Holes....

Mercury Rev

Του νταβατζή σου η μαχαιριά….

Σκεφτόμουν αυτές τις μέρες μία συζήτηση που είχα με έναν συγγραφέα πριν από δυο-τρία χρόνια.

Είχε αναφέρει πως ποτέ δεν θέλει να ξέρει το βιογραφικό του συγγραφέα πριν διαβάσει ένα βιβλίο, γιατί ξέρει πως αυτό μπορεί να τον επηρεάσει αξιολογικά.

Ότι μπορεί, δηλαδή, αν ο συγγραφέας ήταν μέθυσος, ή φασίστας, ή σίριαλ κίλερ, ή ακόμα χειρότερα δικηγόρος, δημοσιογράφος ή διαφημιστής, να επηρεαστεί αρνητικά πριν καν ανοίξει το βιβλίο.

Μου φάνηκε κάπως παράδοξο.

Μπορείς άραγε να απομονώσεις ένα καλλιτεχνικό έργο από τον δημιουργό του; Μπορείς δηλαδή να διαβάσεις ένα βιβλίο, χωρίς να ξέρεις ποιος το έγραψε, να το λατρέψεις, και μετά να μάθεις ότι ο συγγραφέας του ήταν ένας κακός, απαίσιος, αποτρόπαιος άνθρωπος, και να συνεχίσεις να το λατρεύεις;

Το μεγαλύτερο μυστήριο του διαδικτύου;

Πρόκειται για ένα μυστήριο κρυμμένο μέσα σε ένα άλλο μυστήριο…

Έτσι περιγράφει η εφημερίδα The Telegraph την αινιγματική υπόθεση του Cicada 3301, που κανείς δεν μπορεί να περιγράψει ικανοποιητικά, αφού κανένας δεν γνωρίζει περί τίνος ακριβώς πρόκειται.

Το μόνο που είναι σίγουρο είναι πως πρόκειται για ένα αίνιγμα, ή μια πρόκληση, σχεδιασμένη να προσελκύσει και να δοκιμάσει τα πιο δυνατά μυαλά του πλανήτη…

ΕΛΑΣ το μεγαλείο σου…

Πηγαίνεις λοιπόν να πάρεις το αυτοκίνητό σου, επειδή το χρειάζεσαι, και δεν το βρίσκεις εκεί όπου θυμόσουν ότι είχες παρκάρει. Νόμιμα.

Όχι μπροστά σε κάδο απορριμμάτων, όχι σε ράμπα για άτομα με κινητικές δυσκολίες, όχι σε γωνία...

Καθώς δεν είσαι από τους τύπους που καβάλα παν στην εκκλησιά, καβάλα προσκυνάνε, σκέφτεσαι ότι μπορεί να μη θυμάσαι καλά - έτσι όπως το κινείς δυο-τρεις φορές τον μήνα, γιατί για να βρεις θέση στάθμευσης στο κέντρο, μετά τις ‘‘εμπνευσμένες’’ παρεμβάσεις του πολυχρονεμένου αντιδημάρχου Αρχιτεκτονικού κτλ., Ανδρέα Κουράκη, πρέπει να είσαι τουλάχιστον κωλόφαρδος (με συγχωρείτε κιόλας)...

Η ΕΛΙΑ, και ο Σύριζα…

Αρκετοί σχολιαστές αναφέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ως δυνάμει Κεντροαριστερά, ασχέτως του ότι ο ίδιος, με βδελυγμία αποκηρύσσει την τιτλοδότηση, αυτοπροσδιοριζόμενος ως Αριστερά και μάλιστα ριζοσπαστική.

Άλλοι πάλι, αγνοώντας θεμελιακές διαχρονίες πολιτικών δεδομένων, λένε πως πλησιάζει η ώρα -και μάλιστα για πρώτη φορά- που ένα γηγενές κινηματικό αριστερό (;) κόμμα, είναι προ των πυλών της κυβερνητικής εξουσίας.

Κοινωνία κανιβάλων…

Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν προχθές το βράδυ στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ (δεκάδες δημοτικοί αστυνομικοί εισέβαλαν στην αίθουσα του συνεδρίου και επιτέθηκαν σε συνδικαλιστές κατηγορώντας τους για έλλειψη συμπαράστασης – επακολούθησαν φωνές, σπρωξίματα, κυνηγητά) δεν αποτελούν τυχαίο γεγονός, αλλά στοιχείο της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας.

Όταν μέλος του προεδρείου αποκάλεσε τους δημοτικούς αστυνομικούς «πρώην συναδέλφους», τον κατηγόρησαν ότι τους προπηλάκιζε όταν εκείνοι έδιναν αγώνα και εν μέσω εντάσεων δήλωσαν ότι «χαρίζουν στους συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ τις παχιές καρέκλες και τις βλέψεις για πολιτική καριέρα».

Τέσσερα χρόνια Σαμαράς!

Ο πολιτικός χρόνος συμπιέστηκε επικίνδυνα.

Έχει κανείς την αίσθηση ότι από τον Νοέμβριο του 2009 έχουν μεσολαβήσει όχι τέσσερα χρόνια, αλλά τέσσερις αιώνες.

Η οικονομική κρίση τάραξε τα λιμνάζοντα ύδατα του πολιτικού σκηνικού.

