All Tomorrow's Parties...

Nico & the Velvet Underground...

Η επιλεκτική οργή των συνδικαλιστών…

Τον Φεβρουάριο του 2011 ψηφίστηκε ο νόμος 3913/2011 και στις 3 Μαρτίου 2011 δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ. Γνωστός ως «νόμος Ρέππα», προβλέπει την «ιδιωτικοποίηση» των περιφερειακών αεροδρομίων.

Στην ουσία, πρόκειται για σύμβαση παραχώρησης 30 ετών για 39 αεροδρόμια.

Το ΤΑΙΠΕΔ έχει αναλάβει τη διαδικασία και δέχεται τις αιτήσεις εκδήλωσης ενδιαφέροντος για τις δυο ομάδες, στις οποίες έχουν χωριστεί εκείνα που έχουν επιλεγεί πρώτα. Για το σκοπό αυτό και, προκειμένου να ολοκληρωθεί η πρώτη φάση, εκπρόσωποι ομάδων επενδυτών επισκέπτονται τα αεροδρόμια για να πάρουν μια εικόνα.

Για δες που η χώρα κρέμεται από το… Πασόκ!

Σοβαρές πολιτικές εξελίξεις οι οποίες θα επηρεάσουν άμεσα και την ελληνική οικονομία, εν μέσω μάλιστα της πιο κρίσιμης διαπραγμάτευσης με τους δανειστές, φοβούνται πλέον στην κυβέρνηση.

Παρά το γεγονός ότι έχουν γίνει ορισμένα μικρά θαύματα στην οικονομία και υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις ότι η χώρα βγαίνει από το τούνελ ο έντονος προβληματισμός που αναπτύσσεται τόσο στο Μαξίμου όσο και σε όλο το πολιτικό φάσμα αφορά την πιθανή διάλυση του ΠΑΣΟΚ.

Και μπορεί κάποιοι να λένε ότι δεν έχει καμιά χρησιμότητα ένα τέτοιο κόμμα, οπότε μπορεί να πάει στον αγύριστο, στην παρούσα φάση, όμως, μια πολιτική αναταραχή στο ΠΑΣΟΚ μπορεί να σημάνει και τη διάλυση του κυβερνητικού συνασπισμού…

Το λάθος, και το τέλος εποχής…

Ούτε τον Αντώνη Σαμαράκη και «Το Λάθος» του είχαν διαβάσει οι καρεκλοκένταυροι που θέλουν να διαφεντεύουν την Τοπική Αυτοδιοίκηση.

Αν είχαν διαβάσει το βιβλίο θα ήξεραν ότι όταν «το καθεστώς*» εξυφαίνει κάποιο «Σχέδιο*» πάντα υπάρχει ένα παράθυρο για το μοιραίο και το κρίσιμο λάθος.

Στην περίπτωση των καθεστωτικών της Τ.Α –διότι πλέον για διακομματικό καθεστώς πρόκειται και για το οποίο, αφού δεν μοιράζονται κοινές πολιτικές αγωνίες, πρέπει να αναρωτηθούμε τι άλλο μοιράζονται και δρουν από κοινού…- το μοιραίο λάθος τους ήταν ότι εναντιώθηκαν και εν τέλει πέτυχαν να μην περάσουν οι αλλαγές Μιχελάκη στον εκλογικό νόμο, αλλά και στην κατάτμηση κάποιων περιφερειών.

Ένα ποτάμι … ενδοιασμοί.

Πριν γράψω -κι εγώ- για Το Ποτάμι, θα ήθελα να ξεκινήσω από μια προσωπική εξομολόγηση.

Ότι κατά βάθος ζηλεύω -όχι με φθόνο, αλλά με θαυμασμό- τον Θεοδωράκη γιατί στο ζενίθ της δημοσιογραφικής του καριέρας, αποφάσισε να κάνει την δική του προσωπική ανατροπή.

Να δοκιμαστεί σε κάτι ξένο ως προς τις δικές του επαγγελματικές μέχρι σήμερα προδιαγραφές.

Και ενδεχομένως να ρισκάρει να στραπατσαριστεί από μια ενδεχόμενη αποτυχία, που πολλοί με την πρώτη ευκαιρία θα σπεύσουν να του χρεώσουν, με χαιρεκακία θα προσέθετα εγώ.

Τον ζηλεύω όμως και για κάτι άλλο.

Διότι σε αντιδιαστολή με πολλούς «δεινόσαυρους» των ελληνικών μίντια που προσπαθούν να κρατηθούν γατζωμένοι στις αυτάρεσκες καρέκλες της εξάρτησής τους από το γυαλί, ο Θεοδωράκης δεν επέλεξε την πεπατημένη αλλά το διαφορετικό.

Ο «κοντός» Έλληνας σίριαλ κίλερ…

Πέντε εν ψυχρώ δολοφονίες και έξι σοβαροί τραυματισμοί ήταν τα εγκλήματα που διέπραξε ο ο οδηγός ταξί, Δημήτρης Βακρινός, σε διάστημα ενός έτους (1995-6), και χαρακτηρίστηκε ο πρώτος «σίριαλ κίλερ» της Ελλάδας.

Αν και τα εγκλήματα του Βακρινού δεν είναι όλα τοποθετημένα με χρονολογική ακρίβεια, η πρώτη του δολοφονική ενέργεια φαίνεται πως έγινε στις 21 Δεκεμβρίου του 1995, όταν σκότωσε εν ψυχρώ τον Κώστα και τον Αντώνη Σπυρόπουλο.

Ο δολοφόνος ένιωσε πως αδικήθηκε οικονομικά από τα δύο αδέλφια, όταν τους πούλησε ένα αυτοκίνητο για 600.000 δραχμές έναντι 700.000 που ήταν η αρχική συμφωνία…

Από το πανεπιστήμιο στο … γηροκομείο!

Καλά, δεν υπάρχει σ' αυτήν τη χώρα ένας τομέας, στον οποίο να λειτουργούν τα πράγματα με βάση την κοινή λογική; 

Στο προσκήνιο ήρθε εκ νέου το θέμα των «αιώνιων φοιτητών» -άλλη ελληνική πατέντα κι αυτή!

Τώρα, εδώ που τα λέμε, αιώνιος δεν είναι κανένας, αλλά εμείς έτσι το 'χουμε -και δεν πάνε να κουρεύονται οι φυσικοί νόμοι.

Αλλά κι οι άλλοι νόμοι, αυτοί που ψηφίζουν οι βουλευτές και μετά ξεχνάνε να ρωτήσουν αν εφαρμόσθηκαν.