Fine Young Cannibals...

I'm Not the Man I Used to Be....

Η ηγεμονία του άκοπου (και η αισθητική του σκυλάδικου).

Τους θυμάμαι σαν τώρα: Περιφέρονταν ανάμεσα στις (ρεζερβέ) ξαπλώστρες των πλαζ, ενίοτε και με πούρο στο χέρι (λες και μεγάλωσαν με αυτό) φωνάζοντας πνιχτά εντολές του τύπου “πούλα” ή “αγόρασε τη μεγαλύτερη φούσκα”.

Η φρενίτιδα του εύκολου πλουτισμού, με το μεγαλύτερο δυνατό ρίσκο, είχε καταλάβει “μικρούς” και “μεγάλους”, εκείνο το καλοκαίρι του 1999.

Όλοι ξαφνικά είχαν γίνει ειδικοί στις ροζ σελίδες.

Νέοι άνθρωποι παρατούσαν τις δουλειές τους, συνάδελφοι με “βασικούς” μισθούς έπαιζαν τα δίδακτρα του παιδιού τους, άλλοι έψαχναν να πουλήσουν οικοπεδάκια για να “επενδύσουν” στον τζόγο.

Με κάτι φίλους είχα τσακωθεί όταν προσπαθούσαν να με πείσουν ότι αυτή είναι η “νέα οικονομία”, ότι “έτσι γίνονται πλέον τα πράγματα”, ότι “αυτό είναι το μέλλον”. Μια ολόκληρη κοινωνία πιάστηκε στα γρανάζια μιας πυραμίδας, αυτή η ίδια που λοιδορούσε τους “απολίτιστους Αλβανούς”, όταν έπεσαν στη δική τους παγίδα, στο δικό τους “αεροπλανάκι”...

Μετανάστες στο Μόντρεαλ…

Μόντρεαλ, Αύγουστος 2013

Την εβδομάδα αυτή συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την στιγμή που φτάσαμε στο Μόντρεαλ.

Μετακομίσαμε εδώ γιατί βρέθηκε εργασία για τον ένα από τους δύο μας, πολύ καλά πληρωμένη για τα μέτρα της Ελλάδας, αξιοπρεπής για τα αντίστοιχα του Καναδά.

Το Μόντρεαλ είναι μία από τις μεγάλες πόλεις του Καναδά και η μεγαλύτερη της επαρχίας του Κεμπέκ.

Σε ολόκληρη την πόλη είναι διάχυτη η γαλλική κουλτούρα, κάτι που την ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες πόλεις της Βόρειας Αμερικής.

Οι κάτοικοι είναι δίγλωσσοι και είναι εντυπωσιακό το με πόση μαεστρία περνάνε από τα γαλλικά στα αγγλικά ή ακόμα και μπερδεύουν τις δύο γλώσσες σε έναν αχταρμά πολυγλωσσίας.

Εάν βέβαια προσθέσετε και τους μη Καναδούς που μένουν εδώ, τότε άνετα το Μόντρεαλ μπορεί να θεωρηθεί μία σύγχρονη Βαβέλ.

Οι κάτοικοι της επαρχίας είναι αρκετά ευαίσθητοι με τη γαλλική τους ιδιαιτερότητα και αντιμετωπίζουν το Κεμπέκ ως ένα γαλατικό χωριό (με γλωσσικά κριτήρια), που αντιστέκεται στις προκλήσεις και στις ορδές των αγγλόφωνων επιβουλευτών.

Το γλωσσικό στοιχείο και η έντονη ανησυχία για την απώλειά του θέτουν κάποιους ανασταλτικούς περιορισμούς για τη μετανάστευση εδώ.

Ερωτήματα περί πλειστηριασμών των ακινήτων.

Η άποψη που έχω καταθέσει για τους πλειστηριασμούς, ήδη εδώ και δυόμιση χρόνια, στις αρχές του 2011 που ανέδειξα το θέμα (Ετοιμαστείτε να σας πάρουνε το σπίτι), παραμένει αναλλοίωτη.

Οι λόγοι για τους οποίους η συνταγή για τη δυσοίωνη, τότε, πρόβλεψή μου ακολουθήθηκε σχεδόν κατά γράμμα ίσως αποτελέσουν αντικείμενο μελέτης για ιστορικούς του μέλλοντος, τους ίδιους που θα μελετήσουν την απάτη του χρηματιστηρίου και το ξεγύμνωμα των ασφαλιστικών ταμείων από αποθεματικά μέσω αγοράς υπερτιμημένων χαρτιών, και την εκρηκτική αύξηση του μεγέθους και του κόστους του δημοσίου και των συντάξεων στη δεκαετία του 2000, με τον συνεπακόλουθο εκτροχιασμό του δημοσίου χρέους και το κούρεμα των υπολοιπόμενων ασφαλιστικών αποθεματικών, μετά την επένδυση τους σε ομόλογα ελληνικού δημοσίου.