Το «παλιό» και το «νέο» συνυπάρχουν, όντας δυσδιάκριτο ποιο είναι το «καλό» και ποιο το «κακό», ποιο το ηθικό και ποιο το νόμιμο, ποιο το προοδευτικό και ποιο το συντηρητικό.

Αν όλα είχαν κυλήσει ομαλά η ΝΔ του Σαμαρά θα διεκδικούσε την εξουσία μόλις τον προηγούμενο μήνα.

Προϋπόθεση βέβαια ήταν το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ του 45% να είχε ολοκληρώσει την τετραετία.

Βλέποντας τα πράγματα από μία σχετική απόσταση, είναι απορίας άξιον πως έμεινε κι αυτά τα δύο χρόνια στην εξουσία.

Πολλοί λένε ότι ακόμα κυβερνά, υπονοώντας τους μικρο-μηχανισμούς εξουσίας του ΠΑΣΟΚ που διεκδικούν ρόλους και θέσεις και στις περισσότερες των περιπτώσεων καταφέρνουν το στόχο τους.

Battle of Evermore...

Led Zeppelin

Δημοσκόποι και… δημοκόποι.

Το πολιτικό αστέρι του Τζορτζ Στεφανόπουλος έδυσε πριν προλάβει να μεσουρανήσει. Μέλος του στενού κύκλου του προέδρου Μπιλ Κλίντον, κατά την πρώτη θητεία του στον Λευκό Οίκο, περιέπεσε κατόπιν στη δυσμένεια της Χίλαρι και απομακρύνθηκε. Έκτοτε ακολούθησε μια πετυχημένη καριέρα ως κεντρικός πολιτικός σχολιαστής σε μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα, αλλά η κούπα με το μέλι της εξουσίας, καθώς φαίνεται, έχει αμετάκλητα γλιστρήσει από τα χέρια του.

Απότοκο της εμπειρίας του δίπλα στον άτακτο Μπιλ ήταν το βιβλίο του «Όλα πολύ ανθρώπινα», μια αξιοσημείωτης ειλικρίνειας αυτοβιογραφία, από τη στιγμή που δεν παύει να την έχει γράψει ένας… πολιτικός.

Η γνώμη του ίδιου του Τζορτζ για τους πολιτικούς δεν είναι ιδιαίτερα κολακευτική.

Οι πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής παγκοσμίως –σημειώνει απερίφραστα– είναι σήμερα όμηροι των δημοσκοπήσεων.

Δεν παίρνουν την παραμικρή απόφαση εάν δεν μελετήσουν πρώτα τις δημοσκοπήσεις. Ακόμη χειρότερα: μπροστά στο δυσάρεστο ενδεχόμενο να λάβουν μια απόφαση με υψηλό πολιτικό κόστος, προτιμούν να την αναβάλλουν εις το διηνεκές.

Ο λαός δεν μασάει (ευτυχώς)!

Επειδή πέρα από το διαδίκτυο, στο οποίο συμμετέχω γράφοντας και αναδημοσιεύοντας ότι μου κατέβει, έχω και κανονική ζωή, με κανονική δουλειά, χωρίς να είμαι πολιτικός ή δημοσιογράφος και άρα να ζω σε εικονική πραγματικότητα, και επειδή κυκλοφορώ, συζητώ, και παρατηρώ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, βγάζω κάποια συμπεράσματα.

Και στα δύσκολα αυτά χρόνια της κρίσης, που έχει στείλει την Ελλάδα αρκετά χρόνια πίσω, δυο είναι τα κυρίαρχα στοιχεία που με εντυπωσιάζουν.

Το πρώτο δεν με εκπλήσσει, αλλά το δεύτερο ναι….

Περί γενοσήμων…

O καυγάς για τα Γενόσημα Φάρμακα στην Ελλάδα κρύβει μια ασύλληπτη προσπάθεια κερδοσκοπίας και πλουτισμού γνωστών και συγκεκριμένων συμφερόντων.

Πάει καιρός που σερβίρεται από «δημοσιογράφους» και «ειδικούς» ένα εύπεπτο παραμύθι με πράουντ-του-μπι γκρίκ φαρμακοβιομήχανους, σκοτεινούς Εβραίους (Οβριούς) πράκτορες, μπάσκετ και ίσως λίγο ποδόσφαιρο, όλα φυσικά σύμφωνα με το γνωστό σχέδιο της αιμοδιψούς Τρόικας να σκοτώσει τον Ελληνικό λαό.

Μαζί τα φάγαμε τα προηγούμενα παραμύθια.

Καλό είναι να μη φάμε και αυτό.

Ταγμένοι δημοσιογράφοι…

Αχ, βρε Ρεζάν! Τη μνημονεύω συχνά.

Όταν παρακολουθώ ειδήσεις στην τηλεόραση.

Αχ! Για δημοσιογράφους... όπως κάποτε.

Που δεν «πολιτεύονταν».

Που είχαν οι κουβέντες τους οντότητα, βαρύτητα.

Που έδιναν και όχι έπαιρναν γραμμή.

Που τσεκάριζαν 100 φορές τις πληροφορίες τους.

Που τους έτρεμαν οι πολιτικοί.

Δημοσιογράφοι πρόθυμοι να πληρώσουν και όχι να εξαργυρώσουν.

