Μικρές Αλήθειες...

Διάφανα Κρίνα

Η νταλίκα και το …φιατάκι!

Το 1984 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Αποστάτης – ο «Εφιάλτης της Δημοκρατίας» κατά τον Ανδρέα Παπανδρέου- κατέβηκε υποψήφιος για την προεδρία της «Νέας Δημοκρατίας», αν και νεοαφιχθείς, «σώγαμπρος», που ήρθε στο κόμμα από άλλη παράταξη. Δεν είχε ελπίδες, αλλά κέρδισε τους αντιπάλους του και λίγα χρόνια πραγματοποίησε το όνειρο ζωής: έγινε πρωθυπουργός, αλλά όχι με την παράταξή του, αλλά ως επικεφαλής των …αντιπάλων του.

Αξίζει να παγώσουμε εδώ το πλάνο. Ο Ανδρέας υπόδικος, η Μαρίκα Μητσοτάκη μαγειρεύει γιουβαρλάκια στον Καπετάν Γιώτη- τον Χαρίλαο Φλωράκη- κι ο Μίκης Θεοδωράκης είναι μαζί του. Η Ιστορία αλλάζει. Ο Αποστάτης αποκαθίσταται. Κάποια παρεξήγηση έγινε. Επιπλέον, ο Μητσοτάκης ήταν και είναι πάντα Φιλελεύθερος, απλώς άλλαξε κόμμα. Κατά μία εκδοχή δεν πέρασε αυτός στη Δεξιά. Έσυρε την Δεξιά στο –φιλελεύθερο- Κέντρο και πήρε τις εκλογές…

Η ελπίδα μας προσπέρασε…

Αλλά μας έμεινε ο Αλέξης!

Πέρσι τέτοιο καιρό ετοιμαζόμασταν για εκλογές. Ήταν οι τελευταίες μέρες των σαμαροβενιζέλων, εκείνων των στυγνών δοσίλογων που μας πίνανε το αίμα με μπουρί, σε αγαστή συνεργασία με την μαντάμ Μέρκελ και τον γκεσταπίτη συνεργάτη της, τον κατά Σύριζα «καροτσάκια».

Ο λαός είχε ξεσηκωθεί, αναπνέοντας ήδη τον αέρα της επερχόμενης ελευθερίας του. Ο χρόνος των πουλημένων της συγκυβέρνησης μετρούσε αντίστροφα, και οσονούπω η χώρα θα ζούσε ξανά στιγμές αρχαίου κλέους, όπου ο λαός θα έρχονταν στα πράγματα, οι τροϊκανοί θα έπαιρναν τον πούλο, ο Σκουρλέτης με τον Πάντζα θα σκίζανε το μισητό μνημόνιο, η ζουρλή με την Ραχήλ θα κατέβαιναν από τα κάγκελα και θα οργάνωναν την μετάβαση της χώρας σε καθεστώς παραδείσου, και η Μέρκελ θα χόρευε καρσιλαμά στα υγρά και σκοτεινά μπουντρούμια της καγκελαρίας της, υπό τους ήχους των νταουλιών του Στρατούλη και της Βαλαβάναινας, με τον σακάτη να της βαράει παλαμάκια.

Αυτό ήταν το σχέδιο της Πρώτης Φοράς Αριστεράς, και αυτή ήταν η προσδοκία του σοφού λαού…

Το κολατσιό…

Βγήκε ο κυρ Νίκος, ο επί των θεμάτων της παιδείας, αρμόδιος, υποτίθεται, μαζί με τους καραγκιόζηδες της πολιτικής, από γύρω του, για να μας ανακοινώσει κάτι που αποφασίστηκε, μετά από διαβούλευση και δουλειά αρκετή των προηγούμενων πάνω από ένα χρόνο πριν και ο άθλιος «λησμόνησε» να το αναφέρει…

Ακόμη κι αυτό, οι άθλιοι, οι άχρηστοι και αχρείαστοι, με το λάθος τρόπο και τη λάθος λογική, της πελατείας, το στήσανε… Αλλά, με τον κύριο δώδεκα τα εκατό, είναι δυνατόν να κάνεις σοβαρή δουλειά, που θα δίνει προοπτική και θα εξυπονοεί, έστω, την ανάπτυξη;;; Μιλάμε για το δεκατιανό των μαθητών…

Της Τσεχίας το ανάγνωσμα κι η απομονωμένη Ελλάδα…

Πάλι θάλασσα τα κάναμε.

Έχοντας ουσιαστικά διακόψει, όπως ισχυρίζονται κορυφαίοι διπλωματικοί κύκλοι, τις στενές διπλωματικές επαφές με τις χώρες του πρώην ανατολικού συνασπισμού, βρεθήκαμε και πάλι ν’ ανεμίζουμε τα φλάμπουρα της… εθνικής μας περηφάνειας, μόλις ο πρόεδρος της Τσεχίας, Μίλος Ζέμαν, διατύπωσε τις πράγματι προκλητικές απόψεις του. Ότι η χώρα του θα μπει στην Ευρωζώνη, την επόμενη ημέρα της αποχώρησης της Ελλάδας.

Έτσι, καταφύγαμε στην ανάκληση του Έλληνα πρέσβη από την Πράγα.

Επιφανειακά, ως κίνηση μπορεί να δείχνει δικαιολογημένη.

Υπερβαίνει όμως κάθε κανόνα στα ειωθότα μεταξύ ευρωπαίων εταίρων.

Κι είναι κίνηση εντυπωσιασμού, απευθυνόμενη στο εσωτερικό της χώρας.

Δεν είδαμε, επί παραδείγματι, ν’ ανακαλείται ο πρέσβης της χώρας μας στο Βερολίνο, όταν ο Σόιμπλε μιλούσε και σχεδίαζε το Grexit…

Πέσαμε θύματα μιας τεράστιας απάτης!

Το 2010, και ενώ ξεκινούσε η κρίση, πολλοί διέκριναν μια μοναδική ευκαιρία να αυξήσουν την αξία των μετοχών τους στο χρηματιστήριο της πολιτικής και της δικηγορίας.

Ηταν η εποχή του «δεν πληρώνω», των ανέξοδων υποσχέσεων, των αγανακτισμένων των καφενέδων. Ηταν η αρχή της μεγάλης καταστροφής. Κυρίες και κύριοι, μπορείτε να ζητήσετε τον λόγο από όσους σας υποσχέθηκαν τον ουρανό με τ’ άστρα. Λυπούμαστε, αλλά πέσατε θύμα μιας τεράστιας απάτης!

Δεν σας χαρίζουν τον ουρανό. Σας αφαιρούν όμως τη σκέπη του σπιτιού σας!