Έχει μεγάλο δίκιο ο Καπερνάρος τελικά….

Χθες βράδυ είχα μια τυχαία συνάντηση με ένα παιδικό μου φίλο, με τον οποίο όχι μόνο ήμασταν κολλητοί επί δεκαετίες, αλλά ταιριάζαμε και σε όλες τις απόψεις.

Πολιτικές και μη.

Τα τελευταία χρόνια όμως δεν πολυβλεπόμαστε, με αποτέλεσμα οι απόψεις μας να έχουν αποκλίνει αρκετά.

Για αυτό και η χθεσινή συζήτηση κατέληξε σε αυτό που λένε οι… Ισπανοί, heated  debate!

Και τελικά να αρχίσω να αναρωτιέμαι στα σοβαρά αν όντως γερνάω άσχημα, και μεταμορφώνομαι χωρίς να το καταλάβω σε έναν ακόμη αντιδραστικό γεροξεκούτη, εκπέμποντας σε μια διαφορετική συχνότητα από όλους τους άλλους.

Ο λόγος της αντιπαράθεσης ήταν κυρίως αυτό που διάβασα χθες και με τσίγκλισε και πάλι τα νεύρα, ότι ο πολύς Νότης επανήλθε, και σε συνέντευξή του μίλησε για την αναγκαιότητα της Χρυσής Αυγής, η οποία και είναι η μόνη που μπορεί να μας σώσει!

Η παραπάνω σαχλαμάρα δεν είναι παρά μια ακόμη αμπελοφιλοσοφία ενός ημιμαθούς «καλλιτέχνη», και ως τέτοια σίγουρα δεν θα πρέπει να της δίνουμε σημασία.

Έλα όμως που ο φίλος μου, όντας μέσα στα πράγματα, μου τη βγήκε επειδή είμαι «ρατσιστής» απέναντι στις διασημότητες.

«Είναι σούπερ πετυχημένος», μου είπε, «και αυτό από μόνο του λέει πολλά… πρέπει να δίνουμε βάση στο τι πιστεύει, αφού οι καλλιτέχνες είναι το βαρόμετρο της κοινωνίας, όντας πιο ευαίσθητοι από εμάς…» και άλλα τέτοια, που σε κάποιο σημείο με έκαναν να αναρωτιέμαι για το αν κουνάει η βάρκα, ή η θάλασσα.

Στη συνέχεια μιλήσαμε και για τον έτερο δημοφιλή αοιδό, τον ομορφάντρα ΛΕ ΠΑ, που όπως δήλωσε (στην Τατιάνα, που αλλού;), σκέφτεται σοβαρά να κατέβει για δήμαρχος (δεν ξέρει ακόμη που) διότι «θέλει να προσφέρει στον τόπο»!

Ε, λοιπόν, ο φίλος μου, που κάποτε συνεννοούμασταν με τα μάτια, μου τη βγήκε και εδώ από αριστερά, τονίζοντας την ανάγκη οι πετυχημένοι καλλιτέχνες μας να ασχοληθούν με τα κοινά, και να προσφέρουν την εμπειρία τους και την ευαισθησία τους, ασχέτως προσωπικού για αυτούς κόστους!!!!

Εν ολίγοις, ο ΛΕ ΠΑ αυτοθυσιάζεται για να μας σώσει.

Εκεί μου ήρθε να τον πιάσω από τον λαιμό, αλλά δεν το έκανα ελπίζοντας πως μου κάνει πλάκα και πως στο τέλος θα γελάμε μαζί για το πώς την πάτησα.

Ναι αλλά η κουβέντα συνεχίστηκε στους ίδιους ρυθμούς, όταν άρχισα να του λέω για τον Τσετσένο μπράβο που σκότωσε προχθές εν ψυχρώ με μπουνιές έναν 28χρονο πατέρα.

Για τον οποίο θα ήθελα να σαπίσει στη φυλακή, αλλά δυστυχώς το σύστημα είναι τέτοιο που μάλλον ούτε απ έξω δεν θα περάσει, κ.ο.κ.

«Είσαι και ρατσιστής, και φασίστας» μου πέταξε κατάμουτρα ο φίλος!

«Τι σχέση έχει που ο άνθρωπος είναι πρόσφυγας από την Τσετσενία; Ήρθε εδώ για να φάει ένα πιάτο φαί… θα τον καταδικάσουμε για μια άτυχη στιγμή, που θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα»;

Εδώ τα έχασα.

Βρε μπας κι έχει δίκιο ο κολλητός μου;

Μπας και είμαι όντως ένας ακόμη συντηρητικός κυρ Παντελής, που αρνείται να προσαρμοστεί στην νέα κοινωνία, και φτιάχνει βολικά κουτάκια για να κρύβει τις αντιδραστικές του ανασφάλειες;

Η συζήτηση είχε και συνέχεια.

Σε κάποια φάση, εξύμνησα την ομάδα ΔΙΑΣ, αναφέροντας πως και πάλι αυτή έπιασε τον μπράβο επ’ αυτοφώρω, όπως είχε πιάσει και τον Ρουπακιά, και πως εν πάση περιπτώσει καλά που υπάρχει κι αυτή, διότι λόγω ευελιξίας και συνεχούς παρουσίας, βγάζει δουλειά, και πιάνει κακούς, τους οποίους στο παρελθόν ακόμη θα ψάχνανε.

«Τι είναι αυτά που λες»; συγχύστηκε ο δικός μου.

«Πας καλά; Αυτά τα κωλόπαιδα που για τρεις και εξήντα υπηρετούν το σύστημα»;

«Και τι προτείνεις»; τον ρώτησα…

«Ομάδες εθελοντών πολιτών, που θα περιπολούν εκ περιτροπής…»!!!!

Ώπα! Εδώ ο φίλος μου μου θύμισε τον Σκουρλέτη.

«Και τι θα ψηφίσεις αύριο μεθαύριο»; πήγα να τον αποκαλύψω… οσμιζόμενος έναν ακόμη όψιμο επαναστάτη συριζαίο…

«Δεν αποφάσισα ακόμη, αλλά σίγουρα κάποιους που θα μας απαλλάξουν από την χούντα…».

Σε αυτό το σημείο έκλεισα ως συνομιλητής, ήπια το υπόλοιπο ποτό μου και την έκανα για το σπίτι.

Συνειδητοποιώντας πως μάλλον είμαι πλέον εκτός τόπου και χρόνου.

Αφού δεν ταιριάζουν οι απόψεις μου με αυτές του χρόνια κολλητού μου, τότε μάλλον δεν θα ταιριάζουν με κανενός…

Και κάθισα μόνος μου στο σκοτάδι, σκεφτόμενος την πρόταση του Καπερνάρου.

Η οποία τελικά είναι πολύ πιο σοβαρή απ ότι δείχνει εξ αρχής.

Πράγματι, αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα είναι ένας σταθμός εκτόξευσης πυραύλων (και ας είναι και στα Κουφονήσια).

Διότι μόνο έτσι θα ξεφύγω από την ντεμέκ προοδευτική μούχλα που με πλακώνει από παντού.

Στο διάστημα… εκεί είναι η λύση (για μένα).

Strange Attractor