Only Thing That Shines...

Shriekback

Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα έχουν κακό τέλος…

Η κυβερνητική λυκοφιλία μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ είναι αρραγής. Μέχρι τώρα, ακόμα και τα πιο δύσκολα μέτρα κατάφερναν να τα «περνούν». Είτε με τον Καμμένο να λέει ένα ξεψυχισμένο «ΝΑΙ» είτε με την ψήφο βουλευτών της αντιπολίτευσης, οι οποίοι _κατά τη γνώμη μου_ έδιναν εξετάσεις «σταθερότητας απόψεων» ψηφίζοντας μεν νομοσχέδια με τα οποία συμφωνούσαν, αλλά παρέχοντας ουσιαστικά στήριξη στον εσμό που έχουμε ως κυβέρνηση.

Κανονικά, ακόμα και αν συμφωνούσε οποιοσδήποτε βουλευτής της αντιπολίτευσης με οποιοδήποτε νομοσχέδιο των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, θα έπρεπε να το καταψηφίζει. Γιατί; Μα, και εγώ διαφωνώ με την θανατική ποινή, αλλά αν κάποιος πειράξει το παιδί μου θα του πάρω το κεφάλι! Δεν έπρεπε, έστω και έμμεσα, να στηρίζεται μία κυβέρνηση η οποία καθημερινά ασελγεί επάνω στο παιδί όλων μας, στην Πατρίδα μας…

Κάντο όπως ο Αλέξης…

Τα «παλιά καλά» χρόνια ο καθένας ήξερε (ή τουλάχιστον έτσι έδειχνε) που ανήκε. Ο δεξιός ήταν δεξιός κι ο αριστερός ήταν αριστερός. Ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν.  Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, τότε που η αριστερά από κυνηγημένη έγινε μόδα, πήρε κεφάλι παντού (εκτός από τους διαδρόμους της εξουσίας) κυριαρχώντας σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της ελληνικής κοινωνίας, με αποτέλεσμα αν κάποιος δεν ήταν ή δεν δήλωνε αριστερός να μην μπορεί να σταυρώσει ούτε γκόμενα.

Ακόμη και τότε, όμως, ο αριστερός ήταν σε μεγάλο βαθμό αριστερός με ότι αυτό σήμαινε τότε. Είχε διαβάσει δηλαδή ιστορία, είχε μελετήσει Μαρξ, Πουλαντζά κλπ., αισθάνονταν αδικημένος και αλληλέγγυος προς τους κατατρεγμένους όλου του κόσμου, ζούσε λιτά, και εν πάση περιπτώσει μπορεί να μην διακινδύνευε το κεφάλι του όπως οι παλιότεροι αριστεροί, αλλά σίγουρα πίστευε και αυτός σε μια «ιδανική» κοινωνία, όπου κανένας άνθρωπος δεν θα εκμεταλλεύεται τον συνάνθρωπό του. Ήταν δηλαδή συνειδητοποιημένος. Παραπλανημένος μεν, συνειδητοποιημένος δε…

Ο Τεύτονας και οι Βαλκάνιοι: Εγκώμιον Σόιμπλε…

Έχοντας παρακολουθήσει τη συνέντευξη του απερχόμενου Γερμανού υπουργού οικονομικών, στο τέλος της μου είχε μείνει μια πικρή γεύση στο στόμα. Δεν ήταν τόσο το ότι ο Τεύτονας παρέμεινε άτεγκτος και σταθερός στις γνωστές θέσεις του.

Πράγμα που πολλοί το ερμήνευαν και το ερμηνεύουν σαν μια τιμωρητική τακτική η οποία υποκινείται από μια προσωπική μεταφυσική ενός ακινητοποιημένου ανθρώπου με καλβινιστική-θεολογική σχεδόν προσέγγιση ορισμένων πραγμάτων, απέναντι σε ένα χαρούμενο «λαό»(!).  Τον οποίο, σύμφωνα με τα επικρατούντα λαϊκά αφηγήματα, οι βόρειοι δήμιοι του , δεν τον αφήνουν να χαίρεται τον έρωτα και το τσίπουρο πλατσουρίζοντας στα γαλανά νερά του Αιγαίου…

Ο Καρανίκας, η Μακρόνησος και ο Χατζιδάκις…

Πολλές φορές η  καθημερινότητα σε γεμίζει θλίψη. Δεν φταίει μόνο ο κωμικός κόσμος της πολιτικής αλλά και ο συνδυασμός όσων δημόσιων "περιηγητών" περιστρέφονται γύρω σου, προσπαθώντας να εξασφαλίσουν, όσο το δυνατόν περισσότερα ψιχία αγοραίου κύρους.

Η χθεσινή μέρα ήταν σίγουρα στενάχωρη ως προς την αποτίμηση των ειδήσεων. Από τη μία, τσακώθηκε ο Καρανίκας με τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ και την ΛΑΕ, για την Μακρόνησο και από την άλλη, ήταν τα γενέθλια του Μάνου Χατζηδάκι (23 Οκτωβρίου 1925)...