Yπαρκτός σοσιαλισμός…

Υπάρχει μια αριστερή κοκεταρία. Αυτή συνίσταται στην απογοήτευση, ή τη συνειδησιακή κρίση, όσων εξακολουθούν να δηλώνουν αριστεροί, ενοχλούνται όμως από την εφαρμογή της πολιτικής που εφαρμόζουν τα κόμματα της αριστεράς. Τη συνειδησιακή κρίση τη ζήσαμε την εποχή που ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρεε.

Ενώ η ευρωπαϊκή διανόηση πάλευε να απαλλαγεί από τις εμμονές της και να ανασυνταχθεί στα δεδομένα των καιρών, στον χορό της παρ’ ημίν δημοκρατίας των γραμμάτων ηκούγοντο οι γόοι της προδομένης συνείδησης. Μα επιτέλους τι δεν έγινε σωστά κι αυτή η «ωραία ιδέα» πήγε στράφι; Κι όταν έλεγες μα τίποτε δεν έγινε σωστά και βρείτε μου ένα μέρος στον κόσμο, και μια περίοδο της Ιστορίας, που αυτή η «ωραία ιδέα» επέζησε της πραγματικότητας, απλώς σου γυρνούσαν την πλάτη για να συνομιλήσουν με τη συνείδησή τους…

«Τι είπατε; Τι είπατε»; Περί δημοσιογραφίας…

Η πρόσφατη συνέντευξη του «σκιώδη» ηγέτη της χώρας μας Νίκου Παππά σε γερμανικό μέσο, αφενός με εξέπληξε καθώς έμαθα ότι διαθέτει διδακτορικό από αγγλικό πανεπιστήμιο, ενώ τον θεωρούσα κάτι σαν … Καρανίκα, αφ’ ετέρου με τρόμαξε, αφού μετά από δέκα και βάλε χρόνια στην Αγγλία, τα «εγγλέζικά» του παραμένουν σε συριζέικα επίπεδα, ήτοι συνοικιακού φροντιστηρίου…

Χώρια που όπως έγραφε μια καρτέλα στην διάρκεια της εκπομπής, ο Παππάς που γεννήθηκε το 1976 απέκτησε το διδακτορικό του το 2013! 37 χρονώ παλικάρι δηλαδή! Διαβαστερός κι αυτός, σαν τον κολλητό του που πρωθυπουργεύει. Θα μου πείτε πάλι καλά, κάλιο αργά παρά ποτέ κλπ, αφού εδώ κοτζάμ υπουργός Παιδείας και είναι απλά απόφοιτος λυκείου, την ώρα που για να μπεις στο δημόσιο ως κλητήρας, χρειάζεται τουλάχιστον ένα μάστερ… το όψιμο διδακτορικό του Νίκου μας πείραξε;

Τι απέγινε άραγε το «τουρκικό θαύμα»;

Πριν από πέντε περίπου χρόνια, όλοι μιλούσαν για το «τουρκικό μοντέλο».  Πολλοί, τόσο στη Δύση όσο και στον μουσουλμανικό κόσμο, είχαν την Τουρκία ως λαμπρό παράδειγμα της συμβατότητας του Ισλάμ με την δημοκρατία. Ο Recep Tayyip Erdogan, που τότε ήταν πρωθυπουργός και τώρα πρόεδρος, χαιρετίζονταν ως μεταρρυθμιστής, που έκανε την χώρα του πιο ελεύθερη, πιο πλούσια, και πιο ειρηνική.

Σήμερα αναπολώ εκείνη την εποχή με νοσταλγία και απογοήτευση. Η ρητορική της φιλελευθεροποίησης έδωσε τη θέση της στον απολυταρχισμό, και η ειρήνευση με τους Κούρδους εθνικιστές διαλύθηκε, όπως διαλύθηκε και η ελευθερία του τύπου, ενώ αντιθέτως έχει αυξηθεί η τρομοκρατία…

Ο ταξικός αποστάτης…

Εδώ και κάποιες μέρες τρίζουν τα οστά του Άρη Βελουχιώτη, ενώ του Ζαχαριάδη παίζουν καστανιέτες -αφότου ο Κατρούγκαλος δήλωσε ταξικός αποστάτης και κομμουνιστής. Ο κ. υπουργός, επιθετικά κομψευόμενος, δανδής, με αδυναμία στα κοστούμια φίρμας, τις μεταξωτές γραβάτες και τα τρυφηλά μαντιλάκια, υπέκυψε κι αυτός στη θεωρητική (βέβαια) αυτο-προλεταροποίηση.

Το φαινόμενο της ταξικής αποστασίας από την άλλη δεν είναι ασύνηθες, εφόσον όλοι οι φτωχοί θέλουν να γίνουν ταξικοί αποστάτες, δηλαδή να βγάλουν λεφτά σαν τον Κατρούγκαλο, να πλουτίσουν, να ανεβούν κοινωνικά, να αποκτήσουν ισχύ. Πάντως ουδείς θέλει να παραμείνει “προλετάριος”, αν υπάρχει ακόμη αυτός ο όρος μέσα στην καταναλωτική κοινωνία, όπου το ταξικό στοιχείο είναι νοθευμένο από το φαντασιακό και καθόλου αυτονόητο κι απλό, όπως στην εποχή της βιομηχανοποίησης…

Στην υγειά του Βελουχιώτη…

Θεωρώ πως όποιος συνεχίζει, μετά το 1989, να αυτοπροσδιορίζεται ως  Αριστερός είναι ή επιδέξια αφελής ή αδέξια πονηρός. Προφανώς, δεν αρνούμαι  το παρελθόν κανενός  ανθρώπου που η ιδιοσυγκρασία και το ταμπεραμέντο του τον έκαναν να πιστέψει στην ουτοπία. Πως μπορώ να απορρίψω τη λάμψη  του Ρίτσου, του Βάρναλη, του Αναγνωστάκη, του Ηλιού, του Λαμπράκη, του Κύρκου, του Θεοδωράκη; Ακόμα και του Μπελογιάννη.

Όσοι από αυτούς έζησαν, μετά την πτώση του τείχους, δεν επιχείρησαν ποτέ να προτείνουν τίποτα από αυτό που απέτυχε στην δοκιμασμένη τους ιστορία. Δεν έπαψαν να είναι Αριστεροί αλλά δεν μίλησαν ποτέ ξανά για Αριστερά. Από αξιοπρέπεια, από γενναία αποτίμηση της καινούριας  στιγμής…

Η φωνή του Ανδρέα αποδείχτηκε κατάρα...

Ούτε ο κ. Τσίπρας ούτε το κόμμα του ήταν έτοιμοι να κυβερνήσουν.

Τα αποτελέσματα της μέχρι τώρα πορείας τους το αποδεικνύουν. Στην κυβέρνησή τους εξώθησε βίαια το μεταστάν βαθύ συνδικαλιστικό παρασιτικό κράτος του ΠΑΣΟΚ και το παλιό πολιτικό σκηνικό. Αμφότερα αναζητούσαν δυο πράγματα.

Το πρώτο που ήταν δημιούργημα του μεταπολιτευτικού "σοσιαλισμού" με δανεικά, του Ανδρέα Παπανδρέου, αναζητούσε ένα "θαύμα" που θα βοηθούσε την επαναφορά της περιόδου πλασματικής ευημερίας των αρκετών χιλιάδων ευρώ συντάξεων στα 55 και των "τυφλών" που οδηγούσαν πολυτελή αυτοκίνητα...