Από το πανεπιστήμιο στο … γηροκομείο!

Καλά, δεν υπάρχει σ' αυτήν τη χώρα ένας τομέας, στον οποίο να λειτουργούν τα πράγματα με βάση την κοινή λογική; 

Στο προσκήνιο ήρθε εκ νέου το θέμα των «αιώνιων φοιτητών» -άλλη ελληνική πατέντα κι αυτή!

Τώρα, εδώ που τα λέμε, αιώνιος δεν είναι κανένας, αλλά εμείς έτσι το 'χουμε -και δεν πάνε να κουρεύονται οι φυσικοί νόμοι.

Αλλά κι οι άλλοι νόμοι, αυτοί που ψηφίζουν οι βουλευτές και μετά ξεχνάνε να ρωτήσουν αν εφαρμόσθηκαν. 

Αιώνιος φοιτητής σημαίνει ότι μπαίνει κάποιος στο Πανεπιστήμιο και ξεχνάει να βγει.

Περνάνε  τα διπλά και τριπλά χρόνια από τον προβλεπόμενο χρόνο σπουδών του και αυτός εκεί, κολλημένος. Τόση αγάπη για το Ίδρυμα που δεν  του κάνει καρδιά να το εγκαταλείψει.

Ενδεχομένως να υπερηφανεύεται κιόλας: «ξέρετε, σπουδάζω, είμαι στο ενδέκατο έτος της Φιλοσοφικής».

Άνθρωπος του Πανεπιστημίου είναι ο Αρβανιτόπουλος, πέντε δράμια μυαλό έχει, σου λέει «τι το διάολο γίνεται εδώ πέρα;».

Και  είπε να ξεμπλέξει την κατάσταση, αφού δεν το κατάφεραν οι προηγούμενοι. Δηλαδή, να εφαρμόσει το νόμο θέλει ο χριστιανός.  

Δηλονότι, που θα έγραφε και ο Τσιφόρος, να  διαγράψει από τα κιτάπια, όσους δεν θέλουν, δεν μπορούν, δεν τους κάνει, ή οτιδήποτε τέλος πάντων. Δεν μπορείς, ως ελληνικό Πανεπιστήμιο, να λες «έχω 350.000  φοιτητές» και να σπουδάζουν οι λιγότεροι από τους μισούς.

Οι άλλοι, είναι σαν τα μέλη του ΠΑΣΟΚ: υπάρχουν μόνο στα χαρτιά.

Αμ δε! Οι μεγαλοπρυτάνεις σήκωσαν παντιέρα.

Επεξήγηση: μεγαλοπρύτανης είναι αυτός που νομίζει ότι το Πανεπιστήμιο είναι Πρυτανείο.

Και, ενίοτε, αναλαμβάνει να κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του σε βάρος του -του πανεπιστημίου, όχι του εαυτού του.

Βγήκαν, λοιπόν, στα κεραμίδια. «Κάτω τα χέρια από τους φοιτητές».

«Ποιοι φοιτητές ρε μάστορα, αυτοί έχουν να έρθουν στο Πανεπιστήμιο από τον καιρό που ήταν ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός».

«Ήταν ο Μητσοτάκης πρωθυπουργός;».

«Καλά ούτε αυτό δεν το θυμάσαι;».

«Κάτι μου 'ρχεται… Και  τώρα γιατί δεν είναι, τον διέγραψαν;».

« Έλα στα καλά σου ρε πρύτανη. Για αιώνιους φοιτητές μιλάμε, όχι για αιώνιους πρωθυπουργούς».

Έχουμε λοιπόν πανεπιστήμια, στα οποία 180.000 νοματαίοι μπορεί να έχουν αλλάξει γνώμη, δουλειά, σύντροφο, χώρα, θρησκεία, κόμμα, ακόμη και όνομα και το μόνο που δεν αλλάζει στη ζωή τους είναι η ιδιότητα του φοιτητή.

Την οποία  ενδεχομένως δεν τη θέλαν ούτε οι ίδιοι, αλλιώς θα υπήρχαν ήδη «σύλλογοι αιώνιων φοιτητών», «κινήματα κατά της διαγραφής» και κάποια κόμματα θα υπόσχονταν «με εμάς στα πράγματα δεν θα διαγραφείς ποτέ δικέ μου». 

Παρ' όλα αυτά, κάποιοι πρυτάνεις πλακώνονται με τον Αρβανιτόπουλο. «Τι σου φταίνε τα παιδιά, μπάρμπα;».

Έλα ντε, τι του φταίνε;

Απλώς δεν είναι πλέον παιδιά κυρ-πρύτανη.

Και σε λίγο το μόνο ίδρυμα που θα τους δέχεται θα είναι το  γηροκομείο...

Γιώργος Λακόπουλος

Protagon