Υπόλογοι στο όνομα που με κόπο έκτιζαν, συνεπείς στο ταμείο της συνείδησή τους, στο κύρος όπως το ζύγιζαν στα μάτια συνανθρώπων και όχι μόνο κομματικών οπαδών.

Παρακολουθώ καιρό τώρα το φαινόμενο των δημοσιογράφων «οπαδών».

Οι δημοσιογράφοι των παραθύρων μοιάζουν πολιτικοί εκπρόσωποι κομμάτων.

Λες και πέφτουν τα μπετά για μελλοντική σταδιοδρομία στην πολιτική.

Δύσκολοι καιροί για δημοσιογράφους. Όντως.

Μαστίζεται από ανεργία ο κλάδος. Χωρίς διέξοδο το δράμα. 

Ο δολοφόνος με την ομπρέλα…

Λονδίνο  7  Σεπ 1978 : Εφτά το πρωί η κίνηση στη πόλη έχει ήδη  αρχίσει. 

Ο καιρός υγρός και μια χαμηλή ομίχλη έντυνε την εικόνα των ανθρώπων που βρίσκονταν τη στιγμή εκείνη στη γέφυρα Βατερλό του Τάμεση.

Ο άνθρωπος προχωρούσε χωρίς να βιάζεται προς τη στάση του τραμ.

Κοντά στα πενήντα, αδύνατος, μετρίου αναστήματος με κοστούμι, ζιβάγκο και μια πολύ συμπαθητική παρουσία ιντελέκτσουαλ ατόμου.

Ξαφνικά στο δεξί μηρό, στο πίσω μέρος , νιώθει ένα τσίμπημα, γυρίζει προς τα πίσω και βλέπει έναν σχετικά νεαρό άνδρα με τραγιάσκα, καπαρντίνα και παιχνιδιάρικο μουστακάκι, να κρατά προτεταμένη την ομπρέλα του.

Του χαμογέλασε και του είπε: ‘’Sorry Sir’’.

Μπήκε στο τραμ που είχε ήδη φτάσει ενώ ο άγνωστος, κινήθηκε με ταχύτητα και μπήκε σ ένα ταξί που μάλλον τον περίμενε…

Ουσία και όχι εικόνα…

Το θέμα των «φαρμάκων» ανέδειξε τον απίστευτο ερασιτεχνισμό και την προχειρότητα του ΣΥΡΙΖΑ κατά τη διαχείριση ενός προβλήματος κρισίμου σημασίας για τον μέσο Ελληνα πολίτη.

Ο αγοραίος πολιτικός λόγος στον οποίο κατέφυγε ο υπουργός Υγείας για να αντικρούσει τα όντως σαθρά επιχειρήματα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως μπορεί να αποδειχθεί, σε τελική ανάλυση, αντιπαραγωγικός.

Αρκούσε η έκθεση ψυχραίμων επιχειρημάτων για να καταδειχθεί η ανεπάρκεια της αντιπολιτευτικής γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν το έπραξε.

We R the Robots!

Kraftwerk in: We Are the Robots... from 1977!

Νότη, μη μιλάς πολύ...

«Αποχώρησε η Βανδή από το σχήμα». 

Τα πληκτρολόγια σε blogs, facebook, twitter πήραν φωτιά, οι πένες στα life style περιοδικά και εφημερίδες έλιωσαν, τα μεσημεριανά απέκτησαν τεράστιο θέμα για όλη την εβδομάδα, ενώ στον αντίποδα ο Νότης τροφοδότησε το πολιτικό ρεπορτάζ ανάλογα…

Η προσφορά του Νότη στο ελληνικό τραγούδι είναι δεδομένη, όπως και η αγάπη του κόσμου προς το πρόσωπό του.

Όμως, είναι αντιφατικό να ασκεί κριτική στο χρεoκοπημένο πολιτικό σύστημα οποιοσδήποτε εκπρόσωπος του καλλιτεχνικού χώρου, αν έχει εμφανιστεί σε ελληνική πίστα, αποδεχόμενος τους κανόνες της.

Ο Νότης, η Δέσποινα και όλοι οι αγαπημένοι μας καλλιτέχνες έχουν αποδεχτεί αυτούς τους κανόνες, ζουν από αυτούς.

Φαήλος υπέρ Άδωνι…

Με τον Αδωνι στο παρελθόν έχουμε φάει τα μουστάκια μας στο antinews.

Του είχα κάνει σκληρή κριτική, μπήκε, απάντησε και είχαμε έναν δημόσιο, σκληρό αλλά ευθύ διάλογο.

Τον είχα μεμφθεί για θέσεις δικές του και την πολιτεία του ΛΑΟΣ, για έλλειψη μέτρου και για το στιλ με το οποίο πούλαγε τα βιβλία του.

Βέβαια, όταν το ξανασκέφτηκα, βιβλία πουλάει ο άνθρωπος, όχι πρέζα ή ψευτοαριστεροσύνη.

Τον Θουκυδίδη, τον Ηρόδοτο, τον Αρριανό, τον Όμηρο στις εκδόσεις του τους έχω και τους ξαναδιαβάζω κάθε χρόνο.

Ο Πετράν και το ψέμα του πράσινου λάιφσταιλ…

 Ιερή συγκίνηση κατέβαλε προχθές το πανελλήνιο βλέποντας τον άρχοντα του life style, τον άνθρωπο που εκπροσώπησε με τον πιο δυναμικό τρόπο την άλλη Ελλάδα, της ψεύτικης γκλαμουριάς με δανεικά λεφτά, να οδηγείται στον ανακριτή.

Αν μάλιστα τον φωτογράφιζαν με χειροπέδες, ασφαλώς θα είχαμε μια μεγάλη επανάσταση.

Η νέα Ελλάδα, της φτώχειας, της οικονομικής κρίσης, του συμμαζέματος του κράτους και της ελπίδας για μια καλύτερη χώρα τα επόμενα χρόνια, συγκρούεται με την προηγούμενη Ελλάδα της δεκαετίας του ’90 που ο Πέτρος Κωστόπουλος ήταν άξιο τέκνο της.

Ξυπνάτε ρε….

Η είδηση ήταν πραγματικά ανατριχιαστική: «Παρασκευή 22.11.2013. Πλατεία Αμερικής, παράδρομος Σκαλιστήρη, φούρνος γειτονιάς: ένα παλικάρι 16 χρονών (όπως αποδείχθηκε αργότερα) μπαίνει μέσα και ευγενικά ζητάει από τον φούρναρη κάτι να φάει γιατί έχει μέρες. Ο φούρναρης σπεύδει να του δώσει τις δύο τελευταίες τυρόπιτες. Το παιδί κάθεται στο κατώφλι και με βουλιμία τρώει και τις δύο. Δευτερόλεπτα μετά αφήνει εκεί στο κατώφλι του φούρνου την τελευταία του πνοή.

Είχε πολλές μέρες τελικά να φάει και ο εξασθενημένος του οργανισμός δεν άντεξε.

Συγνώμη, αν σας χαλάω το Σαββατοκύριακο, αλλά ο νεκρός 16άχρονος από την πείνα δεν θα μάθει ποτέ τι σημαίνει το πρωτογενές πλεόνασμα του τεχνοκράτη.

Αλλά και δεν θα βρείτε την ιστορία του σε κανένα ΜΜΕ. Όπως και δεν διαβάζουμε τις τραγικές ιστορίες εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων….»

Για δες έναν Άριο…

Οι άνθρωποι, δυστυχώς, πάσχουν. 

Όχι από καρδιοπάθειες και εγκεφαλικά, ούτε από χοληστερίνες και εξαρτήσεις.

Οι άνθρωποι πάσχουν από σκέψεις ικανές να κάνουν συνάψεις δεδομένων, ώστε να τους οδηγήσουν σε ασφαλή και λογικά συμπεράσματα.

Είναι αξιοπερίεργο λοιπόν, πώς ο Νότης Σφακιανάκης με μητέρα τσιγγάνα, δηλώνει υποστηρικτής της Χρυσής Αυγής…

ΜΜΕ εκπόρνευσης.

Το να μένουν σταθερά τα πρόσωπα των τριών εξουσιών αμετάβλητα ή με μικρές διαφοροποιήσεις ήταν αναμενόμενο.

Την δουλειά που επιλέχθηκαν να κάνουν την διεκπεραίωσαν και με το παραπάνω και θα την διεκπεραιώνουν διότι αυτός είναι ο σκοπός της ύπαρξής τους.

Αυτό που προκαλεί όμως είναι όταν τα πρόσωπα που εκπροσωπούν την τέταρτη εξουσία -αυτή της δημοσιογραφίας- δεν έχουν αλλάξει στο παραμικρό.

Δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια οι αθώες περιστερές της “ανεξάρτητης” δημοσιογραφίας είναι στις θέσεις τους και όχι μόνο δεν σταλθήκαν σπίτι τους, αλλά τα τελευταία 5 χρόνια λαμβάνουν και εύσημα από το αναγνωστικό και τηλεοπτικό κοινό για τις θέσεις που παίρνουν στα κρίσιμα ζήτημα που αφορούν το λαό. 

The Big Music...

Waterboys!
The Big Music...

Ο Νότης ΔΕΝ είναι φασίστας…

Με πολύ στενοχώρια και αγωνία για τον πολιτισμό της πολύπαθης χώρας μας (η οποία, αν εξαιρέσεις τα 9/10 του πλανήτη, θα πρέπει να είναι από τις πιο βασανισμένες που υπάρχουν), αντιμετώπισα την είδηση της διάλυσης της συνεργασίας του Notis του Σφακιανάκη με τη Δέσποινα τη Βανδή.

Τολμώ να υποθέσω πως είστε κάτοικοι αυτού του πλανήτη και άρα γνωρίζετε τις αιτίες της διάλυσης αυτής, οπότε μπαίνω κατευθείαν στο ψητό λέγοντας πως, παρά τη γνώμη που κάποιοι επιπόλαιοι έχουν σχηματίσει γι αυτόν, ο Notis ο Σφακιανάκης δεν είναι φασίστας.

Η μεταρρύθμιση της γραβάτας.

