Περί δημοκρατίας…

 Είθισται να λέμε πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι το καλύτερο σύστημα διακυβέρνησης.

Είναι, λέει, αντιπροσωπευτικό, πλουραλιστικό, και δίκαιο.

Εκφράζει την εκάστοτε βούληση του λαού.

Είναι όμως έτσι;

Κι αν ναι, τότε γιατί τα μεγαλύτερα μυαλά της αρχαιότητας, ονόματα που ακόμη μνημονεύουμε, δεν στήριζαν ούτε τη βούληση του σοφού λαού, ούτε την ίδια την δημοκρατία;

Το αντίθετο μάλιστα.

Παράδειγμα ο Σωκράτης, που εύλογα απορούσε γιατί όταν θέλουμε να θεραπευτούμε πάμε στο γιατρό, όταν θέλουμε ψάρια πάμε στον ψαρά, κ.ο.κ. αλλά όταν θέλουμε το πιο σημαντικό απ’ όλα, κάποιον να μας κυβερνήσει, πάμε και στον γιατρό, και στον ψαρά, και στον τσαγκάρη, και στον κάθε άσχετο;

Ή ο Πλάτωνας, ο μαθητής του, που κι εκείνος απορούσε τι θα γίνει με ένα πλοίο αν δεν έχει καπετάνιο, και την διακυβέρνησή του αναλάβουν οι κωπηλάτες με… ψηφοφορίες;

Δυο μέτρα και δύο σταθμά… κλασικά.

Ή αλλιώς, πως πιαστήκαμε Κώτσοι...

Δυο ήταν οι σούπερ ειδήσεις που μονοπώλησαν το ενδιαφέρον των ΜΜΕ και των σόσιαλ μύδια αυτές τις τελευταίες 1-2 μέρες.

Εκτός βέβαια  από τον συνεχιζόμενο βομβαρδισμό για τον αριθμό των κρουσμάτων, των θανάτων, και των διασωληνώσεων λόγω κορονοϊού.

Αυτό το ζήτημα έχει γίνει τόσο τρε μπανάλ, με τον Νικ Χαρντ να επιμένει καθημερινά πως οι δυο επόμενες εβδομάδες θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμες, που ο πολύς κόσμος πλέον δεν ακούει. Έχει μαυρίσει η ψυχή μας.

Χώρια που διακόπτεται πάνω στα καλύτερα το Μάι Στάιλ Σακς, για να ακούσουμε τους χαρωπούς ειδικούς να μας λένε τα δικά τους.

Εδώ, θα μου πείτε, ούτε με το ΟΡΟΥΤ ΡΕΙΣ δεν ασχολείται κανείς. Το ξέχασε ακόμη και ο Ευαγγελάτος, που μέχρι πρότινος ήταν έτοιμος να πάει να καταταγεί ναύτης πυροβολητής σε φρεγάτα.

Ηκυβέρνηση και οι επιχειρηματίες

Ασχολείται όμως ο αρρενωπός Νικ Χαρντ, που αν πιστέψω κάποιες φήμες που κυκλοφορούν, απέστειλε αυστηρό μήνυμα (αλά Παυλόπουλο) στην Άγκυρα, πως αν τυχόν το πλοίο πιάσει Πειραιά, τότε θα φάει … πρόστιμο για άσκοπή μετακίνηση.

Εκτός κι αν προλάβει ο Σουλτάνος και στείλει κανένα sms,  οπότε όλα καλά και στα εθνικά μας ζητήματα.

Θα πεθάνετε όλοι (ή αλλιώς η πολιτική του τρόμου).

Ένα συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα από ολόκληρη την  συστημική ειδησεογραφία εδώ και μερικές εβδομάδες, κι αυτό είναι «να φοβόσαστε».

Μια ειδησεογραφία, προφανώς κατά παραγγελία, με απώτερο σκοπό τη συσπείρωση γύρω από την κυβέρνηση, που σαν καλός πατερούλης κάνει τα πάντα για να μας προστατεύσει. Την μια από τους Τούρκους, την άλλη από τον κορονοϊό, κ.ο.κ.

Προσοχή, δεν εννοώ σε καμιά περίπτωση πως ο κίνδυνος του ιού δεν είναι υπαρκτός. Κάθε άλλο.

Και υπαρκτός είναι και ιδιαίτερα επικίνδυνος.

 

Εκτός όμως από τη μεγάλη ζημιά που προκαλεί στην οικονομία, στη κοινωνία, και στην ψυχολογία μας, αποτελεί και βούτυρο στο ψωμί των κυβερνόντων.

Ο ιός ήρθε σαν από μηχανής θεός, προκειμένου κάποια συμφέροντα να κλείσουν δουλειές με τη κυβέρνηση που σε άλλες πιο φυσιολογικές συνθήκες, θα ήταν σχεδόν αδύνατο.

