Πανίκας über alles…

Ή αλλιώς: Ένας είναι ο «Νομάρχης».

Ή και: Ο Νομάρχης της καρδιάς μας….

Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης είναι μια ειδική περίπτωση ανθρώπου, που θα ήταν ιδανικός αν ήταν κάπου φύλαρχος, παρά πολιτικός σε μια ευνομούμενη και συντεταγμένη χώρα της ΕΕ, και μάλιστα του 21^ου αιώνα.

Από κει και πέρα, λαμβάνοντας υπόψη τις ιδιορρυθμίες της ελληνικής πολιτικής σκηνής, και δη της Θεσσαλονίκης, τον Πανίκα, αν δεν υπήρχε, θα έπρεπε να τον εφεύρουμε.

Για πολλούς και διάφορους λόγους.

Διότι βασικά, κάθε κοινωνία, όσο ταλαιπωρημένη,  θέλει που και που να διασκεδάζει, και όχι μόνο από τους επαγγελματίες παλιάτσους.

Πάντως, όπως και να έχει, ο Πανίκας υπάρχει, και ή τον λατρεύεις, ή τον απεχθάνεσαι.

Μέση κατάσταση δεν μπορεί να υπάρχει, διότι κάθε άλλο παρά αδιάφορος περνάει….

Ειδικά όταν καβαλάει κάποιο άλογο, ή κάποια βέσπα (πάντα χωρίς κράνος), και σπεύδει παντού όπου υπάρχουν εκδηλώσεις (υπό τον όρο ότι θα υπάρχουν και κάμερες).

Προσωπικά πιστεύω ότι μπορεί ίσως να είναι από τους πιο φωτογραφημένους πολιτικούς του πλανήτη…

Έχει αυτή την ιδιομορφία.  Είναι λαϊκιστής.

Αποτελεί δηλαδή το συμπλήρωμα των «δημοσιογράφων» Αυτιά, Τράγκα, Παπαδάκη, κλπ.

Παριστάνει (μπορεί και να είναι) το δικό μας παιδί.

Και ακριβώς λόγω αυτής της ιδιομορφίας του, αν και Θεσσαλονικιός που σχολιάζω τους πάντες και τα πάντα, ουδέποτε ασχολήθηκα με τον συγκεκριμένο «Θεσσαλονικάρχη».

Διότι η περίπτωσή του εκφεύγει…. 

Ο Πανίκας, ή Ζορρό, ή τραγουδιστής, ή όπως αλλιώς τον λένε οι φίλοι και οι εχθροί του, είναι μια sui generis προσωπικότητα της πόλης, την οποία έφθασε κάποτε να «διοικεί», τόσο θεσμικά, όσο και ουσιαστικά.

Με μοναδικό προσόν την «λαϊκότητά» του, και την δυνατότητα να μιλάει κυριολεκτικά επί παντός του επιστητού.

Και με χιλιάδες συμπολίτες του να πίνουν νερό στο όνομα του  λαϊκού «Νομάρχη».

Που τα περισσότερα βράδια έβγαζε το απεχθές προσωπείο του πολιτικού, και τραγουδούσε στις πίστες νυχτερινών κέντρων, απαλύνοντας με τη φωνάρα του τον πόνο του λαού, που ακόμη και σε περιόδους ευμάρειας, είχε πάντα ανάγκη τον δικό του Ξανθόπουλο, ή τον δικό του … Γιακουμή.

Αυτά τις νύχτες, διότι την ημέρα ακολουθούσε μια πολιτική μεθοδολογία και συμπεριφορά, που ίσως θα ταίριαζε περισσότερο σε μια τριτοκοσμική μπανανία, ή σε μια Ελλάδα του προπερασμένου αιώνα, όπου ο τοπικός κομματάρχης έλυνε τα πάντα, κυρίως λόγω της προσωπικής του «μαγκιάς», και των κονέ του.

Κάτι σαν καλοπροαίρετος «νονός» μιας μαφιόζικης οικογένειας του Μπρούκλιν του 1925, όπου όλα περνάνε από το χέρι του.

Με μια ιδιόμορφη εξουσία που δεν πηγάζει τόσο από τους θεσμούς, όσο από το προσωπικό χάρισμα, τον τσαμπουκά,  και την καπατσοσύνη του ατόμου.

Προσωπικά, αυτό το είδος της πολιτικής εξουσίας, που ούτε καν ο Μαξ Βέμπερ δεν προέβλεψε, εμένα με χαλάει.

Καλά τα λαϊκά και ντόμπρα παιδιά, που σπούδασαν στο πεζοδρόμιο της ζωής, και που έφαγαν την αγορά με το κουτάλι, και που τα βάζουν με την αδικία που μας κυβερνάει, αλλά όχι για θέσεις ευθύνης.

Ίσως σε κάποια κατατρεγμένη ποδοσφαιρική ομάδα στυλ ΠΑΟΚ, ή σε κάποιο τοπικό σύλλογο αναξιοπαθούντων προσφύγων ανατολικής Ρωμυλίας, ή σε κανένα σύνδεσμο τρικυκλάδων με έδρα το καπάνι,  ή σε κανένα καφενείο με θαμώνες κάποιους συνταξιούχους παντογνώστες.

