φορά μετά από χρόνια δε φοβάμαι την τσαπατσουλιά ή το δε βαριέσαι, όλα θα γίνουν. Πρώτη φορά με τρομάζει το τόσο έντονα μαζικό και απόλυτο «Δε με νοιάζει»...

Πόσο λεβέντης είναι ο Παύλος Πολάκης;

Λίγες ώρες προτού ο Παύλος Πολάκης ισχυριστεί ότι υπάρχει και νέο παραδικαστικό κύκλωμα, η ολομέλεια της Βουλής ψήφισε την άρση της ασυλίας του προκειμένου να δικαστεί για πολεοδομική παράβαση. Η παράβαση δεν αφορούσε την εμφύτευση ζώντων ανθρώπων… τρία μέτρα κάτω από τη γη, αλλά κάποιο δημοτικό έργο την εποχή που ο Πολάκης ήταν δήμαρχος.

Ομορφάντρας!

Στην πατρίδα μας συνηθίζονται αυτά. Συχνά ο δημοτικός άρχοντας θέτει το τοπικό συμφέρον υπεράνω της νομιμότητας. Η κοινή παρανομία προάγεται σε κοινωνικό ακτιβισμό, σε άδολη εκδήλωση λεβεντιάς. Δεν τα έχει κάνει και ο Απόστολος ο Γκλέτσος; Τα έχει κάνει και τα παραδέχεται. Ο Γκλέτσος βέβαια έχει συντηρήσει την υστεροφημία του με την ιστορική δήλωση για το ψάρι που ψήνεται και από τις δύο πλευρές. Ο Παύλος Πολάκης δεν θα έλεγε ποτέ κάτι τέτοιο. Αλλωστε και το ψάρι θα το τρώει ωμό...

Η Δεξιά της Αριστεράς…

Ο χαρακτηρισμός δεξιά αριστερά χρονολογείται από την εποχή της γαλλικής επανάστασης και αφορούσε τις θέσεις που καταλάμβαναν οι πολιτικές ομάδες στο χώρο των συνελεύσεων. ´Εκτοτε αυτές οι λέξεις απέκτησαν εννοιολογικό περιεχόμενο και ταυτίστηκαν με τα αντίστοιχα ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα.

Στη χώρα μας οι εκάστοτε πολιτικές ηγεσίες, κυβερνώσες ή μη, γνωρίζοντας τα χαρακτηριστικά της μαζοποιημένης κοινωνίας, επιρρεπούς στις απλουστεύσεις, πρόσθεσαν στο οπλοστάσιό τους τις λέξεις αυτές και τις χρησιμοποίησαν όχι τόσο για να υπενθυμίζουν τη συνεπή προσήλωσή τους στις ιδέες και θέσεις του πολιτικού ρεύματος που υπηρετούν αλλά κυρίως για να θέτουν τη διαχωριστική γραμμή με τους κομματικούς αντιπάλους...

Κενής λογικής, το ευαγγέλιο…

Στην Αμερική, η αντιπαράθεση γίνεται ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούν ότι τα όπλα και η ανεξέλεγκτη διάθεσή τους, χωρίς περιορισμούς και ελέγχους κατοχής, είναι ο λόγος πίσω από την τρομοκρατική επίθεση -την αποκαλούν μαζική δολοφονία- και από την άλλη με τους ισλαμοφοβικούς, οι οποίοι διατείνονται ότι το μίσος κατά του δυτικού τρόπου ζωής και η ομοφοβία των ισλαμιστών είναι η αιτία.

Μάλιστα. Δηλαδή, η αιτία δεν μπορεί να είναι και τα δύο μαζι σε συνδυασμό; Η μαζική και προς κάθε ανυποψίαστο στόχο δολοφονία στο Ορλάντο -που είναι και ο ορισμός της τρομοκρατίας εξάλλου- είναι μία από τις 30.000 αντίστοιχες δολοφονίες που λαμβάνουν χώρα στις ΗΠΑ κάθε χρόνο. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν με την οπλοκατοχή στο εδώλιο...

Τι νόμιζαν δηλαδή οι κ.κ. Δικαστές;

Εξεγέρθησαν,  λέει,  οι δικαστές, μετά τις δηλώσεις του βαρύμαγκα κ. Υπουργού. Τι μας λέτε; Κάποιος μάλιστα σήμερα είπε "ξύδι οι δικαστές, ενάμιση χρόνο τώρα τους χαϊδεύουν, όταν Υπουργοί και Βουλευτές μιλούσαν και στοχοποιούσαν άλλες ομάδες δεν μίλησαν, τώρα που τους την είπε ο Υπουργός ξύπνησαν";

Εμ κάπου έχει δίκιο ο Χριστιανός που το σχολίασε έτσι.

Όταν ο Υπουργός Παιδείας μιλούσε για Εθνοκάθαρση και όχι Γενοκτονία, οι δικαστές σιώπησαν.

Όταν μπήκαν υπέρογκοι φόροι οι Δικαστές σιώπησαν.

Όταν ήρθε το ασφαληστ(ρ)ικο οι Δικαστές μουγκοί.

Όταν οι δικαστές κοιτούν την κοινωνία ατάραχοι και μιλούν μόνο όταν θίγονται τα δικά τους, τότε αυτά θα ακούν, και λίγα είναι…

Chapter 24...

Pink Floyd

Η απομάγευση της εξουσίας…

Μα είναι ποτέ δυνατόν; Είναι δυνατόν να χάσει ποτέ η εξουσία τη μαγεία της, τη σαγήνη της, την ιδιαίτερη της λάμψη; Ίσως το πιο ισχυρό αφροδισιακό της εξουσίας να είναι αυτή η ιδιαίτερη άλως που διαθέτει. Μπορεί λοιπόν ποτέ να την απολέσει; Μα τότε θα συνέβαιναν τα ύστερα του κόσμου όπως θα έλεγε και ο συγχωρεμένος Μήτια Καραγάτσης.

Έχουμε ξαναπεί ότι η εξουσία τελικά είναι εξουσία είτε με δεξιό είτε αριστερό πρόσημο. Όσο κυνικός και αν είναι αυτός ο σολιψισμός, όσο απογοητευτική κι αν φαίνεται μια τέτοια διαπίστωση, δυστυχώς συνιστά την πιο πικρή πολιτική αλήθεια. Δείτε τους Συριζανέλ που σήμερα  κυβερνάνε με τον τρόπο που παλιά κατήγγελλαν, δηλαδή με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και με τους «μισθωτούς» της Βουλής σε διακοσμητικό ρόλο…

Η ανάπτυξη του Τσίπρα ως νερό του Καματερού…

Σαν βόμβα έσκασε σε ολόκληρο τον κόσμο η είδηση της στυγερής δολοφονίας της Αγγλίδας βουλευτού των εργατικών.

 

Νάτη η ανάπτυξη ... την βλέπετε;

Μία νέα γυναίκα χάνει άδικα και απάνθρωπα της ζωή της γ' αυτά που πιστεύει, δύο μικρά παιδιά χάνουν τη μητέρα τους κι ένας σύζυγος τη γυναίκα του, μια εκλογική περιφέρεια χάνει τη βουλευτή της και, ταυτόχρονα, το πιο κρίσιμο δημοψήφισμα στη μεταπολεμική Ευρώπη χάνει την αυθεντικότητα και τον προσανατολισμό του: οι Βρετανοί δεν χάνουν ούτε την ψυχραιμία τους ούτε μπερδεύονται εύκολα, όμως, από την άλλη πλευρά, είναι βέβαιο ότι ουδείς μπορεί να μετρήσει την πραγματική επίδραση που θα έχει αυτό το φρικτό έγκλημα στο δημοψήφισμα της ερχόμενης Πέμπτης για την παραμονή ή μη της Μεγάλης Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Εξίσου βέβαιο είναι ότι δεν θα μάθουμε ποτέ το πώς φτάσαμε σε αυτό το έγκλημα. Το τι ήταν εκείνο που όπλισε πραγματικά το χέρι του δολοφόνου…

Η ελευθερία του Τύπου κινδυνεύει!

