Ήρθε η ώρα του Σαμαρά!

Η ζωή έχει καλά και κακά, ανηφόρες και κατηφόρες, δύσκολες περιόδους και καλύτερες περιόδους.

Όταν, μάλιστα, μιλάμε για την οικονομία μιας χώρας, για το μέλλον των επόμενων γενεών Ελλήνων, τότε τα πράγματα είναι ακόμη πιο σοβαρά.

Σε κρίσιμες στιγμές, όπως αυτή που περνά η χώρα, είναι εξαιρετικά δύσκολες οι αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν.

Και κάτω από το πρίσμα αυτό πρέπει να δούμε από εδώ και στο εξής την υπόθεση των διαπραγματεύσεων με την τρόικα…

Περί της βίας των δυο άκρων…

Όποιος πρόλαβε τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, θα θυμάται πολύ καλά πως πέρα από τον Κοινούση και τον Γαρδέλη, μεσουρανούσε και η θεωρία περί καλών και κακών πυραύλων.

Κι αυτό διότι μέσα στη γενική κυριαρχία της αριστερής κουλτούρας και ιδεοληψίας που είχε κατακλύσει την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, οι σοβιετικοί πύραυλοι ήταν οι καλοί, και αυτοί των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ οι κακοί.

Και έτσι, πέρα από την ανακήρυξη (μετά από ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου) πολλών δήμων της χώρας σε «αποπυρηνικοποιημένες ζώνες» (!!!), η παρουσία των αμερικανικών πυραύλων σε περιοχές όπως π.χ. ο Λαγκαδάς ήταν απότοκο της ιμπεριαλιστικής και σατανικής Αμερικής, ενώ οι αντίστοιχοι πύραυλοι που σημάδευαν τη χώρα μας από την ΕΣΣΔ, ήταν για το καλό μας…

Τα χρόνια πέρασαν, η ΕΣΣΔ διαλύθηκε, και αυτή η μυστικιστικών διαστάσεων πάλη μεταξύ καλού και κακού, κατάφερε και  πότισε κάθε έκφανση της πολιτικής μας ζωής.

Με σταθερό γνώμονα την καλή αριστερά και την κακιά δεξιά.

Γιε γουρουνιού…

Καμιά φορά, ψαχουλεύοντας τα αραχνιασμένα κιτάπια της ιστορίας, γελώ πολύ.

Αυτό έπαθα διαβάζοντας χθες το πάθημα του Μεγάλου Κινέζου Τιμονιέρη.

Το μοιράζομαι μαζί σας, μην και καταφέρω να γελάσετε κι εσείς. 

Ο Μάο Τσε Τουνγκ επαναλάμβανε τακτικά στις ομιλίες και τα γραφτά του ότι «η γυναίκα είναι το μισό του ουρανού και πρέπει να το κατακτήσουμε».

Υπέροχη και άκρως ποιητική απόδοση μιας λαμπρής (και πολύ προωθημένης για τα ήθη της εποχής και της χώρας) πολιτικο-κοινωνικής ιδέας.

Ακόμα πιο υπέροχη όμως, ήταν η αυθεντική ερμηνεία αυτού του επαναστατικού τσιτάτου από την ίδια τη σύζυγο τού Κινέζου επαναστάτη….

Ο «άνθρωπος των στρατοπέδων», και η πασαρέλα!

Ένα είναι  σίγουρο στη βλαχομπανανία που ζούμε.

Πως αν θέλει το «σύστημα», σε κάνει διάσημο και φίρμα, ακόμη κι αν δεν σε ξέρει ούτε η μάνα σου, σε αναβιώνει αν έχεις περάσει στη λήθη, ενώ όποτε αποφασίσει μπορεί και να σε στείλει στα αζήτητα.

Τα παραπάνω ισχύουν τόσο στη πολιτική σκηνή, όσο και στο επονομαζόμενο λάιφ στάιλ σταρ σύστεμ (τρομάρα του) που όπως και όλα τα υπόλοιπα στη χώρα μας, αποτελεί μια φαιδρή καρικατούρα του αντίστοιχου διεθνούς.

