Θερινή σύναξη των αγροφυλάκων του ΠΑΣΟΚ!

Ήταν καλοκαίρι του 2001 και στην κυβέρνηση Σημίτη επικρατούσε δημιουργικός πυρετός για τη συγκρότηση της δημοτικής αστυνομίας.

Για το ΠΑΣΟΚ εκείνης της εποχής το όλο σχέδιο δεν ήταν παρά μια «θερινή σύναξις των αγροφυλάκων» – παραφράζοντας τον τίτλο της ταινίας του Δήμου Αβδελιώδη.

Το ΠΑΣΟΚ, άλλωστε, ήταν εκείνο που διατυμπάνιζε για περισσότερα από δέκα χρόνια (τη δεκαετία του ’80 και ίσως και λίγο μεταγενέστερα) ότι κατήργησε την Ελλάδα του χωροφύλακα.

Για τον αγροφύλακα δεν υπήρχε κανένας λόγος να καταργηθεί επί της ουσίας, αφού σε μια ερημοποιημένη ύπαιθρο λόγω κοινοτικών επιδοτήσεων, η χαρακτηριστική φιγούρα του έδωσε τη θέση της σε γραφεία συμβούλων με κοστούμι και γραβάτα, με αποκλειστικό αντικείμενο την «αξιοποίηση» των κάθε λογής επιδοτήσεων.

Οι σύμβουλοι αυτοί μπαινόβγαιναν με αφάνταστη ευκολία στα υπουργεία του βαθέος Πασοκικού κράτους, με την ίδια ευκολία που και ο Άκης έστηνε την αμυντική θωράκιση της χώρας.

 

Δημήτρης Ιατρόπουλος; Βίος και Πολιτεία…

Την Τρίτη 17 Σεπτεμβρίου, νωρίς το βραδάκι, ο καλός φίλος μου, και σταθερός αναγνώστης του Ορθογράφου  Δημήτρης Ιατρόπουλος θα παρουσιάσει το  νέο του βιβλίο «Το Ασανσέρ» (Εμπειρία-Εκδοτική) στη Θεσσαλονίκη, στο γνωστό lounge bar Meli Meli στη Λεωφόρο Μαρίας Κάλλας, απέναντι από το Μέγαρο Μουσικής.

Λεπτομέρειες για την εκδήλωση θα αναφέρουμε εν ευθέτω χρόνω.

Σήμερα όμως σας παρουσιάζουμε το απόσπασμα του συγγραφέα και δημοσιογράφου Γιάννη Φλέσσα, με το οποίο κλείνει το βιβλίο, και που περιγράφει τέλεια τον δημιουργό Δημήτρη.

Απολαύστε το….

Strange Attractor

Το κομματικό ρουσφέτι ζει και βασιλεύει…

Μία από τις συνεχείς απογοητεύσεις που εισπράττουν οι πολίτες της χώρας είναι η διαιώνιση του κομματικού ρουσφετιού.

Κάθε κυβέρνηση που εκλέγεται επιχειρεί να στελεχώσει χιλιάδες θέσεις του ευρύτερου διοικητικού μηχανισμού με κομματικούς ημετέρους.

Στα χρόνια πριν από την κρίση υπήρχε μία άρρητη συναίνεση μεταξύ των λεγόμενων κομμάτων εξουσίας.

«Σήμερα οι δικοί μου, αύριο οι δικοί σου» και ήταν όλοι ευχαριστημένοι.

Εξάλλου η προσδοκία των κομματικών φίλων για την κατάληψη μιας θέσης στο μηχανισμό του κράτους παρέσχε στην ηγεσία του κόμματος μία πολύτιμη στρατιά μαχητών για την (ανα)κατάληψη της εξουσίας.

Ο ΓΑΠ και ο Ντέμης Ρούσσος!

Ανάμεσα σε μια σειρά συγκλονιστικών πολιτικών εξελίξεων (πώληση του 902 σε Κυπραίους, εξωφρενικής σημασίας επίσκεψη Αντώνη Σαμαρά στις ΗΠΑ) έσκασε ως βόμβα μια συνταρακτική είδηση που άλλαξε μια για πάντα την  εικόνα του παγκοσμίου γίγνεσθαι.

Όπως λοιπόν διαβάσαμε (και σε ψιλοσοβαρά site…) «Ο σαμιακός λαός έκρινε ανεπιθύμητο τον Γιώργο Παπανδρέου» ή πάλι «Persona non grata o Παπανδρέου στη Σάμο» καθώς και «Αγανάκτηση στους Σαμιώτες από την παρουσία Παπανδρέου».

Προσωπικά, μόλις πληροφορήθηκα (από το μαρτυρικό Λουτράκι όπου παραθέριζα) το συγκλονιστικό αυτό συμβάν προσπάθησα να φέρω στο μυαλό μου τις εικόνες. Πως θα ήταν άραγε(ς);

Φαντάστηκα έναν ξεχειλισμένο ποταμό από Σαμιώτες με επικεφαλής μια μετεμψύχωση του θρυλικού ντόπιου οπλαρχηγού Λυκούργου Λογοθέτη ή –στην χειρότερη- την Άντζυ Σαμίου αυτοπροσώπως (εδώ που τα λέμε, χαλαρά θα πήγαινε η αγαπημένη αοιδός) να φωνάζουν βροντερά και βιτριολικά συνθήματα κατά του δωσίλογου γκαουλάιτερ και επιφανούς στελέχους της Λέσχης (μπόντι) Μπίλντερμπεργκ, ΓΑΠ.