Σκούρα τα πράγματα για την υπόθεση που ονομάζεται ελευθερία του Τύπου. Το ελληνικό χωριό αναστατώθηκε από τις διαγραφές / επιπλήξεις «λειτουργών της ενημέρωσης» (με αφορμή τη στάση τους στο γεμάτο ουσία δημοψήφισμα του ΝΑΙ και ΟΧΙ) από την έγκριτη Ένωσή τους, την ΕΣΗΕΑ – τη σημαντική αυτή Ένωση. Κατήγοροι και κατηγορούμενοι, διαγράφοντες και διαγραφόμενοι, επιπλήττοντες και επιπληττόμενοι, συγκλονισμένοι, αγανακτισμένοι, προέβησαν σε ανελέητες καταγγελίες· με το κοινό, αφυπνισμένο ως συνήθως, να παίρνει κι αυτό θέση, τασσόμενο υπέρ του ενός και κατά του άλλου, σε μια σύγκρουση που πιστεύει ότι το αφορά.

Από τη μία, οι (εκλεγμένοι από τους ίδιους τους δημοσιογράφους) συνδικαλιστές κόπτονται –υποτίθεται– για την παραβίαση  της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, ενώ οι διαγραφές / επιπλήξεις ουσιαστικά γίνονται με μόνο κίνητρο την ιδεοπληξία τους ενάντια στο φάντασμα του «νεοφιλελευθερισμού» που μονίμως βλέπουν μπροστά τους. Και από την άλλη, τα πειθήνια γκαρσόνια της ενημέρωσης που παριστάνουν τους δημοσιογράφους (οι σταρλετίτσες του εγχώριου ενημερωτικού βαριετέ), ξεκωλιασμένα έως αιμορραγίας από τους εργοδότες τους, ωρύονται –δήθεν– για τον βιασμό της ελευθερίας του Τύπου, ενώ βιασμένα είναι κατ’ αρχάς τα ίδια –και μάλιστα κατά συρροήν– από τα αφεντικά τους, ώστε να φέρνουν εις πέρας τον ρόλο που τους έχει ανατεθεί για ένα γλίσχρο (πλέον) μεροκάματο...

Ο Σαμαράς δεν μίλησε στο βρόντο…

«Δεν μας αφορούν και δεν συζητάμε μεταγραφές βουλευτών από άλλα κόμματα» ήταν η δήλωση του Κούλη, μετά το ντόρο που προκάλεσε η αναφορά Σαμαρά στους «πραγματικούς μεταρρυθμιστές από τη Δεξιά ως την Κεντροαριστερά», μεταξύ των οποίων είναι η Διαμαντοπούλου, ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος και ο Μανιάτης, με τους τρεις τελευταίους να είναι στελέχη και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

Τι άλλο θα μπορούσε να πει ο Κούλης; Οτι καλεί βουλευτές του ΠΑΣΟΚ να ενταχθούν στη ΝΔ; Η ουσία δε βρίσκεται, λοιπόν, σ' αυτή την τυπική δήλωση, αλλά στο ότι δεν αποδοκίμασε -έστω και χαλαρά, έμμεσα- τον Σαμαρά, που εμφανίστηκε να του υπαγορεύει πολιτική τακτική.  «Εγώ δεν βάζω φίμωτρο σε κανέναν» δήλωσε αυτοπροσώπως ο Κούλης, σημειώνοντας ότι ο Σαμαράς, ως πρώην πρωθυπουργός, «έχει κάθε δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του» και να επιδιώκει δικαίωση της πρωθυπουργικής του θητείας…

Ο αληθινός σοσιαλισμός της Βενεζουέλας…

Εχει ειπωθεί ότι αν επιβληθεί ένα σοσιαλιστικό καθεστώς στην Σαχάρα πολύ γρήγορα θα εκλείψει η άμμος. Αυτή η γενίκευση όπως κάθε γενίκευση ενέχει μια δόση υπερβολής. Η Βολιβία του Εβο Μοράλες και (σε μικρότερο βαθμό) ο Ισημερινός του Ραφαέλ Κορέα έχουν να επιδείξουν τα τελευταία δέκα χρόνια ρυθμούς ανάπτυξης που θα τους ζήλευαν τα περισσότερα κράτη της Ευρωζώνης.

