Into the Mystic...

Van Morrison

Η εθνικά αυτοκτονική χορογραφία της «Πρώτη φορά Αριστεράς»…

Από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε η κρίση, η χαλαρή κι ανεύθυνη Αριστερά υιοθέτησε μια πρωτοφανή ρητορική μίσους εναντίον κάθε είδους εξουσίας.

Διαδηλώσεις, καταστροφές, νεκροί (Marfin), προπηλακισμοί και ξυλοδαρμοί πολιτικών αντιπάλων, προτροπές για μη πληρωμή ακόμη και στοιχειωδών υπηρεσιών, νταηλίκια του αισχίστου είδους.

Ταυτοχρόνως η ίδια πολιτική ρητόρευε στοχεύοντας τα κατώτερα ένστικτα και την άγνοια της κοινωνίας, μιλώντας για αδικία της Ευρώπης, για τοκογλύφους που μας πίνουν το αίμα, για προδότες πολιτικούς, για κρεμάλες κι ένα σωρό παρόμοια…

Η απομόνωση του μέλλοντός μας...

Eν αρχή ην ο μύθος. Οι πρόσφυγες θα θελήσουν να μείνουν όσο πιο κοντά γίνεται στον τόπο τους, ώστε, αν εκλείψουν οι συνθήκες που τους ανάγκασαν να φύγουν, να μπορούν να επιστρέψουν. Τότε, γιατί δεν μένουν στην Τουρκία, όπου και ασφαλείς είναι και οι συνθήκες παραμονής είναι βιώσιμες; Κι αν ως πρόσφυγας ορίζεται όποιος θέλει να γλιτώσει είτε από εμφύλιο σπαραγμό είτε από πολιτική δίωξη, τότε πώς λέγεται αυτός που, ενώ έχει γλιτώσει, θέλει να μετεγκατασταθεί;

Οταν βλέπεις οικογένειες ολόκληρες, τρεις γενιές, να βαδίζουν στην εθνική οδό προς την Ειδομένη, καμιά τετρακοσαριά χιλιόμετρα απ’ τη Λαμία, δεν σου έρχεται στο μυαλό ότι αυτοί οι άνθρωποι έφυγαν από τον τόπο τους για να μεταναστεύσουν; Χρειάστηκαν μερικοί μόλις μήνες, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ψυχές και μερικές εκατοντάδες θάνατοι από πνιγμό για να καταρρεύσει ο μύθος…

Παρατηρώντας την Ελλάδα να καταρρέει…

Μόνο τρόμο προκαλεί το τοπίο που έχει διαμορφωθεί στην Ελλάδα, με την «πρώτη φορά Αριστερά» κυβέρνηση να βρίσκεται απέναντι σε προκλήσεις που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει.

Χιλιάδες πρόσφυγες και παράνομοι μετανάστες εγκλωβίζονται καθημερινά στη χώρα, λεωφορεία με αλλοδαπούς περιφέρονται ανά την Ελλάδα και δημιουργούν μικρά hot spots σε όλη τη χώρα. Την ίδια ώρα, στην Ειδομένη τα επεισόδια είναι πλέον καθημερινότητα, ενώ τα νησιά βουλιάζουν από κόσμο…

Στα σύνορα των Εξαρχείων…

O Μανώλης Σφακιανάκης της Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος πέτυχε κάτι δύσκολο: να δημιουργήσει μια υπηρεσία από το πουθενά. Το χαρακτηριστικό του ήταν ότι ζούσε στην πραγματική ζωή. Την εποχή του διαδικτυακού ελληνικού Φαρ Ουέστ, όταν υπήρχαν sites που ειδικεύονταν σε εκβιασμούς γνωστών προσώπων, ο εκβιαζόμενος μπορούσε να απευθυνθεί τηλεφωνικά στον Σφακιανάκη, εκείνος να πάρει τηλέφωνο εκεί που έπρεπε και το δημοσίευμα να κατέβει σε λίγες ώρες. Από τις αρχές του 20ού αιώνα και τον Μπαϊρακτάρη είχε να εμφανιστεί αστυνόμος του οποίου το όνομα να γίνει τόσο γνωστό στο ευρύ κοινό. Ηταν λάθος.

Τουλάχιστον για τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Νίκο Τόσκα, που δοκίμασε να βγάλει τον Σφακιανάκη από το Σώμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και χαρακτήρισε τη θύελλα αντιδράσεων «δημόσιες σχέσεις». Το θέμα πήρε τόσο μεγάλες διαστάσεις που χρειάστηκε παρέμβαση του Τσίπρα από τις Βρυξέλλες. Τελικά βρέθηκε η μεσοβέζικη λύση ο Σφακιανάκης να μην επιστρέψει στη θέση του αλλά να παραμείνει κοντά στο ηλεκτρονικό έγκλημα ως βοηθός επιτελάρχη...

Ο Χατζηπαναγής, οι ΠΑΟΚτσήδες, και το… Ποτάμι!

Στα μέσα της δεκαετίας του ’80 ο Ηρακλής πήγε να αρπάξει το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό. Δικαίως. Είχε ομαδάρα. Με Χατζηπαναγή, Λάκη Παπαϊωάννου και Κωφίδη. Στην κορυφή της επίθεσης έπαιζε ένα «κριάρι», ο Σέρβος Μιτόσεβιτς. Καλό δυνατό φορ, αλλά τόσο τεχνίτης με την μπάλα όσο και εγώ στην ψιλοβελονιά. Είμαστε προς τα τελειώματα του πρωταθλήματος και ο Ηρακλής παίζει εντός έδρας με τον Παναθηναϊκό...

Τότε το «Καυτατζόγλειο» ήταν το μεγαλύτερο στάδιο της χώρας, μετά το ΟΑΚΑ. Και είναι μέσα 45.000 άνθρωποι. Ο Ηρακλής κάνει ρεκόρ εισιτηρίων με αριθμό που ανάθεμά με αν τον έχει δει ποτέ ο ΠΑΟΚ – η Τούμπα είναι μικρότερη. Το μέγεθος του κόσμου του Ηρακλή είναι ανέκδοτο στα ποδοσφαιρικά της Θεσσαλονίκης. Έχω δει παιδάκι να λέει ότι είναι Ηρακλής και ένας κύριος να το ρωτάει ποιος είναι ο μπαμπάς του. Πέθαινε κάποιος και φαινόταν το κενό στην κερκίδα. Δεν ήταν, απλώς, κάτι σαν τον Πανιώνιο. Ήταν πολύ πιο σύνθετο. Γινόσουν γριά και ήξερες ότι δεν θα δεις προκοπή. Δεν αγαπούσες τόσο το ποδόσφαιρο, όσο το να το φιλοσοφείς…