The Regiment...

Brian Eno & David Byrne.

Ο Βενιζέλος είδε την Ελιά, αλλά τον πήρε το ποτάμι…

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είχε βρει μια σανίδα σωτηρίας στην «Ελιά» των 58 για να μην δει το ΠΑΣΟΚ να κατακερματίζεται στις Ευρωεκλογές.

Κατάφερε λοιπόν από το πολύ… «πότισμα» να πνίξει τη «μικρή» Ελιά.

Είχε εστιάσει στο δέντρο και έχασε το όλο «κάδρο», που είχε μέσα και ένα δάσος. Και ένα Ποτάμι να το διασχίζει.

Και ξαφνικά, μια «Δονκιχωτική» κίνηση, το κόμμα του Σταύρου Θεοδωράκη εμφανίζεται να πιάνει ποσοστά της τάξης του 5,7% στην πρόθεση ψήφου για τις Ευρωεκλογές. Τέταρτο κόμμα!

Η Νέα Δημοκρατία, ο Σαμαράς, και το … Ποτάμι.

Όλοι γνωρίζουν πως όχι μόνο η δημοκρατία αλλά και η ζωή απεχθάνεται τα κενά και τα αδιέξοδα.

Εκεί που υπάρχει μια «μαύρη τρύπα» στο σύστημα , τσουπ εμφανίζεται κάποιος και το καλύπτει.

Διότι όπως γνωρίζουμε καλά, το σύστημα δεν αφήνει τίποτε στον αέρα.

Η επιβίωσή του εξαρτάται από το πόσο γρήγορα και πόσο σχεδιασμένα θα κάνει τις κινήσεις του.

Έχοντας φυσικά πάντα την ευγενική προσφορά των μέσων ενημέρωσης, των Megamedia που είναι το μακρύ χέρι του συστήματος.

Αυτά ως μια πρώτη παραδοχή και πάμε στα πιο άμεσα.

Το πρόβλημα για το "σύστημα" είναι ότι βρίσκεται πλέον αντιμέτωπο με ένα κατακερματισμένο πολιτικό πεδίο.

Και το λέμε αυτό επειδή τον Σαμαρά ποτέ δεν τον πήγε, ούτε θα τον πάει, άσε τον ΣΥΡΙΖΑ να λέει.

Ιδιαίτερα ενοχλεί το σύστημα η απώλεια της επί χρόνια δικής του κεντροαριστεράς που δεν μπορεί πλέον και δεν μπορεί να καλύψει το τεράστιο κενό που άφησε μια μεγάλη παράταξη όπως το ΠΑΣΟΚ.

Εκεί λοιπόν έρχεται η διαπλοκή, φανεροί και κρυφοί επιχειρηματίες, λόμπι της «προοδευτικής» παράταξης, μέσα ενημέρωσης που ελέγχονται από τους γνωστούς "νταβατζήδες".

 Έρχονται όλοι αυτοί για να καλύψουν το κενό, να φέρουν τον… άνεμο ανανέωσης που δεν τολμούν ή δεν προλαβαίνουν να φέρουν τα πολιτικά κόμματα.

Οι συριζώσες, και ο Κουφοντίνας…

Διακόπτουμε πρόσκαιρα την ποταμολογία, που έχει αιφνιδιάσει πολλούς ευχάριστα και περισσότερους δυσάρεστα.

Αφορμή μας έδωσε το βιβλίο Κουφοντίνα και ο πρόλογος με τον οποίο το τίμησε ο κ. Γιαννόπουλος, που είναι και δεν είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ξέρετε καλά, μας είναι πολύ ντάρλινγκ το θέμα του αντιμνημονιακού ανεξυριζαυγιτισμού, πόσω μάλλον όταν διανθίζεται και με ολίγη από τρομοκρατία.

Τα έχουμε ξαναπεί, τρομοκρατικό κόμμα δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, απλώς έχει μια θαυμαστική και σεβαστική ροπή προς κάποιου ερυθρού είδους ακροδεξιά παρέκβαση της δημοκρατικής νομιμότητας.

Και ο κ. Γιαννόπουλος έχει δομική σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ κι ας μην είναι τώρα μέλος του.

Γιατί είναι μέλος της «Ρόζας» και αυτή είναι ζυμωμένη εντός του Συνασπισμού της Ριζοσπαστικής Αριστεράς από την ανέγερση του έως τώρα.

Τσακώνονται συχνά Ν.Δ. και Κουμουνδούρου, χωρίς αποτέλεσμα.

Η σκληρή αλήθεια για τον ΣΥΡΙΖΑ, όμως, είναι ότι αυτή τη φορά η προσπάθεια της Ν.Δ. έγινε σοβαρότερη και αποκαλυπτική (Βλέπε «Ο Κουφοντίνας είναι ένας κανονικός άνθρωπος»).

