Χωρίς γραβάτα...

Στις 14 Οκτωβρίου του 2013, ο Αλέξης Τσίπρας ρωτήθηκε γιατί δεν φοράει γραβάτα. Η απάντησή του, ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενη: «Κουβαλάω το βάρος του ότι αν ποτέ φορέσω, θα θεωρηθεί ότι είναι μια μετατόπιση προς τον συμβιβασμό, σημειολογική μετατόπιση προς τον συμβιβασμό».

Πέρασαν δυο χρόνια από τότε. Ο Τσίπρας εξακολουθεί να μην φοράει γραβάτα, προφανώς για τους ίδιους λόγους…

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι…

Ξαφνικά βρέθηκα μπροστά σε ένα εκπληκτικό συμπέρασμα: Δεν υπάρχουν συντηρητικοί και φιλελεύθεροι – ούτε οπισθοδρομικοί και προοδευτικοί: υπάρχουν απλώς κουτοί και έξυπνοι.

Η τοποθέτηση ενός ανθρώπου είναι ανάλογη με τις νοητικές του ικανότητες.

Ο συντηρητικός είναι κατά βάση κουτός. Φοβάται το καινούριο γιατί δεν το καταλαβαίνει.

Τρέμει την αλλαγή γιατί δεν προφταίνει να την παρακολουθήσει. Ταμπουρώνεται μέσα στο γνωστό, στο δεδομένο, στο οικείο – και δεν το κουνάει ρούπι…

Η εγγενής αδυναμία των κομμάτων…

Αλήθεια, έχει κανείς αναρωτηθεί και προβληματιστεί σχετικά με το τι είδος, τι είδη, ανθρώπων είναι αυτά που έλκονται από τα κόμματα; Που σπεύδουν να τα στελεχώσουν, που διαθέτουν ώρες και μέρες από τη ζωή τους σ’ αυτά, αντί π.χ. να κάνουν κάτι άλλο, ένα ποδήλατο, κάνα 5χ5, καμιά θεατρική ομάδα, κάτι σε χόμπι ρε αδερφέ όπως όλος ο «φυσιολογικός» κόσμος;

Μπορεί να μην ξέρω ποια ακριβώς είναι η έννοια του «φυσιολογικού», ξέρω όμως ότι σχεδόν κανένας εκεί έξω δεν θεωρεί και τόσο φυσιολογικούς όσους ξοδεύουν τον όποιο ελεύθερο χρόνο τους στα πολιτικά κόμματα, ιδίως στα χαμηλά επίπεδα…

Στάση προσοχής …

Ο έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, την ώρα της ανάκρουσης του εθνικού ύμνου της Γαλλίας ενώπιον του επίσημου προσκεκλημένου της χώρας μας, του γάλλου προέδρου Φρανσουά Ολλάντ, δεν στάθηκε προσοχή. Καθόταν με ανοιχτά τα πόδια και με σταυρωμένα τα χέρια μπροστά.

Το σχόλιο που ακολουθεί, γραμμένο εν θερμώ, ίσως παίρνει αφορμή από αυτή τη στάση. [ΤΒJ]

Η ευγένεια είναι πολύ περίεργο πράγμα.

Είναι καθρέφτης: αυτός που την έχει την κρατά μπροστά σου, και μέσα της βλέπεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Βλέπεις λ.χ. την παράταιρη εικόνα σου, την ασχήμια σου, το εξαιρετικά μικρό σου μέγεθος.

Είναι παράλληλα καθρέφτης μεγεθυντικός, όπου κάθε σημείο ηθικής και νοητικής απλυσιάς αποκαλύπτεται, και καθρέφτης σμίκρυνσης: ξαφνικά η εικόνα σου μικραίνει, μικραίνει, έως ότου είσαι μια θολή δυσδιάκριτη εικόνα…

Αυτοκριτική…

Δύσκολα εμφανίζεται στην Ιστορία τέτοια οβιδιακή μεταμόρφωση, τέτοια μετάλλαξη ενός πολιτικού ηγέτη, όπως αυτή του κ. Τσίπρα. Και το ίδιο δύσκολα ένα αριστερό κόμμα, ή έστω το μέρος εκείνο του κομματικού σώματος που του απέμεινε, παρακολουθεί αυτή τη μετεξέλιξη προσπαθώντας να μιλήσει τη γλώσσα που μιλούσε πριν να αυτομολήσει στην πολιτική που αντιμαχόταν.

Σπανίως, επίσης, στην Ιστορία αυτή η μεταμόρφωση συντελείται τόσο γρήγορα. Και τόσο ξετσίπωτα...

Η ταξική επιλογή του 13% στην ιδιωτική εκπαίδευση…

Oλοι γνωρίζουμε ότι το σύνολο της κοινωνίας καλείται να πληρώσει το βαρύ τίμημα της προσαρμογής στο Τρίτο Πρόγραμμα και είναι ηλίου φαεινότερο ότι η επίσκεψη του Κουαρτέτου θα οδηγήσει σε επιτάχυνση μέτρων, που για όλους θα είναι δυσάρεστα. Υπάρχει όμως μια κατανομή των βαρών, η οποία σηκώνει συζήτηση.

Και εν προκειμένω η επιβάρυνση με τον ΦΠΑ της ιδιωτικής εκπαίδευσης.

Οποιος έχει αξιολογήσει το ποσοτικό αποτέλεσμα του μέτρου αυτού αντιλαμβάνεται ότι είναι εξαιρετικά αμφίβολο. Και αυτό διότι τα ιδιωτικά σχολεία θα συμψηφίζουν τον ΦΠΑ στα έξοδα αναλωσίμων αλλά και άλλων στοιχείων κόστους, όπως κάθε επιχείρηση...