Οι κυρίες της ζωής μας…

«Αυτοκτόνησε από τύψεις»!

Σπάνια η περίπτωση να δείτε τέτοιο τίτλο στην ειδησεογραφία. 

Οι άνθρωποι μπορεί να αυτοκτονούν από έρωτα, από φτώχεια, αλλά από τύψεις δεν αυτοκτονούν ποτέ.

Ένας το έκανε και λεγόταν Ιούδας.

Αν ήταν κάτι συνηθισμένο, η ιστορία της προδοσίας για να είναι εντυπωσιακή και διαχρονική, θα είχε άλλη εξέλιξη και όχι τον προδότη να κρεμιέται σε μια συκιά. 

Γι αυτό θεωρώ τον Ιούδα παρεξηγημένο πρόσωπο.

Είναι μισητός, ενώ έκανε μια τεράστια πράξη μεταμέλειας, είπε μια μεγαλοπρεπή συγγνώμη για ό,τι έκανε.

Ο Ιούδας είχε τσίπα και φιλότιμο, κάτι που δεν έχουν οι περισσότεροι άνθρωποι…

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν θράσος.

Έχουν αμετανόητο μίσος και ζήλια, ενώ συντηρούν τεράστιο θαυμασμό για τον εαυτό τους. 

Οι ναζί, και οι αρχαίοι Έλληνες…

«Ο Χίτλερ γράφει, στο Mein Kampf, ότι υπάρχει φυλετική ενότητα ανάμεσα στους αρχαίους Ελληνες, τους Ρωμαίους και τους Γερμανούς, και ότι αυτούς τους τρεις λαούς τους ενώνει η ίδια μακραίωνη πάλη».

Έτσι εισάγει ο Jean Chapoutot το ζήτημα της σχέσης των ναζί με τον ελληνορωμαϊκό κόσμο στο γενναιόδωρο σε στοιχεία βιβλίο του «Εθνικοσοσιαλισμός και αρχαιότητα», που κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πόλις.

Η χρήση των ελληνικών προτύπων από τους εθνικοσιαλιστές, και των ρωμαϊκών από τον ιταλικό φασισμό, υπήρξε ένα από τα βασικά στοιχεία του ιδεολογικού τους οικοδομήματος.

Δεν περιορίστηκε μόνο στη θεωρητική τους επεξεργασία.

Επηρέασε καταλυτικά όλες τις μορφές προπαγάνδας, από την αρχιτεκτονική και τη γλυπτική ώς το θέατρο και τον κινηματογράφο.

Όσοι έχετε δει την ταινία «Η πτώση», θα θυμάστε πως ενώ το έδαφος σείεται από τα πυροβόλα του σοβιετικού στρατού ο Speer δείχνει στον Χίτλερ τη μακέτα του νέου Βερολίνου και αυτός τον ρωτάει πού βρίσκεται το ομοίωμα του Παρθενώνα.

Οι αδικημένοι…

Κάποτε ένας παιδικός μου φίλος, που είχε κάνει πολλά χρόνια σε διάφορα κράτη της Δυτικής Ευρώπης και ερχόταν στην πατρίδα μόνον τα καλοκαίρια, μου είχε πει: «Μόνο στη χώρα μας οι άνθρωποι, όλοι οι άνθρωποι πιστεύουν ότι προορίζονταν για κάτι μεγαλύτερο από αυτό που είναι».
 

Δεν συμφώνησα.

Του είχα αντιτείνει ότι αυτό λέγεται «ανθρώπινη φιλοδοξία», ότι είναι θεμιτή και πως αποτελεί την κινητήρια δύναμη του ανθρώπινου γένους.

Στην επιμονή του ότι αυτή η νοοτροπία είναι μόνον ελληνική και δεν συναντάται πουθενά στον πολιτισμένο κόσμο υποστήριζα πως αυτό είναι ένα από τα χαρακτηριστικά που κάνει τη φυλή μας να ξεχωρίζει και τους Έλληνες να προοδεύουν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.