Ομως το ρητό περί Σαχάρας αρμόζει απόλυτα στην Βενεζουέλα. Μια από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο με απίστευτο ορυκτό πλούτο και αγροτοκαλλιέργειες σήμερα βρίσκεται σε τραγική οικονομική κατάσταση  με έλλειψη φαρμάκων, άδεια ράφια στα σουπερμάρκετ, καθημερινές περικοπές στην παροχή ηλεκτρικού ρεύματος –παράλληλα με επίπεδα εγκληματικότητας και δολοφονιών που είναι τα υψηλότερα στον κόσμο…

Από τον Ρήγα στον ολοκληρωτισμό…

Ένα «φάντασμα» πλανιέται πάνω από τη χώρα: Το φάντασμα του κυνισμού και της χυδαιότητας. Είναι το υποκατάστατο της «πολιτικής» και «ιδεολογικής» αναφοράς της Νέας Εξουσίας. Και αυτό συμβαίνει για πρώτη φορά στην ιστορία μας.

Διότι στο παρελθόν, ακόμη και οι εκτροπές που γνώρισε η χώρα, όπως ο εμφύλιος πόλεμος, είχαν μία ρητή διαφορά από τη σημερινή εξουσία: δεν ήταν αποκυήματα κάποιου καθαρόαιμου κυνισμού ή της χυδαιότητας ενός συρφετού ιδιοτελών της εξουσίας, αλλά υπηρετούσαν, έστω και αιματηρά, ιδεολογήματα. Ήταν αυτό που επέτρεπε στους πατεράδες μας να διακινδυνεύουν εκατέρωθεν και τη ζωή τους, αλλά να μην αποσυντίθεται η χώρα…

Και Δεξιοί δεν ήθελαν τους «Παραιτηθείτε»…

Υπάρχει μια πτέρυγα της ΝΔ που δεν ήθελε την συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Εκτός από την αμηχανία που ένιωσε γενικά, το πολιτικό σύστημα, μία μεγάλη ομάδα στελεχών της αντιπολίτευσης δεν ήξεραν πως να διαχειριστούν την «θρασύτητα» κάποιων ανένταχτων να διοργανώνουν συγκεντρώσεις και συλλαλητήρια.

Μέχρι τώρα, η αποκλειστικότητα των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας, στην Μεταπολίτευση, ανήκε είτε στα συνδικάτα είτε σε εντεταλμένες ομάδες που μετέφεραν τον πελατειακό «οίστρο» της κομματοκρατίας.

Η αρχή έγινε…

Όποιος περίμενε ότι με την πρώτη διαδήλωση των «παραιτηθείτε» θα έκανε διάγγελμα ο Τσίπρας και θα ανακοίνωνε την αποχώρησή του από το Μαξίμου, είναι μακριά νυχτωμένος. Η διαδήλωση έγινε, ο κόσμος που ήθελε να πάει πήγε παρά τις απειλές, τις διαρροές για αναρχικούς, τη στοχοποίηση και τις απεργίες.

Πήγε ήρεμα και φώναξε σε μια συγκέντρωση που δεν είχε ασφαλώς ούτε τον παλμό, ούτε τη δύναμη των συγκεντρώσεων για το «ναι» ή το «όχι» του περσινού καλοκαιριού...

Υπομονή κ.κ. υπουργοί της «αριστεράς»…

Είναι απορίας άξιο πως εντελώς τυχαία!!! το μετρό έβαλε την απεργία του ώρα 21.00 το βράδυ που στην πλατεία ήταν κόσμος. Οι εργαζόμενοι του μετρό σχεδόν καθημερινά κάνουν στάσεις, γιατί θα τους "ξεπουλήσει" η Κυβέρνηση, αλλά αντί να έρθουν με τους παραιτηθείτε, προτίμησαν να κάνουν στάση εργασίας.

