Το φαινόμενο «Αλέξης»!

Ότι και να λέμε, κι εγώ ειδικά έχω πει πάρα πολλά, για την ανεπάρκεια του Αλέξη Τσίπρα, η πραγματικότητα είναι ότι ο πρωθυπουργός μας αποτελεί ένα ιδιαίτερο φαινόμενο.

Δοξάστε με... γίδια!

Ένα φαινόμενο που θα πρέπει να αναλυθεί ενδελεχώς από πλευράς πολιτικής επιστήμης, αλλά και ψυχολογίας (της μάζας). Όχι όμως τώρα.

Ίσως οι ιστορικοί του μέλλοντος να μπορέσουν να  βγάλουν κάποτε άκρη, σκύβοντας με ψυχραιμία και νηφαλιότητα πάνω από τα σημερινά περίεργα πολιτικά τεκταινόμενα ... σήμερα όμως, όπως όλα δείχνουν ο Αλέξης καβαλάει αγέρωχος το κύμα και είναι ο αδιαμφισβήτητος κυρίαρχος του παιχνιδιού.

Πως τα καταφέρνει άραγε; Ποιο είναι το μυστικό του;

Η ώρα του Μάκη …

20/09/2015. Μία βαριά ήττα για την Νέα Δημοκρατία. Και λέω βαριά διότι αντίπαλος της ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ του τελευταίου 7μήνου.

Πριν από αυτήν ακολουθούν άλλες δύο εκλογικές αναμετρήσεις στις οποίες το μεγάλο κόμμα της Κεντροδεξιάς φάνηκε κατώτερο των περιστάσεων.

Θα μου πείτε ο ΣΥΡΙΖΑ εξαπάτησε τον λαό, «έταξε τον πατέρα του και την μάνα του». Δεν έχει σημασία…

Η ήττα είναι ήττα και τα υπόλοιπα δικαιολογίες.

21/09/2015. Οι πρώτες φωνές αμφιβολίας για την τακτική του κ. Μειμαράκη ακούστηκαν δημόσια.

Ήδη ο Μάρτιος φαντάζει μακρινός για αλλαγή ηγεσίας. Η Νέα Δημοκρατία κινδυνεύει να μπει σε έναν φαύλο κύκλο συζητήσεων και εκατέρωθεν δηλώσεων που θα της αποφέρουν μόνο διχόνοιες και εσωστρέφεια.

Οι δηλώσεις του κ. Αντώναρου για «μαχαιρώματα» συμβάλουν σε όλο αυτό…

      

Υπερβάσεις και λάθη: 5+5 λόγοι για το ΠΟΤΑΜΙ

+1. Η πρόθεση συνεισφοράς ορθολογισμού και ανυποκρισίας ήταν η μέγιστη που υπήρξε τα τελευταία χρόνια στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
-1. Η επίμονη διάκριση μεταξύ νέου και παλιού, εμπεριείχε μία απόλυτα απολιτίκ εμμονή. Αποπολιτικοποίησε το εγχείρημα, και του προσέδωσε χαρακτηριστικά, μικροψυχίας και απειρίας.

+2. Συνένωσε λειτουργικά έναν πλατύ πολιτικό χώρο απο την ανανεωτική αριστερά μέχρι τον προοδευτικό φιλελεύθερο χώρο, προσημαίνοντας την ορθή κατεύθυνση του κεντροαριστερού- φιλελεύθερου χώρου
-2. Δεν μπόρεσε να υποστηρίξει πειστικά πως μπορούν να συνυπάρχει το left and liberal.

Ο Σταύρος Θεοδωρακης απέτυχε λόγω αδύναμης θεωρητικής συγκρότησης, να διαχειριστεί τα ζητήματα ιδεολογικών τάσεων και σχημάτων σκέψης…

Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Tελικώς, κλήθηκαν στις κάλπες 9 εκατομμύρια ψηφοφόροι για να ξεκαθαρίσει ο κ. Αλέξης Τσίπρας το κόμμα του από τους εραστές της δραχμής;

Δηλαδή –αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι δεν θα είναι στη Βουλή ο κ. Παναγιώτης Λαφαζάνης, η κ. Ζωή Κωνσταντοπούλου, η κ. Ραχήλ Μακρή και άλλα μπουμπούκια της ανερμάτιστης Αριστεράς– τίποτε δεν άλλαξε στο πολιτικό τοπίο.

Βεβαίως, προστέθηκε μία ακόμη πινελιά γραφικότητας στον καμβά της Ολομέλειας, αλλά στο πολιτικό σκηνικό τίποτε δεν θα είναι διαφορετικό.

Η 20ή Σεπτεμβρίου είναι μια επανάληψη της 25ης Ιανουαρίου κι ας ελπίσουμε ότι θα αποφύγουμε τις υπόλοιπες επαναλήψεις του επταμήνου που έφερε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής…

Νίκησε μεν, έμπλεξε δε…

Ο Τσίπρας νίκησε· δέστε, όμως, την καλή πλευρά του θέματος. Μπορεί να είναι και ασήμαντη, αλλά δεν παύει να είναι η καλή πλευρά.

Προσωπικώς, λ.χ., χαίρομαι ιδιαιτέρως που πέρασε ο προεκλογικός πυρετός, επειδή τώρα, όταν ανοίγω το ραδιόφωνο, δεν θα ακούω τον Ανδρέα Παπανδρέου νεκραναστημένο και θα τρομάζω.

Δεν θα τινάζομαι μέσα μου κάθε τρεις και λίγο με τη φρικτή σκέψη «αμάν! Αυτός δεν είχε πεθάνει;».

Ο Τσίπρας θα ξαναπάρει την κανονική φωνή του και η φευγαλέα ψευδαίσθηση της εκ νεκρών ανάστασης του Ανδρέα δεν θα με αναστατώσει ξανά. (Για περισσότερα οφέλη αυτού του τύπου, σας παραπέμπω στη σημερινή φωτογραφία...)