Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν προχθές το βράδυ στο
συνέδριο της ΑΔΕΔΥ (δεκάδες δημοτικοί αστυνομικοί εισέβαλαν στην αίθουσα του
συνεδρίου και επιτέθηκαν σε συνδικαλιστές κατηγορώντας τους για έλλειψη
συμπαράστασης – επακολούθησαν φωνές, σπρωξίματα, κυνηγητά) δεν αποτελούν τυχαίο
γεγονός, αλλά στοιχείο της σημερινής κοινωνικής πραγματικότητας.
Όταν μέλος του προεδρείου αποκάλεσε τους δημοτικούς
αστυνομικούς «πρώην συναδέλφους», τον κατηγόρησαν ότι τους προπηλάκιζε όταν
εκείνοι έδιναν αγώνα και εν μέσω εντάσεων δήλωσαν ότι «χαρίζουν στους
συνδικαλιστές της ΑΔΕΔΥ τις παχιές καρέκλες και τις βλέψεις για πολιτική
καριέρα».
Είναι ένα ρήγμα που δημιουργείται αυτόματα όταν η ευθύνη
για την κακή κοινωνική κατάσταση κατά έναν τρόπο επιρρίπτεται όχι σε
μακροχρόνιες στρεβλές πολιτικές, αλλά στους ίδιους τους εργαζομένους που είτε
χάνουν είτε διατηρούν ακόμη την εργασία τους.
Αυτός που φεύγει κατηγορεί αυτόν που έμεινε ότι γλίτωσε
την απόλυση με δόλια μέσα.
Ο ιδιωτικός υπάλληλος κατηγορεί τον δημόσιο υπάλληλο ότι
παραμένει στη θέση του διότι αυτός σήκωσε όλο το βάρος της κρίσης, ο άνεργος
κατηγορεί τον ιδιωτικό υπάλληλο ότι διατήρησε τη θέση του με υπερβολικές
υποχωρήσεις, ο αδύναμος οικονομικά κατηγορεί τον λιγότερο αδύναμο ότι
υποβάλλεται σε μεγαλύτερες από εκείνον θυσίες κ.ο.κ.
Ο κοινωνικός ανταγωνισμός γεννάει περισσότερο ανταγωνισμό
σε μια χώρα που έχει δομηθεί με έλλειμμα αξιοκρατίας, πελατειακό σύστημα, υψηλή
φοροδιαφυγή· και τώρα στην κρίση, απλώς περικόπτεται όχι ο βεβαιωμένα
αργόμισθος ή ευνοημένος, αλλά ό,τι περισσεύει ή μοιάζει να περισσεύει·
πλήττεται όχι ο πραγματικά ισχυρός, αλλά ένα μείγμα μεσαίων και αδυνάτων
προκειμένου το σαρακοφαγωμένο καράβι να σωθεί.
Μια κατάσταση αλληλοφαγώματος, κανιβαλισμού.
Η ανεργία, ο φόβος της ανεργίας, η στέρηση, η σύγχυση
γύρω από τα αίτια των δεινών οδηγούν σε ένα μόνο τρόπο κατανόησης της
πραγματικότητας – στην επίθεση στον περισσότερο τυχερό.
Η κοινωνία μετατρέπεται σε ένα άθροισμα μονάδων που
στροβιλίζονται στη δίνη των εξελίξεων ή χωρίζεται σε στρατόπεδα, σε κοινωνικές
ομάδες που «αλληλολιθοβολούνται» εκ περιτροπής.
Οι αφορισμοί περισσεύουν (οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι
κηφήνες, οι ελεύθεροι επαγγελματίες είναι φοροφυγάδες, οι έμποροι είναι
απατεώνες, οι αγρότες είναι κρατικοδίαιτοι κ.ο.κ.), τα κοινωνικά τείχη
υψώνονται, το μίσος μεγαλώνει.
Ενας εμφύλιος σε όλα τα μέτωπα που απομακρύνει τη
συζήτηση από το ουσιώδες. Από μια πρώτη, έστω στοιχειώδη, ανακατανομή ευκαιριών
και ευημερίας.
Μόνο αυτή θα οδηγήσει σε μια κοινωνία που θα είναι χώρος,
μεταξύ άλλων, και εκδίπλωσης του αλτρουισμού και της αλληλεγγύης.
Ομως αυτό δεν είναι πρωτίστως στο χέρι των πολιτών. Αλλά
των καπεταναίων που χαράσσουν τη ρότα του καραβιού.
Οσο αυτή δεν βαδίζει προς το καλό όλων, τόσο όλοι θα
είναι εναντίον όλων και η κοινωνία θα μετατρέπεται σε ένα σφαγείο με μυριάδες
κανιβαλίσκους ανταγωνιστές των πάντων, σε ένα κόσμο πρωτόγονο, βάρβαρο, χωρίς
μπούσουλα, χωρίς ιδεώδες, δηλαδή χωρίς μέλλον.
Τασούλα Καραϊσκάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου