Μια Ζωή Σικέ (34)

Την επόμενη ημέρα το αεροδρόμιο, στο οποίο εργάζομαι στις βαλίτσες, ήταν σε αναβρασμό.

Ήταν 26 Οκτωβρίου, και η πόλη μας γιόρταζε.

Θα είχαμε και επίσημη άφιξη του πρωθυπουργού, με συνοδεία υπουργικού κλιμακίου. Πράγμα που σήμαινε στρατιωτικά αγήματα, κόκκινα χαλιά, προσφωνήσεις, αντιφωνήσεις, και γενικώς ταρατατζούμ.

Όλα αυτά βέβαια δεν ενοχλούν.

Οι παρατρεχάμενοι ενοχλούν.

Οι κάθε λογής συνοδοί, κομματικοί κλακαδόροι, πρώην αφισοκολλητές, νυν πολιτευτές, και αιώνιοι σφογγοκωλάριοι, που ελέω κάποιου πολιτικού, κοινώς νταβατζή, συνήθως γίνονται Διοικητές Οργανισμών, Γενικοί Γραμματείς Υπουργείων, μέλη Διοικητικών Συμβουλίων, και που συνήθως είναι βασιλικότεροι του βασιλέως, αποδεικνύοντας περίτρανα πως η εγγενής οσφυοκαμψία είναι σαφώς ανώτερη της οποιασδήποτε εξωγενούς κατάρτισης ή παιδείας...

Περί προκηρύξεων…

Διάβασα σχεδόν όλες τις αναλύσεις που γράφτηκαν για την προκήρυξη των δήθεν επαναστατών που κήρυξαν τον πόλεμο στον φασισμό περιφέροντας τον δικό τους φασισμό.

Δεν έχω ξανασχοληθεί με προκηρύξεις, επειδή τις θεωρώ κατασκευάσματα μυστικών υπηρεσιών, εξ ου και δεν αξίζει τον κόπο να ασχολούμαι με αυτές.

Όμως, πρέπει να πω ότι με εντυπωσίασε το άρθρο του Μπογιόπουλου, ο οποίος έλουσε τους δολοφόνους κανονικά αποδεικνύοντας με γλώσσα και επιχειρήματα που σπάνε κόκκαλα ότι αυτοί που καταφέρουν τέτοια χτυπήματα στην κοινωνία είναι ο,τιδήποτε άλλο εκτός από κομμουνιστές,  αριστεροί και επαναστάτες.

Μετά από το άρθρο αυτό δεν χρειάζεται να πει κανείς ο,τιδήποτε για τους δολοφόνους…

Έχει μεγάλο δίκιο ο Καπερνάρος τελικά….

Χθες βράδυ είχα μια τυχαία συνάντηση με ένα παιδικό μου φίλο, με τον οποίο όχι μόνο ήμασταν κολλητοί επί δεκαετίες, αλλά ταιριάζαμε και σε όλες τις απόψεις.

Πολιτικές και μη.

Τα τελευταία χρόνια όμως δεν πολυβλεπόμαστε, με αποτέλεσμα οι απόψεις μας να έχουν αποκλίνει αρκετά.

Για αυτό και η χθεσινή συζήτηση κατέληξε σε αυτό που λένε οι… Ισπανοί, heated  debate!

Και τελικά να αρχίσω να αναρωτιέμαι στα σοβαρά αν όντως γερνάω άσχημα, και μεταμορφώνομαι χωρίς να το καταλάβω σε έναν ακόμη αντιδραστικό γεροξεκούτη, εκπέμποντας σε μια διαφορετική συχνότητα από όλους τους άλλους.

Και ο Λε Πα θέλει να προσφέρει στον τόπο…

Δεν είστε εντάξει.

Δεν είστε καθόλου εντάξει.

Δεν είναι δυνατόν να έγινε αυτό στις 12 Νοεμβρίου και ορισμένοι να το πληροφορούμαστε 10 μέρες μετά!

Μιλώ για την εμφάνιση του Λευτέρη Πανταζή στην εκπομπή της Τατιάνας Στεφανίδου και την ανακοίνωση της σκέψης του να κατέβει για δήμαρχος.