Η ελληνική προεδρία, όπως όλα δείχνουν, ανατέλλει με τις ευνοϊκότερες προοπτικές. Η ιστορικής σημασίας απόφαση που πήρε το υπ. Εξωτερικών της χώρας μας μπορεί να αφορά τις αναμνηστικές γραβάτες και τα φουλάρια που η ελληνική προεδρία δεν θα μοιράσει στους περισσότερο ή λιγότερο επίσημους προσκεκλημένους της, μπορεί δηλαδή να αφορά ένα απλό αξεσουάρ της ενδυμασίας, ουδείς όμως δικαιούται να αγνοήσει τη συμβολική σημασία της απόφασης.

Στο κάτω κάτω της γραφής οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις, αυτές που αλλάζουν τον ρου της Ιστορίας, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα πολλών μικρών αλλαγών που μπορεί η καθεμιά τους να μην επηρεάζει την καθημερινότητα, όλες μαζί όμως μια ωραία πρωία σε κάνουν να ξυπνάς σε έναν κόσμο διαφορετικό, νέο, σ’ αυτό το μέλλον που πάντα ονειρευόσουν και τώρα έγινε παρόν.

Το δίκιο του Αδώνιδος…

Τις τελευταίες μέρες παρακολουθούμε μια σύγκρουση εκτός ορίων μεταξύ του Υπουργού Υγείας, Άδωνι Γεωργιάδη, και του ΣΥΡΙΖΑ.

Χθες μάλιστα πήρε θέση και ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξης Τσίπρας, χωρίς πάντως να αγγίζουμε την ουσία του θέματος.

Ποιο είναι το θέμα; 

Σήμερα έρχεται στη Βουλή τροπολογία του Υπουργείου Υγείας τροπολογία με την οποία μειώνεται η τιμή 6.000 φαρμάκων.

Την τελευταία εβδομάδα λαμβάνει χώρα ένα ανεπανάληπτο πινγκ-πονγκ μεταξύ κυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ, αναφορικά με το ποιος τα έχει πιο καλά με τη διαπλοκή και ποιος υπερασπίζεται τα συμφέροντα των φαρμακοβιομηχάνων.

Αυγιανισμός: Ο νέος Αυριανισμός!

Προχθές σημειώθηκε κάτι πολύ σπουδαίο στην πλανητική επικαιρότητα.

Μια πρώτη καταγραφή ύφεσης στις σχέσεις μεταξύ Δύσης και Ιράν, που θεωρήθηκε απαρχή για σταθερότερο έλεγχο της έντασης στη Μέση Ανατολή.

Και αυτό, εκτός από μεγάλη διεθνής είδηση, ήταν και ένα νέο υψηλού ελληνικού ενδιαφέροντος.

Ελάχιστα προσέχθηκε μέσα στην φοβική μας εσωστρέφεια.

Τέτοιες μέρες, τέλος 1989, θυμάστε, πάλι ταλανιζόμασταν από αντίστοιχες εσωτερικές μιζέριες, ενώ ο πλανήτης απογειωνόταν προς μια νέα εποχή.

Τότε μικροί μεγάλωναν και μεγάλοι μίκραιναν.

Κι εμείς χτενιζόμασταν και συνεχίζαμε να τρώμε βελανίδια, όταν κάποιοι προβάριζαν τα καινούργια κοστούμια τους.

Γιατί γινόταν κάστινγκ για τους ρόλους που αναλάμβαναν, στο νέο έργο που ανέβαζε ο παγκόσμιος θίασος.

Έπεφτε το Τείχος του Βερολίνου κι εμείς εδώ το τρίβαμε το πιπέρι του βρόμικου ’89.

Λέτε να έγινε και υπουργός;

Σε μια αποκάλυψη η οποία προκαλεί ερωτηματικά προχωρά η εφημερίδα «Τα Νέα», η οποία αναφέρει πως ο Γιώργος Καμίνης έχει εντοπίσει τουλάχιστον 10 περιπτώσεις υπαλλήλων του Δήμου Αθηναίων οι οποίοι έχουν χρησιμοποιήσει πλαστά πιστοποιητικά προκειμένου να προσληφθούν στον Δήμο Αθηναίων, ενώ ένας από αυτούς έφτασε και στα κεντρικά της Νέας Δημοκρατίας.

Συγκεκριμένα, ο δημοσιογράφος Γιώργος Παπαχρήστος αναφέρει μια περίπτωση ενδεικτική της κατάστασης που επικρατούσε επί σειρά ετών στο δήμο Αθηναίων, αλλά και στο ελληνικό Δημόσιο…

Ιστορίες πολυτέλειας…

Τον λέγαν Μπάμπη, τον παλιό συγκάτοικο, και ήταν ανέκαθεν λίγο αφελής.

Εννέα χρόνια πριν, αγόρασε ένα αυτοκίνητο, θεριό, 4.000 κυβικά, αμερικάνικο.

Το λιμπιζόταν από μικρός, αλλά οι φόροι εκείνα τα χρόνια δεν τον αφήνανε.

Το 2004, όμως, πέσανε οι δασμοί.

Η GM, που 'θελε να ξανοιχτεί προς τα εδώ, έκανε εκπτώσεις – το βρήκε του κουτιού, 48 χιλιάρικα.

Δεν ήταν λίγα, ωστόσο 2 φορές ένα Φολκσβάγκεν, αντί για 22, παλευόταν.

Κι ο Μπάμπης δεν έχασε την ευκαιρία, το ‘κανε το όνειρο πραγματικότητα.

