To ζήτημα είναι ότι και οι δημόσιοι υπάλληλοι
έχουν παιδιά. Και έχουν όνειρα γι’ αυτά. Δεν τα φαντάζονται να σταδιοδρομούν
ούτε ως οκταμηνίτες συμβασιούχοι του δημοσίου για ένα πεντακοσάρικο, ούτε ως
επαγγελματικά κομματικά στελέχη.
Ως εκ τούτου αν και οι περισσότεροι θα ήθελαν
μια κυβέρνηση που να μην τους ενοχλεί και κυρίως να μην τους αξιολογεί,
αναλογιζόμενοι την τύχη των παιδιών τους θα αναζητήσουν κάποιον που να μην
είναι τόσο αρνητικός με την ελεύθερη οικονομία και την παραγωγή πλούτου.
Κάποιον που να μην είναι φίλος του Μαδούρο,
δηλαδή. Μετά από δέκα χρόνια κρίση κατάλαβαν και αυτοί ότι ο «σοσιαλισμός με τα
λεφτά των άλλων» τέλειωσε. Finito la musica, passato la fiesta.
Αν αυτός ο άλλος τα καταφέρει και πείσει τίποτα
κουτόφραγκους, Άραβες ή Φιλιππινέζους να έρθουν, να επενδύσουν στην Ελλάδα,
αν οι επενδύσεις περπατήσουν και κυκλοφορήσει χρήμα, τότε μαζί με τα παιδάκια
τους θα βολευτούν και οι ίδιοι.
Τα έσοδα του κράτους θα αυγατίσουν και θα
μπορούν και οι δημόσιοι υπάλληλοι να ελπίζουν σε αυξήσεις αλλά και σε καλύτερες
συντάξεις.
Το σενάριο δεν προβλέπει κάτι ιδιαίτερο για
νεοκομμουνιστές. Ούτε για ντεμέκ σοσιαλδημοκράτες. Ούτε και για λαμέ φρικιά που
αρακτά μπροστά στο τζάκι της μεζονέτας αναδεύουν ένα Rémy Martin
XO αναλογιζόμενα τα λάθη του κινήματος ενώ στο βάθος ακούγεται χαμηλά ένα
medley των Τσακνή - Μαχαιρίτσα…
