Empty...

Ray Lamontagne...

Αυτό είναι το μέλλον μας…

Εκτός από τους κατασκοπευτικούς δορυφόρους, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα πανταχού παρόντα συστήματα CCTV (που υποτίθεται καταπολεμούν την εγκληματικότητα, παρά τα στατιστικά στοιχεία που αποδεικνύουν το αντίθετο), τα τελευταία χρόνια βλέπουμε και έναν καταιγισμό νομοθετικών πρωτοβουλιών που επιτρέπουν στις κυβερνήσεις να παρακολουθούν την ηλεκτρονική μας δραστηριότητα και τις επικοινωνίες μας.

Κάθε ιστότοπος που επισκεπτόμαστε, και κάθε μήνυμα που στέλνουμε, θεωρητικά καταγράφεται και επιτηρείται…

Αυτό όμως γεννά κάποια σοβαρά ζητήματα ελευθερίας.

Πώς είπατε; Αριστερά; Μια fenistil παρακαλώ!

Ο κόσμος καταδικάζει την Αριστερά (της ευθύνης, του κέντρου, τη σκέτη) σε κατακερματισμό. Τι συμβαίνει;

Γίναμε όλοι δεξιοί;

Η αριστερά έλκει τον κόσμο, όπως η λάμπα φθορίου τα κουνούπια;

‘Η μήπως όποιος ακούει «αριστερά» τρέχει για Fenistil;

Στην Ελλάδα η έννοια της Αριστεράς και του Σοσιαλισμού, είναι ταυτόσημη για πολλούς ανθρώπους.

Όχι για εκείνους που καθημερινά φιλονικούν για την καθαρότητα των ιδεών και την περιχαράκωση του οικοδομήματος.

Για τους άλλους, τους πολλούς – λέγε με ψηφοφόρο.

Δυστυχώς το Κέντρο στην Ελλάδα, ζήλεψε τη δόξα και τη χάρη της Αριστεράς και επιμένει να ταυτίζεται μαζί της, έστω και εν μέρει.

Γι’ αυτό και κρίνει σκόπιμο να τη διατηρεί στην ταυτότητά του, ως δεύτερο συνθετικό. Τη λέει Κέντρο-Αριστερά. Και θυσιάζει μια μεγάλη ευκαιρία.

Γιατί το λέω;

Το διαρκές failure story…

Τελικώς, εκλογές στην Ελλάδα είναι μια διαδικασία που ακόμη κι αν δεν πέσει η κυβέρνηση τα σπασμένα πληρώνει ο υπουργός Οικονομικών.

Αντε και ο Γενικός Γραμματέας Εσόδων.

Για να είμαστε ακριβείς δεν χρειάζεται καν να γίνουν εκλογές για να θυσιαστεί το οικονομικό επιτελείο.

Οπως έγινε στις περιπτώσεις των κ. Γιώργου Αλογοσκούφη και Γιώργου Παπακωνσταντίνου οι υπουργοί μπορεί να αλλάξουν για χάρη εσωκομματικών ισορροπιών.

Κι όλοι γνωρίζουμε πόσο κράτησαν οι κυβερνήσεις του κ. Κώστα Καραμανλή μετά τον Ιανουάριο του 2009 και του κ. Γιώργου Παπανδρέου μετά τον Ιούνιο του 2011, αφού έκαναν τους ανασχηματισμούς.

Η θυσία Θεοχάρη δεν αρκεί...

Στην κυβέρνηση μόλις τώρα κατάλαβαν πως ο δρόμος που ακολουθούσαν τα δυο τελευταία χρόνια ήταν αδιέξοδος και για τη χώρα και για τα κόμματα της συγκυβέρνησης από τη σκοπιά της εξασφάλισης της πολιτικής επιβίωσης.

Διέλυσαν τον ιδιωτικό τομέα και τη μικρομεσαία τάξη με τις φοροεπιδρομές για να μπορέσουν να μοιράζουν εφάπαξ σε πρόωρα συνταξιοδοτηθέντες πελάτες και να μην απολύσουν κανέναν από τους αργόμισθους του δημοσίου και αυτοί σε ανταπόδοση κατά 43% ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

Η κρίση και η μιζέρια είναι μέσα μας…

 Ξυπνάς το πρωί με μούτρα.

Σέρνεις τα πόδια σου στην κουζίνα.

Φτιάχνεις καφέ βιαστικά και βρίζεις .

Μηχανικές κινήσεις, μισοτελειωμένο τσιγάρο ,- έτοιμος για τη δουλειά-.

Σκυφτός , προσπερνάς τους περαστικούς, αναθεματίζεις την κίνηση και την κακή σου τύχη .

Όλα σου φταίνε.

Κάθε μέρα τα ίδια.

Μονοτονία και επανάληψη.

Για χαμόγελο, ούτε λόγος, έχεις τα δικά σου.

Χίλιες δυο σκοτούρες….

Αφήστε τα να ρημάξουν…

«Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα τα τελευταία, πολλά, χρόνια;

Η ραγδαία υποχώρηση της αξιοπιστίας του.

Τα κυβερνητικά κόμματα πλειοδοτούν σε υποσχέσεις όταν είναι στην αντιπολίτευση και ψελλίζουν δικαιολογίες όταν έρχονται στην κυβέρνηση.

Τα μικρότερα κόμματα δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό: λένε «ναι» σε όλους και για όλα…