Προχθές, έπεσα απάνω του, είχα χρόνια να τον δω. Ήταν «μαύρος» – ένας άνθρωπος που μια ζωή, στα πάνω και στα κάτω, είχε πάντα ένα χαμόγελο για όλους…

We are Jonah...

The Waterboys in We are Jonah....

Ο δικτάτορας, οι κοπριές των αλόγων, και άλλα πολλά….

«Η αλήθεια είναι απλά θέμα ύφους». Όσκαρ Ουάιλντ.

Στις 29 Ιουνίου 1981 μεταδόθηκε τηλεοπτικά και παγκόσμια ο γάμος του πρίγκιπα Καρόλου με τη “φτωχή πριγκίπισσα” Λαίδη Νταϊάνα.

Ο Ουμπέρτο Έκο, ειδικός στα σημεία και τα τέρατα των καιρών, επισήμανε κάτι που τα δισεκατομμύρια των τηλεθεατών αγνοούσαν:

“Τα περιττώματα των αλόγων της πομπής δεν ήταν ούτε σκούρα ούτε καφετιά ούτε ανόμοια. Είχαν παντού και πάντα ένα χρώμα παστέλ, κάτι ανάμεσα σε μπεζ και κίτρινο, για να εναρμονίζονται με τα απαλά χρώματα των γυναικείων φορεμάτων….

Αυτό δεν ήταν τυχαίο. Για μια ολόκληρη εβδομάδα, πριν την τελετή, έδιναν στα βασιλικά άλογα ειδικά χάπια, ώστε τα περιττώματα τους να γράφουν στο φακό.

Τίποτα δεν έπρεπε να αφεθεί στην τύχη, η μετάδοση είχε τα πάντα υπό έλεγχο.”

Αυτή η πληροφορία ίσως σας φανεί αστεία -ίσως και αδιάφορη.

Ίσως να υπάρξουν και κάποιοι που θα αναρωτηθούν αν κυκλοφορούν παρόμοια χάπια και για τους ανθρώπους… 

Κλεπτοκρατία και … Ελλάδα.

Γεννημένος στην Τυφλίδα το 1932, ο κ. Αμπέλ Ανγκαμπενγκιάν υπήρξε ο κορυφαίος σύμβουλος του ηγέτη της Σοβιετικής Ενώσεως κ. Μιχαήλ Γκορμπατσώφ στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και ήταν ο εμπνευστής της περεστρόϊκα, δηλαδή της φιλελευθεροποίησης της σοβιετικής οικονομικής πολιτικής –μία φιλελευθεροποίηση, βέβαια, που ήρθε πολύ καθυστερημένα και γι αυτό δεν μπόρεσε να πετύχει.

Με τον διάσημο επί εποχής Γκορμπατσώφ οικονομολόγο και ακαδημαϊκό συναντηθήκαμε δύο φορές.

Την πρώτη στην Αθήνα, το 1990, με την ευκαιρία ενός διεθνούς οικονομολογικού συνεδρίου, και την δεύτερη στις Βρυξέλλες, το 2002, όπου είχε προσκληθεί από την Ένωση Γαλλόφωνων Βέλγων Οικονομολόγων.

Στην πρώτη μας συνάντηση, ο καθηγητής Α. Ανγκαμπενγκιάν μάς εξήγησε επί μακρόν γιατί κατέρρεε η σοβιετική οικονομία.

Στην δεύτερη συνομιλία μας, προφητικά ανέλυσε για ποιους λόγους χώρες όπως η Ελλάδα αποτελούσαν ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια του ενιαίου ευρωπαϊκού νομίσματος.

Οι επιπολαιότητες του ΣΥΡΙΖΑ...

Δεν γνωρίζω τίποτα για τις υποτιθέμενες σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με εγχώριες φαρμακοβιομηχανίες ούτε για την καταγγελία ότι ο Υπουργός Υγείας είναι όργανο πολυεθνικών.

Δυστυχώς ο δημόσιος διάλογος συνεχίζει και διεξάγεται όπως τον ξέραμε πάντα, άρα δεν έχουμε δεί κανένα στοιχείο μέχρι στιγμής.

Προς το παρόν μου φαίνεται ανεμικό να χρηματίζεται η Αξιωματική Αντιπολίτευση με την τιμή του φτηνού χρόνου ραδιοφωνικής διαφήμισης, και συνωμοσιολογικού επιπέδου τα σενάρια για Υπουργό Υγείας όργανο των Εβραίων.

Κάτι τρέχει με το ΣΥΡΙΖΑ…

Κάτι τρέχει με το ΣΥΡΙΖΑ. Τη μια η επίθεση στον Πέτρο Τατσόπουλο, την άλλη τα σχόλια της εφημερίδας του κόμματος, της «Αυγής» για την κριτική στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, και την τρίτη οι θέσεις, οι επιλογές και οι υποσχέσεις προς κάθε κατεύθυνση, έχουν δημιουργήσει την αίσθηση πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αρχίσει να εμφανίζει τις ασθένειες των... συστημικών κομμάτων, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δηλαδή.

Για ένα κόμμα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει αυτό ίσως είναι αναμενόμενο.

Αλλά για το ΣΥΡΙΖΑ, που στηρίζει την αντιπολιτευτική του τακτική, και τη στρατηγική του φιλοσοφία, στην αντισυστημική του παρουσία, στο σύνθημα δηλαδή «δεν είμαστε ίδιοι με τους άλλους», αυτό μοιάζει με αμάρτημα.

