Περί της βίας των δυο άκρων…

Όποιος πρόλαβε τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, θα θυμάται πολύ καλά πως πέρα από τον Κοινούση και τον Γαρδέλη, μεσουρανούσε και η θεωρία περί καλών και κακών πυραύλων.

Κι αυτό διότι μέσα στη γενική κυριαρχία της αριστερής κουλτούρας και ιδεοληψίας που είχε κατακλύσει την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, οι σοβιετικοί πύραυλοι ήταν οι καλοί, και αυτοί των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ οι κακοί.

Και έτσι, πέρα από την ανακήρυξη (μετά από ψήφισμα του δημοτικού συμβουλίου) πολλών δήμων της χώρας σε «αποπυρηνικοποιημένες ζώνες» (!!!), η παρουσία των αμερικανικών πυραύλων σε περιοχές όπως π.χ. ο Λαγκαδάς ήταν απότοκο της ιμπεριαλιστικής και σατανικής Αμερικής, ενώ οι αντίστοιχοι πύραυλοι που σημάδευαν τη χώρα μας από την ΕΣΣΔ, ήταν για το καλό μας…

Τα χρόνια πέρασαν, η ΕΣΣΔ διαλύθηκε, και αυτή η μυστικιστικών διαστάσεων πάλη μεταξύ καλού και κακού, κατάφερε και  πότισε κάθε έκφανση της πολιτικής μας ζωής.

Με σταθερό γνώμονα την καλή αριστερά και την κακιά δεξιά.

Και ως ένα βαθμό, υπήρχε μια λογική αιτιολόγηση γι αυτό, διότι η δεξιά στη χώρα μας  επί δεκαετίες βυσσοδόμησε και επέλασε κυριολεκτικά επί της αριστεράς, όπου την έβρισκε.

Με αποτέλεσμα, μετά τη νομιμοποίηση των αριστερών κομμάτων, και την κλιμακούμενη χαλάρωση της ενοχικής δεξιάς, οι αριστεροί (κυρίως οι πιο ακραίοι) να πάρουν τη μπάλα στα πόδια τους, και να μη μοιράζουν πάσα σε κανέναν.

Και μετά ήρθε το «σοσιαλιστικό» Πασόκ, και ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε.

Πραγματική δικτατορία του (μικρομεσαίου) προλεταριάτου!

Μόνο που στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν αμόρφωτο, αδίστακτο, και άκρως επικίνδυνο.

Και φτάσαμε, όσο παράλογο κι αν ακούγεται σήμερα, να κτυπάει η ΕΟ 17Ν, και σύσσωμος ο «προοδευτικός» τύπος να της αφιερώνει διθυραμβικές αναλύσεις, με πρωτοσέλιδα του στυλ: «Η κριτική των όπλων», ή «μαθήματα υψηλής πολιτικής οικονομίας με το 45αρι», κλπ.

Το θυμάμαι, το γνωρίζω, και είμαι από αυτούς που παρασύρθηκαν από την κυρίαρχη αυτή ιδεολογία της εποχής.

Και πιο πολύ τα θυμάμαι τώρα τελευταία, με όλη αυτή τη συζήτηση που προέκυψε με την θεωρία των δυο άκρων.

Και η οποία αν και απολύτως λογική, εν τούτοις έπεσε σαν βόμβα στα θεμέλια της πολιτικής μας ζωής, με μπόλικους διάσημους και μη opinion makers να σοκάρονται(!), και να πέφτουν από τα σύννεφα … σαν να ανακάλυψαν αίφνης ότι η γη γυρίζει ένα πράγμα.

Κάποιοι πάλι, πιο προχωρημένοι και πιο ψαγμένοι, βρήκαν και την συνομωσία πίσω από την διατύπωση ότι η βία είναι μία, είτε δεξιά είτε αριστερή: Ότι δηλαδή, ο χουντόφρων Σαμαράς και οι ακροδεξιοί συμβουλάτορές του έβαλαν σκοπό να διαλύσουν τον Σύριζα, και δευτερευόντως την όποια αριστερή εκδήλωση στη χώρα μας.

Και όλα αυτά διότι έτσι τους διέταξαν κάποια σκοτεινά κέντρα που επί δεκαετίες απεργάζονται την καταστροφή μας….

Ίσως τα ίδια σκοτεινά κέντρα που έστειλαν κάποτε τον Λένιν με σφραγισμένο τρένο στην Αγία Πετρούπολη, για να οργανώσει την μπολσεβίκικη επανάσταση, ή τα ίδια που έφεραν σώο, αβλαβή, και ροδαλό τον Νίκο Ζαχαριάδη από το Άουσβιτς παρακαλώ, για να ηγηθεί του μεταπολεμικού ΚΚΕ στη πατρίδα μας.

Για αυτά τα κέντρα μάλλον θα μιλάνε…

Το ζήτημα δεν θέλει πολύ συζήτηση, ούτε ιδιαίτερη ανάλυση.

Διότι τα πράγματα είναι απλά: Η βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται είναι καταδικαστέα.

Και όπως βία είναι το μαχαίρωμα κάποιου αριστεριστή ακτιβιστή από χρυσαυγίτες, ίδια βία είναι και το κάψιμο κάποιοι «μπάτσου» με αριστερή μολότοφ.

Και η Νέα Δημοκρατία είναι δεξιά, και το ΚΚΕ και ο Σύριζα είναι αριστερά κόμματα.

Οι χρυσαυγίτες όμως και οι ακροαριστεροί της άλλης πλευράς, που ζουν με ευαγγέλιό τους την βία, δεν μπορούν να εκπροσωπούν τα παραπάνω κόμματα, διότι πολύ απλά δεν έχουν καμία σχέση με αυτά.

Άρα, ποιος ο λόγος να υπερασπίζονται οι συντεταγμένοι αριστεροί των παραπάνω κομμάτων την ακροαριστερή παράνομη βία, φτάνοντας σε σημείο να υπερασπίζονται ακόμη και τα μαυροντυμένα παλικάρια της Χ.Α. προκειμένου να μην δεχτούν το πολύ απλό αξίωμα ότι η βία είναι η ίδια απ όπου κι αν προέρχεται;

Ειλικρινά αδυνατώ να το καταλάβω.

Είναι σαν οι νεοδημοκράτες να υπερασπίζονται την Χρυσή Αυγή.

Εκτός και αν και εδώ, στη περίπτωση του Σύριζα δηλαδή,  ισχύει το κλασικό «όποιος έχει τη μύγα μυγιάζεται», οπότε πάω πάσο.

Προσωπικά, συγχαίρω τον Σαμαρά που για πρώτη φορά στα χρονικά αποφασίζει να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο, και να χτυπήσει την παράνομη πολιτική, που στην βάση της είναι ποινική, βία, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Όλα τα άλλα είναι … άλλα λόγια να αγαπιόμαστε…

Strange Attractor

ΥΓ- Αυτός ο Κατρούγκαλος του Σύριζα, τι μέρος του λόγου είναι;
Θα ήθελε άραγε να τον εντοιχίσουν οι αιώνιοι φοιτητές του κανένα βράδυ;