Όχι σε θεσμικό θώκο εξουσίας.

Και δη στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας.

Ασχέτως αν κάποιοι τον ψηφίζουν δαγκωτό, και με δυο χέρια… (οι ίδιοι άλλωστε ψηφίζουν την Ράπτη, την Καϊλή, και τον… Ιωαννίδη).

Για τη περίπτωση του Πανίκα όμως, να θυμίσω πως η  πολιτική δεν ασκείται ούτε με δημόσιες σχέσεις, ούτε με μαγκιά, ούτε με λαϊκίστικους τσαμπουκάδες, ούτε με υπόγειες συναλλαγές δούναι και λαβείν.

Κυρίως ούτε με ματσακονιές.

Ειδικά σήμερα, όπου οι τεχνοκράτες έχουν το πάνω χέρι τόσο σε εσωτερικό, όσο και σε διεθνές οικονομικό και πολιτικό  επίπεδο.

Και που για να μπορέσουν οι πολιτικοί να τους αντιμετωπίσουν, χρειάζονται εξειδικευμένες γνώσεις, πολιτική ευελιξία, και πάνω απ όλα κόσμια και θεσμική συμπεριφορά.

Διότι οι θεσμοί είναι αυτοί που μας διαχωρίζουν από τη ζούγκλα, ειδικά σε αυτές τις ρευστές και επικίνδυνες δημοσιονομικά εποχές που ζούμε, όπου καραδοκούν οι επιτήδειοι για να μας δέσουν χεροπόδαρα.

Επομένως, δεν υπάρχει χώρους ούτε για εξωθεσμικούς, ούτε για υπεράνω θεσμών πολιτικάντηδες.

Αλλιώς, όσοι το αποπειρώνται,  καταλήγουν εκεί που καταλήγουν όλοι όσοι πίστεψαν ότι είναι πάνω από θεσμούς, και άρα πάνω από τους νόμους.

Παίρνοντας στον λαιμό τους και τον λαό που τους χειροκροτούσε ένθερμα…

Ο Πανίκας όμως δεν το βάζει κάτω, και παρά τον πόλεμο που δέχεται ένθεν κακείθεν,

συνεχίζει το βιολί του…

Ισχύς μου η αγάπη του λαού, μοιάζει να λέει, γράφοντας στα παλαιότερα των υποδημάτων του τύπους και κανόνες.

Με αποτέλεσμα να δούμε αυτό που είδαμε στη πρόσφατη παρέλαση της Θεσσαλονίκης, όπου ο Πανίκας, αν και δεν κατέχει καμία θεσμική θέση (πιστεύω), εν τούτοις σεργιάνιζε αρειμανίως επάνω στην εξέδρα των επισήμων!

Την ίδια μέρα που είχε προηγηθεί ο κακός χαμός με την πρόσκληση του αρμόδιου περιφερειάρχη στους (θεσμικούς) εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής.

Έτσι, το είδαμε και αυτό, ο βουλευτής της Χ.Α. να βρίσκεται στο οδόστρωμα, παρακολουθώντας την παρέλαση, και ο Πανίκας να καταλαμβάνει θέση επισήμου!!!!

Βέβαια, σε μια συντεταγμένη χώρα, κάποιος αρμόδιος θα είχε βρεθεί να τον σβερκώσει και να τον κατεβάσει κάτω.

Στην μπανανία μας όχι.

Εδώ ισχύει ακόμη το «είσαι ότι δηλώσεις», και άρα σε ένα τέτοιο νοσηρό πολιτικό και κοινωνικό περιβάλλον συνεχίζουν να ευημερούν αυτού του είδους οι «μάγκικες» συμπεριφορές, που συμπυκνώνονται τέλεια στο κλασικό νεοελληνικό «ξες ρε ποιος είμαι ‘γω»;

Και στη περίπτωση ενός λαοπρόβλητου Θεσσαλονικάρχη, η παραπάνω ατάκα έχει και ουσιαστική ισχύ.

Ποιος θα τολμήσει να τον κατεβάσει απ την εξέδρα;

Το θράσος αποτελεί το καλύτερο όπλο, όταν μιλάμε για χαμηλά επίπεδα.

Υπ αυτήν την έννοια, ως λαός που είμαστε ακριβοί στα πίτουρα και φθηνοί στο αλεύρι, συνεχίζουμε την πορεία μας προς το χάος, ανεχόμενοι (και θαυμάζοντας) αναχρονιστικές εξωθεσμικές συμπεριφορές, με την ελπίδα πως στο τέλος θα σωθούμε από τον λαϊκό μάγκα Πανίκα, τον Αρτέμη τον δισεκατομμυριούχο, τον Αλέξη με το στραβό το στόμα, ή τον ψεκασμένο μπουλούκο…

Βοήθειά μας δηλαδή!

Strange Attractor