Αφήστε τα να ρημάξουν…

«Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα τα τελευταία, πολλά, χρόνια;

Η ραγδαία υποχώρηση της αξιοπιστίας του.

Τα κυβερνητικά κόμματα πλειοδοτούν σε υποσχέσεις όταν είναι στην αντιπολίτευση και ψελλίζουν δικαιολογίες όταν έρχονται στην κυβέρνηση.

Τα μικρότερα κόμματα δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό: λένε «ναι» σε όλους και για όλα…

Ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα των τελευταίων ετών, στο οποίο βρίσκουν σχεδόν απόλυτη εφαρμογή τα παραπάνω, είναι ο χώρος του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού και η (μη) αξιοποίησή του.

Από τον Μάρτιο του 2001, που το αεροδρόμιο μεταφέρθηκε στα Σπάτα, ο χώρος (περίπου 5.000 στρέμματα) παραμένει αναξιοποίητος.

Οι δύο προηγούμενες κυβερνήσεις είχαν εκπονήσει σχέδια, αλλά έμειναν στα χαρτιά.

Ένα σύντομο ιστορικό.

Τον Απρίλιο του 2003, ο τότε πρωθυπουργός, Κώστας Σημίτης, ανακοίνωσε ότι στο Ελληνικό θα δημιουργηθεί μητροπολιτικό πάρκο 4.000 στρεμμάτων με παράλληλη αξιοποίηση 1.000 έως 1.500 στρεμμάτων.

Το σχέδιο προέβλεπε ότι τα έργα θα ξεκινούσαν μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Το ΠΑΣΟΚ έχασε τις εκλογές του έτους αυτού και δεν θα μάθουμε ποτέ αν το έργο θα προχωρούσε και πώς.

Λίγο πριν από αυτές τις εκλογές, ο τότε αρχηγός της Ν.Δ., Κώστας Καραμανλής, δεσμευόταν ως εξής: «Δεν υπάρχει δίλημμα "τσιμέντο ή πράσινο". Δεσμευόμαστε ότι οι χώροι που απελευθερώθηκαν, στο μεγαλύτερο μέρος τους, θα χρησιμοποιηθούν αποκλειστικά για τη δημιουργία πρότυπου πάρκου.

Μικρό ποσοστό των χώρων θα χρησιμοποιηθεί για τη δημιουργία εγκαταστάσεων πολιτιστικού χαρακτήρα, σε συνεργασία και διάλογο με τις τοπικές κοινωνίες».

Φυσικά, τότε τα λόγια ήταν εύκολα.

Όλοι τα άκουγαν ευχάριστα.

Ελάχιστοι θα σκέφτηκαν «από πού θα βρεθούν τα λεφτά;».

Ο Καραμανλής έγινε πρωθυπουργός, τελείωσαν και οι Ολυμπιακοί Αγώνες, αλλά η έκταση στο Ελληνικό έρημη έμενε.

Μέχρι που, δυο χρόνια αργότερα (Ιούνιος 2006), ο μόνιμος υπουργός Δημοσίων Εργων και Περιβάλλοντος της καραμανλικής πενταετίας, Γιώργος Σουφλιάς, (ξανα)εξήγγειλε ότι θα δημιουργηθεί πάρκο 4.000 στρεμμάτων και σε άλλα χίλια στρέμματα θα γίνει ήπια εμπορική αξιοποίηση, για να βρεθούν πόροι. Όπως έλεγε ο τότε υπουργός, θα ήταν ένα από τα μεγαλύτερα πάρκα του κόσμου, αφού το μεν Χάιντ Παρκ του Λονδίνου έχει έκταση 2.500 στρεμμάτων, το δε Σέντραλ Πάρκ της Νέας Υόρκης 3.500 στρέμματα.

Το Ελληνικό των 4.000 στρεμμάτων θα μας έκανε όλους ευτυχείς.

Φυσικά, τίποτα δεν έγινε.

Φτάσαμε, λοιπόν, στο 2010 και η συζήτηση ξαναρχίζει, με αφορμή μια γενική συμφωνία, που υπέγραψε η κυβέρνηση με το Κατάρ.

Μόλις δημοσιεύθηκαν οι πρώτες πληροφορίες ξεσηκώθηκαν οι συνήθεις διαμαρτυρίες, με άξονα δυο λέξεις: «Ξεπούλημα» και «τσιμέντο».

Ο Αλέξης Τσίπρας, μάλιστα, συναντήθηκε με τους δημάρχους των γειτονικών δήμων (δύο από αυτούς ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ) και όλοι μαζί συμφώνησαν ότι ΟΛΟΚΛΗΡΗ η έκταση πρέπει να γίνει πάρκο.

Και πάλι ουδείς έθεσε το απλό ερώτημα: «Και από πού θα βρεθούν τα λεφτά για τη δημιουργία και τη συντήρησή του και μάλιστα σε εποχή που το κράτος δεν έχει σάλιο;».