Ετσι ο κόσμος θα έφτανε στην πλατεία αλλά δεν θα μπορούσε να φύγει... αλληλεγγύη εργαζομένων λέγεται αυτό. Καλά είπε λοιπόν κάποιος "ρε να τους πουλήσουν αυτοί που τους ψήφισαν και τους στηρίζουν μέχρι σήμερα, για να καταλάβουν τι θα πει να δουλεύεις σε ιδιώτη"…

ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: Οι ένοικοι της ματαιότητας…

Μήνες αυταπάτης και τυχοδιωκτισμού κατέληξαν σε εσαεί μνημόνια και απόλυτη υποταγή. Μέτρα, τέλη, φόροι, ΦΠΑ, ΕΝΦΙΑ κ.ο.κ. Υπερταμείο υπό τον ουσιαστικό έλεγχο των πιστωτών στο διηνεκές. Αυτόματος μηχανισμός περικοπής δαπανών (κόφτης) που θα λειτουργεί ερήμην της Βουλής. Παρουσία του ΝΑΤΟ μονίμως πλέον στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο και αναζωπύρωση των μονομερών και απαράδεκτων τουρκικών διεκδικήσεων με έλεγχο της στρόφιγγας για το προσφυγικό προς διαπραγμάτευση.

Δυστυχώς με τον εφαρμοσμένο μαρξισμό αλά ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ οδεύουμε σε κατάσταση χώρας υπό αίρεση οικονομικά, θεσμικά, κοινωνικά, πολιτικά, εθνικά.
Οι ένοικοι της ματαιότητας με τα μεγάλα λόγια και τα μεγάλα όνειρα της νιότης τους βρίσκονται στην εξουσία ήδη δεκαεπτά μήνες και, αφού δεν αξιώθηκαν να κάνουν την “έφοδο στον ουρανό”, εξελίχθηκαν σε μικροδιεκπεραιωτές αναγκών των συν αυτώ. Μία αληθινή πολιτική πραγματεία ανεπάρκειας…

Γιατί δεν θα άρουν ποτέ εντελώς τα capital controls…

Σε λίγες μέρες, στις 29 του μήνα, θα συμπληρωθεί ένας χρόνος από τότε που μπήκαν στη ζωή μας τα capital controls. Και από τότε δεν λένε να φύγουν... Με τεράστιες συνέπειες για την οικονομία, τις εισαγωγές, την κατανάλωση. Πότε θα αρθούν; Τελείως, ίσως και ποτέ... Η πορεία των καταθέσεων είναι ενδεικτική...

Βεβαίως, τόσο ο κ. Σταθάκης, όσο και ο κ. Τσακαλώτος, ως αρμόδιοι υπουργοί εμφανίζονται αισιόδοξοι ότι η κατάσταση σύντομα -το αργότερο έως το φθινόπωρο- θα αρχίσει να ομαλοποιείται. Και ο διοικητής της ΤτΕ, ο κ. Στουρνάρας από την πλευρά του έχει συνδέσει την συμφωνία για τη δόση στο Eurogroup και την επαναφορά του waiver με την χαλάρωση των περιορισμών. Οπότε μπορεί πράγματι να έχουμε εξελίξεις συντομότερα. Σε ποιο βαθμό όμως;

Γιατί θα αποτύχει και η «νέα σελίδα» του κυρίου Τσίπρα;

Η αριστερά, είτε στην κυβέρνηση είτε εκτός, για δυο πράγματα έχει διακριθεί, ειδικά στην Ελλάδα. Για την άψογη επικοινωνιακή της συμπεριφορά και για την πλήρη αποτυχία της σε κάθε προσπάθεια διοίκησης στον τόπο μας, από το Μέγαρο Μαξίμου έως το τελευταίο αυτοδιοικητικό πόστο. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις σε αυτό το τελευταίο, απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα…

Έτσι, μετά τις απανωτές ήττες στη διαπραγμάτευση, όπου από τον Ιανουάριο του 2015 έως και σήμερα δεν κατάφερε να κρατήσει ούτε μία δήθεν «κόκκινη γραμμή» που η ίδια είχε θέσει, τώρα λανσάρει τη νέα επικοινωνιακή της καραμέλα, με τίτλο «αλλάζουμε σελίδα»…

Κυβέρνηση σε πανικό…

 «Το πρόβλημα στον κόσμο», είχε πει ο Βρετανός φιλόσοφος Μπέρναρντ Ράσελ, «είναι ότι οι ανόητοι και οι φανατικοί είναι πολύ σίγουροι για τον εαυτό τους, και οι συνετοί είναι γεμάτοι αμφιβολίες». Ετσι μπορεί να εξηγηθεί και ο έντονος διάλογος που ξεκίνησε μεταξύ των μεταρρυθμιστών για την αναγκαιότητα της αυριανής συγκέντρωσης στο Σύνταγμα, με τον τίτλο #ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ.

