Τι θα ψηφίσω;

Ή αλλιώς: Ενώπιος ενωπίω με την κάλπη…

Αύριο έχουμε μια ακόμη «μητέρα όλων των μαχών», και μια δεύτερη και ίσως τελευταία ευκαιρία να συνέλθει η χώρα. Κάτι για το οποίο πολύ αμφιβάλλω, αφού το προηγούμενο μαζικό IQ test (δημοψήφισμα) απέδειξε καταφανώς αυτό που πάντα υποψιαζόμουν… ότι η συντριπτική πλειοψηφία των συμπατριωτών μας παίζει με «λειψή τράπουλα».

Τέλος πάντων, ες αύριον τα σπουδαία, οπότε έχουμε και λέμε…

Ο σύριζα, όπως λέω και γράφω εδώ και χρόνια, είναι η «προσωποποίηση» της καταστροφής για τη χώρα μας. Ο υπονομευτής δυο τριών γενεών. Με ψηφοφόρους που ενσαρκώνουν το «βαράτε με κι ας κλαίω».

Ένα κομματίδιο που  επί δεκαετίες ήταν εκεί όπου ανήκουν όλα αυτά τα ανερμάτιστα ακραία μορφώματα… στο περιθώριο.

Παλεύοντας κάθε τόσο να περάσει το 3% μπας και δει βουλή, και πάρει την κρατική επιδότηση.

Με τα διάφορα στελέχη του, κάθε αριστερής καρυδιάς καρύδι,  να πουλάνε μούρη, να πουλάνε ακεραιότητα, να καταγγέλλουν τους πάντες και τα πάντα, και να ζουν το όνειρο του να είσαι γιαλαντζί Αριστερός σε μια δυτική δημοκρατική χώρα,  όντας στην απ έξω, πάντα στο απυρόβλητο, και χωρίς καμιά ανάληψη ευθύνης.

Μόνο διαμαρτυρία, χαβαλέ, άρνηση, και στείρα κριτική…

Να μην ξεχάσω πριν ψηφίσω…

1)      Αυτή τη φορά είπα να δω λίγο ντιμπέιτ. Σημείωσα ότι για πολλοστή φορά οι δημοσιογράφοι που ρωτούσαν δεν συνέχιζαν λέγοντας «Δεν απαντήσατε. Ξαναρωτάω». Πάλι και πάλι, μέχρι να γίνει φανερό ότι ο ερωτώμενος αρνούνταν ή δεν μπορούσε να απαντήσει, έλεγε ψέματα, γενικολογούσε ή αερολογούσε, με βάση το εντατικό media training που είχε περάσει.

Βαρέθηκα και –χωρίς να κλείσω το λάπτοπ, για να κλέβω λιγάκι– στράφηκα στη λαμπρή αυτοβιογραφία του Νίκου Δήμου «Οι δρόμοι μου» (δεύτερη φορά, τη μελετάω πια)…

Ο "σοφός" λαός, μην πιαστεί και πάλι κορόιδο…

Αν ο "σοφός" λαός ήταν πράγματι σοφός, θα είχαν αποφευχθεί αρκετά από τα δεινά της χώρας. Όμως δυστυχώς ο "σοφός" λαός, επιλέγει κυβερνήτες και πρόσωπα που θα τον εκπροσωπήσουν στη Βουλή, κατ’ εικόνα και ομοίωση των πολιτισμικών και κοινωνικών προδιαγραφών του. 

Και δυστυχώς η κατάπτωση της χώρας δεν είναι μόνο οικονομική. Εξελίχθηκε σε οικονομική. Πρωτίστως ήταν κατάπτωση αξιών, ηθική, κοινωνική, πολιτισμική, και σαφώς και πολιτική.

Άλλωστε ποιοι εκλέγουν τους πολιτικούς; Δεν είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας; Πώς δηλαδή μπαίνουν στη Βουλή, τα διάφορα σούργελα;

Πώς γέμισε το κοινοβούλιο περιθωριακούς και γραφικούς τύπους, ηθοποιούς, μοντέλα, γυρολόγους των καναλιών; 

Και δεν αναφέρομαι μόνο στις αμέσως προηγούμενες εκλογές. Δεν μπορεί, σε κάθε κόμμα υπάρχουν ικανά στελέχη, άνθρωποι με γνώσεις και εμπειρία, που θα μπορούσαν να βοηθήσουν.

Κι όμως, ο κόσμος πάει και ψηφίζει εκείνους που του είναι πιο οικείοι, πιο αναγνωρίσιμοι. Ή ακολουθεί "πεπατημένες" που θυμίζουν εποχές κοτζαμπάσηδων και δουλοπάρικων.

Τους ίδιους και τους ίδιους. Ή τους γόνους τους...

Ο Πατριώτης …

Ετούτη την ώρα που ένας κύκλος δείχνει να κλείνει, τούτη την ώρα θα σου μιλήσω για τον Αντώνη.

Πολλοί νεόκοποι ή κεκορεσμένοι της πολιτικής θα με διαβάλουν ή θα με πουν ψεύτη.

Δεν αρνούμαι την αγάπη και την προκατάληψή μου για το πρόσωπό του, ούτε όμως κανείς μπορεί να μου αμφισβητήσει την περηφάνια και τη χωρίς κανένα αντάλλαγμα στάση. Όσα πω, πριν τα υιοθετήσεις ή τα αρνηθείς, Έλληνα, να τα ακούσεις και να τα κρίνεις.

Η μεγάλη και μακριά πορεία του Σαμαρά προς τους Έλληνες ξεκίνησε πριν από 40 χρόνια, τότε στα 26 του, κυριαρχούσαν μέσα του οι φωνές της προγιαγιάς του για τη μία και μοναχική πατρίδα. Σε κάθε γωνιά του σπιτιού της Κηφισιάς υπήρξε ο αντίλαλος από μια γυναίκα που δεν κατάφεραν ποτέ να σκλαβώσουν, γιατί πέταξε πριν την πιάσουν…

Τούτες οι φωνές τον στοίχειωσαν…

Μεταξύ μπριζόλας και σχολείου…

Η επιβολή φόρου 23% στην ιδιωτική παιδεία αφορά, στην πραγματικότητα, την Παιδεία γενικώς, καθώς η ιδιωτική εκπαίδευση έχει υποκαταστήσει σε μεγάλο βαθμό τη δημόσια παιδεία και, ιδίως, στα σημεία που αυτή αποτυγχάνει.

Oλοι... Συγγνώμη, το σωστό είναι να πω: όσοι πληρώνουν τους φόρους τους κανονικά. Αυτοί, λοιπόν, μέσω των φόρων πληρώνουν και για τις υπηρεσίες Παιδείας που παρέχει το κράτος. (Την οποία δημόσια παιδεία, ωστόσο, ονομάζουμε «δωρεάν Παιδεία» ― μάλλον κατ’ ευφημισμόν...).

Παρόλα αυτά, οι γονείς πληρώνουν επιπλέον για ξένες γλώσσες και φροντιστήρια για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα δίκτυο δεκάδων χιλιάδων, μικρών ως επί το πλείστον, επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα, οι οποίες με τις υπηρεσίες τους καλύπτουν τα κενά και τις χρόνιες αποτυχίες του δημόσιου συστήματος...