Η ελληνική ακρισία.

Υποτίθεται ότι η «κρίση» στα ελληνικά απέκτησε διττή σημασία.

Δεν είναι μόνο αυτό που ζούμε· έχει και την άλλη έννοια που προέρχεται από το ρήμα «κρίνω».

Λένε επίσης ότι η κρίση είναι και ευκαιρία· να αναλογιστούμε τι κάναμε λάθος όλα τα προηγούμενα χρόνια· να κρίνουμε το παρελθόν και να αλλάξουμε όλα εκείνα που μάς οδήγησαν ώς εδώ.

Αυτά στη θεωρία.

Στην πράξη πρέπει να μιλάμε για «κρίση» μόνο στην οικονομική κατάρρευση και τα συμπαραμαρτούντα.

Ταυτοχρόνως, πρέπει να δούμε και την ελληνική ακρισία.

Τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσιών.

Αν παρατηρήσουμε τις αντιδράσεις του πολιτικού συστήματος -όλου του πολιτικού συστήματος: συμπολιτευόμενων κι αντιπολιτευόμενων- επιχειρηματιών, συνδικαλιστών, ΜΜΕ, ακόμη και των μπαχαλάκηδων θα δούμε τις παλιές πρακτικές σε ένα εντελώς νέο τοπίο.

Η ΟΛΜΕ και το … Άγιο Όρος!

Διαβάζω στη σημερινή ειδησεογραφία: «Είναι πολύ πιθανό το Σεπτέμβρη να γίνει 

αγιασμός κι αμέσως μετά να ξεκινήσει απεργία. Δηλαδή τα παιδιά να μην κάνουν καθόλου μάθημα, αφού με το ‘καλημέρα’, θ΄ αρχίσει η απεργία της ΟΛΜΕ, ίσως και της ΔΟΕ».

Δε μ΄ ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή η ουσία του θέματος.

Δε θέλω ν΄ ασχοληθώ με κινητικότητα, μετατάξεις, μετενέργεια, απολύσεις, κενά στην εκπαίδευση, τρόικα, κρίση και δε συμμαζεύεται.

Άλλο μ΄ ενδιαφέρει: η ιερότητα….

Όταν οι κατά τα άλλα αριστεροί συνδικαλιστές αρχίζουν την απεργία τους, αφού ο παπάς κάνει τον αγιασμό του, εγώ τι να δεχτώ;

Νομίζω, ένα από τα δύο: ή είναι θρήσκοι οι ίδιοι, ή δεν είναι.

Αν οι συνδικαλιστές είναι θρήσκοι, τότε η απεργία αμέσως μετά τον αγιασμό είναι ευεξήγητη: πρώτα ο θεός, ύστερα η εκπαίδευση.

Πρώτα τα θρησκευτικά / εκκλησιαστικά, ύστερα τα μαθήματα.

Σάμπως ακούσαμε ποτέ καμιά ΟΛΜΕ ή ΔΟΕ να ζητάει να μη γίνεται στα σχολεία αγιασμός, να μην υπάρχουν θρησκευτικές εικόνες στις τάξεις, να μη γίνεται προσευχή το πρωί, να είναι τα θρησκευτικά προαιρετικά;

Αν ο Αλέξης γίνονταν πρωθυπουργός!

Ας υποθέσουμε ότι γίνεται το «ατύχημα» τους επόμενους μήνες, πάει η χώρα σε εκλογές για να απαλλαγεί από την «κακή» κυβέρνηση και βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Είτε αυτοδύναμος είτε με ολίγη βοήθεια από δεξιά κι αριστερά ο κ. Τσίπρας γίνεται πρωθυπουργός.

Αρχίζει λοιπόν η εποχή της αριστερής διακυβέρνησης και προφανώς ως πρώτη κίνηση του νέου πρωθυπουργού είναι η κατάργηση του Μνημονίου.

Έτσι έχει πει τουλάχιστον, οπότε δεν πρέπει να τον διαψεύσουμε.

Θα εφαρμόσει το αριστερό του πρόγραμμα το οποίο περιλαμβάνει επαναπρόσληψη όλων όσων απολύθηκαν, αυξήσεις στις συντάξεις, κατάργηση της κινητικότητας – διαθεσιμότητας, κανένας πλειστηριασμός δεν θα γίνει (αυτό είπε χθες), θα κρατικοποιηθούν όλες οι εταιρείες που πουλήθηκαν, θα βρεθούν 650 εκατ. ευρώ για να πάρει πίσω το κράτος τον ΟΠΑΠ ενώ μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα θα «καταργηθεί» και η ανεργία στην Ελλάδα.

Δε νοείται αριστερή κυβέρνηση με τόση ανεργία.