Μια Ζωή Σικέ (12)

Σήμερα στην Ελλάδα, ο ιδιοκτήτης ενός τηλεοπτικού σταθμού συγκεντρώνει επάνω του δύναμη που ούτε οι αυτοκράτορες της Ρώμης δεν είχαν γνωρίσει.

Δύναμη ωμή που όμως καλύπτεται από την ψευδαίσθηση της δημοκρατικότητας, που υποτίθεται ότι περιβάλλει την τηλεόραση από το γεγονός λέει, ότι μπορούμε να τη σβήσουμε ανά πάσα στιγμή.

Δοκιμάστε βέβαια να σβήσετε τη τηλεόραση την ώρα που το παιδάκι σας την παρακολουθεί, ή την ώρα που η συμβία τρέφεται με τούρκικες σαπουνόπερες, και τα ξαναλέμε.

Δεν είναι τυχαίο ότι εδώ και αρκετά χρόνια, στα δυτικού τύπου οικονομικά καθεστώτα η απειλή περί μπαμπούλα κλπ. που ίσχυε για να νουθετήσει τα μικρά παιδιά αντικαταστάθηκε από την σαφώς πιο αποτελεσματική, αν και όχι τόσο πρακτική απειλή του στυλ «θα σου κόψω την τηλεόραση».

Πανίκας über alles…

Ή αλλιώς: Ένας είναι ο «Νομάρχης».

Ή και: Ο Νομάρχης της καρδιάς μας….

Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης είναι μια ειδική περίπτωση ανθρώπου, που θα ήταν ιδανικός αν ήταν κάπου φύλαρχος, παρά πολιτικός σε μια ευνομούμενη και συντεταγμένη χώρα της ΕΕ, και μάλιστα του 21^ου αιώνα.

Από κει και πέρα, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιορρυθμίες της ελληνικής πολιτικής σκηνής, και δη της Θεσσαλονίκης, τον Πανίκα, αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.

Για πολλούς και διάφορους λόγους.

Διότι βασικά, κάθε κοινωνία, όσο ταλαιπωρημένη,  θέλει που και που να διασκεδάζει, και όχι μόνο από τους επαγγελματίες παλιάτσους.

Πάντως, όπως και να έχει, ο Πανίκας υπάρχει, και ή τον λατρεύεις, ή τον απεχθάνεσαι.

Μέση κατάσταση δεν μπορεί να υπάρχει, διότι κάθε άλλο παρά αδιάφορος περνάει….

Ο Απόστολος της κάθαρσης!

«Τιμάει τα παντελόνια που φοράει. Όχι σαν τις υπόλοιπες αδελφές που μας κυβερνάνε», «Αυτός έχει α@@@@δια, οι άλλοι τι έχουνε;»

Δύο από τα πιο ήπια σχόλια των διαχρονικά αγανακτισμένων που αναρτήθηκαν στο Διαδίκτυο κάτω από το ρεπορτάζ της παρέλασης στη Στυλίδα, το βασίλειο του δημάρχου Απόστολου Γκλέτσου.

Ο πρώην ηθοποιός έστησε μια παράσταση με πρωταγωνιστές και κομπάρσους, κατέβασε με το έτσι θέλω από την εξέδρα τους πολιτικούς της περιοχής και ανέβασε στη θέση τους παλαιούς πολεμιστές.

Η ευδαιμονία πάει … Δανία.

Ώστε λοιπόν «είμαστε ο πιο δυστυχισμένος λαός της Ευρώπης», με «πιο ευτυχισμένους τους Δανούς».

Καλούμαστε μάλιστα να αποδεχτούμε ότι το συμπέρασμα δεν είναι αυθαίρετο και υποκειμενικό, αλλά αδιαμφισβήτητο και επιστημονικά τεκμηριωμένο.

Επειδή, λέει, προέκυψε από την έρευνα «Ατλας της ευτυχίας», που διεξήχθη από τους επιστήμονες Μπερντ Ραφελχούσεν και Ρενάτε Κέχερ για λογαριασμό των Γερμανικών Ταχυδρομείων, δημοσιεύτηκε δε στο οικονομικό περιοδικό Wirtschaftswoche. Συμμετείχαν 3.000 Ευρωπαίοι, που, μαθηματικώς αυτοβιογραφούμενοι, βαθμολόγησαν την προσωπική τους κατάσταση.

Το τέλος των παρελάσεων;

Μετά την πρωτοφανή κατάλυση του κράτους από ένα ετερόκλητο πλήθος «αγανακτισμένων» κατά τη διάρκεια της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου 2011, με αποκορύφωμα τα έκτροπα εις βάρος του προέδρου της Δημοκρατίας στη Θεσσαλονίκη, πολλαπλασιάστηκαν τα φαινόμενα πολιτικής και κομματικής εκμετάλλευσης, τα φαινόμενα ρατσισμού, αλλά και φαινόμενα σεξισμού.

Η κρίση έχει θέσει τη χώρα σε μία αργή αλλά σταθερή διαδικασία αλλαγής παραδείγματος, παρόμοια με εκείνες που ακολούθησαν πολέμους και εμφύλιες συρράξεις, αλλά και το πιο πρόσφατο παράδειγμα τη μεταπολίτευση.

Νεοφιλελευθερισμός στα πρόβατα…

Αυτό που στην Ελλάδα συνηθίζουμε να λέμε «Μνημόνιο», είναι ίσως η μεγαλύτερη διακρατική παρέμβαση για να αποφύγει μια χώρα τη χρεοκοπία.

Οι φορολογούμενοι κάποιων χωρών δανείζουν με το ζόρι (δίχως καν να ερωτηθούν) ένα κράτος που είναι αφερέγγυο.

Το τελευταίο πιστοποιείται από το γεγονός ότι οι ίδιοι οι φορολογούμενοι ως μονάδες επ’ ουδενί δεν θα έμπαιναν στον κίνδυνο να το δανείσουν διά των καταθέσεών τους ή διά των ασφαλιστικών τους Ταμείων.

Πώς προκύπτει λοιπόν αυτό που διαλαλεί διά των κοινωνικών δικτύων ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Δημήτρης Παπαδημούλης, ότι «Η Ν.Δ. (είναι) με τη Μέρκελ, τον νεοφιλελευθερισμό και το Μνημόνιο» (21.9.2013).

Όταν χτυπάει η άνοια…

Γεννημένος το 1938, συμπλήρωσε στις 17 Αυγούστου το 73 έτος του.

Για τους λάτρεις δε των ζωδίων, ο ίδιος ανήκει στον αστερισμό του Λέοντα.

Τι σημαίνει αυτό; Ας διαβάσουμε τι λένε οι «έγκυροι» αστρολόγοι:

«Ο Λέων αγαπάει οτιδήποτε νέο και παράξενο, μισεί κάθε τι βαρετό, απεχθάνεται τη ρουτίνα, αλλά αν χρειαστεί να αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση, απλά θα δημιουργήσει το δικό του …σενάριο για να ανταπεξέλθει. Αυτό τον κάνει επιρρεπή στο να δημιουργεί καταστάσεις από το πουθενά».