Έτσι κατάφερε και αποστομωτικά εξανάγκασε την Κουμουνδούρου σε φλύαρες, αλλά μη πειστικές εξηγήσεις.

Πολλή σαβούρα στο ποτάμι…

Παρατήρηση πρώτη: Μεταξύ φίλων, είτε υπό την στενή και ουσιαστική έννοια, είτε υπό την ευρεία και τυπική έννοια, οι πιο φιλικές είναι οι καθαρές κουβέντες.

Παρατήρηση δεύτερη: Ο κ.Σταύρος Θεοδωράκης σε άρθρο του στα «Νέα» ανάμεσα στους λόγους που εξέθεσε για την απόφασή του να προχωρήσει στην συγκρότηση πολιτικού κόμματος ήταν και η «πολιορκία» που δεχόταν από τους θαυμαστές του: «Μπες μπροστά ρε Σταύρο. Εσένα σε ξέρει ο κόσμος. Μήπως καταφέρουμε να αλλάξουμε κάτι».

Έτσι γράφει ότι του είπαν...

Δεν ξέρουμε αν αυτός είναι επαρκής λόγος για τη δημιουργία κόμματος. Να σε ξέρει ο κόσμος.

Και τον Σεφερλή τον ξέρει ο κόσμος. Και τον Γιώργο Αυτιά. Και τον Βαμβακούλα. Ίσως πάλι αδικούμε τον κ.Σταύρο Θεοδωράκη δίνοντας υπέρμετρη σημασία σε μια φράση του που τον εμφανίζει τρόπον τινά να ενδίδει στις απαιτήσεις και στις πιέσεις του κόσμου να κατέλθει στον πολιτικό στίβο.

Είναι όμως μια εξήγηση που σε συνδυασμό με την ονομασία του φορέα («Ποτάμι») ομολογούμε ότι μας ανακάλεσε στη μνήμη σκηνές από την ταινία «Τύφλα να έχει ο Μάρλον Μπράντο». Εκεί ακουγόταν και το παρακάτω ποιηματάκι :

«Ησυχο – ήσυχο το ποταμάκι/ αργοκυλάει το γαλάζιο το νεράκι/ και τραγουδάει την αγάπη τη χρυσή/ μιας κι ήρθες αγαπούλα μου εσύ».     

 Η διαφορά είναι ότι στην ταινία ο Θανάσης Βέγγος δεν είχε, τελικά, ενδώσει στην «πολιορκία» που του ασκούσε το «ποταμάκι»:

Μπαχαλοποίηση … γενικώς.

Εγώ αν ήμουν Σαμαράς (που εδώ που τα λέμε είναι η μόνη σταθερή πολιτική αξία αυτή τη στιγμή) θα αναρωτιόμουν: Που πάει αυτός ο τόπος;

Ποιο μέλλον έχει η Ελλάδα;

Και μ’ αυτά τα ερωτήματα θα κατέληγα στον ιστορικό πλέον ρηθέν του Κωνσταντίνου Καραμανλή "ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο;"

Δεν ξέρουμε αν εδώ στο Antinews είμαστε ρομαντικοί που δεν αντέχουν άλλο αυτή την κατάσταση.

Όμως, μια σειρά από γεγονότα δείχνουν ότι το μεταπολιτευτικό μοντέλο πάνω στο οποίο δομήθηκε η χώρα, είναι εδώ και δε λέει να διαλυθεί.

Όσο κι αν κάποιες στιγμές πιστεύουμε ότι πνέει τα λοίσθια, έρχονται οι εξελίξεις να μας διαψεύσουν.

Πιάνουν στασίδι για το πλεόνασμα…

Μαζέψτε τους βουλευτές και τους κομματικούς παρατρεχάμενους κυβέρνησης και αντιπολίτευσης που βγήκαν στους δρόμους και μοιράζουν πλεόνασμα...

Μαζέψτε τους κρατικούς εργατοπατέρες (πρώτα τους ΔΕΗτζήδες) που πουλάνε «αγώνες» επιστροφής των κεκτημένων με σημαία το πλεόνασμα.

Ξεκαθαρίστε (κυβέρνηση και αντιπολίτευση), ποιοι είναι οι πραγματικά αδικημένοι και ποιοι θύματα της κρίσης που προκάλεσε το κράτος και μόνο το κράτος.
Βάλτε τα πράγματα στην θέση τους και μην δημιουργείτε εντυπώσεις ότι το πλεόνασμα είναι κάτι σαν αμερικανική βοήθεια... ή σχέδιο Μάρσαλ... ή ντόλαρς του θείου Σαμ... ή λεφτά των κουτόφραγκων για φάγωμα όπως κάνατε το 1980.