Επίορκοι. Ποιοι είναι τελικά;

Επίορκοι ! Μια λέξη πού μπήκε πρόσφατα στον καθημερινό δημόσιο διάλογο. Επίορκοι θεωρούνται  οι δημόσιοι υπάλληλοι που «έχουν παραβεί τον όρκο τους» και έχουν υποπέσει σε αδικήματα.

Κυρίως «ατιμωτικά» αδικήματα, όπως χαρακτηρίζονται από τον δημοσιοϋπαλληλικό κώδικα, τα πιο γνωστά από τα οποία είναι η δωροληψία, η παράβαση καθήκοντος, η αδικαιολόγητη απουσία από την υπηρεσία κλπ.

Μια λέξη φορτισμένη με αρκετή επιθετικότητα και πολύ μεγάλη υποκρισία, όπως πολύ συχνά συμβαίνει στη χώρα μας, που χρησιμοποιείται με αυτό της το περιεχόμενο για να εξυπηρετήσει όχι την ουσία, αλλά για τον κοινωνικό κανιβαλισμό και για να στρέψει το ενδιαφέρον στην «κερκίδα».

Με την παρούσα παρέμβαση δεν επιδιώκεται η άμβλυνση του προβλήματος της κάκιστης λειτουργίας του δημοσίου, των κοπανατζήδων, των φακελάκηδων και κάθε λογής «επιόρκων».

Επιχειρούμε απλώς -έξω από πολιτική σκοπιμότητα και υποκρισία- να επισημάνουμε και μια άλλη πτυχή του θέματος, να αναδείξουμε μια κρυφή κατηγορία πραγματικών επιόρκων, αυτής των «αυλικών» της πολιτικής ηγεσίας και των ευνοούμενων της ανώτερης διοίκησης, οι οποίοι για το προσωπικό τους συμφέρον -ως οσφυοκάμπτες και υποτακτικοί εξ επιλογής και εκ πεποιθήσεως- προσέφεραν άνομες υπηρεσίες βλάπτοντας συχνά συναδέλφους δημιουργώντας επιόρκους-θύματα, αλλά εντέλει και το δημόσιο συμφέρον.

Ο γύρος του θανάτου;

(Παλιό, αλλά σαν να γράφτηκε χθες… κυριολεκτικά).

Μιλάμε συνεχώς για την ανάγκη να ορθοποδήσει η χώρα μας μέσα από την ανάπτυξη, και αναφέρουμε κυρίως τον τουρισμό, που αποτελεί και τον βασικότερο πυλώνα αυτής της ανάπτυξης.

Είναι άλλωστε η μόνη βιομηχανία που μας απέμεινε. Αλλά δυστυχώς κι αυτή πάει κατά διαόλου.

Την κάναμε σαν τα μούτρα μας.

Δεν θα μπω σε αναλύσεις δεικτών, ούτε σε στατιστικά στοιχεία αφιξο-αναχωρήσεων τουριστών στα αεροδρόμιά μας.

Θα περιγράψω όμως μια προσωπική μου εμπειρία, που πιστεύω πως είναι ενδεικτική της προχειρότητας και της πολιτικής «άρτσι μπούρτζι και λουλάς», που ως γνήσιοι Έλληνες ακολουθούμε και στον τουρισμό.

Αποφάσισα λοιπόν χθες να πεταχτώ αυθημερόν στη Χαλκιδική. Τη περιοχή που κάποτε είχε τα φόντα να εξελιχθεί σε Μονακό.

Εξελίχθηκε όμως σε Γουιάνα.

Η οικονομική δυσπραγία που μας δέρνει όλους, έβαλε μάλλον το χεράκι της, και προφανώς το ίδιο αποφάσισαν και χιλιάδες άλλοι ιδρωμένοι Βορειοελλαδίτες.

Που λεφτά για μακροχρόνιες διακοπές;

Αυτό κι’ αν δεν είναι ανατροπή!

Η λαίλαπα του Εμφυλίου είχε περάσει με νίκη των εθνικών δυνάμεων.

Αλλά ο φόβος δεν εξέλιπε.

Το ενδεχόμενο του «τρίτου γύρου» -υπαρκτό ή όχι, αδιάφορο- συνέθλιβε την κοινωνία.

Η αγωνία διατυπωνόταν στον μονόλογο του πολλά ζήσαντος και παθόντος πατέρα των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του ’50: «Μην έρθουν οι κομμουνιστές και μας πάρουν το σπίτι» ή τα σπίτια, ανάλογα με τη θέση που κατείχε ο ιδιοκτήτης ακινήτων στην κοινωνική κλίμακα της εποχής εκείνης.

Τα «σπίτια» δεν χάθηκαν, τελικώς.

Το καθεστώς εδραιώθηκε και επιβίωσε.

Πρόκοψαν και οι κομμουνιστές.

Αποκλεισμένοι από τον δημόσιο τομέα και από τη δυνατότητα μεταναστεύσεως στην Ευρώπη, διότι απαιτείτο «πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων» για να γίνουν δεκτοί στις χώρες της Δύσεως, προσχώρησαν στην τάξη των «αυτοαπασχολουμένων» και μικροεπιχειρηματιών. Κάποιοι από τους μεγιστάνες της χώρας διαθέτουν άμεμπτες «προοδευτικές» περγαμηνές.