Προχθές, ο αρμόδιος για επενδύσεις υπουργός, Χάρης Παμπούκης, απάντησε σε ερώτηση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλη ως εξής: «Το Ελληνικό θα περιλαμβάνει μεγάλο μητροπολιτικό πάρκο, πιθανότατα το μεγαλύτερο της Ευρώπης. Αυτό αποτελεί δέσμευση. Και αυτή η δέσμευση θα τηρηθεί.

Όμως, δεν μπορεί κανείς να δεσμεύσει ολόκληρη την έκταση, για να κάνει όλο τον χώρο πράσινο».

Θέση πολύ λογική και ρεαλιστική.

Σε άλλες εποχές θα ήταν αυτονόητο.

Όμως, όταν έχουν προηγηθεί δεσμεύσεις που έμειναν στα χαρτιά, υπάρχει επιφύλαξη και καχυποψία.

Έτσι, βρίσκει την ευκαιρία ο ερωτών βουλευτής να υπενθυμίσει ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είχε υποσχεθεί ότι θα γίνει πάρκο ΤΟ ΣΥΝΟΛΟ της έκτασης.

Και λοιπόν; Επειδή κάποτε υποσχέθηκε το ανέφικτο, πρέπει να συνεχίσει να το λέει εν γνώσει του ότι είναι κοροϊδία;

Και αντί τα άλλα κόμματα να πιέσουν να γίνει πάρκο το μεγαλύτερο κομμάτι του χώρου κι ας δοθεί για εμπορική χρήση ένα άλλο με συγκεκριμένους όρους και σεβασμό στο περιβάλλον, καταφεύγουν σε λαϊκισμούς και, μαζί με τους ψηφοθηρούντες δημάρχους, ζητούν ΟΛΟΚΛΗΡΟ το ελληνικό πάρκο. Κι ας ξέρουν ότι είναι ανέφικτο, γιατί λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν.

Σε πέντε χρόνια εδώ θα είμαστε (;) για να ξαναλέμε τα ίδια;

Μακάρι όχι....»

Να 'μαστε πάλι εδώ.

Η ευχή, δυστυχώς, δεν έπιασε.

Το παραπάνω κείμενο το είχα γράψει στις 2 Οκτωβρίου 2010, στην τότε «Ελευθεροτυπία», με αφορμή το «ξεπούλημα» του Ελληνικού.

Το οποίο, ειρήσθω εν παρόδω, παραμένει ακόμα έρημο, δέκα χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σήμερα η λέξη «ξεπούλημα» κλίνεται ξανά σε όλες τις πτώσεις, με αφορμή -όχι πια το Ελληνικό, αλλά -κάποια άλλα κομμάτια του παραλιακού μετώπου της Αττικής.

Που οι σημερινοί διαχειριστές δεν ξέρουν τι να τα κάνουν.

Να τα αξιοποιήσουν όλα μαζί , όπως είπε ο Σαμαράς, ή κομμάτι-κομμάτι, όπως θέλει το ΤΑΙΠΕΔ;

Από την άλλη, βέβαια, έχουμε την λαϊκιστική Αριστερά, που δεν θέλει να αξιοποιηθεί τίποτα.

Ιδού ένα δείγμα από τις κραυγές του δικού της Τύπου (εδώ, εδώ κι εδώ).

Και δεν μας λέει τι θα κάνει εκείνη αύριο, αν χρειαστεί να τα διαχειριστεί.

Θα χρησιμοποιήσει την πατέντα του δικού της δημάρχου στο Ελληνικό, με το λούνα πάρκ, όπου σκοτώθηκε το παιδάκι;

Ή θα τα αφήσει να συνεχίσουν να ρημάζουν; (Είμαι βέβαιος ότι όσοι κραυγάζουν «ξεπούλημα», δεν έχουν πάει ποτέ να δούν την ερημιά και το χάλι των αναξιοποίητων καλύτερων εκτάσεων του παραλιακού μετώπου).

Να μην πουληθεί, λοιπόν, να μην αξιοποιηθεί τίποτα.

Αφήστε τα έτσι. Έρμα και χορταριασμένα.

Η χώρα είναι στη γύρα για δανεικά τέσσερα χρόνια τώρα, αλλά να μην πουλήσει τίποτα.

Λεφτά υπάρχουν.

Μπορεί να τα έχασε ο Παπανδρέου, αλλά τα βρήκε στη συνέχεια ο Σαμαράς και θα βρει περισσότερα αύριο ο Τσίπρας.

Ελπίζω σε πέντε χρόνια, αν επιζήσουμε, να 'μαστε πάλι εδώ, να λέμε τα ίδια.

Με τις υγείες μας...

Γιώργος Καρελιάς

Protagon