Emotional Rescue...

The Rolling Stones

Ιδεολογίες, ολοκληρωτισμοί, ομοιότητες και διαφορές…

Τώρα που κατακάθισε ο κουρνιαχτός από την «Εσθονιάδα» ίσως έχει νόημα να διατυπώσουμε δυο-τρεις σκέψεις για τη σχέση κομμουνισμού και ναζισμού, πέραν από μικροκομματικές σκοπιμότητες, τακτικισμούς και συνθήματα. Πηγαίνοντας κατευθείαν στο ψαχνό, αυτό που βρίσκουμε ότι δημιουργεί σύγχυση (στους καλοπροαίρετους) και ευκαιρία εργαλειακής αξιοποίησης σε μια προσπάθεια να κατατροπωθεί ο πολιτικός αντίπαλος (για τους στρεψόδικους) είναι κυρίως ότι μοιράζονται μια θεμελιώδη ομοιότητα αλλά ταυτόχρονα και μια θεμελιώδη διαφορά.

Ως καθεστώτα υπήρξαν ολοκληρωτικά, ως ιδεολογίες είναι η μέρα με τη νύχτα. Εάν αυτή η διάκριση δεν γίνεται ή εάν στρεβλώνεται η σχέση που διέπει την ιδεολογία με το καθεστώς, τότε αναπόφευκτα οδηγούμαστε σε σημαντικές παρανοήσεις. Ας προειδοποιήσουμε λοιπόν τον αναγνώστη μας. Δεν θέλουμε να στρατευθούμε υπέρ κάποιου σκοπού ούτε να κάνουμε ιδεολογικό κήρυγμα. Η πρόθεσή μας είναι απλή και περιορισμένη: ένα ξεκαθάρισμα εννοιών…

Ο ΕΝΦΙΑ μοιάζει παιδική χαρά μπροστά στα χαράτσια του Τσίπρα!

Εκείνο το μεσημέρι τον Σεπτέμβριο του 2011 ο Ευάγγελος Βενιζέλος ως αντιπρόεδρος και υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του ΓΑΠ σόκαρε την ελληνική κοινωνία. Σε έκτακτη συνέντευξη Τύπου από τη Θεσσαλονίκη ανακοίνωσε τη θεσμοθέτηση νέου φόρου ακινήτων. Το περίφημο, τότε, ΕΕΤΗΔΕ βαφτίστηκε από τους πολίτες «χαράτσι στα ακίνητα». Οι αντιδράσεις ήταν τεράστιες. Για πρώτη φορά στα χρονικά η συντριπτική πλειοψηφία ιδιοκτητών ακινήτων πλήρωνε για ό,τι κατείχε.

Ο ΑΛΕΞΗΣ Τσίπρας, που εκείνον τον καιρό ήταν σφόδρα αντιμνημονιακός, καλούσε τους πολίτες να μην πληρώσουν για να ρίξουν την κυβέρνηση. Αργότερα, δήλωνε πως ο ΕΝΦΙΑ είναι παράλογος φόρος, δεν διορθώνεται και θα καταργηθεί. Η ψευδοϋπόσχεση αποτέλεσε την αιχμή του δόρατος στο γραφικό πρόγραμμα Θεσσαλονίκης, εν όψει των εκλογών του Ιανουαρίου του 2015…

Ταξιδιώτης στο χρόνο;

Ένας πίνακας ζωγραφικής που ολοκληρώθηκε το 1937 έχει συγκεντρώσει τις τελευταίες μέρες τα βλέμματα της διαδικτυακής κοινότητας καθώς απεικονίζει ένα αυτόχθονα κάτοικο της αμερικανικής ηπείρου να κρατάει στα χέρια του μία συσκευή που μοιάζει με κινητό τηλέφωνο.

Ο τίτλος του πίνακα είναι “Ο κύριος Pynchon και ο εποικισμός του Springfield” και φιλοτεχνήθηκε από τον ιταλοαμερικανό ζωγράφο Umberto Romano. Πρόκειται για την πρώτη από τις τέσσερεις τοιχογραφίες του καλλιτέχνη που περιγράφουν την ιστορία της Νέας Αγγλίας και ανήκουν στο Ταχυδρομικό Μουσείο των ΗΠΑ. Η σκηνή μας ταξιδεύει στην Αμερική του 17^ου αιώνα, πριν τον εμφύλιο πόλεμο και περιγράφει τον εποικισμό του Springfield της Μασσαχουσέτης…

Καλλιστεία καθαρμάτων…

Η ιστορία είναι γνωστή. Ο υπουργός Δικαιοσύνης μιας ευρωπαϊκής χώρας προσκαλείται από την εσθονική Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε συνέδριο στο Ταλίν. Το συνέδριο αφορά εγκλήματα «που διαπράχθηκαν από τα κομμουνιστικά καθεστώτα». Ούτως ή άλλως, οι Εσθονοί τα γνωρίζουν από πρώτο χέρι αφού έζησαν υπό σοβιετική κατοχή πενήντα ολόκληρα χρόνια, από το 1941 έως το 1991. Εως εδώ, μια χαρά.

Στην απάντησή του όμως ο υπουργός μιλά για μια πρωτοβουλία «πολύ ατυχή», η οποία «μας προκάλεσε εύλογα ερωτηματικά». Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα ούτε τα ερωτηματικά του υπουργού, ούτε πού ατύχησαν οι Εσθονοί. Το ερώτημα είναι απλό. Εχουν ή δεν έχουν κάνει εγκλήματα τα κομμουνιστικά καθεστώτα; Αυτό και τίποτε άλλο. Ερώτημα ρητορικό. Ακόμη κι οι πιο φανατικοί κομμουνιστές δυσκολεύονται να καταπιούν το Γκουλάγκ, τις σχεδιασμένες σφαγές και γενοκτονίες, τους οργανωμένους λιμούς, το αστυνομικό κράτος, τις Στάζι, τα ψυχιατρεία, τον Στάλιν, τον Πολ Ποτ ή τον Μάο…

Μια βόλτα του Αλέξη στη Θεσσαλονίκη…

Είθισται εδώ και πολλά χρόνια, οι κατά καιρούς πρωθυπουργοί ν' ανεβαίνουν το φθινόπωρο ως τη Θεσσαλονίκη, να κάνουν πολλές και γενναίες εξαγγελίες για τον χρόνο που θα ακολουθήσει, να χειροκροτούνται θερμά από το συνήθως κομματικό ακροατήριό και να επιστρέφουν ικανοποιημένοι στην Αθήνα. Μοιάζει σαν μια παράσταση σε ετήσια επανάληψη. Το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της παράστασης είναι οι υποσχέσεις και το κύριο χαρακτηριστικό του χρόνου που ακολουθεί είναι συνήθως να μην τηρούνται αυτές.

Ο πρωθυπουργός, ετοιμάζεται αύριο για την δική του τρίτη κατά σειρά παράσταση. Θα υποσχεθεί πολλά, λένε τα ρεπορτάζ. Είμαι σίγουρος. Δεν θα συμβεί τίποτα από αυτά, λέει η πραγματικότητα. Και γι αυτό είμαι σίγουρος, θυμήθηκα τι έλεγε πέρυσι τέτοιες μέρες…