Κι εδώ μπαίνει ο ύποπτος ρόλος των συμβατικών ΜΜΕ, που από το πρωί μέχρι το βράδυ πουλάνε τρόμο...

 

Ο κορονοϊός και η αντιπολίτευση…

Δυο άσχημες εικόνες είδαμε τις προηγούμενες ημέρες στην τηλεόραση. Από τη μια σε νοσοκομείο στοιβαγμένους σάκους και νεκρούς από τον κορονοϊό, ένα πλάνο που κατά τη γνώμη μου δε θα έπρεπε να έχει προβληθεί καθώς επιδρά αρνητικά στην ψυχολογία των τηλεθεατών.

 

Από την άλλη η Αυγή, επίσημη κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ πρώτα έδειξε τάφους σε ανάρτησή της για να κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση, ύστερα διέγραψε την σχετική ανάρτηση υπό την πίεση χιλιάδων αρνητικών σχολίων για να επανέλθει κατηγορώντας τις εθελόντριες νοσηλεύτριες που σπεύδουν από όλη την Ελλάδα να διασώσουν τα υπό κατάρρευση νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης ως “φερετζέ του νεοφιλελευθερισμού”…

 

Ο φόβος σαν όπλο στα χέρια του Μαξίμου…

 Ξυπνάς το πρωί, ανοίγεις τη τηλεόραση ή το ραδιόφωνο και πέφτεις πάνω στην τρομολαγνεία.

Λες και ολόκληρο το σύστημα των ΜΜΕ δεν έχει πλέον άλλη δουλειά από το να καλλιεργεί εντέχνως τον φόβο.

Τον φόβο που είναι εγγενής στον οργανισμό μας, και που προκύπτει ως κυρίαρχο συναίσθημα σε εποχές πολέμου, κρίσεων, και σήμερα … πανδημιών.

Ένα συναίσθημα που είναι ακόμη πιο παλιό κι από την θρησκεία ή την πολιτική.

Ένα συναίσθημα που ανέκαθεν οι δημαγωγοί πολιτικάντηδες χρησιμοποιούσαν προς όφελός τους προκειμένου να οδηγήσουν το κοπάδι εκεί που αυτοί θέλουν.

Ένα συναίσθημα που υπερτερεί της λογικής, και που εύκολα αλλάζει τις κανονικές συμπεριφορές του φοβισμένου ανθρώπου.

Αυτή την καλλιέργεια ζούμε εδώ και καιρό, με την ενημέρωση να μονοπωλείται, επιστημονικά θα έλεγα, από τον φόβο.

Τόσα κρούσματα, τόσες διασωληνώσεις, τόσοι θάνατοι…

Και όλα σερβιρισμένα από «ειδικούς».

Ειδικούς λοιμωξιολόγους, επιδημιολόγους, εντατικολόγους, και πάει λέγοντας.

Με μεσάζοντες τους «αντικειμενικούς» δημοσιογράφους, και τους συνήθεις υπόπτους μαϊντανούς των πάνελ...

Περί του πολιτικού μας προσωπικού…

Είναι σε όλους γνωστό, πως οι Έλληνες ηθοποιοί είναι για τα μπάζα. Τόσο στον κινηματογράφο όσο και στη τηλεόραση. Όπου τα ελληνικά σίριαλ φημίζονται για την σαχλότητα των σεναρίων τους και την υποκριτική ανυπαρξία των πρωταγωνιστών τους.

Άσχετα αν παρακολουθούνται μετά μανίας.

Σε σύγκριση μάλιστα με αντίστοιχα προϊόντα άλλων δυτικών κρατών, η χώρα μας θυμίζει Σομαλία στην καλύτερη των περιπτώσεων.

 

 

Αυτό είναι λογικό αφού όλα είναι θέμα μεγέθους, και στη συγκεκριμένη περίπτωση πληθυσμιακού.

Η Αμερική φερ’ ειπείν έχει περίπου 2-3 εκατομμύρια wannabe ηθοποιούς ανά πάσα στιγμή έτοιμους να παίξουν σε κάποιο ρόλο.

Φυσικό κι επόμενο είναι πως το 10% από αυτούς αν έχει πραγματικό ταλέντο, να βλέπουμε ακόμη και αμερικανικές ταινίες Γ’  διαλογής όπου η ηθοποιία είναι κλάσεις ανώτερη των δικών μας καλύτερων.

Πόσο δε μάλλον όταν μιλάμε για τα 40-50 περίπου ιερά τέρατα του χώρου, επιπέδου Πατσίνο, σε σχέση με τα οποία όλοι οι δικοί μας είναι τριτοκλασάτοι ερασιτέχνες επαρχιακού μπουλουκιού…