Σε τι χρησιμεύει η δημοκρατία;

 Έκθεση ιδεών και πάλι σε όλες τις πτέρυγες της Βουλής.

Θέμα της έκθεσης: «Σε τι χρησιμεύει η δημοκρατία», άλλως, «γιατί θεωρείτε ότι η δημοκρατία είναι το καλύτερο από τα χειρότερα πολιτεύματα»;

Κύριε Τζαμζή, ναι, εσείς με το πυκνό μαλλί εκεί στο βάθος, απαντήσεις του τύπου «η δημοκρατία είναι χρήσιμη διότι δίνει θέσεις εργασίας στους βουλευτές», σας το έχω εξηγήσει χίλιες φορές δεν θα γίνουν δεκτές.

Κύριε Μιχελογιαννάκη, σας παρακαλώ, το «ανδρός πεσούσης πας ανήρ ανδρεύεται» δεν ταιριάζει στην περίπτωση.

Βρείτε άλλο ρητό, όπως «μηδέν φάγαν» ή κάτι ευπρεπέστερο.

Όχι, κύριε Ταμήλο, η συγγραφή έκθεσης ιδεών δεν αμείβεται όπως οι επιτροπές. Πρόκειται για εσωτερική αξιολόγηση των μελών του Κοινοβουλίου, κάτι σαν το «πόθεν έσχες» με περισσότερα λόγια.

Αμερική vs Γερμανία.

«Δυο γάιδαροι μαλώνανε σε ξένο αχυρώνα» λέει η ελληνικότατη παροιμία.

Να το πούμε διαφορετικά, πιο απλά; ΗΠΑ - Γερμανία σε ξένο «γήπεδο» (όπου «γήπεδο», βλ. Ελλάδα).

Εάν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, καλό είναι να αρχίσουμε να συζητάμε από τώρα τα σενάρια των εκλογών, όποτε και αν διεξαχθούν αυτές -σε κάθε περίπτωση, πριν από το 2016, που ευαγγελίζεται ο κ. Σαμαράς.

Το... σκορ, λοιπόν, ήδη από τις εκλογές του Ιουνίου του 2012, είναι 1-0 υπέρ του Βερολίνου.

Θα... ισοφαρίσει η Ουάσινγκτον ή θα διευρύνει η Γερμανία το προβάδισμά της;

Αυτό είναι το θεμελιώδες ερώτημα, έστω και αν διατυπώνεται με ποδοσφαιρική ορολογία.

Διότι η Ελλάδα, ως χρήσιμο -ανέκαθεν- πιόνι στην παγκόσμια σκακιέρα, αποτελεί έναν με μικρό, αλλά καθοριστικό ρόλο «παίκτη» στο παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι, που έχει ως πρωταγωνίστριες τη Γερμανία και τις ΗΠΑ.

Yellow....

Coldplay, in Yellow....

Η Αυγή για την Δέσποινα Βανδή!

Ο αντιφασισμός είναι για όλους.

Δεν φυτρώνει μόνο στα Εξάρχεια -μπορεί στα Εξάρχεια να ευδοκιμεί περισσότερο- ούτε για να τον εξασκείς πρέπει να φοράς σταράκια και να μπορείς να κάνεις συγκριτική ανάλυση των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής (που αν μπορείς καλό είναι, μαγκιά σου!).

Πλην όμως ο αντιφασισμός πρέπει να είναι παρών όπου σηκώνει κεφάλι ο φασισμός, με όποιους όρους, υπό οιεσδήποτε συνθήκες και προϋποθέσεις και με ατομικές στάσεις.

Δημοκρατία vs Αξιοκρατία.

Στην Ελλάδα έχει δημιουργηθεί μεγάλος θόρυβος, αλλά και τεράστιο θέμα με τα πανεπιστήμια.  

Το πρόβλημα επικεντρώνεται στην αξιολόγηση των πανεπιστημιακών υπαλλήλων.

Και εδώ είναι το βασικό θέμα: η αξιολόγηση.

Αυτό συμβαίνει, γιατί η αξιολόγηση οδηγεί στην πολυπόθητη αξιοκρατία που τόσα χρόνια αναζητούμε αλλά ποτέ δεν βρίσκουμε.

Το πρόβλημα ξεκινά μέσα από τα ίδια τα πανεπιστήμια.

Τα πανεπιστήμια είναι εκπαιδευτικοί χώροι όπου διδάσκεται η επιστημονική προσέγγιση.

Η επιστημονική προσέγγιση επιβάλλει ιεράρχηση και αξιολόγηση των δεδομένων και αυτός ο τρόπος σκέψης οδηγεί στην αξιοκρατία.

Είναι ο τρόπος με τον οποίο αναδεικνύονται οι αυθεντίες, που έχουν και τον πρώτο λόγο στα αξιοκρατικά συστήματα.

Αντίθετα, στη δημοκρατία είναι όλοι ίσοι, δεν υπάρχει κανενός είδους ιεραρχία, ενώ η άποψη όλων έχει ακριβώς την ίδια βαρύτητα.

Έσκασε μύτη ακόμη ένας σωτήρας!

«Πρέπει να μπει τέλος στον εμπαιγμό του Ελληνικού Λαού και των δημοκρατικών θεσμών».