Θεσσαλονίκη: Η μεταμόρφωση μιας πόλης!

Η μεταμόρφωση μιας πόλης!

Ένα καταπληκτικό βιντεάκι, για την εξέλιξη της Θεσσαλονίκης στα τελευταία 130 χρόνια....

Οι πράκτορες του χάους…

Αφορμή για το πόνημα αυτό έγινε μια συζήτηση που είχα χθες με έναν αναρχικό.

Συζήτηση ο θεός να την κάνει, δηλαδή.

Ο αναρχικός αυτός φίλος, είχε δημοσιεύσει στον τοίχο του κάποιο άρθρο στο οποίο ένας blogger περιέγραφε  πώς τον προσήγαγαν οι άνδρες της ασφάλειας και της ΟΠΚΕ, επειδή είχε στο αμάξι του μπουκάλια και γκαζάκια.

Σύμφωνα με το άρθρο πάντα, τα μπουκάλια τα είχε για επιστροφή σε ένα κατάστημα, μιας και την προηγούμενη νύχτα είχε πάρτι με την παρέα του και κουβαλούσε τις κενές φιάλες.

Ο αρθρογράφος λοιπόν κλαίγονταν, ότι τον προσήγαγαν χωρίς λόγο.

Τζάκρη vs Τατσόπουλου…

Αν ήταν μόνον η υπεράσπιση του γνωστού σεξιστή γελοιογράφου Δημήτρη Χαντζόπουλου από τον Πέτρο Τατσόπουλο, εκτιμώ ότι η κ. Τζάκρη δεν θα είχε προχωρήσει στα άκρα.

Εξάλλου, όταν φοράς δωδεκάποντες Louboutin δικαιούσαι να βλέπεις τον κόσμο από κάποιο ύψος.

Όμως η φήμη του κ. Τατσόπουλου είναι τέτοια που αντιλαμβάνομαι ότι ένα θύμα σεξιστικών επιθέσεων όπως η Θεοδώρα Τζάκρη δύσκολα θα ανεχθεί τη συνύπαρξη μαζί του.

Ειδικά αν ανήκει στο υπόλοιπο μισό του γυναικείου πληθυσμού, στην κοινωνική μειονότητα όσων έχουν στερηθεί των επιδόσεών του.

Τάξις και ηθική!

Θυμάστε τον Περίανδρο Πόπωτα, τον κάπως γραφικό και ιδιόρρυθμο τηλεοπτικό Δήμαρχο στο σήριαλ «Καφέ της Χαράς», ο οποίο πολιτεύονταν με το σύνθημα «Τάξις και ηθική»;

Ε, λοιπόν αυτό το σύνθημα περιγράφει δύο πολύ βασικά ζητούμενα της σημερινής κοινωνίας.

Με την (όχι ασήμαντη) διαφορά ότι οι όροι αυτοί δεν ερμηνεύονται υπό το πρίσμα της υπερσυντηρητικής ρητορικής και νοοτροπίας, αλλά προσαρμοσμένοι, έστω και κάπως διασταλτικά, στη σημερινή συγκυρία.

Πολιτική ορθότητα, ή αλλιώς: Πολιτισμικός μαρξισμός.

Την εβδομάδα που πέρασε μάθαμε ότι δεν μπορούμε να σχολιάζουμε αρνητικά και να σατιρίζουμε γυναίκες πολιτικούς.
Σε μια τηλεοπτική εκπομπή η Μαρία Ρεπούση και η Εύα Καϊλή εξαπέλυσαν δριμύ κατηγορώ για τον σεξισμό και ρατσισμό απέναντι στις κυρίες Κωσταντοπούλου και Μακρή.

Ως γνωστόν, οι Κωνσταντοπούλου και Μακρή δεν έκαναν τίποτε που θα μπορούσε να θεωρηθεί ακραίο, γελοίο και παράνομο έξω από την ΕΡΤ.

Απλά όλη η κριτική προήλθε από το γεγονός ότι ήταν γυναίκες.