Διά του Ράσελ, όμως, μπορεί να εξηγηθεί και το αντίθετο: Η απουσία οποιουδήποτε διαλόγου στον ΣΥΡΙΖΑ για τις θλιβερές συνάξεις των «Αγανακτισμένων»…

Γιατί σιωπά ο Πάντζας;

Το  κίνημα ΠΑΡΑΙΤΗΘΕΙΤΕ, που ξεκίνησε ως μια αυθόρμητη πρωτοβουλία κάποιων φεϊσμπουκικών φίλων τάραξε για λίγο τα νερά της βυθιότητας στην οποία ζούμε εδώ και ενάμιση περίπου χρόνο, την ώρα που οι τσιπροκαμένοι «συμμορίτες» ασελγούν καθημερινά πάνω στο κορμί της χώρας, παριστάνοντας τους φίλους του λαού, στο όνομα του οποίου ξεπούλησαν τα πάντα. Δημόσια περιουσία και ιδεολογίες.

Είναι (θλιβερό) γεγονός όμως το ότι βρήκαν και παίζουν. Ο «κυρίαρχος λαός», που τους ψήφισε δυο φορές συν το δημοψήφισμα, όχι μόνο έχει μουδιάσει, όχι μόνο κοιμάται τον ύπνο του δικαίου, αλλά δείχνει μάλιστα ότι του αρέσει αυτό που του κάνουν οι συριζανέλ. Το απολαμβάνει. Κάτι σαν το «σύνδρομο της Στοκχόλμης», αλλά στο πιο επικίνδυνο, αφού εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με κάποιους λίγους ομήρους, αλλά με 10 εκατομμύρια πολίτες στο έλεος μιας συμμορίας ανισόρροπων και συγχρόνως αδίστακτων λαμόγιων…

Η κυριαρχία των δρόμων…

«Η εξουσία ανήκει σε αυτόν που έχει τους δρόμους». Δεν το είπε ο Βλαντιμίρ Ιλιτς Λένιν, αλλά ο Αδόλφος Χίτλερ στις συγκρούσεις με τους κομμουνιστές τη δεκαετία του ’20 στους δρόμους του Μονάχου.

Ο αστός θα κλειστεί σπίτι του και θα απομονωθεί. Σύντομα θα τον ακολουθήσουν οι ηγέτες του που θα φοβούνται να βγούνε στον δρόμο.
Η κυριαρχία στους δρόμους πρέπει να υπενθυμίζεται συνεχώς. Με διαδηλώσεις, με συνθήματα στους τοίχους, με ιστορίες για πολιτικούς που δεν τολμούν να βγουν έξω να φάνε επειδή τους φοβίζει η «λαϊκή οργή»...

Η Γιδοβασίλη και η έρμη η πατρίδα …

Το "παραιτηθείτε" στη σημερινή συγκυρία είναι ένα αίτημα το οποίο δεν απαντά σε ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και το οποίο κινείται εχθρικά στη χώρα,  δήλωσε σήμερα η κυβερνητική εκπρόσωπος Όλγα Γεροβασίλη σε συνέντευξή της στην ΕΡΤ Ιωαννίνων κληθείσα να σχολιάσει την αυριανή συγκέντρωση "Παραιτηθείτε".

Αυτά είπε η κυρία Κυβερνητικός εκπρόσωπος. Δεν απαντά λέει, το κίνημα των παραιτηθείτε στις ανάγκες της κοινωνίας… Μάλιστα κυρία μου. Να μην φωνάξει κανείς για τον 13ο και 14ο που δεν δίνεται παρότι τον τάξατε. Να μην φωνάξει κανείς γιατί αυξάνετε ασφαλιστικές εισφορές, φόρους, προκαταβολές φόρων στους ελευθεροεπαγγελματίες…