Μωρό μου...

Δημήτρης Πουλικάκος

Σώσον Κύριε τον λαόν σου…

Μια από τις τελευταίες μόδες στη χώρα μας, που οφείλονται κυρίως στην ολική επικράτηση του λάιφσταιλ από τότε που άρχισαν να εκπέμπουν τα ιδιωτικά ΜΜΕ, και να δανείζεται η χώρα σαν να μην υπάρχει αύριο, είναι και η ενασχόληση των αγράμματων μαϊντανών με την πολιτική.

Βέβαια, και σε αυτό υστερούμε χρονικά, αφού η σαφώς πιο αναπτυγμένη Ιταλία είχε βουλευτίνα την Τσιτσολίνα ήδη από το 1985…

Στα καθ’ ημάς, μπορεί να μη βγήκε ακόμη βουλευτής η Τζούλια Αλεξανδράτου, αλλά δόξα τω Θεώ, έχουμε μπόλικους άλλους σελέμπριτι που πολιτεύονται.

Κυρίως στην αυτοδιοίκηση που είναι η τελευταία μόδα, ποιος ξέρει γιατί.

Αφού, να φανταστείτε, κάποιοι παραιτούνται από υπουργοί ή βουλευτές, για να βγουν … δήμαρχοι ή αντιπεριφερειάρχες!

Η απειλή και η πρόκληση του ΣΥΡΙΖΑ...

Θα συμφωνήσω με τον Τσίπρα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απειλή για την Ε.Ε.! Απειλητικός μπορεί να είναι μόνο όποιος διαθέτει ένα τόσο ισχυρό όπλο ικανό να ακινητοποιήσει τον απέναντι του και να του θέσει τους δικούς του όρους ώστε ο άλλος τους δεχτεί υπό το φόβο της προσωπικής απώλειας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πέρα από ιδεοληψίες και ευχολόγια δεν κρατά στα χέρια του τίποτα παραπάνω από ένα πολιτικό νεροπίστολο που στην καλύτερη των περιπτώσεων θα πιτσιλίσει με σταγόνες αφέλειας την Ε.Ε. αλλά θα μετατρέψει τον ίδιο και τη χώρα μας σε δακτυλοδεικτούμενο «καταζητούμενο» τη στιγμή που όλα μοιάζουν να βρίσκονται σε πορεία αναστροφής.

Η πικρόγλυκη ακροβασία των τουριστικών υποδομών.

Ηταν ίσως η πιο εκρηκτική τουριστική σεζόν για την χώρα.

Ο τουρισμός, μία μηχανή που αυτοφορτίζεται σχεδόν αυτόματα, με μόνη και ελάχιστη προϋπόθεση την έστω και εύθραυστη πολιτική σταθερότητα.

Μία σταγόνα ελπίδας μέσα στον ωκεανό της εθνικής αμηχανίας για ανάπτυξη.

Φέτος λοιπόν πρωτόγνωρη και πρώιμη έναρξη από τον Απρίλιο, ασφυκτική πληρότητα Ιούλιο, Αύγουστο και μέγιστη δυνατή επιμήκυνση ακόμη και μέχρι Νοέμβριο.

Τα ελληνικά νησιά κουβάλησαν  στην πλάτη τους το μεγαλύτερο φορτίο, σχοινοβατώντας όμως κυριολεκτικά  στα όρια των περιορισμένων φυσικών αντοχών και των ισχνών δημόσιων υποδομών τους.

Πως φτάσαμε στον αγαναΧτισμό…

Το παρακάτω κείμενο είναι αυτούσια αντιγραφή από τον τοίχο του φίλου Γιάννη Φαλκωνάκη στο φέισμπουκ…

… Αναδημοσιεύω ενα κείμενο του Γ.Λακόπουλου του 2012 που επισημαίνει γλαφυρά τόν Ελληναρά Πασόκο που τώρα ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ για να σώσει ΟΧΙ την Ελλάδα αλλά τον εαυτούλη του.
Ο διάλογος είναι απολύτως αυθεντικός.

Διαδραματίστηκε σε καφετέρια - όταν σε μια συζήτηση εναντίον των... πολιτικών, γενικώς, κάποιος ρώτησε τον διπλανό του:

Ποτέ δεν κυβέρνησαν, αλλά πάντα «έτρωγαν»…

Αυτό που πάντα μου προκαλεί θυμηδία και μια διάθεση να τους βάλω νοερώς καβάλα ξεβράκωτους κι ανάποδα στον γάιδαρο είναι το ύφος χιλίων καρδιναλίων συγκεκριμένου είδους «συντρόφων».

Είναι αυτή η βιοχλαπάτσα, ο ροζ πολτός του σινιέ «διεθνισμού».

Κάτι σταλίνες ολοκληρωτικοί και αυταρχικοί στη συμπεριφορά, κάτι σαν παράξενοι χρυσαυγίτες που δεν πιστεύουν στο έθνος, αν με εννοείτε, και με βλέμμα βετεράνου λαμόγιου…

Ο βουδισμός και ο ... γρύλος.

Όσο περνάνε τα χρόνια, και όσο μελετάω τα βουδιστικά κείμενα (και προσπαθώ να τα εξηγήσω σε φίλους και γνωστούς που ζητούν να μάθουν τι είναι ουσιαστικό και τι μπορεί να μεταφερθεί πάνω από τα πολιτισμικά σύνορα μεταξύ Ανατολής και Δύσης), τείνω να καταλήξω ότι το μεγαλύτερο μέρος του βουδισμού μπορεί να συνοψιστεί σε ένα ανέκδοτο από το γυμνάσιο –τουλάχιστον τότε το έμαθα εγώ–, το «ανέκδοτο με το γρύλο».

Είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι θα το θυμούνται ή θα το αναγνωρίσουν στην πορεία, όμως για τους νεότερους θα το παραθέσω ευθύς αμέσως.