Όχι. Δεν είναι νέα δήλωση του Νότη Σφακιανάκη ή άλλου πικραμένου που το παίζει δημοκράτης.

Η… βαρυσήμαντη παρέμβαση έγινε από τον τέως βασιλιά Κωνσταντίνο.

Φέρεται να είναι δήλωσή του, ή έτσι τουλάχιστον λένε οι πληρωμένες εταιρείες δημοσίων σχέσεων που φτιάχνουν το προφίλ του.

Το κυλώνειον άγος των πανεπιστημίων μας…

Ακούω από παθόντες υπαλλήλους των πανεπιστημίων ότι έχουν γίνει τέρατα. Ειλικρινείς διοικητικοί υπάλληλοι, που απογράφηκαν κι έβαλαν τα πραγματικά προσόντα τους και την αληθινή προϋπηρεσία τους, βλέπουν ν’ ανοίγει από κάτω τους το πηγάδι της ανεργίας, διότι άλλοι συνάδελφοί τους δήλωσαν ό,τι τους κάπνισε.

Π.χ. σοβαροί άνθρωποι μου λένε ότι αρκετοί έχουν δηλώσει στην απογραφή ότι μπήκαν στο Καποδιστριακό μέσω ΑΣΕΠ, ενώ είναι γνωστό ότι σε όλο το εν Αθήνησι πανεπιστήμιο έχουν μπει με ΑΣΕΠ όλοι κι όλοι 19!

Ή δήλωσαν ότι έχουν αξιολογηθεί, τη στιγμή που μόνο ελάχιστοι αξιολογήθηκαν με τις νόμιμες διαδικασίες.

Το χωριό του Μπαρουφάκη;

Ή αλλιώς όπως λέμε: Το χωριό του Άη Βασίλη...

 

Το όραμα του Τσίπρα έγινε πραγματικότητα.

Αν όχι σε ολόκληρη την Ελλάδα, τουλάχιστον σε ένα μικρό χωριό…  που αντιστέκεται στη χούντα του μνημονίου.

Ένα χωριό που λατρεύει προφανώς τον Τράγκα, τον Στρατούλη, τον Δραχμαζάνη, και τα υπόλοιπα παιδιά της δραχμής.

Τις μπαρούφες των οποίων πήρε στα σοβαρά, και χάραξε τον δικό του δρόμο.

Ένα χωριό σφόδρα Μπαρουφακικό!

Έτσι, όπως διαβάζουμε στο σάιτ κόντρα σε όλους  ...

Kalamata… we have a problem!

Η Φώφη Γεννηματά απάντησε στον Βασίλη Καπερνάρο με τη σοβαρότητα που αρμόζει στην ερώτησή του.

Ναι, το υπουργείο Εθνικής Άμυνας εξετάζει με τη δέουσα προσοχή, το ενδεχόμενο μετατροπής του αεροδρομίου Καλαμάτας σε διαστημικό κέντρο εκτόξευσης πυραύλων για τουριστικούς σκοπούς.

Έτσι η Μεσσηνία, δεν θα θεωρείται, απλώς, παραμεθόριος.

Θα είναι και το τελευταίο σύνορο της γης, χαρακτηριστικό που, όπως αντιλαμβάνεστε, αλλάζει πολλά.

Άκλαυτος…

Θα μπορούσε να είναι σενάριο ταινίας του πιο μελαγχολικού νεορεαλισμού ή του πικρότερου νουάρ, γραμμένο από τον Πιερ Πάολο Παζολίνι, τον Τζέιμς Κέιν ή τον Αλμπέρ Καμύ, γυρισμένο από τον Κισλόφσκι του «Ου φονεύσεις».

Όχι, το φονικό στην οδό Γερανίου τα ξεπερνά σε ωμότητα, χωρίς καν την παρηγοριά ενός επιμύθιου.

Η ζωή έχει τον δικό της αμείλικτο ρεαλισμό.

Kashmir....

Led Zeppelin

Ο Νότης, οι εξωγήινοι, και εμείς….

Σύμφωνα με τον Νότη Σφακιανάκη, τους ανθρώπους τους έχουν φτιάξει εξωγήινοι. Καθόλου κακή άποψη.

Υπάρχουν και χειρότερες εκδοχές.

Ο Λιακόπουλος έχει πει μερικές από αυτές.

Θα μείνουμε στον καλλιτέχνη όμως.

Τον άκουσα με την φωνή του να λέει την προαναφερόμενη εκδοχή και να την ενισχύει με διάφορα επιχειρήματα.

Και επειδή θέλω να μεταφέρω πιστά όσα πιστεύει, τα γράφω λέξη προς λέξη: «Όταν θέλουμε να κάνουμε μια ευχή, γιατί κοιτάμε προς τα πάνω; Γιατί είναι οι Θεοί και ο μέγιστος Θεός (σ.σ. νομίζω εννοεί τον Δία, αλλά δεν βάζω στοίχημα!)... Είναι και αυτοί οι οποίοι πέταγαν παλαιότερα και πέταγε κεραυνούς λέιζερ ο Δίας και ο άλλος ο Ερμής με τη φτερωτή άμαξα, όλοι αυτοί σαφέστατα ήταν εξωγήινοι, τι θα ήταν;».