Κάποιοι έχουν χάσει την ψυχραιμία τους και ανοηταίνουν…
Προσωπικά δεν χρησιμοποιώ
ποτέ μειωτικούς χαρακτηρισμούς για συνομιλητές μου.
Μπορώ να ειρωνευτώ. Σε
ακραίες περιπτώσεις, μπορώ και να βρίσω.
Αλλά «υπάνθρωπο» ή
«πίθηκο» - ή ο,τιδήποτε άλλο, με αληθινά ρατσιστικό υπονοούμενο - δεν έχω χρησιμοποιήσει
ποτέ μου!
Ούτε και πρόκειται. Ούτε
και χρειάζεται. Τέτοιοι χαρακτηρισμοί ζημιώνουν μόνον εκείνους που τους χρησιμοποιούν
- όχι εκείνους κατά των οποίων στρέφοντα. Μέχρις εκεί, όμως…
Τώρα, σε όλες τις γλώσσες υπάρχουν εκφράσεις - άκομψες μεν, που όμως
βρίσκονται σε ευρεία χρήση - και οι οποίες ΔΕΝ κυριολεκτούνται!
Δηλαδή ΔΕΝ εννοούνται κατά
κυριολεξίαν από εκείνο που τις εκφέρει, ούτε από εκείνον που τις «εισπράττει».
Για να επικαλεστώ δύο
παραδείγματα από την καθημερινή καθομιλουμένη.
Πολλές φορές μεταξύ φίλων
ή οικείων, όταν λέγεται κάτι που προκαλεί μεγάλη έκπληξη, ακούγεται η φράση:
-- Τι μου λες, ρε μαλάκα,
δεν το πιστεύω…
Ή το παρεμφερές:
-- Τι μου λες, ρε πούστη
μου!
Πολύ συνηθισμένες οι
φράσεις αυτές, πολύ «αντιαισθητικές» μπορεί να πει κάποιος – καθόλου κομψές, εν
πάση περιπτώσει – αλλά λέγονται πολύ συχνά μεταξύ φίλων! Δεν υπονοούν απολύτως
τίποτε, ούτε γι’ αυτόν που τις λέει ούτε γι’ αυτόν που τις ακούει. Για την ακρίβεια
είναι δηλωτικές μεγάλης οικειότητας μεταξύ τους…
